Lieve Bas, jij was het eerste wonder dat ons ouders maakte. Helaas in de sterrenhemel en niet in onze armen.
Mijn onderbuikgevoel
Het is begin 2014 als ik na anderhalf jaar hopen, wensen en vrezen een positieve zwangerschapstest in mijn handen heb. Zo onwijs gelukkig met dit prachtige nieuws! Mijn schoonmoeder is op dat moment ongeneeslijk ziek en dit geeft haar en ons hoop. Bij de eerste echo ziet alles er prachtig uit. Toch is het bijzonder hoe ik vanaf datzelfde moment een ‘naar’ onderbuikgevoel krijg. Een gevoel dat dit wonder er niet komt. Omdat het onze eerste is, wij hier lang op hebben moeten wachten, schuif ik het gevoel weg. Het zullen wel zenuwen zijn.
Mijn buik wordt niet dikker
Na deze echo plannen wij een vervolgafspraak die normaal rond de twaalf weken plaats vindt. Omdat wij dan op vakantie zijn en mijn man daarvoor niet kan, besluiten wij met 15 weken deze afspraak te plannen. Daarna focussen wij ons op de vakantie. Alles is ingepakt voor de vakantie en als traditie gaan wij bij mijn ouders eten. Als wij daar zijn komt de grootste verrassing! Mijn tweelingzusje is ook zwanger! Hoe bijzonder is dat, samen dit grote geluk delen. Maar toch komt ook op dat moment het ‘nare’ gevoel naar boven. Misschien is het dan ook onbewust dat wij die avond en heel de vakantie geen foto’s maken van onze buiken samen. Ik ben tijdens de start van de vakantie 12 weken zwanger en Kim 6 weken. Zij loopt de hele vakantie met handen wrijvend over haar buik, terwijl ik onbewust afstand neem. Op de camping hangt bij de douches een grote spiegel en iedere avond kijk ik naar mijn buik die maar niet groter wordt. Dat gevoel duw ik weg met de gedachten: ‘Dat komt later. Het komt vast goed’. Na onze vakantie zoeken wij op donderdag een prachtige kinderkamer uit met mijn schoonouders. Trots lopen wij door de winkel, maar ook daar komt mijn ‘nare’ gevoel naar boven. Weer schuif ik het weg en geniet ik van het moment.
Het parvovirus, de vijfde ziekte
De dag erna zitten wij bij de verloskundige met 15 weken en 5 dagen. Zij vertelt dat zij dit nog nooit heeft meegemaakt. Ik ben positief getest op de vijfde ziekte. Dit in tegenstelling tot de uitslag in de elfde week van mijn zwangerschap. Toen is mij verteld dat ik was beschermd tegen de vijfde ziekte, maar ook drager van parvovirus B19. Dit is het virus dat de vijfde ziekte veroorzaakt. Het stelde mij en de verloskundige gerust dat ik bij een slechte afloop door de vijfde ziekte een miskraam had moeten krijgen en omdat ik geen bloed had verloren, dit niet het geval was. De gehele intake wordt voortgezet en op het einde wordt nog even naar het hartje geluisterd. Toen het hartje niet te vinden was, wist ik al genoeg. Mijn voorgevoel kwam uit. Dit kindje ging niet levend geboren worden.
Maandag 18 augustus lig ik op de operatietafel voor de curettage, terwijl mijn zusje een echo en bloedtest krijgt. Ik kan haar de vijfde ziekte hebben gegeven, waardoor ook haar kindje in gevaar is. Aan het einde van de middag ontwaak ik uit mijn narcose en hoor ik dat het kindje van mijn zusje gezond is. Mijn lieve Bas maakte ons geen ouders in deze wereld, mijn schoonouders geen opa en oma en liet de droom van samen met mijn zusje zwanger zijn uit één spatten. Wij hebben geen foto’s van mijn schoonouders met onze kinderen, want in tijd die wij hebben moeten wachten op ons volgende wondertje, zijn zij beide overleden. Mijn man heeft nooit zijn ouders kunnen bellen met de woorden: ‘Jullie kleinkind is geboren’. Maar toch heeft onze Bas ook geluk gebracht. Hij maakte wel mijn lichaam veilig voor zijn zusjes. Door de besmetting met de vijfde ziekte, heb ik antistoffen gemaakt waardoor onze volgende wonders beschermd waren. Maar lieve Bas wat had ik je vandaag graag opgehaald uit school waarin je in groep twee had moeten zitten. Wat had ik graag twee weken geleden jouw verjaardag gevierd. Wat had ik graag mijn eerste zwangerschap met mijn zusje willen delen. Wat had ik graag haar de pijn en het verdriet willen besparen dat zij heeft gevoeld. Zij moest alleen verder, zij mocht wel wat geluk ervaren maar kon dit niet volledig door mijn en ons verdriet.
Lieve Bas ik weet zeker dat jij ervoor hebt gezorgd dat wij in 2018 weer samen zwanger waren. Dat deze beide zwangerschappen wel voldragen zijn en dan Jenthe en Bo samen opgroeien zoals jij en Saar op hadden moeten groeien. Lieve Bas jij bent mijn stralende engel. De mooiste ster aan de hemel naast die van opa en oma. Want jij lieve Bas maakt hun wel opa en oma in de sterrenhemel.
Kus voor jou
