De droom om Fabio grote broer te laten worden was er zeker. Wij konden onze geluk niet op toen wij erachter kwamen dat wij zwanger waren van een broertje of zusje voor Fabio. De zwangerschap verliep als uit de boeken. Ik had geen kwaaltjes en voelde mij erg fit. De baby was wat aan de grote kant en dat was wel te merken. Ik ben niet zo groot en had dus erg weinig ruimte in mijn buik. De baby lag tegen mijn ribben aan en ik kon daardoor moeilijk zitten en liggen.
Met 36 weken en 6 dagen had ik een controle bij de verloskundige. De kleine was weer goed gekeurd en we kregen (door zijn grootte en gewicht) groen licht om thuis te bevallen als het die dag zou gebeuren. Ik had sowieso gekozen voor een thuisbevalling, omdat mijn eerdere bevalling op 17-jarige leeftijd zo snel ging dat ik al persweeën in de auto had (lees het in mijn eerste blog). Ik was bang dat dat weer zou gebeuren of dat de kleine zelfs dit keer in de auto geboren zou worden.
Met 37 weken begon ik het moeilijk te vinden om zwanger te zijn. Ik merkte dat ik aan het einde van mijn zwangerschap zat. Ik kon niet meer rustig zitten en al helemaal niet als de baby trapte. Lopen was vrij zwaar voor mij geworden door het grote gewicht dat ik nu extra bij mij droeg. Ik vroeg mij af hoe lang het nou nog zou duren en hoe lang ik het vol zou houden. Tot ik met 37 weken en 4 dagen wakker werd met een vreemd gevoel aan mijn buik. Ik zag er niet veel in, want ik verwachtte dat ik in mijn slaap op mijn buik was gaan liggen en dat dat het gevoel veroorzaakte. Rond half 1 in de middag begon ik aan mijzelf te twijfelen. Waren dit nou echt weeën of waren dit oefenweeën? Voor de zekerheid liet ik mijn moeder komen, omdat ik die dag alleen thuis was met Fabio. Ik liet haar daarbij weten dat zij haar afspraak in de middag niet af hoefde te zeggen, omdat ik niet veel ervan verwachtte. Ik vond het wel fijn dat ze er was om voor Fabio te zorgen, zodat ik mijn rust kon pakken.
Rond 1 uur was ze bij mij. De pijn in mijn buik leek wat erger dan in de ochtend, maar nog steeds zocht ik er niets achter. Soms voelde ik een beetje kramp, maar zo had ik ook nergens last van voor 30 minuten. Ik zat nog geen half uur te kletsen met mijn moeder tot mijn vliezen plots braken. Ik wist niet hoe snel ik onder de douche moest. En daar begon het. Ik kreeg een gigantische weeënstorm. Het lukte mij om tussendoor snel een ander shirt aan te doen en naar de slaapkamer te lopen. Het ging opeens heel snel. Ik riep mijn moeder dat Fabio niet kon blijven en dat iemand hem moest halen. Ik had eerst gekozen dat hij bij de bevalling mocht blijven als hij aanwezig zou zijn, omdat de bevalling van hem zelf zo relaxed is gegaan. Maar nu wist ik: “Dit word heftig. Hij kan niet blijven”. Mijn mama was koekjes met hem aan het bakken. “Doe de rest maar ergens anders!”, kon ik er nog net achter aan roepen.
Ik moest de verloskundige bellen, maar ik kon het briefje niet pakken dat op de commode voor mij lag. De weeën waren gewoon te heftig om te staan. Mijn mama kwam de kamer binnen om te kijken hoe het met mij ging. Ze gaf mij het briefje en ging weer naar Fabio om zijn jas aan te trekken. Mijn stiefvader zou hem ophalen. Iets over half 2 had ik de verloskundige aan de telefoon. Ze zou er meteen aan komen. “Ik moet naar de wc!”, riep ik naar mama en zette alles op alles om naar de wc te gaan. Halverwege naar de wc zei ik gedag tegen mijn stiefvader die er net aan kwam en ging zo snel ik kon weer terug naar de kamer. De weeën kwamen weer en het lukte mij niet om naar de wc te gaan. Ik wist niet hoe ik mijn weeën op moest vangen, omdat de pijn niet te houden was en ik lag rollend op bed te puffen. Ik probeerde mijn moeder te roepen om te zeggen dat ik het niet meer hield en waar de verloskundige bleef, maar ik kon het er alleen fluisterend uit gooien. Ik pakte mijn telefoon en belde de verloskundige. “Ik hou het niet meer!”, riep ik tegen de verloskundige aan de telefoon, “Ik moet bevallen!” De verloskundige probeerde mij gerust te stellen en vertelde mij dat ze er bijna was. Daar lag ik dan schuin op mijn bed met persweeën. Ik was helemaal alleen in de kamer Ik raakte volledig in paniek. “Ik kan het niet, ik kan het niet”, kon ik alleen nog maar zeggen. Ik raakte de controle volledig kwijt en begon heel erg te trillen. Mijn moeder was op dat moment Fabio aan het helpen met zijn jas en schoenen aan te doen om mee te gaan met mijn stiefvader. Ze kwam even de kamer binnen om te kijken hoe het met mij ging en schrok zich rot. Ze zag mij liggen in volledige paniek en zag het hoofdje al komen. Ze rende naar de woonkamer, gaf aan dat de baby nu kwam en dat ze mij moest gaan helpen. Dat moment heb ik zelf niet meegekregen. Ik was even alles kwijt.
Mijn moeder legde haar hand op mijn borst zei mij: “Rustig ademen Fenice!” en begon hardop in en uit te ademen. Dat moment kwam ik weer bij en herpakte ik mijzelf. “Ik kan het”, riep ik plots uit en ik begon te persen. Op dat moment kwam mijn vriend de kamer binnen. Die was met volle snelheid van zijn werk naar huis gereden. Hij schrok zich rot. Hij zag mij op bed liggen zonder verloskundige en de baby kwam er al aan. Hij kon alleen maar geschrokken met zijn handen voor zijn mond en grote ogen kijken naar wat er gebeurde. Die middag hadden wij nog gebeld en was er niks aan de hand. En nu lag ik daar op bed te bevallen! Bizar! Van het moment dat hij gebeld werd door mijn moeder dat de baby kwam, tot het moment dat hij in de slaapkamer stond heeft hij geen tijd gehad om het te beseffen. Het ging allemaal zo plots en snel! Ik kon zelf ook niet helemaal beseffen wat er gebeurde en liet het maar over mij heen komen. Ik verzamelde al mijn kracht om te persen. Ik had mijn ogen stijf dicht. Ik kreeg het niet voor elkaar om ze te openen. Ik nam een grote hap lucht en perste zo hard als ik kon. Ik voelde dat hij er bijna was! Maar wat nu!? Mijn mama was de enige die wat kon doen. Mijn vriend stond nog steeds lijkbleek in het hoekje van de kamer. Ze probeerde de baby te pakken, maar het leek alsof hij vast zat. “Hij zit vast!”, schreeuwde ik uit. Ik zag niet wat er gebeurde ik kon mijn ogen nog niet openen. En PAF, plots schoot hij los en was hij geboren! Iedereen was doodstil in de kamer. Zelfs de verloskundige had aan de telefoon enkele seconden nodig. En daar eindelijk hoorden wij het huiltje van de baby! Ik kon eindelijk mijn ogen openen en zag een klein hulpeloos baby’tje bij mijn benen liggen. Mijn moederinstinct kwam meteen op en ik begon te roepen: “Geef hem aan mij.”
Daar lag ik dan met mijn baby in mijn armen. Ik kon het niet beseffen. Wij hadden het helemaal alleen gedaan! Het leek wel alsof ik uren daar lag met mijn baby. Maar gelukkig waren dat een paar minuten. De verloskundige kwam vijf minuten later de kamer binnen en vertelde mij: “Je hebt het helemaal zelf gedaan! Je mag zo trots zijn!”.
De baby werd helemaal nagekeken en alles was goed. Hij was alleen wel erg koud (35 graden). Ze zette alles op alles om hem op te warmen. Wij werden in doeken ingepakt met kruiken om ons heen. Er waren zelfs plastic matjes om weer op temperatuur te komen. De oorzaak van zijn temperatuur was dat in alle haast wij niet de kachel aan hebben gezet en het dus vrij fris was in de kamer. Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen en was hij weer goed op temperatuur.
Mijn mama besefte ineens wat er was gebeurd. Zij had namelijk de baby aangepakt! Ze gooide de voordeur open en riep naar mijn stiefvader die mijn zoontje nog in de auto aan het zetten was (JA! zo snel ging het!), “Hij is geboren!”. Zelf had ik geen enkel besef van tijd. En ook niet hoe snel alles was gegaan. Zo bleek mijn mama om 1 uur bij mij thuis. Om half 2 braken mijn vliezen en kwamen mijn weeën en om 1 over 2 was Thiago geboren.
FENICE
