Na zijn plotselinge dood bleek dat mijn zaaddonor een hoop geheimen had

Sinds een aantal jaar speelde het door mijn hoofd om voor het alleenstaande moederschap te gaan. Ik was 33 jaar en nog steeds single. Na een mislukte relatie en wat persoonlijke tegenslagen, was het er niet van gekomen om een gezin op te zetten. “Maar wanneer ga ik zo’n knoop doorhakken? Wanneer zijn alle vragen die ik heb beantwoord? En hoe ga ik opzoek naar een donor?”, vroeg ik me af.

Mijn moeder steunde mij

Ik heb het er vaak met mijn moeder over gehad. Mijn moeder zag altijd al voor zich dat ik ook moeder zou worden. Toen ik in augustus 2021 de knoop had doorgehakt, reageerde mijn moeder in eerste instantie wat matjes. Toen ik er naar vroeg kreeg ik de reactie: “Tal, ik zag dit al jaren aankomen dus ga er voor. Ik sta voor de volle 100% achter je!”.

Zelfinseminatie

Zo kwam de dag in augustus dat ik na bijna 20 jaar stopte met de pil. Mijn lichaam had echt wel even de tijd nodig om alles weer zelf te regelen. De ovulatietesten werden alvast in huis gehaald en op een website over zelfinseminatie las ik over de inseminatiespuitjes. Ook die haalde ik maar meteen in huis. Ik was er eigenlijk al vrij snel uit dat ik voor zelfinseminatie wilde gaan (ZI). Ik had al veel gehoord over klinieken en ziekenhuizen. Ik wilde niet dat mijn kind straks 20 halfbroers en/of -zussen had.

Op zoek naar een zaaddonor

Toen kwam de zoektocht naar een donor. Maar waar begin je? Ik ging Googlen op blogs over het bewust alleenstaande moederschap (BAM). Ik kwam verschillende pagina’s tegen, met veel verschillende verhalen. Ik kon er niet heel veel mee. Daarna zocht ik op zaaddonor. En zo kwam ik terecht op een website waar mannen een bericht konden plaatsen om zich aan te bieden als donor. Ik eerst een aantal aanbiedingen gelezen. Tijdens het lezen ontstonden er bij mij vele vragen. Ik kreeg kriebels. Het had ook iets engs. “Ben ik hier wel echt klaar voor?”, dacht ik.

Ik koos een advertentie uit

Ik legde het idee even aan de kant en ik ben drie dagen later weer de site ingedoken. Ik kwam op twee advertenties uit die mij het meest aanspraken. Wat ik zocht was een donor die een beetje op mij leek wat betreft haar- en oogkleur, in de hoop dat het kindje zich later met mij kan identificeren, omdat we op elkaar lijken. Ik maakte in mijn telefoon een notitie van de mail die ik wilde versturen. Dit heeft uiteindelijk nog twee dagen in de notities gestaan voor ik hem naar de twee donoren stuurde. Al vrij snel kreeg ik van een donor een reactie terug. Hij wilde meteen een FaceTimegesprek inplannen. Ik heb gezegd eerst te willen mailen, zodat alle vragen die ik had, zwart op wit stonden. Zo kon ik ook goed nadenken over zijn antwoorden en mijn vragen daar weer op baseren. Ook bespraken we het contract. Hij wilde niets met de opvoeding te maken hebben, en ook niet dat ik financieel achter hem aan kwam. Ik had zoveel vragen aan hem, maar ook aan mezelf. “Doe ik hier goed aan? Kan ik dit wel vertrouwen?”. Het is namelijk niet niks wat je allemaal aan het beslissen en plannen bent. 

Het potje

Na een maand mailen en uiteindelijk ook bellen, hakte ik de knoop door: Ik ging ervoor! En zo kwam de dag dat ik samen met een vriendin naar de afgesproken plek reed. De plek waar ik het potje ophaalde en het thuis zelf weer zou inbrengen. Ik heb mezelf altijd voor gehouden dat het niet meteen de eerste keer raak zou zijn en dat ik er de tijd voor moest nemen. Na een week elke ochtend en avond een ovulatietest doen, zag ik ineens twee streepjes. Het was wat licht. Ik bestelde online Clearblue testen voor een duidelijkere aangeving van de ovulatie. Toch besloten we om die avond de eerste inseminatiepoging te doen.

Ik bracht het in

Samen met mijn vriendin stond ik op de afgesproken plek. Vol spanning, maar ook enthousiasme, omdat het eindelijk ging gebeuren. Daarna reden we snel terug naar huis met het potje, waar ik het donorzaad zelf inbracht. Ik lag op bed, tien minuten met mijn benen in de lucht. De Clearblue testen kwamen een dag later binnen en ik besloot om er meteen eentje te gebruiken. Ik kreeg een open rondje: geen ovulatie. Op vrijdag deed ik het nog een keer en kreeg nu een smile. We besloten voor de zekerheid nog een inseminatie te doen. Dit keer ging ik er iets minder gespannen heen, maar met net zoveel enthousiasme. Mijn kinderwens, zou het na al die jaren in vervulling gaan? Zal het meteen raak zijn, omdat we de juiste dag hebben gekozen?

Helaas

We bleven contact houden via Whatsapp. “Is het gelukt? Gaan we meteen de maand erop verder?”, stuurden we naar elkaar. Die maand erop werd ik, helaas, ongesteld. Ik had me erop ingesteld, maar toch was er teleurstelling. Ik was drie dagen te laat en mijn lichaam liet van alles merken. Een soort van schijnzwanger? Ik wilde het ook zo graag. In november kreeg ik Corona en mijn hele lichaam was van slag. Geen een positieve ovulatietest. Maar ik bleef appen om het contact warm te houden.

Een hersenbloeding

Op 8 december overleed mijn moeder plotseling aan een hersenbloeding. De aarde zakte letterlijk onder mijn voeten weg. En mijn kinderwens verdween. “Ik kan dit niet zonder mijn moeder”, dacht ik. Ik appte hem met het nieuws, maar ook dat ik het contact graag wilde behouden voor het moment waarop ik er weer klaar voor zou zijn. Ik kreeg helaas geen reactie en heb het even gelaten. Vanaf januari probeerde ik toch weer het contact aan te wakkeren. Helaas, nog steeds geen reactie.

“Heeft hij zich bedacht?”

“Heeft hij geen zin om te wachten tot ik er klaar voor ben?”

“Heeft hij me laten hangen?”

Ik kreeg geen contact meer

Na een maand appen zonder reactie, kreeg ik via via te horen dat hij was overleden. Dit was bizar. Ik kreeg ook te horen dat er meerdere vrouwen waren die kinderen van hem hadden of nu zwanger waren. Iets waar ik juist voor wilde waken bij een kliniek of ziekenhuis. Leugens over een naam en een woonplaats had ik ergens wel verwacht, om toch een beetje anoniem te blijven. Maar deze aantallen zwangeren en kindjes, na al die mails waarin we dit soort dingen hadden besproken. Dat zag ik niet aankomen. Ook het feit dat hij mij een gezondheidsverklaring had gestuurd die niet up to date bleek te zijn, schokte mij.

Zorgen om mijn eigen gezondheid

De donor bleek te zijn overleden aan slokdarmkanker en kreeg daarvoor de nodige chemo, bestraling en immuuntherapie. Allemaal dingen die meteen door mijn hoofd spookten: “Kan dit kwaad voor mij? Wat als ik wel zwanger was geweest? Had dit dan gevolgen voor mijn zwangerschap en voor het kindje?”.

En nu?

Ik zit met zoveel vragen: “Hoe nu verder? Is dit het? Is mijn kinderwens hierbij definitief voorbij?” Donoren zijn helaas niet makkelijk te vinden. “Ga ik het vertrouwen in een donor terug vinden? Wil ik het nog op deze manier?” Die dag was ik boos en verdrietig. Ik voelde me vies en ergens ook misbruikt. Mijn goedheid en vertrouwen zijn geschonken. En mijn intuïtie heeft mij in de steek gelaten.

Het gemis van mijn moeder

Ik maakte meteen een afspraak bij de huisarts, om te vragen of ik mij nu zorgen moest maken om mijn eigen gezondheid. Maar ook om even mijn verhaal te doen. Bij mijn moeder kon ik dit niet meer kwijt. Wat mis ik haar ontzettend. Vooral in dit traject, waar we samen in gestapt zijn. En nu met deze vreselijke uitkomst. Eén ding is mij wel duidelijk: eerst moet ik het gemis en verdriet van mijn eigen moeder verwerken, voor ik verder kan om zelf moeder te worden.

TALITHA