Mijn zwangerschap was zwaar
Het heeft even geduurd voordat ik er aan toe was om weer te gaan schrijven. Mijn zwangerschap was zwaar, verschrikkelijk zwaar. En hoewel ik al die tijd heb gezegd het niet aan te kunnen horen dat vrouwen klagen over bekkenpijn, aambeien of andere kwaaltjes (‘wees dankbaar dat je überhaupt zwanger mag zijn en dan ook nog eens zo ver komt’!) vond ik het lichamelijk toch ook wel enorm zwaar. En ‘zeurde’ ik hier de laatste 8 weken stiekem ook over. Ik had last van ischias (vreselijke zenuwpijn) waardoor ik ‘s nachts in geen enkele houding kon liggen en dus geen oog dicht deed, maar ook bekkenpijn waardoor ik geen 20 stappen kon zetten zonder enorme pijn in mijn schaambot. Daarnaast nam de spanning in de laatste 2 maanden ook weer enorm toe, om over de vele kilo’s en het vocht nog maar niet te spreken. Ja, een zwangerschap is zwaar en vraagt veel van je lichaam. Toch is het ook weer het mooiste dat er is: een wondertje in je buik en de bewegingen die je voelt. Eigenlijk echt te jammer dat ik daar niet echt van heb kunnen genieten…..
Mag ze alsjeblieft geboren worden?
Met 36 weken ben ik het gesprek aan gegaan of ons meisje niet alsjeblieft gehaald kon worden. Dat ik de 36e week zou halen, durfde ik nooit te geloven en was al een droom die werkelijkheid was geworden. Daarnaast heerste de enorme angst dat als ze langer bleef zitten, ze juist kon overlijden. Was mijn placenta nog wel goed? Had ze het nog wel fijn in mijn buik? Ik had er geen grip op, dus ik wilde niets liever dat ze uit die buik gehaald zou worden.
Echter dacht het ziekenhuis hier anders over. Aangezien onze dochter met een keizersnede ter wereld zou komen, is dit het beste pas met 39 weken te plannen. Zij vonden dat ze beter af is in mijn buik, in plaats van daarbuiten. Vóór de 39 weken kan een kindje die via een keizersnede geboren wordt nog wat (kleine) opstartproblemen hebben door onder andere onrijpe longen. Wij wilden haar natuurlijk direct enorm horen huilen en absoluut niet met lichte ademhalingsproblemen geboren laten worden. Juist daar ligt dan ook een groot trauma voor ons, aangezien Joep* alleen kreunde na zijn geboorte en direct werd weg gehaald om aan de ademhalingsapparatuur gelegd te worden. Dus met deze wetenschap ging ik met volle moed de laatste 2 á 3 weken in.
38 weken zwangerschap
Op de vroege ochtend van 11 juni ging ik dan eindelijk, met 38 weken zwangerschap, naar het WKZ voor een geplande keizersnede.
Daar aangekomen werden we in de ‘wachtkamer’ geplaatst, omdat er eerst een andere spoedkeizersnede moest plaatsvinden. Ondertussen werd ik klaar gemaakt, werd er tot vier keer toe infuus geprikt (maar mislukt, omdat ik blijkbaar nogal moeilijk te prikken ben), en moesten we wachten tot we werden opgehaald. Ik deed het bijna in mijn broek van de spanning, het zweet brak me uit en ik werd steeds emotioneler.
Toen liep het helemaal anders
Ondertussen gebeurde er niets… Althans, niet in onze kamer. De afdeling was ontzettend druk. Voor ons kropen de uren voorbij, maar er was nog geen plek voor mij wegens de vele spoedjes die tussendoor kwamen. Na al zo’n 20 uur nuchter te zijn, vroeg ik om iets kleins te eten, want ik voelde mezelf er niet echt beter op. Helaas mocht dit niet, omdat het er nog steeds naar uit zag dat ik vandaag geholpen zou worden. Alleen een bekertje limonade dan….
Tegen het einde van de middag waren we er wel goed klaar mee, dat wachten, de onzekerheid. En we kregen steeds meer het gevoel dat ons meisje vandaag helemaal niet meer geboren zou worden. Om 18 uur (!!) kwam dan eindelijk het verlossende woord: we moesten naar huis. Er was geen plek meer voor een geplande keizersnede wegens de vele spoedsituaties. Luister, alle begrip voor spoedsituaties (ik ben zelf tot twee keer toe een enorme spoedpatiënt geweest bij de geboorte van Joep* en bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap), maar een hoogzwangere vrouw die al zoveel heeft meegemaakt naar huis sturen? Na 10 uur te hebben gewacht, 22 uur niets te hebben gegeten en gedronken (1 glaasje thee en 1 glaasje limonade? “Nee, ik ga niet naar huis. Jullie regelen maar een bed en wat eten voor mij, en zorgen dat ik morgen de eerste ben:, zei ik. Maar het ergste gebeurde: er was geen bed en nog geen 5 minuten laten stonden we helemaal gesloopt van de spanning, honger en vermoeidheid buiten op de parkeerplaats. Mét dikke buik en zonder baby. Ik mocht me de eerstvolgende ochtend om 8 uur opnieuw melden.
Opnieuw naar het ziekenhuis
Op vrijdag 12 juni kwam ik opnieuw aan bij het ziekenhuis. Ik probeerde rustig te blijven en voelde me ergens wel opgelucht dat het nu wel echt moest gaan gebeuren. Aan de dag lag het niet, deze begon stralend met een zonnetje (11 juni was een grijze dag), mijn hoofdbehandelaar zou de keizersnede uitvoeren (dit was mijn grootste wens) en de 12e was toch ook wel een mooie datum, omdat onze oudste zoon Noud ook van de 12e (februari) is.
Paniek
Maar toen mijn infuus eenmaal zat (opnieuw pas na 2 pogingen) en ik mijn OK-pakje aan had, sloeg de paniek toe.
Nog steeds geloofde ik namelijk niet dat wij een gezond mensje zouden krijgen, dat ze levend ter wereld zou komen en ook in leven zou blijven, dat er binnen 1,5 uur een warm lijfje op mijn borst zou komen te liggen…. Los daarvan raasden alle beelden van de spoedkeizersnede van Joep* 1,5 jaar geleden door mijn hoofd. Want ik moest weer door dezelfde gang, naar dezelfde OK met minimaal acht witte jassen aan mijn zijde. Het was al mijn derde keizersnede, maar die van Joep stond nog haarscherp op mijn netvlies.
Gelukkig voelde ik wel direct een enorm verschil. Er was geen spoed, er was geen haast. Iedereen nam alle tijd voor ons en er werden zelfs grapjes gemaakt op de OK. Het verliep allemaal erg rustig, al was de spanning in mijn lijf natuurlijk alsnog om te snijden. En zag ik mijn man Marco steeds witter worden, omdat bij hem ook vele herinneringen boven kwamen.
Ondanks alles ging het toch zó snel, binnen 20 minuten hoorden we een heel klein roze meisje krijsen! En oohhh, wat een grote ogen die ons aan keken. Ze was zó alert. Het dametje had zelfs al babyvet. Echt een magische eerste ontmoeting, door het luikje van het OK-scherm, waar ik zelfs een kusje op mocht geven.
Ze is er, kleine Pippa!
We konden het nog steeds bijna niet geloven, maar ze huilde en ze mocht meteen heerlijk warm op mijn borst om daar vervolgens nooit meer vanaf te gaan. Alleen een korte controle, die zelfs speciaal voor ons direct bij het OK-bed werd gedaan en niet in een ander kamertje. Omdat ik bang was dat de paniek weer zou toeslaan als ze haar mee zouden nemen. Dat trauma zit zó diep. Maar nu lag er een meisje bij mij, van ruim 3200 gram en zó mooi! Donkere haartjes, net als haar broers en ook zagen we direct een kleine kreukel in haar oor. Toen ik opzij keek, zag ik ook zó ongelofelijk veel spanning van Marco af vallen. Ik besefte me dat ik zijn gezicht op deze manier al twee jaar niet had gezien. Die twinkeling in zijn ogen, een oprechte glimlach van blijdschap en geluk. Alsof hij een gespannen masker had afgezet. En als ik de foto’s van mezelf terug zie, was dit bij mij niet anders.
Toen er in de avond blijkbaar ook nog een regenboog boven ons huis te zien was (doorgestuurd door vele buren), wisten we zeker dat Joep* deze dag heeft uitgekozen voor de geboorte van zijn kleine zusje. Zoveel tranen, maar dit keer van geluk!
Maar er was ook nog Corona
Dat ons kleine meisje in coronatijd geboren werd, was alleen wel weer even extra moeilijk. Niet omdat ik nu zo graag kraamvisite wilde ontvangen. Maar wél omdat ik vooral grote broer Noud wilde laten zien dat hij opnieuw grote trotse broer was geworden. En dat hij dit keer een warm mensje kon aanraken, knuffelen en vasthouden. We wilden zó graag laten zien dat het krijgen van een broertje of zusje een groot feest hoort te zijn!
Ik moest nog twee dagen wachten en herstellen van mijn keizersnede. Gelukkig wel samen met Marco op een kamer. We kregen samen het besef dat dit kleine regenboogmeisje nu echt bij ons was, kerngezond. Onze armen waren weer gevuld. En die eerste ontmoeting met Noud op de parkeerplaats van het WKZ, wauw.
RIANNE
