In augustus 2018, na onze bruiloft, besloten wij te stoppen met de pil. Tot onze grote verbazing bleken wij direct zwanger te zijn. Onze vreugde was groot, maar al snel zei een gevoel in mij dat er iets niet klopte. We kregen een echo met 8 en 12 weken en alles zag er goed uit. Zou mijn gevoel dan toch onjuist zijn? Bij de geslachtsbepaling werd er gezegd dat wij een meisje zouden krijgen en weer was daar dat gevoel: dit klopt niet! Ik durfde ook niks te kopen voor onze baby, want het voelde niet goed. Ik wilde pas na de 20 weken echo spulletjes gaan kopen. Wél had ik het sterke gevoel zwanger te zijn van een jongen.
Met 17 weken ging ik op de weegschaal staan en zag ik dat ik 3 kilo was afgevallen. Tijdens de controle, die ik diezelfde dag had, gaf ik dit aan en was volledig in paniek. Dit kon niet goed zijn! De verloskundige gaf aan dat er niks aan de hand was en luisterde naar het hartje. “Zie je wel”, zei ze, “niks aan de hand!”. Dit was mijn eerste zwangerschap en het voelde alsof ik me aanstelde. Ik dacht: “Nou, ze zal wel gelijk hebben dan. Ik stel me aan”. Tot die 20 weken echo….
De 20 weken echo
De verloskundige zette het echo apparaat op mijn buik en mijn man en ik zagen al direct dat het niet goed was. “Er is iets niet goed”, zei de verloskundige, “er is geen vruchtwater meer. Jullie moeten direct naar het ziekenhuis”. We kregen al onze papieren mee en werden naar huis gestuurd. We waren volledig in paniek. Ik heb gehuild, nonstop, en gegild. We gingen ons kindje verliezen. Uiteindelijk konden we pas twee dagen later terecht en kregen we verschillende onderzoeken die week. Zo hebben we een vlokkentest, onderzoeken naar onze eigen nieren, bloedonderzoeken en verschillende gesprekken met de klinisch geneticus gehad. Het was en is nog steeds onze grootste nachtmerrie. Ons kindje had geen kans op leven. Onze baby had MultiCysteuze Kidney Disease (MCKD). Er was maar één niertje ontwikkeld en deze zat vol met cystes. Hierdoor konden ook de longetjes niet ontwikkelen. Tot aan de daadwerkelijke bevalling hebben we alleen maar gehuild.
De bevalling
Met 22 en een halve week moest ik naar het ziekenhuis in Breda. Ze gingen de bevalling opwekken. Ik weet nog dat ik zelf twee dagen van te voren een pilletje in moest nemen. Wat verschrikkelijk: een pilletje innemen om de dood van je kind op gang te brengen. Het voelde vreselijk. Uiteindelijk heb ik drie dagen over de bevalling gedaan en onze kleine jongen heeft tot het einde gestreden. Tijdens het persen is hij overleden. Je leest het inderdaad goed: een jongen. Mijn moedergevoel klopte, we kregen een jongen, Luca. Voor ons de mooiste jongen op de wereld. Hij was helemaal af alleen veel te klein. Luca is geboren na een zwangerschap van 23 weken. Na de bevalling ben ik met spoed geopereerd, omdat ik te veel bloed verloor en de placenta niet los kwam. Laat in de avond mochten wij naar huis en Luca ging natuurlijk mee. We hadden besloten om de watermethode te gebruiken, zodat we Luca nog vaak genoeg vast konden pakken. Dat weekend hebben we veel met Luca geknuffeld en hem ontzettend veel kusjes gegeven. Die maandag hebben wij, in besloten kring, afscheid genomen van Luca tijdens zijn crematie die zijn papa en ik helemaal zelf hebben voorbereid. Gelukkig was Luca woensdag alweer thuis en staat hij in zijn vlindertje bij ons in de kast. Natuurlijk is er ontzettend veel verdriet, maar wij zijn ook zo ontzettend trots dat wij de papa en mama zijn van Luca. Trots dat hij ons heeft uitgekozen als ouders. Trots op Luca, omdat hij zo’n kleine strijder is. Onze harten stromen over van liefde voor hem!
Weer zwanger na verlies
Na het overlijden van Luca was het verdriet enorm. Uit alle onderzoeken, door de klinisch geneticus, is niets naar boven gekomen. “Domme pech”, werd het genoemd. We hadden zoveel liefde om te geven, maar geen tastbaar kindje in onze armen. Mijn man en ik besloten, ondanks de angst, het weer te proberen. Maanden gingen voorbij. Het lukte niet. Ook mijn menstruatie bleef uit. Ik moest weer terug naar het ziekenhuis en na wat onderzoeken bleek ik PCOS te hebben. Ik kreeg tabletjes mee om de menstruatie op te wekken: Provera. Hierna moest ik Letrozol slikken om een eisprong op te wekken. Tijdens een controle bleek er één eitje goed te groeien en dze stond op springen. Mijn man en ik besloten om wat dagen er tussenuit te gaan naar Dubai. Voor het eerst, na Luca’s overlijden, kon ik weer oprecht ergens van genieten. Die paar dagen hadden me goed gedaan. We hebben genoten van de stad, het eten, de lekkere wijn en het prachtige weer. Ik vloog alleen terug naar huis en mijn man bleef achter voor werk. Bij thuiskomst moest ik bloed laten prikken voor de progesteronwaardes. Een aantal dagen later had ik een belafspraak met de fertilliteitsarts en zij kon aflezen dat ik wel degelijk een eisprong had gehad. Wat was het spannend, voor het eerst in maanden hadden we weer een kans. De dag van de menstruatie brak aan en ik kon me niet bedwingen. Het was 6 uur in de ochtend en ik besloot een test te doen. Na 3 minuten kon ik de uitslag aflezen en tot mijn verbazing zag ik dat ik zwanger was. Huilend en vol verbazing liep ik naar beneden naar mijn man die bezig was met ontbijt en koffie. We pakten elkaar vast en hebben even samen hard staan brullen. We beseften ons heel erg goed dat we heel veel geluk hadden dat het in de eerste ronde gelijk gelukt was!
In deze zwangerschap staat de angst wel bovenaan. Natuurlijk zijn er momentjes waarin ik echt durf te genieten. Gelukkig worden we goed in de gaten gehouden en krijgen we veel echo’s. We zitten nu in het derde trimester en wat is het allemaal spannend. Nu krijgen we een meisje en haar kamertje is helemaal af. We zijn heel bewust vroeg hieraan begonnen, zodat we beide kunnen wennen aan het idee. De angst zal pas weg trekken wanneer zij levend geboren wordt. We hopen dat Luca, vanaf zijn sterretje, op ons neerkijkt en een grote trotse broer is.
NATHALIE
