Ik heb een zus. En ze gaat trouwen. En ik heb haar al jaren niet gezien. Als ik er over nadenk is dat best wel gek, want we lijken behoorlijk op elkaar. Of misschien is het juist daarom helemaal niet gek. Ik heb mijn zus al jaren niet gezien. Vroeger waren we twee handen op één buik. We deden van alles samen, kwamen vaak bij elkaar over de vloer, woonden bij elkaar in de buurt, en zijn zelfs nog collega’s geweest. We kenden elkaars vrienden en het gebeurde ook regelmatig dat we voor elkaar werden aangezien tijdens een avondje stappen. Ze heeft zelfs ook nog een tijdje bij ons in huis gewoond na het verbreken van haar relatie. Maar toen ging het mis.
Als ik eraan terugdenk zijn de eerste scheuren in onze band ontstaan ongeveer 10 jaar geleden. Zij kreeg een nieuwe relatie en deze persoon was niet de leukste persoon voor haar. Hij manipuleerde, loog en bedroog haar en was eigenlijk heel egoïstisch. Ze heeft vrij lang een relatie met hem gehad, en zij wilde niet zien wat een eikel het was. Daardoor is onze band minder hecht geworden en ontstonden de eerste ruzies. Toen onze moeder in 2012 overleed zag ik haar al bijna niet meer. Totdat mijn vader ongeveer twee jaar later tijdens de kraamtijd van mijn dochter vertelde dat haar relatie was verbroken. Dat was een mooie aanleiding om de scherven proberen te lijmen. Maar dat lijmen wilde maar niet meer lukken. Het leek wel alsof er teveel stuk was gegaan de afgelopen jaren. Het feit dat ze op een gegeven moment weer gelukkig werd met een nieuwe relatie hielp helaas ook niet. Wij waren stuk.
We lijken zoveel op elkaar, maar tegelijkertijd zijn we ook zo verschillend. Wij zijn doorzetters, hebben hetzelfde gevoel voor humor, zijn zorgzaam voor de mensen om ons heen en doen ons best om iets van ons leven te maken. Maar aan de andere kant zijn we ook zo verschillend. Zij vindt dat ik altijd op haar heb neergekeken als het kleine en “mindere” zusje. Zij is mijn kleine zusje inderdaad, maar ik heb nooit op haar neergekeken. Bij haar is het glas altijd half leeg, ik doe mijn best om mijn glas altijd halfvol te laten zijn. Het leven is al lastig genoeg zonder halflege glazen.
Een paar jaar geleden hebben we een laatste verzoenpoging gedaan met mijn vader erbij. Alle oude en pijnlijke koeien zijn weer uit de sloot gehaald, doorgezaagd en in de put gegooid. Het ging echt de goede kant op. Het leek erop dat we elkaar weer in de ogen konden kijken, en dat we samen weer vooruit konden. Maar op het laatste moment gooide zij toch de deur dicht. Ze wilde het toch niet goedmaken, geloofde niet dat ik meende wat ik zei en vond me niet oprecht. En dat heeft me gekwetst. Diep gekwetst. Ik heb echt mijn best gedaan om mijn kant van het verhaal aan haar te laten zien, en haar te laten inzien dat ik haar nooit opzettelijk pijn wil (en heb willen) doen, maar het is niet gelukt.
Dat is voor mij het moment geweest waarop ik heb besloten liever zonder haar verder te gaan en met mensen om te gaan die wel van mijn gezelschap kunnen genieten. In haar gezelschap moet ik altijd voorzichtig zijn met wat ik zeg en doe. En ik ben altijd bang dat ik haar kwets of pijn doe met mijn gedrag of woorden. Het feit dat mijn kinderen dus niet weten wie hun tante is neem ik dan maar op de koop toe. Net als het feit dat mijn vader dus nooit zijn dochters tegelijkertijd meer kan zien.
En toen vertelde mijn vader dat ze gaat trouwen. En dat het misschien een goed moment is om voorzichtig contact te zoeken. Want het contact moet vanuit mij komen, daar is ze heel duidelijk in geweest. Ik weet niet wat ik moet doen. Want als ik contact opnemen, verwacht ze excuses. Maar ik weet niet goed waarvoor als ik eerlijk ben. En ik heb geen zin om weer die oude koeien uit de sloot te halen. Die zijn al zo vaak besproken. En die koeien blijven altijd tussen ons in staan ben ik bang. Wat moet ik nou doen?
X
NATASJA (klik hier voor haar Insta)
Beste Natasja
Ik vind het altijd opmerkelijk als mensen hun priveruzies zo openbaar maken, Maar goed je vraagt onze mening dus ik zal je de mijne geven. De manier waarop jij over je zus spreekt is vrij beschuldigend. Zoek je deze ook bij jezelf? Zij dit en zij dat. Het lijkt wel volledig om jou want tja jij moet op je woorden letten en jij moet je excuses aanbieden. Als jij na al die jaren nog niet weet waarom ligt het toch echt aan jou denk je niet? Heb je er wel eens over gedacht hoe dit voor haar zou zijn? Jij schrijft dat zij zich minderwaardig voelt door jou, dat is toch een verschrikkelijk gevoel voor iemand? Dat zou je al jaren geleden hebben moeten oplossen. En dat iemand door jouw gedrag jaren therapie nodig heeft om enigzins daarvan te herstellen is schandelijk en mensonterend. Dus beste Natasja, koop een héle grote spiegel en ga eens naar jezelf leren kijken. Fijne dag!