Een positieve coronatest
Op zaterdag had mijn partner een positieve coronatest. Zondag liet ik mij testen. Ik bleek ook Corona te hebben. De paniek sloeg toe, want ik was 36 weken zwanger en niet gevaccineerd. De hele week ging het op en af met hoge koorts. De ene dag had ik wel koorts en de andere dag weer niet. Toen ik op vrijdagmorgen op stond om mijn dochter van twee jaar uit bed te halen, kon ik haar niet optillen. Ik kon amper op mijn eigen benen staan. Ik belde direct de verloskundige in het ziekenhuis. Ze adviseerde me paracetamol te nemen en desnoods even langs de huisarts te gaan. Bij de huisarts moest ik urine inleveren, hieruit bleek ergens een ontsteking te zitten, maar niet noemenswaardig.
Met koorts naar het ziekenhuis
Later in de middag heb ik nog twee keer het ziekenhuis gebeld, maar daar wilden ze me eigenlijk niet hebben met Corona, dus moest ik het thuis uitzieken. Hierna heeft mijn partner naar het ziekenhuis gebeld, omdat de koorts inmiddels opliep naar 41 graden. We konden eindelijk komen. Uit voorzorg had ik de vluchtkoffer meegenomen. Omdat ik niet meer op eigen benen kon staan, werd ik met een rolstoel naar binnen gereden. In het ziekenhuis kreeg ik gelijk zuurstof. Omdat de verloskamers dicht waren in ons eigen ziekenhuis, werd ik doorgestuurd naar een ander ziekenhuis, een half uur rijden bij ons vandaan.
Te hoge ontstekingswaardes
Daar aangekomen kreeg ik een speciale covidkamer en kwamen de medewerkers helemaal in pak binnen om mij te behandelen. Ook kreeg ik een eigen telefoon waarmee ik ze steeds kon bellen om mij te komen ondersteunen wanneer het nodig was. Elke dag was er steeds dezelfde verpleegkundige die die dag alleen bij mij kwam. Ik kreeg zuurstof (die steeds wat opgehoogd werd) en er werd bloed geprikt. De ontstekingswaardes bleken te hoog. Ik kreeg ik een infuus met antibiotica en hydrocortison. Daarnaast nog Diclofinac tegen de ontstekingen en dagelijks een fraxiparineprik in mijn been. Waar de ontsteking vandaan kwam, konden de artsen niet zeggen. Ook werd mijn bloeddruk in de gaten gehouden en lag ik meerdere malen aan de CTG om de baby goed in de gaten te houden.
De weeën begonnen
Het weekend ging op en af. Zondagavond voelde ik me we weer wat beter. Ik had mijn partner die dag weer naar huis gestuurd om voor onze andere dochter te zorgen. De dokter zei me dat als het zo doorging, ik maandag wel weer naar huis kon om aan te sterken. Zondagavond appte ik mijn partner nog met de vraag of hij het mooi vond om onze dochter te vernoemen naar mijn overleden moeder Joanne. Toen ook hij dit een goed idee vond, ben ik gaan slapen. In de nacht van zondag op maandag 25 oktober kreeg ik om 3 uur buikpijn, maar ik kon niet goed inschatten of het harde buiken waren of weeën. Om half 5 ‘s ochtends belde ik de verpleegkundige en werd ik gelijk aan de CTG gelegd. Ik bleek inderdaad weeën te hebben. Ze zagen dat bij iedere wee, de hartslag van de baby naar beneden ging. Na overleg met de arts, moest ik mijn partner bellen om direct te komen.
Een spoedkeizersnede
Ik pufte steeds de weeën weg. Deze kwamen om de vijf minuten. De verloskundige controleerde mijn ontsluiting, deze was 1 cm. Na een uur, om 08:15 uur, was dit al 3 cm. Omdat de hartslag van de baby nog steeds omlaag ging bij iedere wee, gingen ze overleggen. Ik zei dat ik niet op de normale manier kon bevallen, omdat ik geen energie meer had. De koorts was nog steeds aanwezig. Om 08:30 uur kwamen er vier mensen binnen om te vertellen dat ik klaargemaakt werd voor de OK. Ze gingen onze dochter halen met een spoedkeizersnede. Om 09:00 uur kreeg ik een ruggenprik en om 09:15 uur is Malu Joanne geboren met 37 weken zwangerschap. Een mooi gezond meisje.
De artsen vroegen of ze mijn placenta mochten meenemen voor onderzoek. Hier ging ik mee akkoord. Na de bevalling werd ik daarover teruggebeld. Uit het onderzoek bleek dat de placenta voor 40% ontstoken was. Er was al 10% van placenta afgestorven door Corona. Als ik op dat moment niet in het ziekenhuis was en ze Malu niet hadden gehaald, was ze waarschijnlijk overleden. Ze zeiden dat ik op het juiste moment op de goede plek was! Ze hadden meerdere zwangere vrouwen onderzocht met Corona, maar daarvan was de placenta helemaal in orde. Dit was helaas bij mij niet het geval. Ik ben blij dat ik op dat moment in het ziekenhuis was en we nu al zes weken mogen genieten van ons mooie meisje.
Ik heb vast een beschermengeltje op mijn schouders gehad, en ik weet wel wie…
JIP
