Woensdag 31 juli 2019
Ik ben 39.2 weken zwanger van onze tweede dochter. Ruud gaat naar zijn werk en onze eerste dochter Lizzy is aan het logeren bij opa en oma. Het is slecht weer en ik besluit het huis nog maar eens een keer helemaal te gaan soppen. Daarna vraag ik aan vriendinnen wie er zin heeft om te lunchen. Ik voel een paar kleine krampjes. Het is heel onregelmatig. Ik ga er niet vanuit dat dit weeën zijn. Niemand van mijn vriendinnen kan lunchen en ik besluit in de middag even op bed te gaan liggen. De krampjes nemen wat toe en ik ga voor de zekerheid toch even timen. De krampjes komen elke 10 minuten, dat is best regelmatig. Ik bel Ruud om te vertellen dat de weeën zijn begonnen. Hij komt zo snel mogelijk naar huis toe.
Als hij thuis is komen de weeën om de 5 minuten en de pijn neemt toe. Ruud belt de verloskundige. Zij is er met ongeveer 20 minuten. We zeggen nog tegen elkaar: “Het zal vast niets zijn of ik zit net op de 1 centimeter ontsluiting”. De verloskundige voelt en zegt dat ik op 4 centimeter ontsluiting zit. Dat had ik niet verwacht! Ik besluit te gaan douchen. De verloskundige zegt dat ze na twee uur weer terug komt. Onder de douche komen de weeën om de 2 a 3 minuten. Ruud belt de verloskundige toch weer. Ze geeft aan dat we naar het ziekenhuis mogen gaan. Ik wil namelijk graag in het ziekenhuis bevallen. Ondertussen heeft Ruud zijn moeder opgebeld met de vraag of Lizzy daar nóg een nachtje kan blijven slapen, omdat de bevalling echt is begonnen.
Eenmaal in het ziekenhuis zit ik op 6 centimeter ontsluiting. Vergeleken met mijn eerste bevalling verloopt dit een stuk sneller en ontspannen. Uiteindelijk komen de weeën sneller en wil ik iets tegen de pijn. Na overleg en goed nadenken, word ik aangesloten op de monitor. Na ongeveer 30 minuten voel ik dat ik moet persen. “Dat kan toch niet?”, denk ik. Ik zat namelijk een half uur geleden nog maar op 6 centimeter ontsluiting. De verloskundige doet een controle en breekt mijn vliezen. Ik mag ècht persen. Hier zie ik erg tegenop. Bij Lizzy heeft dit ongeveer anderhalf uur geduurd, met uiteindelijk een knip. Echter zegt de verloskundige na vijf minuten persen: “Nog 1 a 2 keer persen en dan is ze er”. En ja hoor, daar is onze mooie kleine Jackie.
Alles is goed gegaan en ik mag nadat ik heb gedoucht en wat heb gegeten, naar huis toe. Ik voel me thuis heel goed. Wat een verschil met de eerste keer! Toen heb ik drie weken op een kussen gezeten. Ik kon amper lopen, laat staan naar de wc gaan. Wat een verademing, zo kan het dus ook!
Vrijdagavond 2 augustus 2019, een paar dagen na de bevalling
De kinderen liggen in bed en wij willen ook gaan slapen. Rond 23.00 uur ga ik nog even naar de wc. Ik voel iets, maar ik durf niet te kijken. Ik roep Ruud erbij en zeg dat er iets uit mijn vagina komt, wat er niet hoort. Ruud komt naar de badkamer. Ik vraag hem of hij alsjeblieft wil kijken. Dit doet hij. Ik ga op de wc zitten en hij kijkt met de zaklamp van zijn telefoon wat er aan de hand is. Ik vraag hem een foto te maken, zodat ik het zelf ook kan zien. Mijn God, ik weet niet wat ik zie, als hij de foto aan mij laat zien! Wel weet ik dat dit niet goed kan zijn! Wat uit mij komt, is slijmerig rood en heeft ongeveer de grootte van een tennisbal. We denken in eerste instantie dat het een stolsel is, die nog moet loslaten. Ik besluit te gaan persen, maar dat doet veel pijn in mijn rug.
We bellen de verloskundige en leggen uit wat we zien. Ook zij gaat er vanuit dat het een stolsel is. Ze geeft aan dat ik moet proberen het er uit te drukken of trekken. Ik ga onder de douche zitten en probeer samen met Ruud op alle mogelijke manieren dat ding er uit te halen. Het lukt niet en het doet heel veel pijn. Ook voelt het als iets wat in mijn lichaam hoort, en zo ziet het er ook uit. Na een tijdje zegt Ruud: “Als jij gaat liggen, trek ik het er wel in één keer uit. Dan ben je er vanaf! De verloskundige zegt ook dat het er gewoon uit moet”. Werkelijk alles in mij zegt dat dit geen goed plan is, dus we doen het uiteindelijk niet. Ruud belt nogmaals de verloskundige. Morgen heeft ze tijd. Ik mag op bed gaan liggen en wellicht laat de stolsel vannacht vanzelf los. Ruud gaat niet akkoord en zegt dat als ze niet komt, we naar het ziekenhuis gaan. Hij zegt dat we een foto hebben en dat hij dit naar haar stuurt zodat ze het zelf kan zien. Zo gauw de verloskundige de foto heeft, belt ze ons op. Ze zegt dat ik op bed moet gaan liggen en nergens meer aan mag komen. Ik kan niet lopen, dus tilt Ruud mij naar onze slaapkamer en legt mij op bed. Het enige wat ik kan, is huilen. Omdat we bang zijn dat ik naar het ziekenhuis moet, hebben we in de tussentijd mijn moeder gebeld om naar ons huis te komen, zodat ze mee kan naar het ziekenhuis of om bij de kinderen te blijven.
Als mijn moeder binnen komt en mij ziet liggen, vraag ik of ze ook wil kijken. Ze werkt in de zorg en ziet ook dat dit niet goed is. Na ruim een half uur wachten is de verloskundige bij ons thuis. Ik lig nog steeds op bed en ze kijkt wat er aan de hand is. Ze schrikt en ziet dat het geen stolsel is, maar waarschijnlijk mijn baarmoeder. Ze duwt het terug en ze zegt dat ze morgen direct contact opneemt met de gynaecoloog. Ze verontschuldigt zich en vertelt dat ze echt dacht dat het een stolsel was. Ze is al ruim 12 jaar verloskundige, maar heeft dit nog nooit gezien. Gelukkig zijn we op tijd gestopt met trekken en duwen, anders had dit een hele andere afloop kunnen hebben… De verloskundige en mijn moeder gaan naar huis. Ik lig in bed. Er gaat van alles door mij heen. “Hoe kan dit? Wat betekent dit? Hoe nu verder?” Genoeg vragen waar ik nog geen antwoord op heb.
De volgende ochtend komt de kraamverzorgster. We vertellen haar wat er afgelopen nacht is gebeurd. Ook zij heeft dit nog nooit gezien of hier van gehoord. De verloskundige belt ook deze ochtend. Ze heeft contact gehad met de gynaecoloog. Er kan nu niets aan mijn baarmoederverzakking gedaan worden. Alles rondom mijn baarmoeder is nog veel te week. Bovendien heb ik ook nog te veel hormonen in mijn lichaam die alles week zullen houden, waardoor een ring of matje plaatsen geen zin heeft. Ik moet eerst aansterken en wachten totdat de meeste hormonen weer uit mijn lichaam zijn. Er wordt mij geadviseerd om minimaal zes weken rust te houden. Bij alles wat ik doe: opstaan, traplopen, tillen, hoesten, niezen en dergelijke, komt mijn baarmoeder naar buiten en moet ik het terugduwen. Ik heb uren gezocht op Google wat een verzakking na je bevalling inhoudt en of er meer vrouwen zijn die dit hebben. Helaas kon ik hier weinig over vinden.
Zondag ben ik bij de gynaecoloog in het ziekenhuis, omdat ik wil dat hij het zelf ziet. Deze leuke lieve man begrijpt heel goed dat ik met heel veel vragen zit. Hij legt in duidelijke taal uit, wat een baarmoederverzakking is en hoe het kan herstellen. Hij geeft aan dat ik een jonge, gezonde en fitte vrouw ben, daarmee heb ik echt heel veel kans op een goed herstel, zolang ik maar genoeg rust houd en naar mijn lichaam luister. Ik moet contact zoeken met een bekkenbodemfysiotherapeut. Zij hebben ervaring met verzakkingen. Door middel van de juiste oefeningen moet het weer goed komen. Een week lang komt mijn baarmoeder elke dag meerdere keren naar buiten. Ik voel me vies, lelijk en mislukt. Ik ben 26 jaar en heb een verzakte baarmoeder. Ik weet niet beter dan dat oude vrouwen dat hebben. Ik besluit dat niemand dit mag weten. Alleen Ruud, mijn ouders en de kraamverzorgster.
Ik mag praktisch niets. Niet tillen of schoonmaken. Eén keer per dag de trap op en hele kleine stukjes lopen. Ik breng heel veel uren knuffelend met mijn mooie meisjes op de bank door. Dat is dan ook echt het enige voordeel van dit alles. Onlangs alles heb ik wel een fijne kraamweek gehad. Ik ben goed verzorgd door mijn kraamverzorgster. Zij heeft zich ook direct verdiept in een baarmoederverzakking, en ze heeft geholpen met het vinden van een bekkenbodemfysiotherapeut.
Na de kraamweek hebben we aan meerdere mensen verteld dat ik een verzakking heb. Het voelde fijn dat mensen wisten wat er aan de hand was. Maar ook begreep lang niet iedereen wat ik voelde of wat het precies inhield. Het is ook moeilijk uit te leggen. Ik had niet de hele dag door pijn of last. Vaak kreeg ik pas een zere rug en druk op mijn bekken, nadat ik al te veel had gedaan. Ik werkte op dat moment in de gehandicaptenzorg met veel lichamelijke en zware taken. Ook hier was het lastig. Ik had mijn situatie uitgelegd en zou alles rustig aan gaan opbouwen na mijn verlof. Mijn collega’s hebben me goed geholpen in deze periode. Ik kon rustig mijn uren opbouwen. Als het werken niet ging, omdat ik last kreeg van mijn rug of bekken, dan kon ik administratief werk of de lichtere werkzaamheden doen of ging ik naar huis.
Ik heb ongeveer zes maanden last gehad van de nasleep van de verzakking. Gelukkig kwam mijn baarmoeder niet meer naar buiten na de kraamweek, maar had ik wel bijna dagelijks last van een zere rug of druk op mijn bekken. Ik had een fijne bekkenbodemfysiotherapeut die me de juiste oefeningen heeft gegeven waardoor de klachten elke maand minder werden. Ik vind het bekkenbodem zo iets raars. Het is geen arm of been die je heen en weer beweegt, maar het zijn spieren in je lichaam die sterk moeten worden door oefeningen. In het begin snapte ik er helemaal niks van. Ik wist niet wat ik moest voelen om de oefening goed te doen. Na ongeveer een maand kwam de bekkenbodemfysiotherapeut er achter dat mijn bekkenbodem al heel erg strek was en dat ik juist moest leren ontspannen. Daar gingen mijn weken van intens oefenen. Ik moest weer iets nieuws leren.
Op 31 juli is Jackie alweer één jaar geworden en ik voel me goed. Ik kan eigenlijk alles weer, behalve hartlopen en springen. De eerste twee dagen van mijn menstruatie heb ik tijd veel last van een drukkend gevoel op mijn bekken en een zere rug. Dit had ik hiervoor nooit.
Er wordt wel eens gevraagd of ik nu nog een keer zwanger kan worden en of daar complicaties aan zitten door dit alles. Het antwoord op deze vraag heb ik niet. Ruud en ik wisten al voor dat Jackie werd geboren dat wij twee kindjes wilden. Ons gezinnetje is gelukkig compleet. Wat ik zelf heel erg vond, was dat ik voor mijn gevoel niet genoeg aandacht aan Lizzy kon geven, omdat ik haar niet mocht optillen. Ook konden we nooit samen even gek doen of even lekker naar de speeltuin. Voor haar ook vreemd, omdat ik voor mijn bevalling elke dag mijn volle aandacht aan haar kon geven. Gelukkig kwam ze door haar papa, opa’s, oma’s, oom en tante niets te kort. Ook het huishouden een paar maanden lang uit handen geven, is niet altijd fijn. Stofzuigen, schoonmaken, bedden opmaken, mocht ik allemaal niet. Dan ben je echt afhankelijk van iemand. Mijn moeder kwam elke dag langs om te helpen. Erg lief en ik ben haar heel dankbaar, maar er waren ook echt wel eens dagen dat ik dacht: “Nu even niet”. Ook heeft Ruud heel veel gedaan in huis en met de kinderen, zodat ik zo goed en snel mogelijk kon herstellen. Nu kunnen we er samen om lachen en maken we er grapjes over. Wij realiseerden ons heel goed dat er veel ergere dingen zijn. Ons hele gezin is gezond en we zijn samen thuis.
Waarom mijn baarmoeder is verzakt, weet niemand. Het kan komen doordat de laatste 4 centimeter ontsluiting heel snel zijn gegaan en Jackie er na 7 minuten persen al was, maar dit is niet zeker. Ik denk dat het ook een beetje pech is geweest.
INGE
Wat een herkenbaar verhaal! Ook bij mij zijn de laatste cm’s ontsluiting erg snel gegaan en na 3 persweeen was de eerste van mijn tweeling er al.. 1 perswee later ook mijn tweede dame. Ik herstelde mega snel, kon prima lopen en had nauwelijks pijn na de bevalling. Een week later voel ik s ochtends wat druk in mijn vagina. S avonds heb ik het gevoel dat er iets uit wil. Met voorzichtig voelen kom ik erachter dat het mijn baarmoedermond is, die bij de uitgang van mijn vagina zit.
Ik weet nu wat mij te doen staat: gynaecoloog bellen! Fijn om te lezen dat het bij jou nog voor een groot deel hersteld is. Dat geeft mij hoop!