Een tegengeluid van de roze wolk
Ik heb besloten om mijn verhaal op te schrijven en openbaar te maken. Ik deel daarmee een kwetsbaar stukje van mijzelf, mijn leven en mijn grootste liefdes te delen met iedereen die het wil lezen. Met als doel om psychische klachten rondom zwangerschap uit de taboesfeer te halen. Mijn verhaal gaat over mijn postpartum depressie, die ik twee keer doormaakte. Om een beetje meer inzicht te krijgen in de aanloop naar mijn postpartum depressie, zal ik vertellen wat er aan vooraf ging. Mijn verhaal is een tegengeluid van de roze wolk. Want helaas is deze niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Onze leven was één groot feest
Het ging met mij heel goed toen ik in verwachting raakte van ons eerste kindje. Nee, ik moet zeggen: toen wij in een fertiliteitstraject terecht kwamen, omdat we een kinderwens hadden. Ik had niet kunnen bedenken dat mij dit zou gebeuren. Ons leven was één groot feest, letterlijk. We leerden elkaar kennen op een festival, onze eerste date was vervolgens op een festival en daarna volgde er ontelbaar veel festivals en feestjes, verre reizen, leuke uitstapjes, etentjes, noem maar op. Het absolute hoogtepunt was onze reis samen naar de VS. We maakten een reis door Californië met als hoofddoel van deze reis: een bezoek aan Burning Man. Geen festival, maar een beleving en herinnering voor het leven. En zo lagen wij na een unieke en bizarre beleving midden in de woestijn bij te komen aan het zwembad van een hotel aan de rand van Las Vegas. Geen party’s of gokken voor ons, maar puur bijkomen van wat we die vijf dagen daarvoor hadden meegemaakt.
Het was tijd om aan kinderen te gaan beginnen
Voor die tijd hadden we het wel eens over kinderen gehad, maar er bleef altijd een twijfel of het moment daar was. In het zwembad onder de zon zeiden we tegen elkaar: “Waar wachten we nog op? We hebben onze hele bucketlist wel afgestreept nu. We gaan ervoor”. Binnen 4 maanden was ik zwanger. Dat hadden we niet verwacht. Ik vertelde mijn moeder en zusje al snel dat ik zwanger was, ik kon het niet voor me houden. De timing was wel wat onhandig: ik had een nieuwe baan en ik was nét door mijn proeftijd heen. “Hoe ga ik dit op mijn werk vertellen”, ging er door mij heen. Dat dit gesprek een paar weken later een heel ander gesprek zou worden, had ik toen nog niet kunnen bedenken.
De zwangerschap voelde onzeker
Ik had een raar gevoel over de zwangerschap. Ik voelde mij enorm onzeker. Een paar weken later kreeg ik erge krampen, dagen achter elkaar. Ik belde de verloskundige en met 6.5 week kreeg ik een vroege echo. Daar was een zwangerschap op te zien, maar nog geen kloppend hartje. Dat was op zich niet heel gek bij zo’n hele prille zwangerschap. De krampen stopten soms en daarna waren ze er weer. Ik hield mezelf voor dat het erbij hoorde, vroege bandenpijn waarschijnlijk. Ik kon niet om de zwangerschapssymptomen heen: gevoelige borsten, misselijk en moe. “Dat is een goed teken, toch?”, dacht ik.
Ik had een missed abortion
Enigszins gespannen ging ik samen met mijn vriend een paar weken later naar de termijnecho. “Ik heb geen goed nieuws”, zei de verloskundige, “er is geen kloppend hartje”. Daarnaast vertelde ze dat de groei van het vruchtje ook niet paste bij de zwangerschapsduur. Ze zei me dat ik even de tijd moest nemen om het nieuws te verwerken en dat ze me na een paar dagen zou bellen. Ik moest niet direct huilen, maar eenmaal in de auto kwamen de tranen. Eigenlijk had ik het al die weken al geweten, maar toch voelde het als een donderslag bij heldere hemel. Daar gingen alle beelden die ik me al had voorgesteld. Wij als gezin met zijn drietjes, dat bestond ineens niet meer. Ik hoorde wel eens over miskramen, maar dan verloor je toch het vruchtje en veel bloed? Blijkbaar had ik een missed abortion. Het vruchtje was gestopt met groeien en mijn lichaam had het niet afgestoten.
Het vruchtje moest mijn lichaam uit
Eén of twee dagen later belde de verloskundige mij. Ik had 3 opties: afwachten tot mijn lichaam het vruchtje alsnog zou afstoten, pillen innemen om een abortus op te wekken of een curettage. Zij verwachtte echter niet dat mijn lichaam het nog zelf zou doen, want dan was dit al gebeurd. En ik wilde er nu ook snel vanaf zijn, het achter me laten. Mijn lichaam “schoon” maken, zodat we hopelijk een tweede kans zouden krijgen. Ik koos voor de pillen, in mijn ogen het dichts bij een natuurlijke manier. Ik was zo intens verdrietig.
Kort daarna kon ik terecht in het ziekenhuis waar ik geholpen werd op de afdeling gynaecologie door een vrouw die dit teveel als lopende band werk zag. Ter controle kreeg ik nog een echo. Ik vroeg of ze heel zeker wist dat het echt niet levensvatbaar was. Zij antwoordde vrij bot: “Nee hoor, hier zit echt niks levends meer” en terwijl ze nog met het inwendige echoapparaat in mijn zat, nam ze haar telefoon aan voor een ander gesprek. Ik kreeg een recept voor 2 soorten pillen mee: pillen die ik moest innemen om het vruchtje te doden (ik snap nog steeds niet waarom die standaard werden gegeven, aangezien het heel duidelijk was dat er niks levends meer in mij zat) en pillen die ik inwendig moest inbrengen om samentrekkingen van mijn baarmoeder te krijgen, zodat het vruchtje mijn lichaam kon verlaten. Eigenlijk een soort miniweeën en -bevalling. We verlieten de kamer. Mijn vriend wees de vrouw er nog wel op dat haar manier van handelen niet netjes was geweest, verwijzend naar het telefoontje beantwoorden tijdens mijn consult. Via de wachtkamer, waar zwangere vrouwen met dikke buiken zaten, verlieten wij het ziekenhuis.
Ik verloor een deel van het vruchtje
De dag daarna nam ik thuis de pillen in. In de avond begonnen er hevige krampen te komen. Pas aan het einde van de nacht merkte ik dat er echt iets gebeurde. Ik liep naar het toilet en ik verloor daar het vruchtzakje (zo groot als een vuist) met een klein “garnaaltje” er in. Ik heb er een foto van gemaakt en het daarna doorgespoeld. Ik wist op dat moment niet wat ik er anders mee moest doen.
Niet alles was uit mijn baarmoeder
Een paar weken daarna moest ik voor nacontrole naar het ziekenhuis. Ik vertelde hoe het was verlopen en dat ik dacht dat ik het wel was verloren. Aan de gynaecoloog liet ik de foto zien maar die was nogal onduidelijk omdat het zo midden in de nacht was geweest. Ik vroeg of hij een echo wilde maken, omdat ik zeker wilde zijn dat mijn lichaam weer klaar zou zijn voor een nieuwe zwangerschap. De gynaecoloog vertelde mij dat dit niet standaard was, maar dat hij dat wel wilde doen. Op de echo was te zien dat mijn baarmoeder niet leeg was. Weer een teleurstelling. De opties waren weer pillen of een curettage. Ik wilde er van af, ik koos voor de zekerheid dus deze keer voor een curettage. Ik wilde dit met een ruggenprik. Ik kon kiezen tussen algehele narcose of een ruggenprik. “Het is nogal een pijnlijke ingreep”, aldus de anesthesist.
Op het laatste moment koos ik voor algehele narcose
Op de dag van de curettage moest ik ’s ochtends vroeg nuchter aanwezig zijn. Onderweg naar de OK vroeg de verpleegkundige of ik dit zeker wist. Het zou nogal traumatiserend kunnen zijn om het bewust mee te maken. Ik koos dus op het laatste moment toch voor de narcose. Het was een hele korte ingreep: 10-15 minuten. Ik kreeg een narcosemiddel via het infuus en een roesje via een masker. Toen ik bij kwam, leek het aanvankelijk goed te zijn gegaan. Alleen kreeg ik vrij snel allemaal bultjes over mijn hele lijf en mijn bloeddruk daalde heel snel. Ik had zelf niet zoveel in de gaten, omdat ik nog suf was van de narcose. Ik bleek een allergische reactie te hebben op het narcosemiddel, de antibiotica of pijnstiller te hebben en een anafylactische shock in te gaan. Gelukkig is dit goed afgelopen en kon ik gewoon thuis bijkomen van de curettage.
WORDT VERVOLGD…
JANE DOE
