Ik zag bij Kids en Kurken de vraag voorbij komen of er mensen waren die spijt hadden van kinderen krijgen… Meteen dacht ik: “Dit ben ik!”. Meteen daarna dacht ik “Nee ik heb helemaal geen spijt van mijn kind!” Maar meer in deze tijd of in deze situatie.
Om bij het begin te beginnen: Ik heb een onwijs lieve man met een onwijs lieve betrokken familie. Zelf kom ik uit een nuchter Hollands gezin, wat al snel als “koud en kil” wordt bestempeld. Toen wij elkaar leerden kennen wisten wij al vrij snel dat wij samen kindjes wilden, maar aangezien hij van huis uit moslim is, werd van ons dan wel verwacht dat we eerst zouden trouwen. Zo gezegd zo gedaan. Voor de Islam zijn wij getrouwd. Al zien we dat zelf een beetje anders, wij zeggen dat we verloofd zijn. We noemen elkaar wel man en vrouw, om het makkelijk te maken. Al vrij snel raakten we zwanger, maar helaas eindigde dit in een miskraam. Mijn eigen moeder heeft ook meerdere miskramen gehad en hoe verdrietig ze het ook vonden, ze bleven er redelijk nuchter onder en “Ach, je kan in ieder geval zwanger raken” kwam al snel voorbij. Bij mijn schoonfamilie was dit niet het geval en zij waren zo intens verdrietig dat ik mijn eigen verdriet (en dit was er in overvloed) niet durfde te tonen aan hun. Ik had het gevoel alsof ik hun iets had aangedaan of afgepakt. Ik schaamde me en voelde me mislukt. Dit was voor mij de eerste keer dat ik het lastig vond dat ik zo’n betrokken schoonfamilie had.
Ik moest als gevolg van de missed abortion (wat een verschrikkelijke benaming) een curettage ondergaan en mijn schoonfamilie week niet van mijn zijde. Ondertussen vroeg niemand aan mij wat ik fijn zou vinden. Ik was zelf namelijk gewoon heel graag even alleen geweest met mijn partner. Hier kregen wij de kans niet toe vanaf het moment dat wij via een appje (ja, ik weet dat dit ook een beetje lullig is, maar we moesten nog bloedonderzoeken laten doen) hadden laten weten dat het hartje van ons zo gewenste kindje was gestopt met kloppen. Ze waren al bij de dokter voordat wij de onderzoeken hadden laten doen.
Na de curettage was ik bij de eerste poging opnieuw zwanger. Blij, verwardheid, angst en hoop, alles kwam voorbij. Maar door de vorige ervaringen durfde ik het aan niemand te vertellen. Gelukkig steunde mijn man mij hierin en hebben we het tot 16 weken stil weten te houden! Dit was heel bewust en ook in overleg met mijn man, omdat ik bang was dat het scenario van de vorige zwangerschap zich zou herhalen. 16 Weken zwanger en vanaf het moment dat we het vertelden werd mijn buik gekust. Overal waar ik kwam had er wel iemand een hand op mijn buik. Nog niets te zien … Ik voelde mij zo mega ongemakkelijk. Ik kan het niet uitleggen.
Fast forward naar de bevalling,. Ik had (dacht ik) heel duidelijk aangegeven dat ik niemand bij de bevalling wilde hebben, afgezien van mijn man, een goede vriendin en uiteraard de verloskundige. Ik zou thuis bevallen mits alles goed ging. Dit was niet het geval en ik moest ingeleid worden in verband met het voelen van minder leven. Ze kregen de dosis van de weeënopwekkers maar niet goed dus ik en ons baby’tje hadden erg veel last van de weeën. Ik kwam terug van de anesthesist in verband met de ruggenprik. Ein-de-lijk voelde ik me weer een beetje mens. Zat toch de hele verloskamer vol met mijn schoonfamilie! Ze kwamen even kijken hoe het ging… “Nou niet!”, was op dat moment het enige wat er door mijn hoofd ging. De klinisch verloskundige zag dit gelukkig aan mij en bonjourde zonder pardon de hele familie de deur uit. Ik werd nog wel even aangekeken zo van: “Laat je dit toe?!” Maar ja, ik liet het toe.
Inmiddels is ons knappe zoontje geboren. Ik voel aan alles dat als ik met mijn man en zoon minimaal een uur rijden bij mijn schoonfamilie vandaan zou wonen, ik de gelukkigste vrouw op aarde zou zijn. Helaas wonen ze een paar straten verderop… Ze zijn helemaal in de wolken met hun kleinzoon. Een beetje tot het obsessieve af. Elke dag willen ze hem zien. Als zij hem niet zien, krijgen wij te horen hoe moeilijk ze dat vinden en hoe erg ze hem missen. Er zijn letterlijk ruzies over wie wanneer mag oppassen. Zelfs nu in de Coronatijd en wij ons wel graag aan de 1.5 meter regel willen houden. Van alle kanten wordt er aan ons getrokken en mijn man vindt het moeilijk om hier tegenin te gaan. Toch ook vanuit een stukje cultuur en het respect voor ouderen. Alles wordt overigens op een “beleefde” manier gebracht, maar ik kan het nu alleen nog maar als manipulatief zien. Mij wordt verweten dat ik alles beter weet als het op mijn zoon aankomt. Ik luister naar alle adviezen die ik krijg, ook die van mijn schoonfamilie, maar uiteindelijk kies ik de optie die het beste bij mij, mijn man en onze manier van opvoeden past. Ik merk dat ik het steeds moeilijker vind om mij aan te passen en ben bang dat dit uiteindelijk ons gezin fataal gaat zijn. Mijn man zit in tweestrijd tussen zijn gezin en zijn familie. Hij houdt van z’n familie, maar is het niet eens met hun manier van handelen. Aan de andere kant wilt hij hun geluksgevoel niet afpakken. Mijn zoon is dus verantwoordelijk voor het geluk van mijn schoonfamilie… Ik kan alleen maar hopen dat hij als hij ouder is hier niks van merkt en als wel, dat hij zich realiseert dat hij alleen verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk en van niemand anders.
Mama houdt van jou, knapperd en heeft geen seconde spijt van jou! Ze zou alleen willen dat ze “the in laws” er niet gratis bij had gekregen.
JANE DOE
