Wie had dat ooit gedacht: mama van één kindje, zwanger van nummer 2 en ook nog pleegmama van een kind. Ik was nog maar 22 jaar oud, maar had genoeg liefde in mij om een pleegkind een veilig thuis te geven. Wij verhuisden naar een grotere woning om ons pleegkind een eigen kamer te geven. Hij had al meer dan genoeg meegemaakt en wij gunden hem een eigen plek om tot rust te komen. We hadden vele gesprekken met Jeugdzorg en zaten in een intensief traject. Wij steunden hem om een zo normaal mogelijk leven op te bouwen. We zochten een nieuwe school en schreven hem in voor activiteiten om zichzelf weer kind te kunnen voelen. Wij waren erg gelukkig met hem en volgens mij was dat ook andersom. Wij konden goede gesprekken met ons pleegkind voeren en voelden echt een band.
Maanden gingen voorbij en wij waren flink gehecht geraakt aan ons nieuwe kindje. Ons motto was dat wij het kind verzorgden als één van ons eigen kinderen. Ieder kind verdient immers een overvloed aan liefde. Wij begonnen langzaamaan op te merken dat er iets niet klopte aan ons pleegkind. Er was iets aan de hand, maar wij konden onze vinger er niet op leggen. Hij wilde steeds vaker van huis en dat ging van eens in de week naar de hele week. Dat keurden wij niet goed, omdat wij hem dan amper zouden zien. Wij wilden tijd met ons pleegkind doorbrengen en leuke activiteiten met hem doen. Hij wilde niet bij ons zijn en begon weerstand te bieden door afspraken niet na te komen. Zo kwam hij vaak niet thuis met het avondeten of kwam hij pas uren later thuis dan afgesproken. Dat ging natuurlijk zo niet. Wij voerden een gesprek met hem en we maakten de afspraak dat het in de toekomst niet meer zou gebeuren.
Kort daarna kwamen wij erachter dat ons pleegkind drugs gebruikte. Wij zelf gebruiken geen drugs en vonden het niet fijn dat hij dat wel deed. Wij wilden hem helpen en vroegen of hij kon minderen met drugs. Wij wilden daar graag open over praten. Jammergenoeg ging hij regelmatig naar een vriend waar veel drugs werd gebruikt en ging dat regelmatig mis.
Dit ging zo door tot op een dag ons pleegkind niet thuis was gekomen voor het avondeten. Ik probeerde hem te bellen, maar ik werd weggedrukt. Na een aantal uur geen gehoor, begon ik lichtelijk in paniek te raken. Ik zocht contact met kennisen en vrienden of zij iets wisten. Na een aantal uur kwam ik erachter dat hij bij een vriend thuis was en geen zin had om naar huis te komen. Hij wilde daar slapen. Ons zoontje kwam niet naar huis. Wij zijn toen midden in de nacht de auto in gestapt om hem op te halen. Toen wij bij hem aankwamen, dreef de geur van wiet ons tegemoet. Wij voelden een enorme teleurstelling.
De maanden erna waren rustig. Ons pleegkindje was veel thuis werkte er ook bij. Het leek rustig aan weer de goede kant op te gaan. Wij hadden het gezellig aan tafel en voerden goede gesprekken. Hij werkte veel en moest dit keer ook in het weekend werken. Hij was écht goed op weg! Hij ging dit weekend uit logeren bij zijn biologische ouders en vanuit daar naar het werk.
Het was zaterdag. Ik had het favoriete avondeten van ons pleegkindje gekookt. Hij zou na zijn werk naar huis komen. Na een uur was hij nog niet thuis. Ik begon mij af te vragen waar hij bleef. Ik belde zijn ouders om te vragen of zij iets wisten. Hij was vroeg vertrokken naar zijn werk. Misschien was hij overwerken? Ik belde hem, maar de telefoon stond uit. Ik stuurde een bericht naar zijn werk. En toen kreeg ik een berichtje van zijn werk terug … Hij is die dag nooit op zijn werk geweest, omdat hij vrij bleek te zijn! Ik kon niet geloven wat ik hoorde en wist meteen dat dit niet goed zat. Ik belde meteen zijn ouders op of zij iets hadden vernomen, maar ook zij schrokken er van!
Uren gingen er voorbij en ik begon meer in paniek te raken. Wat als hij weer drugs had genomen en het fout was gegaan? Wij hadden niks meer vernomen vanaf ‘s ochtends vroeg. Het was nu al erg laat en het begon zelfs donker te worden. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik belde de politie. Wij hadden inmiddels al langer dan 12 uur niets meer gehoord. Zijn telefoon stond uit. Terwijl ik aan de telefoon hing met de politie, kreeg ik plots een bericht. “Het gaat goed met mij. Ik kom niet naar huis vandaag.” De politie vertrouwde het niet en stelde mij gerust. Zij zouden zo snel mogelijk naar ons toe komen om uit te zoeken waar hij kon uithangen.
Daar stond de politie met twee man sterk midden in de nacht bij ons voor de deur. Ik kon alleen maar huilen. Ik maakte mij zo druk om ons pleegkind, maar was ook uit het veld geslagen, omdat ik dit niet verwachtte. Ik dacht dat wij een sterke band hadden opgebouwd. Ik had alle mogelijk belangrijke telefoonnummers aan de politiemannen gegeven. Uiteindelijk lukte het hun om hem aan de telefoon te krijgen! “Ik kom niet naar huis.”, hoorde ik hem zeggen. Toen werd de telefoon door iemand anders gepakt en degene zei tegen de politiemannen: “Wie zegt dat het veilig is bij jullie thuis?! Hij wil hier slapen en blijft hier”. De politiemannen waren het er niet mee eens, maar spraken af dat hij daar de nacht mocht blijven. Als hij de volgende dag niet voor 12 uur thuis zou zijn dan zouden ze hem alsnog ophalen. De politiemannen stelden mij ondertussen gerust: “Jij bent goedgekeurd als pleegouder. Dat betekent dat het hier zeker veilig is voor het pleegkind. Laat je niet gekmaken door wat er is gezegd.”
Ik was gebroken. Wat voor houding moest ik aannemen als ik mijn pleegkind weer zou zien?De volgende dag ben ik weggegaan en heb ik mijn vriend en de biologische ouders het woord laten doen. Uiteindelijk hebben wij de keuze gemaakt om ons pleegkind bij iemand anders in te laten wonen. Na alle maanden praten en helpen, merkten wij dat het niet werkte. Hij zou niet stoppen met de drugs. Jeugdzorg gaf aan dat wij dit alles moesten accepteren. Maar ik denk dat je zo niet een kind groot kan brengen.
FENICE
