Vroeger toen ik nog geen kinderen had dacht ik altijd: “Als een baby eenmaal door slaapt, dan slaapt hij of zij tot een uur of zeven”. Nu ik moeder ben, weet ik dat dit wel anders is. Goh, wat een baby wel niet allemaal kan doormaken: Slaapregressie (hier had ik echt nog nooit van gehoord), sprongetjes, doorkomende tandjes en noem het allemaal maar op!
Twee baby’s in één slaapkamer, zo hadden wij het ingericht, totdat wij merkten dat de dames slechter sliepen. Puck en Sam werden ‘s avonds wakker van elkaars geluidjes. De één begon dan te huilen waardoor de ander weer wakker werd en ook begon te huilen. Dit herhaalde zich ook weer in de ochtend, waardoor de dames vroeg en overstuur wakker waren. “Dit werkt niet meer, het is tijd voor wat anders”, dacht ik. Het moment was perfect, twee dagen later vertrokken wij namelijk naar Zeeland. Een huisje met drie slaapkamers. Bij aankomst hebben wij de dames meteen apart gelegd én ze sliepen vrijwel meteen in. Onvoorstelbaar: een nieuwe omgeving én ieder apart. Wauw! Trots! De dames sliepen iedere ochtend tot 7:30 uur. “Goh, dit hadden wij eerder moeten weten”, zeiden we tegen elkaar. Totdat wij thuis ons plan voortzetten…
We zijn één dag eerder naar huis gegaan om hun kamers aan te pakken. We hebben van één slaapkamer twee slaapkamers gemaakt. Dat hield in dat het bedje op hun oude kamer werd verzet en het tweede bedje werd verplaatst naar de nieuwe kamer. Maar wie liet ik op die nieuwe kamer slapen? Ik vond dat wel een dingetje. Het is daar vreemd en toch een hele verandering. Sam sliep op dat moment het ‘makkelijkste’, dus hebben wij voor haar gekozen. We hebben Puck en Sam die avond verteld dat Sam op haar nieuwe kamer gaat slapen (niet dat zij er überhaupt iets van snapte), maar toch wel zo vriendelijk om dit met haar te bespreken, toch?! De dames hebben we naar bed gebracht en ze sliepen vrijwel meteen.
Die ochtend werd Sam om 4:00 uur huilend wakker. Jorn is er gelijk naar toe gegaan en heeft haar bij ons in bed genomen. Zij sliep bij ons vrijwel meteen in. Zowel het ochtend- als het middagslaapje verliepen die dag ronduit ruk,l. Ze huilden een half uur, voordat zij insliepen en uiteindelijk hebben ze maar een half uur slapen. Daar was het dan weer: schuldgevoel en een enorme buikpijn. “Oké, relativeren”, dacht ik gauw. “Sam moet gewoon wennen aan haar nieuwe kamer. Dit heeft even tijd nodig”. Ik heb samen met Puck en Sam in de nieuwe kamer gespeeld. We hebben samen de gordijnen dicht gedaan. Ik vertelde dat alles goed is.
De dagen en weken daarop waren niet anders. Iedere ochtend begon Sam haar dag tussen 4 a 5 uur. Vrijwel meteen als zij wakker werd, hebben wij haar telkens bij ons gelegd, zodat zij verder sliep. Iedere dag dat ik met de meiden thuis was, zag ik op tegen de slaapjes, vooral bij die van Sam. In de middag gingen de meiden om 13:00 uur naar bed, iedere middag sprong om 13:45 uur de babyfoon aan. Wat ik dan deed? Ik pakte haar uit haar bed en legde haar bij mij in bed, wiegde haar in slaap en legde haar weer terug in haar bed. Als ik geluk had sliep zij dan nog tot 15:00 uur. Dit was voor mij zo vermoeiend en stressvol. Ik zag Sam veranderen van een vrolijke baby naar een gefrustreerde en vermoeide baby, die snel begon te huilen en veel mopperde, maar ook ik veranderde langzaam in een chagrijnige, vermoeide en vooral onzekere moeder. Waarom hebben wij ze apart gelegd? Waarom slaapt zij daar niet? Wat doen wij fout? Na anderhalve week nam ik contact op met zowel het consultatiebureau als de fysio en zij gaven het advies: “Laten liggen en laten huilen. Zij valt vanzelf wel in slaap”. Oké, dat had ik gedaan, eenmalig en nooit meer, pedagogisch verantwoord of niet, maar dit nooit meer! Ik had Puck en Sam om 13:00 uur naar bed gebracht. Om 13:45 uur begon Sam te huilen en ik heb haa laten huile. Het was echter geen huil om in slaap te vallen, want ze had al 45 minuten geslapen, het was een hysterische huil die ik zelfs zonder babyfoon goed hoorde! Na 45 minuten volle bak huilen, en ook haar zus Puck wakker, ben ik naar haar toe gegaan. Sam was helemaal over haar toeren. Zij heeft nog 10 minuten gehuild, terwijl ik haar troostte. Oke, dit dus nooit meer! Dit heb ik direct teruggekoppeld naar het consultatiebureau en de fysio. Wij hadden te maken met twee baby’s als ik de één liet huilen, werd de ander dus wakker en wij hadden geen behoefte aan twee wakkere en oververmoeide baby’s. Wat ik al vaker opmerkte is dat de meeste (goedbedoelde) adviezen gericht zijn op een eenling en niet geschikt zijn voor tweelingen.
Die avond hebben wij Puck op de ‘nieuwe’ kamer gelegd. Ik had weer buikpijn. Sam moest even bij komen en wij ook. Je zult het niet geloven, maar Puck had precies hetzelfde slaappatroon als Sam en Sam sliep weer goed in haar oude vertrouwde kamer. “Goh, wat is dit frustrerend zeg. Waarom slapen zij niet in die nieuwe kamer en wat is er toch met ze aan de hand? “, dacht ik wanhopig. Wat was het fijn dat Sam weer dat vrolijke meisje werd en wat vond ik het rot dat Puck steeds vermoeider werd. “Oké, wij gaan ze weer samen leggen, want dit werkt zo niet”, besloot ik. Ook dat was geen goed alternatief. Ze hadden onrustige avonden, sliepen slecht in en waren vroeg wakker. De één maakte een geluidje en de ander begon daardoor te huilen. En nu? Sam hebben wij uiteindelijk bij ons op de kamer gelegd, omdat die nieuwe kamer niet werkte. Het is zelfs zo erg geweest dat wij één nacht op die kamer hebben (geprobeerd) te slapen. Raad eens, wij konden daar ook niet slapen….
Over het algemeen ben ik niet bijgelovig. Ik geloof er wel in dat er meer tussen hemel en aarde is, maar ben daar nooit mee bezig. Ik denk dat ik daar te nuchter voor ben. Totdat deze situatie zich voor deed. Dit was toch wel heel erg vreemd. Ik zie dat de afgelopen zes weken, want zo lang heeft deze ‘’ellende’’ geduurd, niemand in de nieuwe en vreemde kamer kon slapen. Slapen mét één baby op de kamer, dat wilde ik absoluut niet. Via via kreeg ik een tip om naar een persoon te gaan die op afstand waterraderen en entiteiten kan opzoeken.
Twee weken later hadden wij een afspraak bij A. Hij vertelde ons dat er op beide kamers waterraderen zaten, laat daar nou net een bedje staan. Die man wist niet waar de bedjes stonden, maar kon dit zo vertellen. Ook kon hij vertellen hoe de karakters van onze dames zijn, bizar toch?! Eenmaal thuis zijn wij gelijk het bedje gaan verzetten. En hoe is de situatie nu? Sinds het bedje is verzet slaapt Sam tot 7:00 uur, slaapt ze in de ochtend één uur en in de middag ruim twee uur! Wij geloven er heilig in dat dit het probleem is geweest, no way dat wij dat bedje weer op die plek gaan zetten! Er zullen nu mensen zijn die mij voor gek verklaren, die mij zweverig vinden of wat dan ook. Wat het ook is geweest, wij zijn blij dat de dames (voor nu) goed slapen! Totdat natuurlijk de volgende fase, spring of whatever om de hoek komt kijken!
BO
