Het was ongeveer 10 uur in de ochtend. Tegen die tijd eten we altijd een beschuitje of wat fruit. Kate was 15 maanden oud. We hadden al veel fruit geprobeerd. Ze genoot van appel, banaan, bessen en druifjes in stukjes gesneden. Ik had namelijk gehoord dat kleine kindjes konden stikken in hele druiven of bessen. Ik was echt voorzichtig en lette altijd goed op.
Deze woensdag zouden we aardbeien proberen. Ik sneed de middelgrote aardbeien in vier stukjes. Dat leek me geschikt. Ik legde alle kleine stukjes op een bordje voor haar aan tafel neer, in de volle overtuiging dat het goed ging komen. Kate was druk aan het brabbelen tegen de aardbeien. Ze bekeek ze aandachtig. “Duidelijk nieuw fruit voor haar”, dacht ik nog. Normaal gesproken valt ze namelijk direct aan. Ik keerde mijn rug naar mijn brabbelende Kate en liep de keuken in om een tuitbeker water te pakken. Ik trok twee lades open en zocht enkele tellen naar Kates roze lievelingsbeker. “Yes, ik heb hem”, dacht ik. Vervolgens liep ik naar de kraan en bedacht me tegelijkertijd dat ik Kate niet meer had horen brabbelen. Terwijl ik de kraan opendraai, werp ik een blik op Kate. Precies tegelijkertijd maakte ze een gorgelend geluid, gevolgd door een verstikkend geluid en hierna keek ze mij met grote uitpuilende ogen aan. Ik zag dat het menens was. Ik liet de beker vallen en rende naar Kate toe. Voor de tweede keer probeerde Kate het stuk aardbei eruit te kokhalzen. Tevergeefs. Ik raakte in paniek. Het eerste wat ik deed was hard op haar rug kloppen. Eén. Twee. Drie keer. Ik keek naar de grond om te checken of het stuk aardbei eruit was geslagen. Nee. Niet.
Inmiddels kwam er speeksel uit Kates mond en liep ze blauw aan. Ik griste haar uit de kinderstoel en zette haar op mijn schoot. Haar buik legde ik op mijn benen en ik gaf zes ferme stoten tussen haar schouderbladen. Ik schreeuwde: “Kom op Kate!”. Nergens een aardbei te bekennen. Ik begon nu echt in paniek te raken en smeekte in mijn hoofd voor Kates leven. Ze zag er paars uit en ineens bedacht ik mij dat dit echt totaal verkeerd ging. De tranen stroomden over mijn wangen en mijn handen trilden. Kate werd akelig stil. Wel zag ik haar nog druk met haar armen bewegen.
Ik gilde om hulp. “Help! Help! Mijn dochter stikt!“. Ik hoopte dat de buren me zouden horen. Ik wilde bij Kate blijven en blijven proberen om de aardbei die haar luchtwegen afsloot, eruit te krijgen. Ik had weleens in een film gezien dat ze bij een persoon die stikte met een mes een gaatje in de keel prikten en een rietje erdoor staken. Bliksemsnel bedacht ik me of er rietjes in huis waren en welk mesje daar überhaupt geschikt voor was. Tegelijkertijd vroeg ik me echt af ik hiertoe in staat was. Kate was gestopt met bewegen. Ik besloot Kate met één hand aan haar enkel te pakken en verticaal te houden. Met de andere hand sloeg ik ditmaal wat harder op haar rug. Er vloog een kontje (de driehoekige onderkant) aardbei op de grond. Ik hoorde Kate diepe teugen ademhalen en direct volgde er intense huilkreten. Ik zette haar op mijn schoot en voorzichtig kreeg ze wat kleur terug. Ik trok haar dicht tegen mij aan. En knuffelde haar voor wel twintig minuten. De tranen stroomden over mijn wangen. Met diepe stoten en intense horten was ik aan het huilen. Alle spanning kwam eruit. Ik beefde over heel mijn lichaam. Ik checkte haar mond en bekeek of alles vrij lag. Hierna gaf ik Kate alleen nog een fles en liet het eten zitten.
Na deze gebeurtenis heb ik een ongekende angst om Kate te voeden. Ik durf haar nauwelijks harde stukken eten te geven. Iedere keer als we richting het fruitmoment komen, begin ik te beven en staan de tranen in mijn ogen. Ik durft haar al weken alleen maar banaan te geven. En zelfs dat geef ik in hele kleine stukjes met ingehouden adem. Hiernaast geef ik haar knijpfruit. Ik weet dat ze moet oefenen met stukjes appel en dergelijke, maar ik kan dat niet meer aan. Wellicht moet ik hiervoor begeleiding of therapie krijgen. Heeft misschien iemand tips hoe ik dit kan aanpakken met Kate? Ze heeft recht op een normale ontwikkeling. Hoewel ik besef dat we waarschijnlijk gewoon pech hebben gehad, overheerst mijn angst haar eetmomenten en -ontwikkeling.
JANE DOE
Wat een verschrikkelijke ervaring! Logisch dat je hier veel last van hebt.
Ik heb ook een traumatische ervaring gehad met mijn zoontje. Hier heb ik EMDR voor gehad. Dit heeft me enorm geholpen. Ik heb er echt nog wel eens last van, maar de scherpe kantjes zijn er vanaf.
Veel sterkte!
Vreselijk! Ik heb EMDR gehad voor mijn bevalling en kan er nu goed op terug kijken, de scherpe kantjes gaan eraf zoals hierboven al genoemd, kan het je echt aanraden. En voor nu doen waar je je goed bij voelt, die stukjes fruit komen wel een keer 😘
Hoi,
Ik zou zeker emdr aanraden. Ik ben zelf psycholoog en geef deze therapie ook. Je boekt snel goede resultaten waardoor je snel van je angst wordt afgeholpen. Succes en sterkte!! Groetjes maartje
Hallo,
Wat moet dit angstig geweest zijn voor je!
Naar je huisarts en vragen voor een verwijzing om EMDR therapie te krijgen, dit is een trauma verwerkings therapie en is mega effectief.
Heel veel succes en sterkte! Het komt goed, je hebt super gehandeld!
Wat een kanjer van een moeder ben jij! Ondanks je grote schrik heb je super goed gehandeld, dat moet je maar net kunnen! En door jouw goede handelingen heeft je mooie meisje het gered! Wees trots op jezelf en vertrouwd op jezelf, snij het fruit klein en blijf bij haar, ook zij zal vertrouwen moeten krijgen samen met jou! En bovenstaand de EMDR om jou hiermee te helpen! Liefs x een kinderverpleegkundige
wat vreselijk eng, maar wat heb je het goed gedaan! Ik ben op mijn 9e bijna gestikt in een dropje, ik heb daarna maanden in therapie gezeten om weer te durven eten. Pas toen ik moeder werd kwam mijn trauma kei hard terug, ik durf mijn kind van 13m nog altijd geen stukjes eten te geven. Ik heb net mijn emdr afgerond, het helpt zeker, maar de angst is niet weg.
oh wat vreselijk. Ik ben hier zelf ook ontzettend bang voor. Mijn dochter van bijna 2 heeft nog nooit appel gegeten, erg he. In de baby tijd, het verslikken in stukjes brood was ik al conpleet in paniek. brrr
Wat verschikkelijk eng.
Zelf heb ik het meegemaakt bij mijn nichtje met een klein stukje van een poffertje.
Door dat ik een tijdje een opleiding heb gevolgd voor kraamverzorgster heb ik geleerd dat je fruit beter iets te groot als te klein kan snijden.
Verder raad ik je therapie aan. Niet perse emdr maar gewoon therapie om het überhaupt er over te hebben en er mee om te leren gaan on je over die angst heen te zetten.
Mooi advies hier al gegeven waar je iets mee kan. Voor wat betreft jouw dochter wordt het echt tijd voor ander eten anders geef je haar ook angst mee. Dus of je laat het kdv haar eten geven of je neemt een cursus zodat je haar goed kan helpen als het nog een keer gebeurt, maar je moet er doorheen. Dikke kans dat je je na zo’n cursus veel zelfverzekerder voelt om haar een appeltje te geven.
Moeders grootste angst is dit! Gelukkig goed afgelopen 🤎 mijn tip is om de app “Solid foods” te downloaden. Stukjes zijn juist gevaarlijker dan hele stukken. In die app staat per product en ook filmpjes aangegeven hoe je het kunt aanbieden. Zo wist ik niet dat veel producten niet dat die een verhoogde kans op verstikking kunnen hebben. Waaronder helaas aardbei en peer. Hopelijk kun je met die app het vertrouwen in eten met plezier terug vinden 🤎 en erover praten en hulp zoeken zou zeker geen kwaad kunnen.
Oef jeetje..de tranen liepen over mn wangen bij het lezen van je verhaal..wat heftig! Maar wat heb je super goed gehandeld!
Dit is mijn grootste angst. We zijn ons eerste kindje ver in de zwangerschap verloren en de angst om ook ons tweede kindje te verliezen is groot. Ze is ondertussen een gezonde vrolijke dame van 8 maand maar krijgt ook nog gepureerd eten. Ze wil zo graag meer…Ik worstel dus met hetzelfde; wil haar graag een normale ontwikkeling geven maar mn angst zit me in de weg. Ook ik ben hiervoor aan het kijken voor hulp, morgen een afspraak bij de huisarts. Ik roep wel eens dat ze groot word op gepureerd eten. Maar eigenlijk (hoe overdreven het ook voelt en klinkt) zou ik graag naar een plek willen waar ik/we haar onder begeleiding vast voedsel kunnen geven. Heb online nog niets kunnen vinden, benieuwd wat de dokter morgen zegt.
Heel veel succes met de verwerking van deze heftige gebeurtenis.