Bevallingsverhaal: mijn kraamzorg komt met het idee om te gaan staan

Ik krijg meteen heftige krampen op de bank

De verloskundige wil me gaan strippen, maar ze kan er nog niet helemaal goed bij. We maken direct weer een afspraak voor de volgende dag. Het is dan dinsdag 07 december 2021, mijn uitgerekende datum. Om 13:10 staat de afspraak. Het is ongeveer 25 minuten rijden vanaf ons huis. Mijn man Joey is thuis, Juul ook en Nova is op de peuterschool. Ik voel me slap en moe. Ik wil eigenlijk rusten en ga eventjes slapen. Daarna besluit ik toch naar de verloskundige te rijden.

Aangekomen bij de verloskundige kan ik meteen doorlopen. “Ga maar liggen, dan ga ik weer even voelen.” Het strippen lukt deze keer en ik voel me opeens anders. Ik krijg direct hele erge krampen. Mijn verloskundige is eigenlijk altijd alleen, maar nu zijn ze met z’n tweeën. De vrouwen kijken elkaar aan. “Het is vandaag je uitgerekende datum? Je hebt al 4 cm ontsluiting. Vandaag voor 0:00 uur ben jij bevallen! We doen het als volgt: jij gaat lekker naar huis en dan mag je mij direct bellen als je denkt dat je weeën hebt”. Ik krijg nog snel het nummer voor de kraamzorg. Ze duwt een matje in mijn handen voor in de auto, voor als mijn vliezen breken. Ik loop naar de lift. Er gaat van alles door mijn hoofd. Ik had me er totaal niet op ingesteld dat de bevalling vandaag al zou gaan gebeuren en zeker niet nu al op dit moment! De liftdeuren gaan open en opeens komt er iemand aangerend, het is de verloskundige. “We maken nog even een echo bij een andere vrouw en dan kom ik direct achter je aan rijden”. “Oh, het is menens. Het gaat dus écht beginnen.”, denk ik.

Met weeën rijd ik op de snelweg

Ik sta met trillende handen buiten. Ik huil en ben lichtelijk in paniek. Ik bel Joey en geef hem instructies. Hij gaat mijn moeder bellen voor de kinderen en regelt dat alle spullen thuis klaar staan. Ik bel een vriendin om mij af te leiden in de auto. Ik ben bang en kijk tegen de bevalling op. Bovendien rijd ik alleen in de auto op de snelweg naar huis, mèt weeën. Mijn vriendin kalmeert mij. Ze zegt dat ik Joey mijn livelocatie moet sturen en drukt me op het hart te stoppen als de pijn te erg wordt. Ik besluit rustig te rijden, want ik wil graag naar huis. 

Ik kom thuis aan

Het is inmiddels 14:02 uur. Ik ben weer heel rustig, want ik sta met de auto voor mijn huis. Joey doet de deur open. Ik laat mijn spullen in de auto liggen en loop naar binnen. Ik ga nog even snel naar het toilet. Hierna wil ik naar boven, mijn kleren uit doen en op bed liggen. Ik wil beginnen. Joey rommelt wat in de slaapkamer. Ik vang rustig de eerste weeën op. Het is te doen. Hij belt met de verloskundige. Ze zegt dat ze onderweg is. De kraamzorg mag ook al gebeld worden. Om 14:35 uur is de verloskundige er. Even later komt de kraamzorg.

De ene wee is heel zwaar, de andere wee heel licht

Ik zit nog steeds op 4 cm. Daar zit ik al op sinds ik bij de praktijk vandaan kom. De weeën worden heftiger en ik voel me wat weg vallen. Ik hoor de gesprekken om mij heen. Ik kan nog meepraten tussendoor, maar ik voel me wat afwezig. Het is 16:00 uur en de verloskundige stelt voor om de vliezen door te prikken. Ik kijk er aan de ene kant naar uit, maar er tegelijkertijd ook tegen op. Ik heb hier namelijk geen fijne ervaring mee door mijn vorige bevalling. Het breken van de vliezen doet geen pijn. Dat is echt een opluchting. Ik zit inmiddels op 6 cm ontsluiting. Ik lig de hele tijd op mijn linkerzij, houd Joey zijn hand vast en de verloskundige geeft tegendruk op mijn rug als er een wee aan komt. De ene wee is heel zwaar, de andere wee heel licht. Ik tik op het beeldscherm van mijn telefoon en zie dat het inmiddels 16:30 uur is. “Wat duurt dit lang zeg”, denk ik. De verloskundige stelt voor om even van houding te wisselen. Dit helpt vaak.

De kraamzorg komt met het idee om te gaan staan

Eerst vang ik een paar weeën op mijn handen en knieën op, maar ik vind dit te zwaar voor mijn buik. Dan komt de kraamzorg met het idee om te gaan staan. “Staan? Wat is dat voor raars?”, denk ik nog, “maar goed ik ga het wel proberen. Waarom ook niet?” Ik sta aan de rand van mijn bed. Er komt een lichte wee en ik ga heen en weer wiebelen. “Oh, dit voelt best fijn”, fluister ik. Joey staat aan de andere kan van het bed. “Net zat ik nog op 6 cm, ik moet nog 4 cm”, verzucht ik. Maar dan roep ik opeens: “Ik voel het hoofdje! Ik voel het hoofdje! Ze komt. Ze komt!” Ik sta aan de rand van mijn hoge bed op een matje en pers één keer. Joey pakt snel zijn camera en maakt foto’s. De verloskundige pakt onze dochter aan. Ik hoor gehuil. Ze tilt ons meisje omhoog en geeft haar aan mij. Het is 17:03 uur. Daar sta ik. Ik voel me zo krachtig met ons meisje in mijn handen. Nuna is geboren! 

ROSA