Lees eerst het vorige deel, voordat je hieronder deel 2 leest.
Deel 1: Ik realiseerde me ineens dat onze dochter ècht te vroeg geboren zou worden
Een emotionele rollercoaster
Ik had weer een rustige nacht gehad. In de middag kwam de gynaecoloog op de kamer om even een groei echo te maken. Ze wilde voor de bevalling weten hoe zwaar onze kleine meid ongeveer was en of alles nog goed ging. Onze ‘’kleine’’ meid werd geschat op 2700 gram. Ook het vruchtwater bleef zich netjes aanvullen. ‘’Als dit zo rustig blijft en het goed gaat met u, mag u dit weekend misschien wel naar huis. Dan wel elke dag terug komen voor een CTG en dan word u met 37 weken ingeleid’’. “Huh, wat?”, vroeg ik me af. Wéér brak ik. We gingen van hot naar her: wel bevallen, niet bevallen. Ik wist het niet meer. Maar naar huis? Dat had ik ècht niet zien aankomen. Natuurlijk was elke dag dat onze kleine meid in mijn buik zat beter, maar wat een emotionele rollercoaster was dit zeg.
Mijn man ging naar huis
Wederom barste ik in huilen uit nadat de gynaecoloog weg was. Mark had het ook zwaar. Hij is een typische man die niet stil kan zitten en ondertussen zaten we al ruim 4 dagen op elkaars lip zonder enig bezoek. Die dag heb ik Mark gezegd dat hij echt wel even naar huis kon. Eerlijk gezegd was ik ook het gezucht van hem even zat en had ik behoefte om alleen zijn. ‘’Wie weet helpt het me wel als je eventjes gaat, en als er iets is, dan bel ik je gelijk’’, zei ik. Hij is naar huis gegaan en heeft gegeten bij de buren en koffie gedronken bij zijn ouders. Hij zou in verband met de avondklok voor 21:00 uur weer terug zijn. ’s Avonds belde ik nog met een vriendin en later met mijn vader. Tijdens het gesprek met mijn vader en stiefmoeder. Mijn stiefmoeder zag mijn hoofd een keer vertrekken. ‘’Ooh, schopt ze?’’ ‘’Nee, dat was een harde buik’’, antwoordde ik.
Flinke weeën
Mark kwam terug rond 20:30 uur. Ik vertelde dat ik weer zulke harde buiken had, maar heel eerlijk: ik durfde niet te bellen. ‘’Ze zien me al aankomen voor de derde keer’’, dacht ik. Uiteindelijk heb ik toch gebeld en werd ik weer aan de CTG gelegd. Deze gaf geen pieken van weeën aan, maar Mark zag toch echt mijn hoofd vertrekken. Sommige krampen moest ik gewoon wegpuffen. Rond 21:15 uur kwam de verpleegkundige terug. ‘’Nou mevrouw, het is toch weer rustig of niet?‘’, vroeg ze. Op afstand keken ze mee en ze zagen geen pieken. ‘’Nou dat denk ik niet. Volgens mij doet het apparaat het niet goed! Hij geeft niks aan, maar ik voel echt zeker wel wat!’’. Ze voelde aan mijn buik. Op het moment dat ze de CTG wilde verleggen, kreeg ik weer een wee. Ze kon wel zien dat het inderdaad heviger werd en ging overleggen met de verloskundige. Ondertussen werden de weeën steeds intenser en moest ik ze wegblazen. De verloskundige kwam de kamer binnen met de verpleegkundige en een rolstoel. Ze reed me in de rolstoel naar de verloskamer. Mark pakte wat spullen bij elkaar en kwam achter ons aan.
Niemand wist hoeveel ontsluiting ik had…
Om 22:15 lag ik goed en wel op de verloskamer. En vanaf dat moment ging het enorm snel. Veel weet ik niet meer. Volgens Mark kon ik geen rust meer vinden en ging ik van hot naar her op die kamer. Ik kreeg enorm sterke weeën, zowel rug- als buikweeën en ik wist me geen houding te geven. Op dat moment had ik nog steeds geen idee hoeveel ontsluiting ik had. De verloskundige van de avonddienst heeft geprobeerd te voelen, maar kon het niet zeggen. De verloskundige van de vorige twee nachten was op de afdeling. Daarnaast had ook de verpleegkundige die mij vrijdag had opgevangen nachtdienst en een andere lieve verpleegkundige die we al vaker hadden gezien, stond klaar om te helpen met de opvang van onze dochter. Wat een dreamteam hadden we! Dat ik verzorgd en geholpen werd door mensen die ik al een paar keer had gezien, gaf zoveel rust en vertrouwen.
Daar was onze dochter Marley!
Ik had heel veel pijn en bleef roepen dat ik pijnstilling wilde. Maar de verloskundige schudde al een aantal keer nee naar Mark. Zij had allang door dat het niet lang meer zou duren. En ze had gelijk, want rond 23:00 uur mocht ik beginnen met persen en om 23:21 uur was onze prachtige dochter Marley geboren. Ze huilde vrijwel direct en daardoor mocht ze heel even bij mij liggen. Jeetje, wat was dit bijzonder. Ik was echt in de wolken. Alles om me heen kon me niks meer schele. Het was alleen mijn man en onze dochter. Wat waren we trots! Met een prachtig gewicht van 2920 gram (ondanks de vroeggeboorte) en een Apgarscore van 9 werd ze meegenomen om volledig gecontroleerd te worden en werd ze naar de neonatologie gebracht. Voorbereid hadden we ons helemaal niet. Het enige wat ik wilde was dat Mark gelijk met haar meeging en niet meer alleen liet. Ik wilde niet dat ze met al die (lieve) mensen meeging en er niemand van ons bij was. De verloskundige zei nog: ‘’Nou, volgens mij ben je al ingeruild. Ik denk niet dat Mark nog terug komt’’. Om 01:30 uur was ik ‘’klaar’’ en werd ik door de verpleegkundige naar beneden gebracht. En daar was ze dan: onze dochter, aan allemaal toeters en bellen. Wat was dat heftig zeg…
WORDT VERVOLGD….
JODY
