Het is heel gewone dinsdagavond en het ‘naar bed gaan ritueel’ is weer begonnen. De kinderen zijn inmiddels op een leeftijd dat ze zelf kunnen douchen enzo, dus de laatste tijd komen wij eigenlijk pas naar boven als ze klaar zijn om naar bed te gaan. Maar vandaag liep het allemaal net even anders.
Ik zie een blauwe plek bij mijn zoon
De kids zijn aan het douchen en terwijl ik bezig ben met het opruimen van wasgoed op zolder, hoor ik Sol ineens “au” zeggen. Ik ga nietsvermoedend verder met de huishoudelijke taken en terwijl ik naar beneden loop om de schone was bij de kinderen in de kast te leggen, vraag ik Sol waar hij zich bezeerd heeft. Hij mompelt dat hij zich heeft gestoten en draait zich snel om. Nog net op tijd zie ik een enorme blauwe plek bij zijn lies. “Hoe kom je daar nou aan?”, vraag ik. Hij kijkt weg en mompelt weer dat hij zich heeft gestoten op school. “Gestoten? Wat is gebeurd, joh?” vraag ik. Na een beetje doorvragen, komt het hoge woord eruit. Hij is in een soort vechtpartij beland, en toen hij op de grond lag zijn twee van zijn klasgenootjes doorgegaan met schoppen. En zo is de blauwe plek in zijn lies ontstaan. Ik schrik me rot. Vechtpartij? Als er iemand een hekel heeft aan vechten is het Sol wel.
Kinderen in de klas doen mijn zoon stiekem pijn
Ik vraag verder en dan gaat er een beerput open. Het blijkt dat hij dus al een tijdje wordt lastig gevallen door een paar jongens uit de klas. Ze doen hem dagelijks pijn, zodra de meester het niet ziet. Ik voel het bloed uit mijn gezicht trekken en krijg het meteen ijskoud. “Hoe kan dat nou? Mijn lieve en gevoelige Sol. Hoe kan hij nou ineens het doelwit zijn van fysiek geweld?”, denk ik. Ik loop uiteindelijk met een dubbel gevoel naar beneden. Ik vind het moeilijk om te bepalen wat ik nu het beste kan doen. Kinderen maken verhalen ook wel eens groter dan dat ze zijn. Dat weet ik maar al te goed. Maar als er echt regelmatig geweld gebuikt wordt, dan is dat natuurlijk een no go! Ik bespreek alles uitgebreid met J. en we besluiten de boel nauwlettend in de gaten te houden, maar wel alvast melding te maken bij de meester.
Iedere dag gebeurt er iets met Sol
De dagen erna wordt het eigenlijk van kwaad tot erger. Sol klaagt over hoofdpijn nadat hij op de trappen omver is geduwd en met zijn hoofd op de treden is gevallen. De dag erna wordt zijn arm omgedraaid en wordt zijn keel dichtgeknepen. Vervolgens heeft hij een enorme beurse plek op zijn rug van nog meer trappen tegen zijn rug. De maat is vol. Dit kan gewoon niet langer! “Hoe moeten we dit op de juiste manier aanpakken?”, vraag ik me af. Toevallig raken we aan de praat met ouders van een aantal klasgenoten en het blijkt dat er meer kinderen zijn in de klas die zich onveilig en onprettig voelen door de kleine vechtersbazen in de klas. We besluiten de dag erna de meester op de hoogte te stellen dat we horen dat meer ouders hetzelfde meemaken en de meester verzekert ons dat er afspraken zijn gepland met de ouders van de boosdoeners.
Er zijn heel veel kinderen in de klas slachtoffer van deze jongens
Ondertussen krijgen we via de klassenapp ook bericht van een ouder van een meisje uit de klas. Haar dochter is ook geslagen en bespuwd door deze jongens, nadat ze voor een klasgenootje op kwam die klappen kreeg. En drie keer raden wie dat klasgenootje was? Juist ja, Sol. En dan ontploft de app en is iedereen in alle staten, waarbij ouders nog net niet besluiten om de school te bestormen en de leraar te kielhalen. “Wat is de juiste weg?” Ik vind het erg lastig. Het gaat natuurlijk om je kind en je wil je kind beschermen voor al het onrecht en pijn wat er is in deze wereld. Maar aan de andere kant vind ik het niet goed om direct de capaciteiten van de leraar in twijfel te trekken en de school direct af te schilderen als een slechte school. De school moet wel kans krijgen om dit op te pakken.
Daarnaast hoort plagen, maar ook te maken krijgen met pesters er misschien een beetje bij? De kids in zijn klas zijn allemaal 9 en 10 jaar oud en moeten ook leren dat er leuke en niet leuke mensen zijn in het leven. Mijn gevoel gaat alle kanten op en ik merk dat J. en ik ook niet op één lijn zitten. Voor mij is op dit moment leidend of Sol elke ochtend zonder tegenstribbelen naar school gaat en of hij niet elke avond huilend in zijn bed ligt. Dat is gelukkig niet zo. We spreken hem elke dag over hoe zijn dag is geweest en of hij wil dat we verdere actie ondernemen. Ondertussen blijven we in gesprek met school en zien we dat er inmiddels een aantal acties zijn opgezet. Het fysieke geweld naar Sol lijkt daarmee voor nu gestopt te zijn. Maar daarmee is natuurlijk niet alles opgelost. Wat vinden jullie en hoe gaan jullie hiermee om?
X
NATASJA (klik hier voor haar Instagram)
Wat goed dat je je verhaal deelt en de situatie vanuit verschillende invalshoeken bekijkt. Een kort lijntje met de school is ontzettend belangrijk, zelf ben ik leerkracht groep 5 en vind het heel fijn als ouders me op de hoogte stellen als er iets speelt. Zo kan er snel actie ondernomen worden.
Spreek met school af hoe jullie communicatie hierover er verder uit gaat zien. Bedenk hierin voor jezelf wat jouw behoefte is en spreek dit uit. Nogmaals, korte lijntjes zijn ontzettend belangrijk. Bespreek ook wat de afspraken zijn als er weer geweld wordt gebruikt. Een school hoort een protocol te hebben mbt dit soort gedrag. Informeer hier ook naar, dan weet je welke stappen de school volgt. Wellicht ook goed als de intern begeleider (ib’er) of schoolleider op de hoogte en betrokken is (mocht dit nog niet het geval zijn).
Hopelijk heb je hier iets aan!
WoW, wat mega heftig zeg. Allereerst complimenten hoe je hiermee om gaat. Ik had niet zo rustig kunnen blijven.
Spreek jij zelf ook met de ouders van de pestkoppen? Als dat mijn kinderen waren geweest, dan had ik het graag willen horen.
Sterkte en hopelijk blijft het rustig voor Sol!