Het was 20 mei 2020, 5 dagen voor mijn uitgerekende datum. Om 05:04 werd ik wakker. Het voelde nat tussen mijn benen in bed en ik liep meteen naar het toilet. Bij mijn eerste bevalling begon het allemaal met het breken van de vliezen op het toilet, dus ik dacht misschien gaat het deze keer hetzelfde. Eenmaal op het toilet voelde ik nog steeds wat stromen, maar niet echt het grote breken van de vliezen zoals de vorige keer. Toch maakte ik Marc wakker, omdat ik ook lichte weeën begon te krijgen. Alles ging de vorige keer zo snel, daarom besloten we de verloskundige te bellen en de weeën te gaan timen. Ze leken zo om de 6 tot 8 minuten te komen en de verloskundige zou er rond 5:30 uur zijn. Onze oudste sliep nog, dus we probeerden zachtjes te doen. Ik ving de weeën goed op.
Het begin van de bevalling
Onze verloskundige arriveerde inderdaad rond 5:30 uur en onderzocht mij meteen. Ze zag nog nauwelijks ontsluiting en vond dat de weeën ook nog erg licht waren. Ze wilde graag dat we het in de gaten bleven houden en terug zouden bellen als het veranderde. Wel verwachtte zij dat het allemaal zeer snel zou kunnen gaan, gezien de eerste er binnen 7 uur was. Voor mijn gevoel namen de weeën inderdaad snel toe en verloskundige nummer 2 (nummer 1 zat bij een andere bevalling inmiddels) stond dan ook rond 8:30 bij ons op de stoep. Ook zij onderzocht me en ontdekte dat er nog steeds nauwelijks ontsluiting was. Wel vruchtwater verlies inderdaad, iets wat ik zelf dus ook opgemerkt had. Evenals verloskundige nummer 1 vertelde ook zij dat ze dacht dat deze bevalling wel eens ineens erg snel zou kunnen gaan gezien mijn vorige bevalling. Ik dacht alleen maar: “Nou, kom maar op dan”. Weer spraken we af om te bellen als het veranderde.
Ik wist me geen raad
Ik ging in bad en appte mijn moeder zelfs nog: “Het is begonnen mam. Ik heb er zoveel zin in!” En toen duurde het lang, heel lang. Ik ging in en uit bad, en dat zo’n 10 keer, at wat, dronk wat. Toen kwam het eten er weer uit en probeerde ik het opnieuw. Ik keek tv, maar toch weer niet. Ik ging liggen, maar daarna toch weer zitten.
Zusje Keet werd opgehaald
Keet, onze oudste van 2.5 jaar, kwam ‘s middags terug van het KDV, en nog steeds was er geen zusje. Ik heb nog een heerlijk broodje knakworst gegeten, waar ik daarna niet meer zo heel blij mee was. Rond 16:00 uur belden we met verloskundige nummer 1 om de stand van zaken te bespreken. Er was niet veel veranderd. Ik ving nog steeds mijn weeën goed op, maar voelde niet veel vooruitgang. Ze kwam nog even langs en concludeerde inderdaad hetzelfde. Haar dienst duurde tot 18:00 uur en ze zou haar opvolger meteen langs ons sturen. Onze Keet speelde nog steeds lekker rond beneden en boven, maar het leek ons wel slim als ze de nacht ergens anders doorbracht. Het kon nog wel eens een lange nacht worden. Oma kwam haar ophalen voor het logeren. Morgen zou ze waarschijnlijk haar zusje ontmoeten!
Ik zocht afleiding
Om 18:30 stond verloskundige nummer 3 voor onze deur. Zij stelde toen meteen vast dat mijn vliezen niet gebroken waren, maar alleen een klein beetje gescheurd helemaal bovenin. Vandaar nog steeds weinig ontsluiting. Direct heeft zij mijn vliezen gebroken met een soort breinaald en toen begon het meteen. Ineens kreeg ik enorm heftige weeën en wist ik even niet meer waar ik het zoeken moest. Ik wilde zelfs even naar het ziekenhuis (dat klinkt heel gek voor mij, omdat dat juist iets is wat ik nooit wilde!). Gelukkig kon ik zelf ook bedenken dat dat niet snel verbetering zou opleveren en dus bleven we thuis. Ik pufte wat af, zat in een tuinstoel, want liggen tijdens een bevalling was niets voor mij. Ik wilde graag afleiding, wat kletsen om me heen of iets dergelijks. Onze verloskundige zei echter niet veel en soms “schreeuwde” ik daarom random vragen naar haar middenin een weeënstorm. Zoiets als: “Heb jij eigenlijk ook kinderen?!” Maar het antwoord was, “nee”, terwijl ik juist even hoopte op een verhaal.
Binnen 5 persweeën was ze er
De verloskundige heeft me om het half uur gecontroleerd. Daarvoor moest ik op het bed plaatsnemen, hoe pijnlijk ook. Gelukkig motiveerden die controles me toen wel, want de laatste 3 uur gingen als een speer. In nog geen 2,5 uur tijd ging ik van 1 centimeter ontsluiting naar 8/9 centimeter! Om 21:30 verplaatste ik naar de baarkruk. Ik voelde gewoon dat ze nú kwam! De verloskundige wilde nog even kijken of ik wel genoeg ontsluiting had, maar daar had ik geen tijd meer voor. Ik begon te persen en nog geen 5 weeën later kwam het hoofdje. Marc zat achter mij en samen pakten we haar aan. Meteen tegen mijn borst natuurlijk, en Babs huilde hard. Gelukkig, opluchting en meteen heel veel liefde.
De verloskundige schrok even. De navelstreng brak bij het naar boven halen van Babs. Ze trok mijn placenta aan het overgebleven stukje navelstreng er zo uit. Ik ging daarna meteen op bed liggen met Babs op mijn borst en de verloskundige zorgde dat de navelstreng meteen afgeklemd werd. Ik kreeg er zelf niet heel veel van mee. Ik vroeg alleen of alles goed ging zo en dat werd bevestigd. De kraamhulp die assisteerde bij de bevalling zag er wel geschrokken uit en had dit nog nooit meegemaakt. Het had voor veel bloed in de kamer gezorgd, gezien de navelstreng het bloed rond “gespoten” had. De volgende dag heeft de verloskundige nog rustig uitgelegd dat dit vaker voor komt en niet erg is. Het moment dat papa Marc de navelstreng door kon knippen was er helaas dus niet, maar het naveltje is mooi geheeld!
