Marije is doula sinds 2016, moeder van 3 jongens en getrouwd met Enno-Peter.
Een fijngebouwde vrouw met buik die er uit ziet alsof er een voetbal op zit geplakt. Lopen was alleen nog fijn wanneer ze haar handen onder haar buik vouwde en zo hielp met dragen. Gelukkig kon ik haar een steunende buikband lenen, welke een beetje verlichting bood.
De dagen kropen voor haar voorbij, zoals dat soms kan gaan als je aan het wachten bent op de komst van je baby. De dag voordat de weeën begonnen, wat we toen natuurlijk nog niet wisten, vroeg ze of ik nog een keer in het echt langs kon komen. Dat deed ik. Nachten van onrustig en oncomfortabel slapen waren haar aan het opbreken. Ik wist wat me te doen stond. Ik ging langs om haar te helpen met ontspannen en een luisterend oor te zijn. Af en toe had ze al een harde buik vertelde ze mij, wat niet echt bijdroeg aan energiebehoud en een goede nachtrust. Ik zette haar op een geboortebal (fitnessbal). Met haar bovenlichaam leunde ze op de eettafel. Ik masseerde haar schouders en rug uitgebreid en ze hield heerlijk haar ogen dicht. Ondertussen hadden we het samen met haar partner over wat er komen ging. Hoe is het voor jullie dat de bevalling steeds dichterbij komt? “We hebben er zoveel zin in, maar vinden het ook super spannend.” Ik bevestig dat dit heel logisch is om te voelen, die spanning. Voor de eerste keer bevallen is compleet nieuw en een ervaring die je van je leven nog nooit hebt meegemaakt. En ook nooit meer zult vergeten. Zij bevestigde dat dit precies is waarom ze het spannend vindt. Het niet weten. Haar partner voegde daar aan toe dat ze veel steun konden halen uit alles wat ze wel wisten. Dat we zo uitgebreid een natuurlijk fysiologisch bevalproces hadden doorgesproken en veel ‘Wat als…’ scenario’s. En dat het hun beiden zo’n goed gevoel gaf dat ze naast al deze kennis ook terug konden vallen op mij, omdat ik ter plekke aanwezig zou zijn om hun te ondersteunen. Wat er ook zou gebeuren, hoe lang het ook zou duren en hoe het ook zou lopen, ik zou er zijn.
Na de uitgebreide rug- en schoudermassage verhuisden we naar de bank waar ik mijn cliënte een voetenmassage gaf en drukpunten stimuleerde. En aan haar partner legde ik uit hoe hij haar hier bij kon ondersteunen, wat hij kon doen, mochten ze na mijn vertrek nog met drukpunten iets willen doen. We namen afscheid van elkaar en ik drukte ze op het hart om mij te bellen als ze daar behoefte aan hadden, ook midden in de nacht, want ik ben 24/7 bereikbaar wanneer een vrouw bijna gaat bevallen. Ik heb heel sterk het gevoel dat deze massage en de drukpunten wel eens effectief zouden kunnen zijn en ben dan ook heel benieuwd of ik in de nacht een telefoontje zal krijgen.
Om 10 voor 11 ’s avonds word ik gebeld! Ze vertelt dat ze al een tijdje om de 5 minuten weeën heeft en denkt dat het nu echt is begonnen. Ik vraag of ze wil dat ik kom en ze antwoord met: “Heel graag.” Ik lig zelf net 5 minuten in bed, spring er weer uit en maak mij klaar voor vertrek. Tijdens het klaarmaken en de laatste spullen in mijn tas stoppen, ben ik altijd helemaal enthousiast en zelfs een beetje hyper. Er gaat straks weer een prachtig nieuw mensje geboren worden en ik mag nieuwe ouders ondersteunen en samen met hen dit prachtige avontuur en wonder gaan ervaren. Dat maakt mij altijd zo dankbaar en ook intens blij, dat ik een fijne bijdrage en van toegevoegde waarde mag zijn.
Deze keer is het voor mij een thuiswedstrijd en daarom stap ik op de fiets. Een frisse donkere lucht met sterren, overal. Er rijden auto’s op straat en de hele wereld gaat door. Niemand is zich bewust van dat er straks weer een wonder gaat geschieden. Niemand weet dat ik daarbij mag zijn. Het is niet te bevatten dat de wereld doordraait terwijl deze straks heel even stil zal staan voor deze aanstaande ouders. Bij het huis van de toekomstige ouders aangekomen staat de achterdeur op een kier. Na binnenkomst draai ik de deur op slot en loop door naar boven. Daar tref ik een weeën-opvangende vrouw aan met een partner naast haar. Na de wee praten we even terwijl ik op de rand van het bed zit. Tijdens de weeën lukt het praten niet, maar ik zie dat ze gecontroleerd bezig is met ademhaling. Ik maak de slaapkamer donkerder door het grote licht uit te doen en led kaarsjes uit mijn tas neer te zetten. Een schemerige omgeving kan goed helpen om de weeën krachtiger te maken. We maken het ons zo gemakkelijk mogelijk en ik observeer dat de frequentie van de weeën steeds sterker wordt. De verloskundige bellen en straks in het bevalbad is hun wens. Dus de verloskundige wordt gebeld en zij constateert dat de baarmoedermond verstreken is en er 2 centimeter ontsluiting is. Een prachtig begin. We zoeken de ontspanning en rust op. Rond 5.00 uur is de verloskundige terug en vrouw is benieuwd naar of haar ontsluiting al is gevorderd. Dit blijkt 6 centimeter te zijn. Zichtbaar opgelucht zegt ze dat ze nu graag in bad wil. Een zucht van verlichting volgt wanneer ze haar lichaam in het warme water laat zakken. “De gewichtloosheid is heerlijk, vooral nu ze even geen spanning op haar buik voelt”, zegt ze. Ik pak een kommetje waarmee haar partner en ik af en toe warm water over haar buik of rug heen gieten. Ook geef ik een koude doek om haar hoofd wat te verkoelen. Drinken binnen handbereik, want een bad maakt dorstig. Op de tv wil ze graag een ontspanningsmuziekje met beelden van het strand streamen, dus die zetten we aan. Langzaam zien we het licht worden buiten.
Na dagen slechte nachten en erg oncomfortabel voelen met een grote buik, begint de vermoeidheid haar parten te spelen. Ze komt op een punt dat ze niets meer prettig vindt. Lopen niet, bad niet, bed niet, toilet niet. We maken een plekje op de bank waar ze even kan zitten, maar ook dit mag niet baten. Bemoedigende woorden van ons allemaal helpen haar er niet boven op. Als om 8 uur de ontsluiting op 7 centimeter zit, dan trekt ze het niet meer. “Ik ben moe en ik heb rust nodig!” Ze wil naar het ziekenhuis en zegt tegen de verloskundige dat ze een ruggenprik overweegt. “Ik weet het zeker. Ik wil er heen”, zegt ze. Dus we gaan. Ruim een uur later zijn we geïnstalleerd op de verloskamer en vindt er een overdracht plaats van de eigen verloskundige naar die van het ziekenhuis. Ik ga nergens heen, ik blijf zolang als dat nodig is.
Ze wordt op haar verzoek getoucheerd en de ontsluiting is onveranderd: 7 centimeter. “Kan ik niet meteen een keizersnede?”, verzucht ze. Nee dat kan niet, maar een ruggenprik is wel een optie. De anesthesie wordt gebeld en het duurt een behoorlijke tijd voordat die er is. Tijdens het wachten zijn daar nog steeds de weeën en ik masseer haar rug en geef stevige tegendruk, terwijl haar partner haar hand vasthoudt. Na anderhalf uur is eindelijk de ruggenprik gezet en is er tijd om te rusten. Zij en haar partner doen even de ogen dicht. Zij doezelt tussen de weeën door, haar partner slaapt echt even en ook ik sluit heel even mijn ogen. Want ook ik ben inmiddels al een tijdje wakker en actief. Het einde van de middag is de ontsluiting eindelijk gevorderd tot 10 centimeter. Maar na goed voelen, voelt de verloskundige dat de baby er nog niet goed voor ligt. We wachten af. De ruggenprik wordt uitgezet en het lukt de varende vrouw om in zichzelf te keren. Na ruim een uur zijn er nog geen persweeën voelbaar. Nog geen onhoudbare perskracht. Dus stelt de verloskundige voor om zachtjes mee te duwen om te kijken of dat gaat helpen om de baby dieper te laten zakken en beter te draaien. Ze doet het echt fantastisch, maar het heeft geen effect. Na een uur persen wordt de gynaecoloog er bij gehaald en blijkt de baby nog hoog te liggen, te hoog voor een vacuümpomp. Het wordt toch een keizersnede. Samen maken we ons klaar voor de OK. Haar partner en ik trekken een pak aan. Want ook op de OK kan en mag ik er zijn voor “mijn” stel. Om 22.00 uur wordt na een lange intensieve dag middels een keizersnede een blakend gezonde baby geboren. Ik blijf om te ondersteunen bij deze eerste prille momenten met hun kindje. Als alles in rust is, ga ik naar huis.
Buiten aangekomen voel ik pas hoe ontzettend vermoeid ik eigenlijk ben. Ik heb bijna 25 uren gewerkt en ben al 40 uur wakker. Ik woon op loopafstand, maar moet eerlijk zeggen dat ik echt moeite heb om thuis te komen. In mijn straat aangekomen kan ik bijna mijn voeten niet meer op tillen en overweeg serieus om te gaan kruipen. Mijn benen voelen zó zwaar, alsof er betonblokken aan vast zitten. Thuis wurm ik me uit mijn schoenen en gooi mijn jas van me af. Ik heb honger, maar ik kan niet meer. Ik kruip letterlijk de trap naar boven op en ga daarna kruipend over de overloop mijn slaapkamer binnen. Ik kan nog net opstaan om mij vervolgens voorover, volledig gekleed, in bed te laten vallen. Mijn man kijkt op en vraagt hoe het ging. Ik kan alleen maar huilen van vermoeidheid en van opluchting gecombineerd met blijdschap. “Ik kan niet meer”, weet ik uit te brengen, “maar alles is goed afgelopen”. Mijn man helpt mij met uitkleden, want ik slaag daar echt niet meer in. Vervolgens glijd ik onder de dekens en in een hele diepe slaap.
De volgende dag bel ik met de kersverse ouders. Hun nacht was natuurlijk onrustig, maar ze spraken vooral hun dankbaarheid naar mij uit. Dat ik er al die tijd voor hun was geweest en bij ze was gebleven. Dat ze ondanks allemaal wisselende gezichten, zo blij waren dat mijn vertrouwde gezicht er continu was. Met een grapje tussendoor en kennis paraat. “Zonder jou hadden we het zo veel zwaarder gehad. Je was onmisbaar voor ons.”
MARIJE
