Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram
Hedwig* schrijft in twee delen over haar pestverleden en de gevolgen hiervan. Lees eerst het vorige deel.
Wat ik nooit zal vergeten is dat ik op een dag naar huis fietste en er uit het niets iemand naast mij kwam fietsen. Ik had hem nog nooit gezien. Ik weet nog steeds niet of hij destijds bij mij op school zat. Tijdens het fietsen kwam hij met zijn mond heel dicht bij mijn oor en schreeuwde oorverdovend : “Jezus, wat ben jij lelijk’’. Wanneer ik hieraan terug denk, gaat het nog door merg en been. Het was niet dat dit niet al eens eerder tegen mij was gezegd. Maar ik kon het altijd plaatsen bij bepaalde personen. Deze persoon kende mij helemaal niet. “Waarom gebeurt dit?”, vroeg ik me af.
Ik viel weer op
Toen ik van de tweede naar de derde klas ging, was ik weer bijna net zo blij en enthousiast als toen ik voor het eerst naar de middelbare school mocht. Ik zou namelijk een totaal andere klas krijgen. Daardoor kon ik verlost zijn van de problemen die ik de afgelopen twee jaar had ervaren. Eén van de eerste lessen die we hadden was gym. Tijdens deze bewuste gymles werd al snel duidelijk dat mijn enthousiasme voor niets was. De groep meiden die mij eerder in de tweede klas hadden uitgescholden, zaten bij mij in deze klas. Ze pikten de draad gewoon weer op. Na een aantal weken hield het pesten echter ineens op. Het bleek dat ik als enige in de klas niet alleen een voldoende had voor het wiskunde examen, maar zelfs een tien had gehaald. Ineens wilde iedereen met mij samenwerken. Uiteraard voor een beter cijfer, maar toch. Ik viel voor het eerst op om iets positiefs. Dit was echter maar van korte duur.
Mijn moeder overleed
Ik ben gedurende mijn gehele middelbare school tijd elke dag uitgescholden, gekleineerd en vernederd. Er zijn veel momenten geweest dat ik op het punt heb gestaan mijzelf iets aan te doen. Ik zette dit nooit door, omdat ik mijn ouders, en met name mijn moeder, dit niet kon aandoen. Helaas kreeg mijn moeder borstkanker toen ik 14 jaar was. Zij is uiteindelijk één jaar nadat ik examen heb gedaan overleden. Ik was toen 17 en zij 48 jaar oud. Het allerergste van mijn jaren op de middelbare school vind ik niet eens de emotionele littekens. Wel dat ik de laatste jaren met mijn moeder, en al helemaal de laatste twee jaar dat mijn moeder nog gezond was, niet van haar heb kunnen genieten. Ik was zo depressief en vol van zelfhaat, dat ik bijna niets meer kon dan slapen als ik vrij was. Ik ging vrijdagavond na het avondeten naar bed en kwam er maandagochtend weer uit. Elke vorm van kritiek die ik in mijn thuissituatie kreeg, bijvoorbeeld over een klusje, sloeg bij mij in als een bom. Ik kon geen enkele vorm van kritiek, hoe opbouwend ook, meer aan.
Ik wilde anderen niet tot last zijn
Jarenlang heb ik gedacht dat mensen mij uitlachten als ik langs een groep liep. Dit dacht ik ook als ik langs een terrasje in de stad kwam waar mensen onderling aan het lachen waren. Deze mensen hadden mij waarschijnlijk niet eens zien langslopen, maar op dat moment wist ik zeker dat ze mij uitlachten. Ik ontwikkelde een continue behoefte naar bevestiging. Eerst van mijn familie, later van collega’s en daarna ook van mannen. Ik liep bij iedereen op eieren. Ik had altijd het gevoel dat ik een ander tot last was. “Het beste is als ik onzichtbaar ben, andere mensen help en vooral niet zelf om hulp vraag. Ik moet andere mensen niet belasten. Is er iets kapot of beschadigd? Nou geef mij die dan maar, dan heb ik iemand anders weer kunnen helpen”. Zo dacht ik altijd. Dit heb ik nog steeds. Ik voelde en voel mij nog steeds bijna nooit goed genoeg.
Door in bed te liggen kon ik ontsnappen aan mijn vreselijke wereld
Tijdens mijn moeder haar ziekbed werd ik door mijn tante vaak van beschuldigd van luiheid, omdat ik meestal het hele weekend sliep. Niemand wist dat dit was om te kunnen ontsnappen aan mijn vreselijke wereld. Ik heb altijd gezegd dat als ik destijds drugs had gebruikt, ik waarschijnlijk verslaafd was geraakt. Echter had ik in mijn leven nog nooit één vorm van drugs gebruikt en was ik ook nog nooit onder invloed van alcohol geweest. Misschien indirect toch uit angst om daar een ontsnapping in te vinden, die ik tot nog toe alleen in slapen had gevonden.
Ik wilde mijzelf bewijzen
Toen ik eenmaal begon met werken nadat ik mijn examen had gehaald, wilde ik het tegendeel bewijzen van mijn zogenoemde luidheid. Ik begon steeds meer en meer te werken. Uiteindelijk draaide ik werkweken van meer dan 100 uur per week. Ik verdeelde dit over soms wel zeven verschillende baantjes. Helaas werd mij toen weer verweten dat ik nooit tijd had om iemand te helpen.
Ik heb nog steeds last van veel zelfhaat
In mijn latere leven en zelfs tot op de dag van vandaag, meer dan 15 jaar later, haat ik mezelf op het moment dat ik kritiek krijg. Ik vind dit het ergste litteken wat de gepeste jaren heeft veroorzaakt. Wanneer ik in mijn werk ergens op wordt aangesproken, kan ik in huilen uitbarsten. Hoe opbouwend de kritiek ook is. Ik voel direct weer zelfhaat, wat ik jaren lang heb gehad. Tegenwoordig heb ik geleerd het te onderdrukken tot een moment waarop ik alleen ben. Dit resulteert er vaak in dat ik mijn gevoel uren opkrop. Ik knik beleefd en antwoord bijvoorbeeld dat ik ergens op zal letten. Niemand kan zien wat het van binnen echt met mij doet. Eenmaal in de auto of alleen thuis, barst echter de bom. Ik kan soms wel meer dan een uur hysterisch huilen. En daarbij totaal niet weten wat ik met mezelf aan moet. Soms zet ik zelfs noodgedwongen mijn nagels in mijn armen om een andere pijn te voelen, dan de mentale pijn van zelfhaat.
Geleerd om onafhankelijk zijn
Ik ben inmiddels een gelukkige vrouw van 33 jaar oud. Ik heb een hele lieve vriend waar ik binnenkort een jaar mee op reis ga. Ik heb mezelf altijd kunnen voorzien van mijn behoeftes op allerlei vlakken. Ik heb altijd gezorgd dat ik vooral niemand anders nodig had om mij in mijn behoeftes te voorzien. Ik kan en wil niet afhankelijk zijn van andere mensen.
Ik ervaar veel onbegrip
Maar weinig mensen hebben in mijn leven aan mij gemerkt hoe erg mijn pestverleden mijn leven heeft beïnvloed. En nog steeds beïnvloedt. Het is absoluut geen geheim, maar toch houd ik dit deel van mij vaak voor mezelf. Mensen geven vaak de reactie: ‘’Ach dat is zo lang geleden, zet je eroverheen’’, of ‘’Wat kan jou het schelen wat andere mensen zeggen, kijk wat een mooie meid je bent’’. Allemaal goedbedoelde uitspraken die helaas totaal misplaatst zijn. Ook mijn vader en mijn vriend begrijpen mij hier niet in. Hierdoor zonder ik mij het liefste zo snel mogelijk af, na een situatie waarin ik mij bekritiseerd voel. Een voorbeeld is dat mijn vriend mij erop wees dat de kaas van zijn tosti nog niet helemaal gesmolten was. De vraag was of ik het de volgende keer wat langer in het tosti-ijzer kon laten. Een hysterische huilbui was het gevolg. Zo’n bui kan stilletjes en kort in de keuken zijn. Maar ook wat langer onder de douche, buiten in het donker tijdens een wandeling of tijdens het rondrijden in mijn auto. Ik denk dat ik gewoon teveel kritiek heb moeten verwerken in mijn pubertijd, waardoor ik er nu zo moeilijk mee kan omgaan. De rek is er zo gezegd uit.
Contact met een pester
Ik heb een aantal jaar na mijn examen nog contact gehad met een aantal van de personen die mij destijds gepest hebben. Diegene die mij het meest gepest heeft en die ook vooral de rest van de klas hierin meetrok, reageerde heel erg geschrokken toen ik hem vertelde wat het met mij heeft gedaan en dat ik destijds zelfs een einde heb willen maken aan mijn leven. Zijn reactie liet mij realiseren dat hij, en waarschijnlijk meer mensen, geen idee hadden wat hun gedrag met anderen deed. Ik hoop dat mensen, jong en oud, beseffen wat het naar beneden halen van mensen kan veroorzaken. En zelfs als je denkt dat die persoon er wel tegen kan, weet je nooit of dit misschien toch wel heel hard aankomt. Kinderen, pubers, maar ook volwassenen, het zijn allemaal mensen.
Wees lief voor elkaar, en behandel iemand beter dan je zelf behandeld zou willen worden!
HEDWIG*
*Dit is een fictieve naam omdat de schrijfster anoniem wil blijven
Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram
Lieve jij,
Voor wie jou niet begrijpt kan jij het volgende zeggen:
Wanneer een kind een verleden heeft waarin het in de thuissituatie mishandeld is wordt later vaak met begrip gereageerd op de problemen die diegene heeft.
Dit is net zo erg, de helft van je ‘wakkere’ jeugd verblijf je op school. Voltijd gepest worden is net zo schadelijk!
Ik hoop dat campagnes tegen pesten niet stopt en ik zou juist vooral zien dat er meer voorlichtingen gegeven wordt door ex-pesters en wellicht samen met de gepeste personen.
Ik hoop dat je alle muren om je heen langzaam kan gaan afbreken en blij zijn om wie je bent en ook was. In ieder geval een mega sterke chick! That’s for sure!
Kim
Dit verhaal raakt mij immens! Ik zit al 2,5 maanden thuis met een burn-out, en af en toe zoals nu worden gaten gevuld met herinneringen die een antwoord kunnen zijn over het ‘waarom’ ik dit nu meemaak, over hoe ik met zaken omga. Ik ben ook gepest geweest, nooit geweten waarom helaas, sommige zaken heb ik zo diep verdrongen dat mijn mama er telkens van verschiet dat ik dat niet meer weet. Ik wens jou ondanks alles, heel veel succes. Laat dit een verwerkingsproces zijn, en neem alle alle alle tijd die je nodig hebt om voor jezelf uit te maken wie en wat jou gelukkig maakt.
mensen snappen niet dat het pesten stopt,maar dat de littekens blijven. die gaan nooit meer weg. Mensen hebben geen idee dat het heel diep zit, wat opmerkingen kunnen doen, ook nog na jaren. Je wordt onzeker, je wordt angstig,,je denkt dat het persoonlijk is als je per ongeluk iets fout doet en daarop aangesproken wordt. En dat is heel naar. Maar het gaat ooit beter. Echt. En als het je niet zelf lukt, zoek er dan hulp voor. En praat erover met je vriend. Het komt goed.
Hallo *Hedwig.
Op het verlies van jouw moeder na, hebben wij, op basis van wat jij schrijft, precies, maar dan ook precies dezelfde jeugd gehad, met allerlei vervelende gevolgen in mijn leven nadien.
Helaas heb ik ook nooit iemand kunnen vinden die mij en mijn situatie begreep.
Heel heftig dit. Ik wens jou een heel fijn leven toe (heb ik nu ook), want dat verdienen wij gewoon.