Deel 1: Ik ben een alleenstaande moeder, mijn Nolan wordt alweer 2 jaar
Deel 2: Het is echt waar: ik voelde bijna niets van mijn natuurlijke vaginale bevalling…
Op 29 april 2021 werden mijn tweelingdochters 9 weken te vroeg geboren. Met de oudste ging alles goed. Zij was erg sterk en deed het prima. Helaas was de jongste al ziek in mijn buik. Bij de geboorte had zij het ook het zwaarst. Ze kreeg die nacht nog medicijnen toegediend, omdat haar longen niet rijp waren. Zes dagen na de bevalling mochten de meiden overgeplaatst worden naar een streekziekenhuis. Voor kleine Jahly was deze ambulancerit te zwaar. Ze was helemaal uitgeput en kreeg koorts. Wij moesten haar met rust laten. We zijn naar huis gegaan.
Bloed in de ontlasting
De volgende morgen was ik met mijn moeder de geboortekaartjes in elkaar aan het zetten, totdat ik gebeld werd door het ziekenhuis. Wij moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen, want het ging niet goed met Jahly. Er was bloed gevonden in haar ontlasting en de kans dat ze geopereerd moest worden was groot. Ik heb mijn man Niels gebeld en ben met hoge snelheid over de weg gereden richting het ziekenhuis. “Mijn meisje! Mijn kleine meisje. Ze zal toch niet dood gaan?”, dacht ik. Ik was ontzettend bang. Allerlei gedachtes schoten door mijn hoofd.
Naar een ander ziekenhuis
Aangekomen bij het ziekenhuis zag ik een ambulance voor de ziekenhuisdeur staan. “Was die voor Jahly? Lag ze er al in?”, vroeg ik me af. Ik rende naar boven naar de couveusesuite. Daar lag mijn kleine mini meisje al in de transportcouveuse. Mijn hart brak in 1000 stukken. Ik kon niets anders dan alleen maar huilen. Jahly ging naar de NICU in Zwolle. Wj bleven bij Lola. Wij werden na een tijd gebeld door het ziekenhuis in Zwolle dat wij ook die kant op mochten komen.
De darmcomplicatie NEC
Ik zag Jahly daar met vier infusen in haar lichaam liggen. De tranen liepen weer over m’n wangen. De arts kwam met ons praten. Jahly had NEC (een darmcomplicatie). Ze zat godzijdank nog in stadium 1. Ze kreeg twee soorten antibiotica en geen voeding meer, om haar darmen rust te gunnen. Wat was ik bang dat ze zieker zou worden en een operatie alsnog op de loer lag. Maar ik was ook bang voor haar dood. Ze deed het echter zo goed. Na 1,5 week op de NICU mocht Jahly weer terug naar Harderwijk. Ze was sterk en heeft hard gevochten. Ze kon eindelijk groot groeien. Want wat was ze klein vergeleken met Lola. Lola was al echt een baby. Jahly leek een pop naast haar.
Lage hartslag en zuurstofgehalte
De meiden waren bijna een maand oud toen ik voor het eerst bleef slapen in het ziekenhuis. De afgelopen weken waren een rollercoaster en de roze wolk? Die heb ik nooit gezien. ‘s Middags dipte Jahly meer dan anders met haar hartslag en zuurstofgehalte. Ik keek op het scherm en dacht: “Nee, niet nu”. Als alles goed zou gaan mochten we namelijk over twee weken naar huis. Jahly zakte weg en er kwamen verpleegkundigen en artsen naar binnen gerend. Mijn maag draaide om. “Ow Jahly, alsjeblieft, blijf bij ons. Vecht tegen deze stomme infectie en bacterie”, smeekte ik zacht. Na een tijdje was ze stabiel. Ze werd aan de CPAP (beademing) gelegd en ze kreeg weer antibiotica en voeding via de sonde. Helaas, waren we weer terug bij af, maar Jahly bleef vechten. En ook deze keer won ze het. Twee weken later mochten wij namelijk toch naar huis.
Thuis ging het mis
Na een maand thuis, werd Jahly weer ziek. Ze was erg benauwd, spuugde veel, en vooral slijm. Ze stopte met ademen en hing slap in mijn handen. Ik belde direct 112. Ik raakte in paniek. Mijn zoontje en Lola waren ook thuis. “Wat moet ik doen?”, vroeg ik me af. Ik belde een vriendin. Zij kwam zo snel mogelijk hierheen. Ze schrok hoe ik met Jahly over mijn schouder in de deuropening stond. Ze zag een klein slap baby’tje. De ambulance stopte voor de deur. De broeder onderzocht haar en nam haar snel mee naar het ziekenhuis. Ik was ook mee in de ambulance. Jahly ademde, lag in mijn armen en keek mij aan. Meteen in het ziekenhuis werd Jahly aan de flow (lucht) gelegd. De sonde werd ingebracht. Weer opnieuw mocht zij niet zelf drinken. Jahly haar lichaam was zo vatbaar voor alles. Ze had waarschijnlijk een griepje of een virus. Ook Lola werd dit keer voor het eerst thuis ziek. Jahly had haar aangestoken. Lola vocht er ook hard tegen. Toch hebben beide meiden twee hele weken in het ziekenhuis gelegen. Daarna mochten ze pas weer mee naar huis.
Ik durf me niet te hechten
We zijn onderhand acht opnames verder en de tweeling wordt van elke virus onwijs ziek. We zijn het gewend. Ik voel mij echter meer een verzorgende dan een moeder. Op dit moment zijn we thuis en hebben wij een saturatiemeter en vernevelapparaat. Wij weten niet wanneer dit stopt. Voorkomen kunnen wij niet. Door hun zwakke gezondheid blijven wij meer thuis. Jahly is het zwakste. Ik vind het lastig om mij volledig te hechten aan Jahly. “Wat als ik haar wel kwijt raak? Doet het mij dan minder pijn als ik haar wat op afstand houd?” Die vragen spoken dagelijks door mijn hoofd.
Lees HIER verder.
BABET
