Het was ongeveer 10 uur in de ochtend
Tegen die tijd eten we altijd een beschuitje of wat fruit. Kate was 15 maanden oud. We hadden al veel fruit geprobeerd. Ze genoot van appel, banaan, bessen en druifjes in stukjes gesneden. Ik had namelijk gehoord dat kleine kindjes konden stikken in hele druiven of bessen. Ik was echt voorzichtig en lette altijd goed op.
Deze woensdag zouden we aardbeien proberen
Ik sneed de middelgrote aardbeien in vier stukjes. Dat leek me geschikt. Ik legde alle kleine stukjes op een bordje voor haar aan tafel neer, in de volle overtuiging dat het goed ging komen. Kate was druk aan het brabbelen tegen de aardbeien. Ze bekeek ze aandachtig. “Duidelijk nieuw fruit voor haar”, dacht ik nog. Normaal gesproken valt ze namelijk direct aan. Ik keerde mijn rug naar mijn brabbelende Kate en liep de keuken in om een tuitbeker water te pakken. Ik trok twee lades open en zocht enkele tellen naar Kates roze lievelingsbeker. “Yes, ik heb hem”, dacht ik. Vervolgens liep ik naar de kraan en bedacht me tegelijkertijd dat ik Kate niet meer had horen brabbelen.
Terwijl ik de kraan opendraai, werp ik een blik op Kate
Precies tegelijkertijd maakte ze een gorgelend geluid, gevolgd door een verstikkend geluid en hierna keek ze mij met grote uitpuilende ogen aan. Ik zag dat het menens was. Ik liet de beker vallen en rende naar Kate toe. Voor de tweede keer probeerde Kate het stuk aardbei eruit te kokhalzen. Tevergeefs. Ik raakte in paniek. Het eerste wat ik deed was hard op haar rug kloppen. Eén. Twee. Drie keer. Ik keek naar de grond om te checken of het stuk aardbei eruit was geslagen. Nee. Niet.
Inmiddels kwam er speeksel uit Kates mond en liep ze blauw aan
Ik griste haar uit de kinderstoel en zette haar op mijn schoot. Haar buik legde ik op mijn benen en ik gaf zes ferme stoten tussen haar schouderbladen. Ik schreeuwde: “Kom op Kate!”. Nergens een aardbei te bekennen. Ik begon nu echt in paniek te raken en smeekte in mijn hoofd voor Kates leven. Ze zag er paars uit en ineens bedacht ik mij dat dit echt totaal verkeerd ging. De tranen stroomden over mijn wangen en mijn handen trilden. Kate werd akelig stil. Wel zag ik haar nog druk met haar armen bewegen.
Ik gilde om hulp
“Help! Help! Mijn dochter stikt!“. Ik hoopte dat de buren me zouden horen. Ik wilde bij Kate blijven en blijven proberen om de aardbei die haar luchtwegen afsloot, eruit te krijgen. Ik had weleens in een film gezien dat ze bij een persoon die stikte met een mes een gaatje in de keel prikten en een rietje erdoor staken. Bliksemsnel bedacht ik me of er rietjes in huis waren en welk mesje daar überhaupt geschikt voor was. Tegelijkertijd vroeg ik me echt af ik hiertoe in staat was. Kate was gestopt met bewegen. Ik besloot Kate met één hand aan haar enkel te pakken en verticaal te houden. Met de andere hand sloeg ik ditmaal wat harder op haar rug. Er vloog een kontje (de driehoekige onderkant) aardbei op de grond. Ik hoorde Kate diepe teugen ademhalen en direct volgde er intense huilkreten. Ik zette haar op mijn schoot en voorzichtig kreeg ze wat kleur terug. Ik trok haar dicht tegen mij aan. En knuffelde haar voor wel twintig minuten. De tranen stroomden over mijn wangen. Met diepe stoten en intense horten was ik aan het huilen. Alle spanning kwam eruit. Ik beefde over heel mijn lichaam. Ik checkte haar mond en bekeek of alles vrij lag. Hierna gaf ik Kate alleen nog een fles en liet het eten zitten.
Na deze gebeurtenis heb ik een ongekende angst om Kate te voeden
Ik durf haar nauwelijks harde stukken eten te geven. Iedere keer als we richting het fruitmoment komen, begin ik te beven en staan de tranen in mijn ogen. Ik durft haar al weken alleen maar banaan te geven. En zelfs dat geef ik in hele kleine stukjes met ingehouden adem. Hiernaast geef ik haar knijpfruit. Ik weet dat ze moet oefenen met stukjes appel en dergelijke, maar ik kan dat niet meer aan. Wellicht moet ik hiervoor begeleiding of therapie krijgen. Heeft misschien iemand tips hoe ik dit kan aanpakken met Kate? Ze heeft recht op een normale ontwikkeling. Hoewel ik besef dat we waarschijnlijk gewoon pech hebben gehad, overheerst mijn angst haar eetmomenten en -ontwikkeling.
JANE DOE
