Ons verhaal begint begin in april. Onze jongste zoon werd 1 jaar. Mijn man en ik hadden al een tijd het gevoel dat ons gezin nog niet compleet was. We besloten dan ook gelijk voor onze derde te gaan. De maand erop werd ik, ineens, twee weken eerder ongesteld. Dit had ik tot nu toe alleen maar gehad bij mijn vorige twee zwangerschappen.
Op maandag 25 mei 2020 deed ik een zwangerschapstest: hij was positief!! Ik kon niet geloven dat het bij de eerste poging al raak was. Enthousiast belde ik mijn man op en daarna ook nog onze verloskundige praktijk. Ik liet de test aan mijn moeder zien, want wij wonen in een apart deel in het huis van mijn ouders. Ze was wat terughoudend. Ze had er geen goed gevoel over, vertelde ze ons later. Ik was wel heel erg enthousiast en mijn dag kon niet meer stuk. Zoals gewoonlijk duurde het nog een maand totdat ik een afspraak had bij de verloskundige. Ik keek er erg naar uit. Hoe zal ons derde kindje eruit zien? Zal het een meisje worden, na twee jongens te mogen krijgen, of worden het de drie musketiers?
Ik had er geen goed gevoel over
Er waren vier weken voorbij en ik was nog geen enkele dag misselijk geweest. Ik vond dit erg vreemd. Ik kreeg er ook geen goed gevoel bij toen ik eraan dacht. Ik begon, natuurlijk, te googlen. Ik kwam op verschillende sites tegen dat het kan duiden op een miskraam. Ik begon daarna op miskramen te zoeken en begon ervaringsverhalen van andere moeders te lezen. In mijn vorige twee zwangerschappen had ik nooit informatie gezocht over miskramen. Deze zwangerschap wel en dat vond ik erg vreemd. Alsof ik het van binnen al wist… Met 6 weken ongeveer, kreeg ik stekende krampen ’s avonds. Mijn man zei dat ik er niks achter moest zoeken en dat het waarschijnlijk niets ergs zou zijn.
De verloskundige lachte het weg
Het was dinsdag 23 juni. De dag was eindelijk daar dat we naar de verloskundige mochten! Uiteraard zonder kids helaas, want het is coronatijd. Mijn ouders zouden op de jongens letten. Ik stapte in de auto en het eerste wat ik dacht was: ‘Straks rij ik huilend terug naar huis’. Ik reed gedachteloos naar de praktijk waar ook mijn man heen zou gaan tussen zijn werk door. Ik zat super nerveus in de wachtkamer en mijn man kwam nog maar net op tijd binnen. We praatten over de vorige zwangerschappen en hoe zenuwachtig ik deze keer wéér was. We liepen naar het kamertje waar het echo apparaat stond. Ik vertelde aan de verloskundige dat ik bezorgd was over het feit dat ik pas een klein weekje misselijk ben. Ze lachte het weg en vertelde mij dat er vast niets aan de hand was. Ze begon met kijken. En nog eens… Er was op de televisie geen babytje te zien. Dit had ik ook bij de jongste gehad, dus in de eerste instantie zocht ik er nog niet veel achter.
Het zat écht niet goed
De verloskundige stelde voor om een inwendige echo te gaan maken. Ik mocht even naar de wc. Met lood in mijn schoenen liep ik weer terug naar het kamertje. De verloskundige bracht het apparaat naar binnen en het scherm bleef weer zwart. Na een beetje draaien zagen we eindelijk iets. Een kleine baby wat helaas geen hartslag had. Mijn gevoel werd gelijk bevestigd door wat ik op het beeld zag, namelijk dat het inderdaad niet goed zat. We liepen terug en de verloskundige vertelde de vervolgstappen. Ze zei dat het ging om een ‘missed abortion’, want de baby had het wel tot 6 weken gered, maar is niet uit zichzelf losgekomen. Ik moest naar de gynaecoloog. Er werd een belafspraak gemaakt en we konden naar huis. Ik was in tranen. Zo iets gebeurt alleen bij anderen en overkomt nooit jezelf. Ik ben naar huis gegaan en vertelde huilend aan mijn ouders wat er was gebeurd. Ook belde in mijn schoonzus en goede vriendin. Zij heeft ook een miskraam gehad, dus ze wist precies hoe dat voelde. De lieverd kwam er gelijk aan en we hebben het er de hele middag over gehad.
Een week later belde de verloskundige hoe het met mij ging. Ik vertelde dat ik het erg toevallig vond dat ik 8 weken en 4 dagen zwanger was en het echo apparaat mijn baby had gemeten op 6 weken en 4 dagen. Ik vroeg aan haar of ik nog een keer terug mocht, omdat ik misschien twee weken korter zwanger was dan we allemaal dachten. In week 6 komt de hartslag van de baby op gang. Dit was gelukkig geen enkel probleem en ik kon dezelfde middag nog terecht. Ook op deze echo was te zien dat de baby het echt niet gehaald had. Ergens in mijn hart had ik nog hoop, maar het mocht deze zwangerschap niet zo zijn.
Afspraak bij de gynaecoloog
Dik een week later had ik eindelijk een afspraak bij de gynaecoloog. Ze bevestigde wat de verloskundige ook al had gezien. Helaas had ik in de tussentijd nog geen miskraam gehad. Ik vertelde de gynaecoloog dat ik graag wilde dat het zelf op gang kwam. Ze vond dit logisch en we hadden samen afgesproken om nog te wachten. Ik had een afspraak gemaakt om over een week terug te komen. De week die volgde was erg rustig. Er was nog niks begonnen.
Ik kwam weer bij de gynaecoloog. Ik was verdrietig dat mijn lichaam niet zelf het vruchtje wilde afstoten en ik begreep er niks van. De gynaecoloog stelde voor om met medicatie de miskraam op te wekken. Dit wilde ik eigenlijk niet, maar ik wilde ook niet meer wachten. Inmiddels wist ik al een aantal weken dat ik met een dood vruchtje in mijn buik liep én was ik erg misselijk iedere dag. Ik stemde in en ben na de afspraak naar huis gegaan.
Vier medicijnen
Diezelfde avond had ik één van de vier medicijnen ingenomen. De andere drie moesten ‘daar beneden’ ingebracht worden. De volgende ochtend haalde mijn schoonmoeder de oudste op om een dag erop uit te gaan. Mijn schoonmoeder wist nog van niets. Toen mijn schoonmoeder weg was liep ik naar de wc en bracht de andere medicijnen in. Er kwam maar niets op gang. Het liep al tegen het einde van de middag aan toen ik ineens erge krampen kreeg. Inmiddels stond mijn schoonmoeder weer voor de deur met de oudste. Gelukkig was ook mijn moeder thuis. In coronatijd zat zij ook thuis van haar werk, en kon ze even bij de kids blijven. Uiteindelijk werden de krampen erger en ik wist dat het niet lang meer ging duren. Ik zat op de wc en voelde ‘iets’ knappen. Het was hetzelfde gevoel als dat ik had toen mijn vliezen braken. Het vruchtwater liep eruit samen met een ‘plons’. Ik keek achterom en zag daar mijn zes weken oude baby liggen. De gynaecoloog had nog gezegd dat het vruchtje niet te zien zou zijn, maar ik zag wel degelijk iets. Ik riep mijn moeder om een bakje te pakken. Ik schepte het vruchtje uit de wc zo het bakje in. Ik had speciaal voor de miskraam kraamverband gekocht en deed dit in mijn onderbroek. Ik liep al huilend de wc uit. Mijn moeder en ik keken samen naar het kleine hoopje in het bakje. Het was zo onwerkelijk om mijn baby daar te zien. De bevestiging van de missed abortion. Het vruchtzakje zat er ook nog aan. Het was onwerkelijk, maar eigenlijk ook erg mooi.
Mijn baarmoeder was schoon
Twee weken erna had ik weer een afspraak bij de gynaecoloog om te kijken of mijn baarmoeder ‘schoon’ was. Dit was gelukkig het geval. We hadden het er ook nog over hoe het zou komen dat ik een missed abortion heb gehad. Ik bedankte haar voor haar goede hulp. Ze was super lief voor ons geweest, het hele traject. Ik had altijd een vooroordeel dat het zo onpersoonlijk zou zijn. Dit was totaal niet het geval, het was juist een positieve ervaring. In totaal ben ik op één dag na 15 weken zwanger geweest.
Mijn man en ik laten het nu op zijn beloop. Komt het, dan komt het. Komt het nog niet, dan is het ook goed. We hopen ooit weer een mooi baby’tje in onze armen te hebben. Tot die tijd genieten we van onze grootste schatten: onze twee jongens. En wat ben ik extra dankbaar dat ik ze heb.
DENISE
Herkenbaar verhaal! Ik was echt blij met de verhalen van anderen, had echt het gevoel dat alleen ons dit overkwam. Inmiddels opnieuw zwanger. Wat een ongelofelijke spanning hadden die eerste 12 weken. Genieten lukte amper.