Tijdens de bevalling scheurde mijn baarmoeder

Op vrijdag 14 december om 04.09u is onze zoon Levi* geboren. Blijde verwachting maakte plaats voor oorverdovende stilte. Wat een gewone bevalling leek, eindigde in een nachtmerrie. We zouden onze zoon niet levend mee naar huis nemen.

Het is donderdagavond 13 december 2018, 22.01u. Ik lig in bed en ben op dat moment 35+4 weken zwanger. Ineens schrik ik wakker, omdat ik wat voel knappen. Mijn vliezen zijn gebroken! Direct vol adrenaline bel ik Jos die op dat moment net het huis binnen stapt. Hij belt de kraamafdeling en krijgt te horen dat we naar het ziekenhuis mogen komen. Bij mijn oudste zoon Jesse heb ik een keizersnede gehad en daarom zal ik deze keer ook in het ziekenhuis moeten bevallen. We regelen oppas, gooien snel wat spullen in een tas en met twee handdoeken in mijn onderbroek vertrekken we naar het ziekenhuis. Onderweg naar het ziekenhuis maken we grapjes. Het is wat aan de vroege kant voor ons kleintje, maar geen reden tot paniek. Vol gezonde spanning kijken we uit naar wat ons te wachten staat. Op het moment dat we de parkeerplaats van het ziekenhuis oprijden, voel ik aan alles dat ik die nacht ga bevallen. Ik begin kramp te krijgen en ik voel gewoon dat de bevalling begonnen is.

Enkele uren verder waren de weeën goed op gang gekomen en de bevalling verliep vlot. Bij mijn oudste zoontje bleef ik op 8 centimeter hangen. Na enige tijd bleek dat hij de verkeerde kant op gedraaid was en er niet via de natuurlijke weg uit zou komen. Hij is toen door middel van een keizersnede geboren en dat is allemaal goed verlopen. Deze keer wilde ik graag vaginaal bevallen en er waren geen redenen waarom ik dit niet mocht proberen.

Na enige tijd merkte ik dat ik pijn bleef houden tussen de weeën door. De verloskundige piepte de gynaecoloog op en hij kwam er een tijdje bij zitten. Ik bleek op dat moment 8 centimeter ontsluiting te hebben en met de baby ging alles goed. Binnen 5 minuten tijd had ik ineens volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Wat een enorme opluchting! Bij Jesse heb ik dit niet mogen doen, terwijl ik wel persweeën had, dus deze keer was ik blij dat ik mee mocht persen. Al snel bleek dat hoe goed ik ook perste, er weinig gebeurde. Na 20 minuten persen was de baby nog steeds niet goed gezakt en daalde zijn hartslag. De gynaecoloog besloot om weer een keizersnede te doen. Ik baalde heel erg, maar wist dat dit het beste was, alles om de kleine er gezond uit te krijgen! De gynaecoloog ging naar beneden om zich klaar te maken en ik werd ook gereed gemaakt voor de operatie. Op dat moment vielen mijn weeën helemaal weg en dat is achteraf gezien het moment geweest dat het mis ging. Niemand had dit echter in de gaten, omdat iedereen druk was om alles klaar te maken voor de keizersnede.

Vrijdag 14 december om 04.09u werd onze zoon uit mijn buik getild en het bleef stil. Oorverdovend stil… Ik voelde direct dat er iets niet goed ging. Tijdens de keizersnede van Jesse kreeg ik hem direct te zien. Nu kwam iedereen in actie, maar ik had zelf totaal geen idee wat er aan de hand was. Vooraf wisten we het geslacht nog niet, dus ik riep naar Jos ‘Het is een jongetje, hè?!’. Dat gevoel had ik heel sterk en dat bleek inderdaad te kloppen. Onze prachtige zoon Levi was geboren, maar ik had hem nog niet horen huilen en geen idee hoe hij eruitzag. Ik bleef maar vragen: ‘Wat gebeurt er? Waarom hoor ik hem niet huilen? Gaat alles goed met hem? Zeg me alsjeblieft dat alles goed gaat!’ Ik kon hem niet zien, maar voelde aan alles dat het niet goed ging. Het ging compleet mis. Mijn baarmoeder bleek te zijn gescheurd en Levi had langere tijd zonder zuurstof gezeten. Hij kwam helemaal slap uit mijn buik en ademde niet zelfstandig. Hij is toen direct gereanimeerd en na enige tijd begon zijn hartje weer te kloppen. Hij kon niet zelfstandig ademen, dus hij kreeg een beademingsbuis toegediend via zijn keel. Hij werd in een couveuse gelegd en kwam langs mij gereden. Ik mocht even snel een blik op hem werpen en weg was hij. Jos ging met hem mee en ik bleef ontredderd achter…

Nadat ze klaar waren met mij, mocht ik ook naar ze toe en daar kon ik eindelijk mijn prachtige mannetje goed bekijken. Helemaal vol draadjes en een buis in zijn keel, maar oh wat was hij mooi! Hij lag met zijn oogjes dicht en beefde enorm. Jos stond er overheen gebogen met zijn armen om Levi heen en probeerde zo goed als hij kon om Levi bij te staan. Al snel bleek dat ze in ons ziekenhuis niet gespecialiseerd waren om Levi te helpen en werd Levi opgehaald door de babylance en naar Rotterdam gebracht. Mijn schoonvader was ondertussen ook bij ons en die reed gelijk achter Levi aan. Jos mocht niet mee in die ambulance. Wij werden iets later ook met de ambulance naar Rotterdam gebracht.

Daar aangekomen moesten we voor ons gevoel heel erg lang wachten. De tijd kroop voorbij en niemand kon ons vertellen hoe het met Levi ging. Ze waren druk met hem bezig en dit gaf me hoop. Onze ouders waren er nu ook en samen wachtten we op nieuws.

Begin die middag mochten we naar Levi toe. Hij lag op een klein kamertje op de NICU, een kamertje vol apparatuur, piepjes en draadjes. Hij lag in een koud wikkelpakje om hersenschade te beperken. Een monitor bewaakte zijn hartslag, ademhaling, bloeddruk en het zuurstofgehalte in zijn bloed werd geregistreerd. Ook kreeg hij medicatie en vocht toegediend en werd er continu een hersenfilmpje gemaakt. We zagen direct dat dit laatste één rechte lijn was: geen hersenactiviteit. De kinderarts legde ons uit dat het er heel slecht uitzag, maar dat ze hem nog niet op wilden geven. Ze wilden kijken of de behandeling aansloeg, hem na 3 dagen opwarmen en kijken hoeveel schade zijn hersenen dan opgelopen hadden. We mochten hem niet vasthouden, maar wel heel de dag naast hem blijven liggen en hem bekijken en aaien.

Toen we die avond weer op onze eigen kamen waren en allebei net lagen te slapen met behulp van een slaappil, kwam de kinderarts naar ons toe. Het ging niet goed met Levi. Zijn lichaam kon het niet meer aan en hij kreeg epileptische aanvallen. We waren alleen allebei zo versuft, dat de kinderarts besloot om ons te laten slapen. Hij zou ons roepen als het echt niet meer ging met Levi. Ondanks alles sliepen we goed en schrokken we de volgende ochtend wakker. We kregen toen te horen dat Levi het niet ging redden. Zijn hersenen waren te erg beschadigd en zijn lichaam kon het niet langer aan. We mochten naar hem toe en hem voor het eerst vasthouden. De kinderarts legde uit dat we eerst nog een poos met hem konden knuffelen. Hij zou na een tijdje terugkomen. Levi werd toen nog steeds beademd en kreeg medicijnen, zodat hij geen pijn en epileptische aanvallen had. We lagen uren met hem te knuffelen. Onze ouders waren er ook bij en samen bewonderden we ons prachtige mannetje.

Om 12 uur ’s middags kwam de kinderarts terug en gaf hij aan dat Levi zijn bloeddruk heel hard aan het dalen was en overlegde met ons om de beademing eraf te halen. Het voelde zo onnatuurlijk om dit te doen, maar we wisten allebei dat we geen andere keuze hadden. We konden nu eindelijk zijn gezichtje goed zien zonder al die slangetjes. Wat was hij mooi en wat leek hij veel op zijn grote broer.

De arts gaf aan dat het nu niet lang zou duren en dat hij waarschijnlijk binnen een half uur zou overlijden. Levi lag op mijn borst en Jos lag naast me op het bed. Onze ouders waren ook in de kamer en samen wachtten we op het meest verschrikkelijke: Het overlijden van ons kindje.

Onze Levi was een vechter en had een heel sterk hartje. Hij hield het tot ieders verbazing nog 2,5 uur vol. Zaterdag 15 december om 14.30u klopte zijn hartje voor het laatst. Hij stierf in onze armen. Op mama’s borst, met zijn handje in papa’s hand. Geheel onverwachts moesten we hem laten gaan. Ons prachtige, zeer geliefde zoontje en broertje.

MARIEKE