In mijn eerste blog HIER vertelde ik hoe ons avontuur startte. Intussen wonen we alweer een tijd in Amerika met natuurlijk onze ups en downs. De eerste twee weken konden we gelukkig rustig wennen, omdat het hier nog vakantie was. Daarna begon echter het school en werkleven weer. Papa ging aan het werk bij zijn nieuwe werkplek en de jongens naar hun nieuwe scholen.
De jongens gaan niet naar dezelfde school aangezien kindergarten pas begint op 5-jarige leeftijd met hier in New Mexico een zeer scherpe “cut out” datum van 1 september. Ben je dus op 2 september vijf jaar geworden dan mag je nog een heel jaar thuis blijven en je ouders vervelen, terwijl een kind van die leeftijd al heel graag naar school wil. Marlo begon dus in kindergarten op een “public school” en Nolan mocht naar een montesorri school. Wat waren die eerste dagen heftig. Nolan kon nog geen woord Engels waardoor ik de eerste twee dagen als een tolk bij hem heb gezeten, zodat hij een beetje gewend was aan de routine op school. Gelukkig is taal voor kinderen niet zo belangrijk en tijdens het buiten spelen werd hij er al gauw bij betrokken door de andere kindjes. Wel heb ik met regelmaat aan de telefoon gezeten met een huilende Nolan om hem maar gerust te stellen dat ik hem echt weer op kwam halen. En heeft hij heel wat uren doorgebracht op het kantoortje van de directrice om langzaamaan te mogen wennen. Na een paar weken werd ik dan ook minder vaak gebeld, maar hield hij zijn mond nog stijf dicht als ze wilden dat hij Engels zou praten. Gelukkig was daar Google translate! En vond de juf een ingang door te vragen of Nolan haar Nederlands kon leren en viel langzaamaan zijn muurtje weg…
Samen met Marlo ging ik bij de start van zijn schooljaar naar de ochtend waar we zijn juf zouden ontmoeten. Ik mocht wat formulieren invullen over hem en heb het één en ander verteld. Tot dan toe ging alles goed, de volgende dag moest hij echt naar school. Vanwege de veiligheid van de kinderen mogen ouders niet mee op de campus (schoolplein) en al helemaal niet mee de klas in. Dat was even anders dan in groep 1 en 2 op de basisschool in Nederland waar ik Marlo op zijn stoeltje een kus kon geven en tegen de juf kon zeggen hoe het met hem ging. De eerste dag in Amerika mochten we wel nog even mee het schoolplein op. Hij ging mooi in de rij staan met de andere kindjes, maar op het moment dat ze naar binnen moesten, kwamen de tranen en rende hij terug naar ons. Het verdriet, de boosheid en de hulpeloosheid die ik in zijn ogen zag, dat had ik nog nooit eerder gezien. We hebben hem bij een juf achter gelaten en die heeft bijna de hele dag buiten op een stoepje met hem gezeten. Ik liep met pijn in mijn hart en de tranen over mijn wangen terug naar de auto… Pffff, dat was echt één van de meest heftigste momenten als ik er nu op terug kijk. De tweede dag hebben ze hem naar binnen getild, maar mocht hij nog in de klas zijn lunch eten. Langzaamaan ging het ook bij hem beter en liep hij zelf naar binnen. Nu is het juist stoer dat hij in de cafetaria mag lunchen zoals papa dat ook doet op zijn werk! Wel neemt hij zijn eigen lunch mee naar school. Want ondanks dat het een gezonde lunch zou moeten zijn op school staat er regelmatig een hamburger, nachos of een hot dog op het menu. Zo af en toe mag hij een dag uitkiezen waarop hij een schoollunch mag eten.
De public school waar Marlo op zit is een grote school met 950 kindjes en 8 kindergarten klassen. Elke grade gaat op een ander tijdstip naar de cafetaria om te lunchen waardoor Marlo altijd al om 10.30 luncht. Het tijdstip waar ze in Nederland beginnen met hun fruithap. Die heeft Marlo hier wel gemist, want wanneer eten ze dan hun fruit? Om 16.00 uur als ze uit school komen? (ja,een schooldag begint hier om 9 tot 16 uur, anders halen ze het niet met de middle school en high school om de kinderen met de schoolbus te vervoeren). Dan ben ik gewend een beker ranja en een koekje of een snoepje te geven? Toch? Ja, rond een uur of 14:30 krijgen ze een snack. Elk klasgenootje brengt ongveer één keer in de vier weken een snack en drinken mee voor heel de klas. Ik heb nog een keer geprobeerd om aan Marlo te vragen om voor alle kindjes een banaan kopen, maar er is echt nog geen enkele keer fruit als snack uitgedeeld. En een traktatie voor een verjaardag mag hier gewoon zo’n grote cupcake zijn uit de winkel. Daar gingen onze gezonde gewoontes, maar in de lunchsboxen van de jongens zat wel nog steevast een bakje fruit en snoeptomaatjes!
Ik kan me zo voorstellen dat de jongens erg moesten wennen aan hun nieuwe leven op de Amerikaanse scholen, zelfs ik moest wennen aan de nieuwe gewoontes. We leven allemaal volgens wat wij normaal vinden. Moet je nagaan als je nog zo jong bent en de wereld zo groot lijkt en je ouders je uit je eigen veilige wereld halen om helemaal aan de andere kant van de wereld te gaan wonen. Waar op school ook nog alles veel strenger gaat, in mijn ogen. Ze moeten iedere keer in de rij staan. Niet aan elkaar zitten, geen rare fratsen uithalen en als je in die rij staat ben je stil. Wij merken zelf aan de jongens dat ze zich op school zeer netjes gedragen en dat ze na schooltijd een uitlaatklep nodig hebben. Op sommige momenten ben ik dan hun persoonlijke uitlaatklep of boksbal geweest. Ze konden dan een emotie niet uiten op school en hadden zich zo netjes gedragen de hele dag dat ze het bij mij lieten gaan. Waarbij ik in het begin wel eens heb moeten slikken, of het allemaal wel verstandig was dit hele verhuizen. Want niets hielp om die emotie te verzachten. Bij een knuffel en een kus werd ik weer weggeduwd en bij een boze mama liepen ze nog bozer weg van mij. Gelukkig waren er daar voor mij andere mama’s op het schoolplein. Die konden me een hart onder de riem steken dat ik het goed deed en dat ik een lieve mama ben. Want af en toe heb je toch echt een ander nodig om te kunnen relativeren.
Al met al begrijpen de jongens de juffen beter, heeft de jongste geen heimwee meer naar huis en kunnen ze zichzelf duidelijk maken in het Engels. Hierdoor is het schoolleven nu rustiger en hebben de jongens hun draai gevonden en doen ze het goed op school en hebben we thuis een stuk minder uitbarstingen! Gelukkig kan ik ze elke dag zelf uit school halen en voor ze klaar staan. Al is dat ook niet altijd simpel…..
ESTHER
