Na de geboorte van onze dochter Ashlyn in 2013 was de wens er om nog een kindje te mogen krijgen. Een broertje of zusje waar Ashlyn lief en leed mee kon delen zoals wij dit met onze zussen kunnen.
Een onderbuikgevoel
In augustus 2017 kwamen wij erachter dat ik in verwachting was. Ik kon het niet geloven. Het was zo onwerkelijk! Na een aantal zwangerschapstesten hebben we een afspraak gemaakt met de verloskundige en daar konden wij al snel terecht. Bij de verloskundige was een heel klein mini mensje te zien en een heel klein kloppend stipje wat het hartje was. Ik was zo dankbaar. Zou mijn droom uitkomen? Ik kon mijn geluk niet op, maar gelijk was daar ook een onderbuikgevoel wat ik niet kon plaatsen. Ik dacht dat het de spanning was. Na het zien van de eerste echo en het uitspreken van mijn gevoel vertelde de verloskundige mij dat het hartje al zo dapper klopte en dat dit écht positief was. Pieter vond ook dat ik mij geen zorgen moest maken. M’n gevoel van onrust bleef terwijl de weken verstreken. Na wat licht bloedverlies heb ik opnieuw de verloskundige gebeld en zij zei dat ik langs kon komen, “niks aan de hand”, het was vast de innesteling geweest. De termijn echo kwam en ik was 11 weken en een aantal dagen zwanger. De verloskundige vertelde ons dat ons kindje nu al een klein druktemakertje was en zei dat alles er goed uitzag.
Een pretecho
Ik was 16 weken zwanger en wij konden niet wachten om ons kindje weer te zien en besloten een pretecho te doen. Tijdens de echo lukte het de echografiste niet om ons kindje goed in beeld te krijgen, terwijl zij net nieuwe apparatuur hadden. Zij dacht dat het zou kunnen komen door het litteken van de keizersnede bij m’n bevalling van Ashlyn en dat wij met 20 weken vast meer zouden kunnen zien. Wel zagen wij nog twee mooie lange benen en twee schattige kleine voetjes en na het zien van deze beelden gingen we met een gemengd gevoel naar huis in afwachting tot de 20 weken echo.
Ik voelde ineens kramp
Zaterdag 3 december voelde ik mij vanaf de middag anders dan normaal: een drukkend gevoel in mijn onderbuik ter hoogte van mijn keizersnedelitteken en kramp in mijn rug. Ik dacht dat het kwam door het shoppen. Die avond ging ik vroeg naar bed. ‘s Nachts moest ik naar het toilet en daar merkte ik direct dat het mis was. Mijn vliezen waren gebroken en ik verloor m’n vruchtwater. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Ik heb Pieter wakker gemaakt en daarna de verloskundige gebeld en zij gaf aan dat het met een zwangerschap van ruim 17 weken erg onwaarschijnlijk was dat het mis was, maar door de afstand tussen Den Haag en Zeeland kon ze helaas niks doen. Ze probeerde ons gerust te stellen en zei ons lekker te gaan slapen en terug te bellen als er iets was. Een aantal uur later werd ik opnieuw wakker en dit keer bloedde ik erg. Vanaf toen ging het snel. Na het contact met de verloskundige zijn wij doorgestuurd naar het ziekenhuis in Dirksland.
Het vruchtwater was weg
In het ziekenhuis werd onze grootste angst bevestigd. Ons kindje had geen vruchtwater meer. De wereld om ons heen stortte in. Verdriet en onzekerheid was het enige wat we voelde, want wat nu!? De gynaecoloog zei dat we de hoop niet moesten opgeven, omdat het hartje van ons kindje nog klopte en vruchtwater weer aangemaakt kon worden. De eerste uren na dit nieuws waren hartverscheurend en gingen als een waas langs ons heen. Toch moesten wij ons voorbereiden dat ons kindje die nacht nog geboren zou kunnen worden en ze vroegen ons alvast een naam voor ons kindje te bedenken. Voor een meisje vond ik Gyanna een mooie naam en als afkorting wilde ik Gigi. Vanaf het begin van mijn zwangerschap ging de gedachte door mijn hoofd dat als wij nog een dochter zouden mogen krijgen ik haar wilde vernoemen naar onze zusjes. Mijn zusjes Maribi (Bibi) en Isabeau zou worden Maribeau en Pieter zijn zusjes Arianne en Elisa zou Elisanne worden. Ik zag het al helemaal voor me. Voor een jongetje kwamen wij er niet echt uit. De naam Dayley speelde even door ons hoofd. Maar we wilden sowieso afwachten hoe het zou gaan lopen. Pieter zei dat hij mij de keuze daarin wilde geven. Het was zo onwerkelijk om een naam te bedenken op stel en sprong voor een kindje wat nog niet klaar was om geboren te worden. Dit voelde heel onnatuurlijk!
Overplaatsing
Al de tijd dat wij die nacht in het ziekenhuis waren dacht ik ook aan Ashlyn. Haar had ik niet meer gezien sinds wij ‘s nachts met spoed naar het ziekenhuis moesten. Ik wilde naar Den Haag. Ik wilde in de buurt van huis en onze Ashlyn zijn, weg van de plek waar het allemaal mis ging. Omdat de situatie stabiel was en ik bleef aandringen, mocht ik overgeplaatst worden naar Den Haag. Alleen wel per ambulance.
Diep in ons hart wisten we het
Aangekomen in Den Haag vertelden de artsen ons van de vijf wettelijke wachtdagen die genomen moesten worden voordat de bevalling in gang gezet zou kunnen worden. Anders was het een abortus en dit wilden wij absoluut niet. Wij wilden diep in ons hart het liefst dat ons kindje zou blijven leven, ook al wist ik met elke vezel mijn lijf dat het mis was en ons kindje nooit een eerlijke kans zou hebben. De dagen erna waren gevuld met verdriet, onmacht, echo’s, controles en gesprekken met artsen. Ik wilde niet langer afwachten in het ziekenhuis en ik wilde 5 december met mijn familie zijn. Sinterklaas vieren met ons kindje veilig in mijn buik en ons kleine meisje thuis. De artsen waren niet enthousiast, maar omdat mijn controles goed waren mocht ik weg. Als er iets was, moest ik direct terug komen.
Ik raakte een soort verlamd
Die nacht werd ik wakker met hele erge dorst en mijn hele lichaam trilde ongecontroleerd. Pieter heeft het ziekenhuis gebeld en wij moesten direct komen. We hebben opa gebeld voor Ashlyn en wij gingen met gierende banden naar het ziekenhuis. De controles werden uitgevoerd en er werden vragen gesteld. Ik kon van het één op andere moment niet meer reageren en bewegen, ik hoorde en voelde alles, alarmbellen gingen af en de artsen riepen versterking, een spoed echo werd gemaakt en toen bleek het dappere en sterke hartje van ons kindje te zijn gestopt. Ons babytje was overleden. M’n lichaam was begonnen met de bevalling. Een aantal uur later begonnen de weeën en ondragelijke pijn, waarna alleen een morfinepomp iets van verlichting kon bieden.
Ik werd wakker op de IC
Die ochtend van 6 december 2017 om 8.25 is ons dochtertje en zusje Gyanna Maribeau Elisanne geboren na een zwangerschap van 17 weken en 6 dagen. Ik heb haar heel kort kunnen zien, niet kunnen knuffelen of vasthouden want mijn placenta kwam niet los en ik verloor veel bloed. Ik kreeg een ademmasker op en moest voor een operatie naar de OK. Daar ging ik. Mijn man bleef verslagen achter met onze Gyanna. Ik zou na 20 minuten terug zijn. Dit werden 10 uren en twee operaties. Ik werd wakker op de IC. Alleen en met een onbehagelijk gevoel dat er iets mis was. Ik vroeg aan de eerste de beste verpleegkundige die ik zag of ik mijn baarmoeder nog had en daar kon zij geen antwoord opgeven. De artsen vertelden mij later dat zij met hun topteam hebben gevochten voor het behoud van mijn baarmoeder, maar na 7 liter bloedverlies hebben zij een hysterectomie moeten uitvoeren om mijn leven te redden. Later bleek dat Pieter na de eerste operatie en opnieuw een bloeding bij mij geroepen was of hij nog iets tegen mij wilde zeggen.
Ik voelde me schuldig
Daar lag ik, totaal verslagen, verdrietig en verdoofd. Ik voelde me schuldig dat ik gefaald had als moeder, dat ik Gyanna geen mooi leven heb kunnen geven en Ashlyn haar zusje nooit zou leren kennen en als vrouw dat mijn lichaam mijn man nooit meer een kindje kon geven. De volgende dag kon ik onze kleine Gyanna eindelijk zien. Wat was ze mooi, ons kleine meisje! Met haar mooie lange beentjes, perfecte voetjes en handjes, maar haar lijfje was nog lang niet sterk genoeg geweest om te overleven met haar flinterdunne huidje. De dagen erna gingen aan ons voorbij als een waas. Verdrietig om het verlies van Gyanna, dankbaar voor Ashlyn en dankbaar dat het topteam van artsen mijn leven had gered.
“Pure pech”
Het weekend voor kerst konden wij Gyanna meenemen naar huis. Helaas in een urntje, maar wat was het fijn dat ze bij ons was. De uitslagen van diverse onderzoeken wezen uit dat Gyanna gezond was en mijn baarmoeder in orde was, de artsen spraken van ‘pure pech’ dat mijn vliezen zijn gebroken. De verloskundige zei dat m’n onzekerheid en onderbuikgevoel gedurende de gehele zwangerschap niet voor niets bleek te zijn en ik nooit meer moest twijfelen aan m’n intuïtie.
Altijd in onze gedachten
Nu twee jaar later, na hele diepe dalen, verdriet en pijn kan ik beetje bij beetje weer geloven dat ik onvolmaakt gelukkig kan zijn als mens, als vrouw van Pieter en bovenal als trotse mama van m’n twee dochters. Gyanna zal altijd in onze gedachte blijven. Ze heeft een plek in ons leven als gezin en wij denken iedere dag aan haar en praten over haar.
JOELLA
