Als 17-jarig Havo-meisje kwam ik erachter dat ik al 8 maanden zwanger was

Mijn zwangerschap was uitzonderlijk. Bizar eigenlijk…

Het was de zomer van 2016 waarop mijn ouders een keer met mij wilde praten. Ze vroegen het maar recht voor zijn raap: “Zou het kunnen dat je zwanger bent?” Waarop ik heel hard “nee” antwoordde. Ik was inderdaad wat aangekomen en mijn ongesteldheid was altijd al onregelmatig, dus het was niets nieuws of geks als de ongesteldheid bij mij een keertje niet kwam. Velen zullen denken: “Hoe heb je dat niet kunnen weten?”, maar ik was helemaal niet veel aangekomen. In mijn hoofd kon ik gewoon echt niet zwanger zijn. Na een week ongeveer zei mijn moeder: “Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts, gewoon voor de zekerheid”. Ik was toen niet blij, maar achteraf ben ik haar heel dankbaar. We kwamen aan bij de huisarts en hij heeft me toen onderzocht. Zijn conclusie was dat ik inderdaad zwanger was. En niet een beetje… Hij zei: “Je bent al ongeveer 6 a 7 maanden zwanger”. Wat? Zo lang? Jeetje wat was dit een schok zeg. Ik was 17 jaar oud en ik bleek al bijna 7 maanden lang een kindje in me te dragen. Mijn ouders steunden mij gelukkig heel erg. Zonder hen had ik het echt niet gered allemaal. Uiteraard moest ik diezelfde dag nog op controle. Dit was rond 23 oktober. Toen bleek ik zelfs al verder in de zwangerschap te zijn, namelijk ruim 8 maanden. Moet je nagaan dat ik als piepjong meisje nog in mijn HAVO examenjaar zat! Mijn familie schrok zich dood van dit bericht. Iedereen moest natuurlijk ingelicht worden van de familie, maar ook school en uiteraard de vader van de baby. Dit ging heel makkelijk en natuurlijk. Iedereen stond achter me en steunde mij aan alle kanten. Dit gaf een heel warm gevoel.

Nadat school het wist, heb ik op school nog een paar laatste tentamens gemaakt en kon ik daarna thuisblijven. Dit moest ook wel, aangezien ik al bijna een voldragen kindje in mijn buik had. De laatste weken voor de bevalling waren eigenlijk heel rustig. Ik heb veel uitgerust, zoals het hoort, en de sfeer was ontspannen en vooral fijn. De spullen voor de babykamer werden bij elkaar verzameld. Ik kreeg en kocht kleertjes en alle andere dingen die bij een newborn baby komen kijken. Ik heb ook ontzettend veel van familie gekregen. Alle spullen werden thuis in elkaar gezet worden in een kamertje wat wij nog over hadden. Dit zou eigenlijk mijn moeder walk-in-closet worden, maar ze stond het met alle liefde af voor een mooi klein babykamertje. In de weken dat ik thuis was, probeerde ik aan school te werken om niet te veel achterstand op te lopen, aangezien ik natuurlijk in mei eindexamen zou moeten doen.

De weken verstreken en toen werd het de avond van 15 november 2016. Ik voelde die hele dag al een zeurderige pijn in mijn rug. Ik vroeg mijn moeder om mijn haar even in te vlechten en kersenpitten op te warmen om deze lekker tegen mijn rug aan te houden. Mijn tante kwam die avond langs en zei: ‘Zo begon mijn bevalling ook, met rugpijn’, waarop ik antwoordde: ‘Ja hoor, dat zal wel’. Ik geloofde het namelijk niet. Ik zou écht nog niet bevallen voor mijn gevoel. Ik ben die avond vroeg gaan slapen, omdat ik zo’n last had van mijn rug en erg moe was. Om een uurtje of 12 werd ik wakker met krampen in mijn buik. Toen dacht ik: ‘Zou het dan toch zover zijn? Ik merk het vanzelf wel.’ Ik heb me omgedraaid en toen ben ik nog in slaap gevallen. Ik werd ik rond 3 uur weer wakker, maar dit keer waren de krampen heftiger. Ik kon niet meer in slaap komen en ik liep naar de kamer van mijn ouders. Ik zei daar: ‘Ik denk dat het begonnen is’. Waardoor mijn moeder natuurlijk meteen uit bed sprong. We zijn toen naar beneden gegaan en hebben een tante van mij gebeld die vroeger in de kraamzorg gewerkt heeft. Zij wist wel het één en ander af van bevallingen en baby’s. Ze was ook bij de bevallingen van mijn moeder, dus eigenlijk was het ook wel weer een mooie gedachte. Mijn tante was binnen vijf minuten bij ons en zei toen dat we de weeën moesten timen. We kwamen al snel tot de conclusie dat de weeën snel genoeg achter elkaar kwamen en we hebben toen het ziekenhuis gebeld. Ik was medisch verklaard, omdat we zo laat achter mijn zwangerschap kwamen. Ik moest hierdoor in het ziekenhuis bevallen. De vrouw aan de telefoon gaf aan dat we richting het ziekenhuis konden rijden. Ik kreeg daar een kamer toegewezen en al direct kwam ze tot de conclusie dat ik al 5 centimeter ontsluiting had. Dit was snel gegaan! Ik heb daar nog een aantal flinke weeën gehad, zonder ruggenprik of andere pijnbestrijding. Het was nooit bij me opgekomen dat ik deze had kunnen vragen. Toen rond kwart over 6 zei ik tegen mijn tante en moeder: ‘Ik hou het echt niet meer’. De verloskundige kwam om me te checken. Ik zat op 10 centimeter ontsluiting en mocht gaan persen. Ik werd in de pershouding gezet en heb maar heel kort hoeven persen. Daar was mijn zoontje, Levi, op 16-11-16 om 6.46 uur geboren. Levi werd aangekleed en ik werd gehecht. Hierna mocht ik mezelf douchen en opfrissen. Om half 11 waren we alweer thuis! Het was een snelle en soepele bevalling. Hierna kwam de kraamzorg en begon de kraamweek!

Hoe mijn leven verder is verlopen? Ik werd een jonge studerende moeder. Het was soms moeilijk, maar ook leerzaam en genieten. Hou Kids en Kurken in de gaten, want ook hier zal ik over vertellen…

ANNE