“Het is een drieling”, vertelt de arts mij na zes weken zwangerschap. Er gaat van alles door mij heen. Blijdschap, angst, verdriet en ik maak me veel zorgen. Ik besef dat mij een spannende en onzekere zwangerschap staat te wachten. “Hoe lang ga ik dit volhouden met drie groeiende meisjes in mijn buik?”, is continu mijn gedachte. Bij een zwangerschap van 28 weken en 2 dagen geeft mijn lichaam het uiteindelijk op. De bevalling begint. Mijn lichaam faalt. Ik voel me een falende moeder. De drieling veilig in mijn buik laten groeien, het enige wat ik voor onze meisjes kon doen, is me niet gelukt.
Mijn drieling ligt op de intensive care te knokken
Er liggen drie meisjes van amper één kilo voor me op de intensive care. Een zware start waar elke dag telt. Het is een start met veel tranen en dubbele gevoelens. Waar de ene dag het geluk ons toelacht, zitten we de volgende dag tegenover de arts in een slechtnieuws gesprek. Het is een spannende periode. We leven van dag tot dag. De dagen sluipen voorbij, maar het einde komt uiteindelijk ook voor ons gezin in zicht. Na 14 weken vechten, mogen we het ziekenhuis verlaten. Ook kleine Pip, die de zwaarste start had, mag mee. We trekken de deur dicht en hopen nooit meer terug te keren naar het ziekenhuis.
Dan wordt kleine Pip ineens doodziek thuis
Thuis knokken we door. Het is hard werken, eenentwintig flessen en luiers per dag en daarbij alle (extra)zorg die onze drieling, vooral Pip, nodig heeft. Toch verliep het 10 maanden allemaal prima, tot die ene dag in augustus. De dag waarop ik geleerd heb dat je moedergevoel nooit liegt. Na mijn bezoek aan de huisarts vertrouw ik het niet. Die avond wil ik Pip in mijn nabijheid hebben en haar kunnen zien. Het braken vertrouw ik niet meer en iets in mij dwingt me naar het ziekenhuis. Ik bel drie keer de spoedeisende hulp en mag dan uiteindelijk, midden in de nacht, langskomen. De dienstdoende arts staat me op te wachten en neemt Pip over uit mijn armen. Ik kijk naar zijn gezicht en zie dat ook hij constateert dat het foute boel is. De tranen rollen over mijn wangen en mijn woorden zijn weg. “Dit kind is doodziek”, spreekt hij uit. Pip wordt met spoed naar de behandelkamer gebracht.
Ik voel me verslagen
Ik blijf sprakeloos achter, verslagen, maar eindelijk is er begrip voor mijn bezorgdheid. In verwarde toestand loop ik de behandelkamer binnen en ga naast het bed van Pip zitten. De dagen in het ziekenhuis zijn lang en vragen veel energie. Ik leef in een kleine wereld. Op een bepaalde dag sta ik naast Pips bed en voel ik haar adem. Ik hou haar warme hand vast. Zij opent haar ogen en kijkt me aan. Ze moppert niet, maar ze is niet die blije Pip zoals we haar kennen. Haar kamer is aan het einde van de gang en in de deuropening hoor ik wat gestommel. De verpleging is net weg. Het is geen bezoekuur, waardoor ik me afvraag wie dit zou kunnen zijn.
CliniClowns zorgen voor een eerste glimlach bij kleine Pip
Ik leg haar hand op het bed en ga polshoogte nemen. Ik kijk naar de deur van onze kamer. Pips ogen volgen mij. Door het raam van de deur zie ik twee rode neuzen. Pip kijkt met grote ogen als de twee Cliniclowns verder de kamer inlopen. Bij elk stapje zie ik Pip meer op haar gemak en betrap ik haar op de eerste glimlach. Eerlijk gezegd ben ik óók onder de indruk. Voorzichtig zetten de clowns een klein stapje dichterbij Pip, en terwijl ze dat doen wordt dit begeleid met wat rustige zanggeluiden. “Daar heb je Pip”, zingen ze in koor. Kippenvel loopt over mijn armen. Ik kan mijn tranen niet bedwingen een laat ze de vrije loop, terwijl ik samen met Pip geniet van elke klank. Ik pak Pip stevig vast en mijn laatste traan valt op haar schouder.
Ik sta er even niet alleen voor door de CliniClowns
De clowns blijven even staan en vervangen het woord ‘Pip’ door ‘mama’. Ik merk dat ik er verlegen van word, maar ik voel ook steun. Even sta ik er die dag niet alleen voor. Het doet me goed. Rustig lopen de CliniClowns de kamer weer uit. Op naar het volgende gezin, om ook hen een lach op het gezicht te toveren. Dit kan alleen als er voldoende donaties worden gedaan, daarom heb ik een eigen donatiepagina aangemaakt. De CliniClowns zijn zo ontzettend belangrijk voor ouders èn kinderen in het ziekenhuis. Ik gun iedereen zo’n lichtpuntje in een zware periode. Klik hier om te doneren.
Dit ervaringsverhaal is onderdeel van een campagne van onze partner CliniClowns om tijdens hun online collecteweek zo veel mogelijk donaties op te halen.
De link om te doneren werkt niet