Nelleke schrijft een reeks op Kids en Kurken. Het is fijn voor jezelf als je de eerdere delen hebt gelezen, voordat je hieronder deel 9 leest.
Deel 2: Ik wil maar 1 ding weten: “Kunnen jullie mijn dochter helpen?”
Deel 3: Als we de diagnoses krijgen, schrik ik van wat mijn man zegt
Deel 4: Dit is een onmogelijke keuze
Deel 5: We bereiden de dood van ons kind voor
Deel 7: Bij de fotoshoot stromen de tranen, morgen is mijn buik leeg
Deel 8: De stilgeboorte van Lauren Phileine
Kleine Lauren gaat het familiewiegje in
We komen thuis in een leeg huis. Ted is nog bij mijn moeder en komt later vanmiddag ook weer fijn naar huis. Op tafel staat de glazenbak. Overdonderd en verward staan we in de woonkamer, met Lauren in mijn hand, te staren naar de bak. Iets waar we helemaal nog niet over hebben nagedacht is waar we dit gaan neerzetten? Zo prominent op tafel midden in de kamer is het niet. Niet voor Lauren, maar ook niet voor ons. We beginnen met voldoende ijs in de vriezer te leggen en de bak te vullen met water. Aan Lauren haar lijfje zien we dat het beter is wanneer we haar weer in koud water leggen. We vullen de bak en leggen haar roze koude kleine mooie lijfje erin. Daar staat ze dan, toch even prominent op tafel. Ze is mooi. Heel erg mooi en ze is zo van ons. We bedenken wat een mooie plek is. We besluiten om de wieg, waarin ook ik en mijn broer(tjes) en zusje hebben gelegen en ook Ted, erbij te pakken. We leggen er een wit laken in met een roze deken die mijn oma heeft gemaakt en zetten daarin de bak. Een roze knuffelkonijntje leggen we naast de bak. De wieg gaat overal mee naar toe. Als wij in de woonkamer zijn, gaat de wieg met ons mee. Als we naar bed gaan, gaat de wieg mee naar beneden. Er zal geen seconde voorbijgaan dat ze niet bij ons in de buurt is.
Ted ziet zijn sterrenzusje
Dan komen Ted en mijn moeder thuis. Het is zo fijn om hen weer te zien. Dat kleine mannetje moet het allemaal maar snappen. Hij is zo lief geweest bij mijn moeder, maar oh zo blij ons weer te zien. Het is een ontzettend emotioneel moment. Mijn moeder breekt wanneer ze Lauren ziet. Ze houdt haar vast, geeft haar kusjes en is zo onwijs trots. Het doet mij goed te zien dat ze echt haar oma is en altijd zal blijven. Ted vindt het allemaal interessant. “Handjes, voetjes, neusje”, zegt hij. Ze heeft het allemaal. Zachtjes aait hij haar handjes en beentjes. Het is zo pijnlijk, maar ik ben zo trots op onze kinderen. Hij is een echte broer, een echte broer van een heel mooi sterrenzusje. Ted speelt al gauw verder met zijn auto’s want ja, dat heeft toch prioriteit. Heerlijk. Ondertussen bewondert mijn moeder Lauren van top tot teen. Wanneer ze een beetje is bijgekomen van haar eerste ontmoeting met Lauren, praten we. We praten over hoe de bevalling was, hoe het in het ziekenhuis was, hoe het met ons gaat, hoe afschuwelijk verdrietig dit allemaal is, hoe, hoe en nog eens hoe. We eten beschuit met muisjes. Lauren is echt van ons en dat mag gevierd worden. Dan laat mam ons alleen. Het is fijn om even als gezinnetje samen te zijn. Ted speelt met zijn auto’s. Lauren ligt in haar wiegje. En wij, wij staan tegen elkaar aan. Het is heel gek, maar heel even is het “goed” zo.
We worden tegelijk gefeliciteerd en gecondoleerd
Dan komt de uitvaartverzorgster. Ze feliciteert en condoleert ons. Trots, ontdaan en verdrietig laten we haar ons mooie meisje zien. We vertellen haar hoe de dagen in het ziekenhuis zijn verlopen en hoe het met ons gaat, voor zover we dat zelf weten. Ze komt ook voor praktische zaken. Ze regelt voor ons het crematorium voor komende vrijdag en reserveert het restaurant waar we later zullen lunchen. Ze vraagt of wij hulp nodig hebben bij het verschonen van het water. Ze geeft ons hier advies over. Wij doen dit het liefst allemaal zelf. Alles wat we voor Lauren kunnen doen, doen we zelf. We vragen haar of ze bij het crematorium wil vragen of wij Lauren zo snel mogelijk weer mogen ophalen, we willen haar zo graag snel weer bij ons hebben. We zeggen elkaar gedag en zien elkaar morgen weer.
“Ik kan zo toch niet verder?!”, denk ik bij mezelf
Wanneer we naar bed gaan, tilt Roy eerst de wieg naar beneden. Vervolgens zorgen we ervoor dat het water van Lauren koud genoeg is en tillen dan ook de bak met water naar beneden. Het is nog best een klus en de bak met water is zwaar! Maar we willen dit zo, dus doen we het zo. We zetten haar naast mijn kant, waar ze anders ook zou staan. s‘ Nachts zetten we de wekker om opnieuw ijs aan het water toe te voegen. Tja, anders had ik haar mijn borst gegeven. Het voelt fijn om dit voor haar te doen, maar ook voor ons. Het is zo ontzettend fijn dat ze bij ons thuis is. Wel gek allemaal. Deze eerste nacht is ook gek. Mijn buik is leeg. Ik voel me eenzaam, maar toch ook zo trots. Ik slaap weinig en denk vooral aan hoe we verder moeten. “Ik kan zo toch niet verder?!”, denk ik bij mezelf. Maar toch gaan we verder. Verder als gezin met een heel mooi meisje in de hemel.
We kijken naar Lauren en luisteren muziek
Ted komt ’s morgens lekker bij ons, voor hem lijkt het de normaalste zaak van de wereld. Hij kijkt in de bak, speelt een beetje met het water, aait over Lauren haar lijfje en komt dan bij ons. Het ritueel van de avond herhaalt zich, alleen tillen we nu alles weer naar boven. Ik vergeet dat ik gisteren ben bevallen en sta op overlevingsmodus. Vandaag komen de ouders van Roy, en mijn broer(tjes) Lauren bewonderen. Eerst maken we deze ochtend kennis met de allerliefste kraamhulp die er bestaat. Direct is er een klik, ze voelt ons goed aan, is onwijs lief voor Ted en luistert naar ons. Ze is er absoluut alleen maar voor ons. Het lijkt alsof we elkaar al heel lang kennen. Eerder dacht ik: “Kraamhulp? Voor een dode baby? Waarom?”, maar wij zijn zo blij met deze lieve vrouw.
Dan komen de ouders van Roy. Pffff, weer zo’n emotioneel moment. Het gaat ons aan het hart om hun ook zo verdrietig te zien. De liefde die er is voor dit bijzondere meisje is ongelooflijk. Samen kijken we naar Lauren, houden haar vast en praten. Natuurlijk eten we ook een beschuitje en drinken we koffie. Mijn moeder komt later ook nog even langs, gewoon zomaar even. Dan krijgen we de foto’s van de fotograaf. Ze heeft er een prachtig liedje onder gezet van BLOF, “Zo Mooi” heet het. Samen met de ouders van Roy en mijn moeder kijken en luisteren we. Dit moment is echt intens. Intens verdrietig. De dag sluipt, maar vliegt tegelijkertijd voorbij. We worden overdonderd met lieve kaartjes, bloemen, cadeautjes, berichtjes en telefoontjes. De deurbel lijkt te blijven gaan. Dit is zo hartverwarmend. We hadden nooit gedacht dat zoveel mensen aan ons denken en met ons meeleven. Wij zijn ontzettend dankbaar dat we zoveel lieve mensen om ons heen hebben. De kraamhulp gaat naar huis en komt morgenochtend weer terug, fijn!
We huilen, maar lachen ook
s ’Avonds komen mijn broer(tjes). Ik vind het lastig dat mijn zusje er niet bij kan zijn, maar zij komt op een ander moment deze week. Het is nog steeds mooi weer. Lauren staat binnen in onze slaapkamer. Onze tuin en slaapkamer grenzen aan elkaar en het voelt ongemakkelijk om Lauren “alleen” boven te laten, terwijl wij beneden in de tuin zitten. Samen gaan we bij haar kijken. Ze vinden haar mooi, en zijn verbaasd over hoe echt ze al een mensje is, ook al is ze nog zo klein. Zo staan we een tijdje naar haar te kijken. Ik vind het fijn om met hun samen te zijn. Later zitten we in de tuin, met een biertje en een hapje. Wanneer de ontmoeting met Lauren een beetje is bezonken, kunnen we gelukkig ook enorm lachen. Dat is iets wat we samen altijd goed kunnen. Wanneer ze naar huis gaan, gaan wij naar bed. We verzorgen ons kleine meisje en maken ons klaar voor de nacht. Morgen krijgen we weer bezoek en gaan we vragen of de fotograaf donderdag foto’s wil komen maken bij ons thuis.
NELLEKE
