Vanwege Corona ging mijn liggingsecho niet door. Ik baalde enorm, maar ik kon er helaas niets aan veranderen. Toen ik bijna 36 weken zwanger was, voelde ik al een aantal uur minder leven in mijn buik. Ik kon na een telefoontje meteen langskomen en werd ik aan de CTG gelegd. Gelukkig hoorden we al snel een hartslag en even later werd er een echo gemaakt. Tijdens het maken van de echo werd er ontdekt dat de kleine in stuit lag. De kleine lag met zijn voetjes onder zijn billen in plaats van met zijn knietjes opgetrokken. Een geluk bij een ongeluk dat we dit nu toch zagen en niet tijdens de bevalling ontdekten.
Een paar dagen later mocht ik terug komen voor een uitwendige draaiing. Helaas mocht mijn man Jeremy niet mee vanwege Corona. Ik moet zeggen dat ik daar erg van baalde, omdat ik niet helemaal wist wat me te wachten stond en me daarom ook best alleen voelde. Gelukkig waren ze in het ziekenhuis stuk voor stuk lief voor me. Ik kreeg weeënremmers toegediend, zodat ik tijdens de draaiing geen harde buik zou krijgen. Pfff, wat voelde dat akelig zeg. Heel mijn lichaam werd warm en begon langzaam te tintelen, terwijl mijn hart als een malle te keer ging. Uiteindelijk kwamen ze met twee vrouwen sterk de uitwendige draaiing doen. Met de eerste poging was het helaas niet gelukt. Er zat wel beweging in, maar hij bleef hangen bij mijn buikspieren. Wat deed het draaien pijn zeg, maar ik kon het wél volhouden. Na vijf pogingen hebben ze het opgegeven. Daar was ik op dat moment heel blij mee, want het was écht geen pretje! Vanaf toen moest ik iedere week naar de gynaecoloog (helaas telkens alleen) en keken we of er nog iets veranderd was. Ik moest ook alvast na gaan denken of ik het vaginaal wilde gaan proberen of dat we een keizersnede in wilden plannen. Na veel praten, nadenken en de voor- en nadelen te vergelijken, had ik besloten het vaginaal te willen proberen zolang het veilig bleef.
Zondag 10 mei, Moederdag
Manlief Jeremy was al onderweg naar zijn moeder om een lekker ontbijtje te brengen. Ik was nog even in bed blijven liggen. Plots voelde ik daar beneden het één en ander gebeuren. Ik ben naast bed gaan staan en het vruchtwater gutste er uit. Goh, ik wist wel dat dit per vrouw verschillend was, maar ik had nooit verwacht dat ik zó veel vruchtwater zou verliezen. Ik kon geen kant op, want bij iedere beweging kwam er weer een waterval. Ik belde Jeremy op met de mededeling dat het begonnen was. Hij heeft zijn moederdagcadeau nog net niet naar binnen gegooid. Hij is zo snel mogelijk naar huis gekomen.
Vanwege de stuitligging, moest ik meteen naar het ziekenhuis die ochtend. Eenmaal daar aangekomen en na alle check ups, kwamen mijn weeën eigenlijk al vrij snel om de 4 minuten. En toen voelde ik plots ‘iets’ daar beneden terwijl er ook weer een plas vruchtwater mee kwam. Ik drukte op het knopje en de verpleegster kwam al snel, maar vertelde mij dat dat waarschijnlijk het gevoel is van het indalen. “Hmm, oké”, dacht ik, “zij hebben er natuurlijk verstand van”. Zo’n 15 minuten later (en de weeën nog heftiger), kreeg ik hetzelfde gevoel. Ik wist zeker dat ik daaronder iets voelde. Uiteindelijk kwam er een gynaecoloog kijken. Ze begonnen een beetje te lachen en zeiden tegen Jeremy: “Kom eens kijken!” Het bleek dus een voetje te zijn, wat ik voelde. Het eerste wat ik riep was: “Ik zei het toch!” Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Er werd 6 centimeter ontsluiting gemeten. Omdat hij dus met één beentje gestrekt lag en de gynaecoloog zijn stuit niet kon voelen, was het niet meer veilig om vaginaal te bevallen. De operatiekamer werd meteen klaargemaakt voor een keizersnede. Ik had daar op dat moment meteen vrede mee. Ik kreeg weeënremmers en ik kon 5 minuten later al meteen naar de operatiekamer.
Na twee pogingen om de ruggenprik te zetten (bij de eerste poging voelde ik een pijnscheut in mijn heup), begon de operatie en 10 minuten later was Lewis daar! Wat een raar moment was dat: mijn hoofd werd opgetild om door het luikje mee te kijken, maar ik kon amper wat zien. Zijn beentjes werden omhoog getild en snel daarna mocht ik hem even van dichtbij bekijken en kussen.
Na de Apgar-test (met vlag en wimpel geslaagd), mocht Lewis op mijn borst liggen terwijl ik ondertussen dichtgenaaid werd. En zo snel als Lewis gehaald werd, zo langzaam ging het daarna. Dat geduw en getrek aan mijn buik begon al snel te vervelen en ik werd nog even misselijk. Maar al met al vond ik de keizersnede reuze meevallen! Ik was vooral heel blij dat Lewis er helemaal klaar voor was en we hem snel in onze armen hadden.
MELISSA
