Mijn geboorteverhaal liep niet volgens plan. In feite was er geen plan, want ik wist niet dat ik zwanger was tot ongeveer 10 minuten voordat Evelyn Rose werd geboren om 13.00 uur op Vaderdag, 21 juni 2020. Om aan dit verhaal toe te voegen, was ik ook pas 8 uur in Nederland aangekomen om de rest van de lockdown met mijn vriend door te brengen en om hem te helpen herstellen van een hartoperatie.
Mijn geboorteverhaal begon volgens mij op vrijdag 19 juni. Ik stond zoals gewoonlijk rond 5 uur ‘s ochtends op en ging 7 km hardlopen, daarna deed ik een powerwalk van 5 km en ik sloot af met een online sessie met mijn personal trainer uit Londen. Mijn heupen voelden aan het einde van die ochtend een beetje ongemakkelijk, maar ik schreef het toe aan alle oefeningen die ik die ochtend al had gedaan en ik dacht dat het wel goed zou komen. Ik zou de rest van de hele dag aan mijn bureau zitten. Nadat ik klaar was met werken zijn mijn vriend en ik naar het centrum van Amsterdam gefietst om naar een voetbalwedstrijd te kijken. Hij klaagde dat ik zo traag was op de fiets. Ik had inderdaad echt moeite om bij te blijven. Opnieuw schreef ik het toe aan het feit dat ik zoveel had getraind. We aten in de pub, maar halverwege de wedstrijd begon ik me niet zo goed te voelen. Ik voelde me opgeblazen en mijn buik deed pijn. Ik gaf het eten de schuld. We probeerden minder vlees te eten, dus ik nam aan dat een hele rib me vreselijke buikpijn had bezorgd. Na de wedstrijd bestelde ik een uber en mijn vriend fietste mijn fiets terug naar huis.
Ik had een hele nacht geslapen en stond verfrist op. We besloten om het centrum van Amsterdam in te lopen (6km). Ik begon krampen te krijgen, maar ik verwachtte mijn menstruatie de volgende dag, dus nam ik wat paracetamol en bracht de rest van de dag door op de bank. We hadden aan het einde van de dag een barbecue, we keken een film en gingen vervolgens naar bed.
De volgende ochtend werd ik wakker met heftigere krampen. Ik ging naar de badkamer en ik bloedde een beetje. Dezelfde hoeveelheid als aan het begin van mijn menstruatie. Ik nam nog een paracetamol en trok mijn sportkleding aan, klaar om mijn personal trainer te ontmoeten. Ik dacht dat een training zou helpen bij mijn menstruatiepijn. Naarmate de ochtend vorderde, werd de pijn steeds erger. Mijn vriend belde de dokter. Ik stond niet in Nederland geregistreerd, omdat ik op bezoek was. We moesten een toeristenarts bellen. De dokter kwam naar ons appartement en onderzocht mijn buik. Hij voelde, luisterde met een stethoscoop en stelde vast dat er gas vastzat. Hij gaf me wat medicijnen en zei dat ik me over een paar uur beter zou voelen.
Nadat de dokter was vertrokken, ging mijn vriendje hardlopen om me te laten rusten. Ik begon me steeds ongemakkelijker te voelen en ik ijsbeerde de woning heen en weer. Hierna liep ik de trap op en af. Ineens had ik de neiging om naar het toilet te gaan. Ik was er zeker van dat dit de oplossing zou zijn voor het gas in mijn buik. Ik zat op de wc en er ontstond een drukvermindering, terwijl er een enorm golf water uit mij kwam. Hierna viel er iets uit me. Ik keek tussen mijn benen door en zag een navelstreng. Hoe kon ik in hemelsnaam zwanger zijn?! Ik had de afgelopen tijd iedere maand mijn menstruatie. Ik ben niet medisch geschoold, maar het was duidelijk wat daar hing. Ik belde mijn vriend en hij was er na de doktersdiagnose van overtuigd dat het een rectale verzakking was. Hij zei dat hij met een taxi naar huis zou komen en dat ik een ambulance moest bellen. De ambulancebroeders zeiden óók dat ik niet zwanger kon zijn. Er was hulp onderweg, maar ze verzekerden me dat er geen sprake van noodhulp was.
Ik bleef ijsberen door de flat. Op dat moment had ik mijn legging uitgetrokken en zat ik enkel in mijn gymtopje. Dominic kwam door de deur en keek naar wat er tussen mijn benen hing en zag dat het inderdaad een navelstreng was. Ik kreeg toen de drang om te duwen en er verschenen twee voetjes. Ik bleef volkomen kalm, maar wist dat de geboorte niet goed ging. Door naar One Born Every Minute te kijken, wist ik dat een navelstreng gevolgd door de voeten, erg gevaarlijk was. Ik vertelde Dominic dat we deze baby eruit moesten krijgen. Ik luisterde naar mijn lichaam en wist dat ik deze baby eruit moest duwen. Ik oogde zeer kalm, maar ik was onwijs bang dat ik een dode baby zou baren. Dominic hing aan de telefoon en schreeuwde naar de ambulance. Hij zei dat ik wèl zwanger was en dat de baby nú kwam!
De drang om te duwen werd heftiger en ik bleef zo hard duwen als ik kon. Evelyns hoofd kwam naar buiten. Ze was erg blauw en slap. Ik gaf haar door aan Dominic. We hadden geen tijd om haar vast te houden. Ze ademde niet, dus begonnen we met reanimeren. Dominic herinnerde zich dit, want hij had dit ooit op school geleerd.
De ambulance arriveerde en er stormden binnen ongeveer 5 of 6 minuten een aantal mensen ons appartement binnen. Ze sneden me los van Evelyn en vertelden me dat ik naar de slaapkamer op bed moest liggen. Ik was staand bevallen en ik wilde niet gaan liggen. Het ambulancepersoneel was met Evelyn bezig. Ik wist niet wat er aan de hand was, want ze spraken in het Nederlands. Ik begreep het niet. Ik had weer drang om te persen en de placenta viel zo op de grond. We stopten de placenta in een plastic zak en toen stemde ik ermee in om op bed te gaan liggen. Een paramedicus kwam bij me zitten en drukte op mijn buik.
Evelyn werd uiteindelijk naar OLVG-Oost gebracht en daarna bracht een andere ambulance mij naar haar toe. Evelyn lag op andere kamer dan ik. Zij was bij het neonatale specialistenteam in het Anna Paviljoen. Ik werd verzorgd op de kraamafdeling. Ik had maar één hechting nodig. Hierna kreeg ik een echo om er zeker van te zijn dat er geen placentaresten in mijn baarmoeder waren. Terwijl ik de echo liet maken, kwam de hoofdkinderarts naar me toe en vertelde dat ze dacht dat Evelyn het niet zou overleven. Tijdens de bevalling en na de geboorte had ze zonder zuurstof gezeten. Waarschijnlijk had ze catastrofale hersenschade. Ze hadden als medisch team besloten dat ze een voldragen baby was, zodat ze een koelingstherapie zou krijgen om te proberen haar hersenen te beschermen. Ze stabiliseerden haar, zetten haar op een levensondersteunende machine en begonnen haar te koelen. Ze ging over naar de NICU in het VU. Ik werd ook overgeplaatst naar de kraamafdeling van het VU om te worden geobserveerd.
In het VU begon de realiteit tot me door te dringen. Ik kon nauwelijks geloven dat ik moeder was. Ik was alleen en in het buitenland bevallen. Ik was zo blij dat ik een klein meisje had, maar ik was bang om het te vieren, omdat het onwaarschijnlijk leek dat ze het zou overleven. Mijn ouders en Dominics moeder besloten naar Amsterdam te komen om bij ons te zijn en ons te steunen. Ze dachten allemaal dat ze tegen het einde van de week een begrafenis zouden hebben.
Doordeweeks zaten Dominic en ik aan het bed van Evelyns en hoopten dat ze zou overleven, maar we waren ook erg realistisch over haar vooruitzichten. We kregen voortdurend te horen dat Evelyn een heel klein meisje was en dat ze hoogstwaarschijnlijk ernstig hersenletsel zou hebben. We moesten wachten tot de koeltherapie de kans kreeg om te werken. Hierna kreeg Evelyn een MRI. Het wachten op de resultaten, was de ergste tijd uit mijn leven. Uiteindelijk werd ons verteld dat er wonderbaarlijk genoeg niets mis met haar was! Ze had geen hersenbeschadiging! Eindelijk kon ik Evelyn voor het eerst vasthouden. Het was zo’n ongelooflijk gevoel. Ik voelde een golf van liefde.
Evelyn bracht nog eens 10 dagen door op de NICU om langzaam van de beademing te komen. Evelyn werd ondersteund met zuurstof en we hadden ook hulp van de logopedist om haar te leren zuigen, terwijl ze sondevoeding kreeg. We verlieten het ziekenhuis op 22 juli zonder sonde. Evelyn was niet gepland of verwacht, maar ze is geliefd en ze is gemaakt uit liefde. Ze is mijn kleine Nederlandse meisje of zoals ik haar graag omschrijf: mijn kleine tulp. Tulpen kunnen slap zijn, net zoals ze was toen ze werd geboren, maar met de steun van andere tulpen kun je sterk staan.
CHARLOTTE
Wat een mooi en spannend verhaal! Geweldig dat het goed gaat met Evelyn 🌷
Wat bijzonder om dit verhaal over lieve Evelyn Rose hier te lezen! Ik heb haar ook verzorgd in OLVG en ben heel erg blij dat het zo goed met jullie gaat. Echt een wonderbaby! Veel geluk samen verder!