Mijn dochter Rosie was inmiddels twee jaar oud en onze wens voor een broertje of zusje werd groter. Als het lukte wilden wij liever niet te veel leeftijdsverschil tussen onze kinderen hebben. Ondanks dat ik nog bezig was met een studie, wilden wij toch proberen en broertje of zusje te krijgen. Soms lukt het zwanger raken meteen en soms duurt het jaren, dit weet je van tevoren niet. Wachten tot ik klaar was met mijn studie, wilde ik liever niet. Bij Rosie was ik erg ziek en werd er al snel Hyperemesis Gravidarum bij mij vast gesteld. Dit houdt in dat je erg misselijk bent en vaak moet overgeven, dit kan er uiteindelijk voor zorgen dat je uitdroogt en in het ziekenhuis belandt. Ik had hier nog nooit van gehoord. Hyperemesis Gravidarum. Ik werd tijdens de zwangerschap van Rosie in totaal vijf keer opgenomen omdat ik uitdroogde en niks binnen hield, zelfs mijn eigen speeksel niet.
Bij mijn tweede zwangerschap viel ik veel af
Toen Rosie werd geboren vergat ik oprecht alles. Ik vond het het allemaal waard. Daarnaast dacht ik: “Ik wil graag een broertje of zusje voor Rosie. Bij een eventuele tweede zwangerschap kan het zomaar ineens anders gaan, zelfs zonder HG”. Op 24 december 2020 had ik een positieve zwangerschapstest. Dit was sneller dan wij hadden verwacht. Wat waren wij blij een broertje of zusje voor Rosie! Ik was op dat moment ongeveer 4 weken zwanger. Dat iedere zwangerschap heel anders verloopt, heb ik geweten. Tijdens een avonddienst op het werk werd ik met 7 a 8 weken zwangerschap misselijk. Dit werd steeds erger. Het gevoel dat ik tijdens de zwangerschap van Rosie had, kwam helemaal terug. “Shit, dit gaat niet de goede kant op”, dacht ik. Hierna volgden dagen van overgeven of beter gezegd ‘maanden’. Ik werd in totaal acht keer opgenomen in verband met uitdroging. In totaal viel ik 10 kilo af en werd er besloten om met sondevoeding te starten. Ik hield niks binnen.
Ik kon niets meer
De eerste weken waren zwaar. De sondevoeding bleef er maar uitkomen. Ik zat er mentaal en fysiek helemaal doorheen. Ik heb veel gehuild en mezelf afgevraagd hoe stom ik kon zijn om te denken dat het deze keer anders zou zijn. Bij iedere echo fleurde ik weer op en dacht ik: “Ja, hier doe je het voor”. Maar zodra ik thuiskwam en bleef overgeven, moest ik weer huilen en dacht ik zelfs: “Ik overleef dit nooit”. Ik baalde ontzettend, want ik wilde graag een keer stralen tijdens de zwangerschap en ervan genieten. Fysiek was ik uitgeput, maar mentaal ook. Leuke dingen met mijn dochter Rosie ondernemen, het huishouden regelen, uitstapjes met vriendinnen en vrienden, dat ging allemaal niet meer. Mijn bed, bank, wc, sonde en ik waren beste vrienden.
Het overgeven was op een gegeven moment zó erg dat mijn sonde eruit kwam. Huilend riep ik mijn vriend. Hij rende naar de wc en keek nogal geschrokken. Mijn sonde zat nog door mijn neus, maar hing aan de andere kant uit mijn mond. We moesten terug naar het ziekenhuis om mijn sonde opnieuw te laten plaatsen. In totaal heb ik 9 weken sondevoeding gehad. Na deze 9 weken besloot ik zelf te stoppen met sondevoeding, want mijn neus was zowel van binnen als buiten helemaal kapot. Ik was daarnaast moe van alles wat er bij sondevoeding kwam kijken. Vanaf die tijd hoefde ik nog maar drie keer per dag te overgeven, in plaats van 20 keer.
De geboorte van mijn zoontje Noah
Bij 37 weken zwangerschap werd Noah uiteindelijk geboren. Toen ik mijn zoontje Noah zag, was ik meteen verliefd. Ik vergat allee= ellende en vond dat hij het allemaal waard was. Ik was verliefd en intens gelukkig. Rosie en Noah. Een meisje en een jongen. Een grote zus en een klein broertje. We zijn compleet. Ondanks dat de zwangerschap bij zowel Rosie als bij Noah erg zwaar was, zowel fysiek als mentaal, waren zij het 100% waard en zou ik het zo overdoen. Wij zijn nu een gezin van vier. Ik weet dat er voor mij geen derde zwangerschap meer komt. Ik zou een derde zwangerschap niet meer aan kunnen. Het zou bovendien ook niet eerlijk zijn tegenover mijn vriend, Rosie en Noah. Waarschijnlijk wordt de HG bij iedere zwangerschap erger. Dit is mij verteld, maar ook zeker gebleken. Bij Rosie heb ik 9 maanden op ‘astronautenvoeding’ geleefd. Als ik die drankjes nu zie, word ik weer misselijk. Ik ben in totaal vijf keer opgenomen geweest. Deze vijf opnames duurden toen 4 tot 5 dagen. Ik heb tot 35 weken zwangerschap overgegeven. Rosie is uiteindelijk met 36 weken geboren. Bij Noah heb ik tot het einde van de zwangerschap overgegeven en was het zo erg dat ik zelfs sondevoeding kreeg. De sondevoeding kreeg ik in totaal 9 weken. Noah en Rosie groeiden alle twee erg goed en hebben niets geleden onder mijn HG. Ze hadden een geboortegewicht van 3545 gram en 3250 gram, bij 36 weken en bij 37 weken.
Ik had, voordat ik het zelf kreeg, nooit eerder van Hyperemesis Gravidarum gehoord, terwijl het stiekem vaak voorkomt. Bij Rosie dacht ik nog: “Ik heb gewoon pech. De volgende zwangerschap gaat het vast beter”. Bij Noah merkte ik echter dat het geen pech was, maar dit bij mijn zwangerschappen hoorde. Mensen vroegen aan mij of ik het Rosie of Noah kwalijk nam dat ik zo ziek ben geweest. Ik antwoordde: “Nee, natuurlijk niet”. Zij kunnen er niets aan doen. Bovendien zijn ze het alle twee meer dan waard. Ik hoop echter op meer begrip voor Hyperemesis Gravidarum. Ik kreeg veel steun van vrienden, familie en het ziekenhuis. Zij namen mij vanaf dag 1 serieus en hebben mij erg goed gesteund en begeleid. De opmerkingen van kennissen of vreemden zoals: “Zit het niet gewoon tussen je oren?” of “Misselijkheid hoort erbij”, zal ik echter nooit vergeten.
MELISSA
