Ik raakte ongepland zwanger op mijn 37e, door de pil heen. Daar was een oorzaak voor aan te wijzen. Ik zat aan de antibiotica en kreeg een stootkuur Prednison in verband met een longontsteking.
Een moeilijke tijd
Mijn ‘relatie’ liep stuk omdat hij dit kindje absoluut niet wilde. Ik heb hem laten gaan en koos voor de liefde voor mijn toen nog ongeboren kindje. De vader van Kyen is dus niet in beeld. Ik heb veel te maken gehad met oordelen en mensen die steeds maar wat vonden van mij of de situatie waar ik in zat. Het was regelmatig een moeilijke tijd met lastige keuzes. Een tijd die vriendschappen heeft gekost, omdat ik koos voor mijn gezin. Daarnaast een onzekere periode, omdat de medicatie best fors was en mijn ongeboren zoontje een grote kans had op een hazenlip en/of open gehemelte. De eerste periode liep ik dan ook veel bij de gynaecoloog om alles goed in de gaten te houden. Na de 20-wekenecho kreeg ik te horen dat mijn zoontje in ‘orde’ was. En nu kon ik eindelijk een beetje genieten van mijn gelukje.
Mijn dochter knipte de navelstreng door
Na 40 weken en drie dagen braken mijn vliezen. Mijn dochter Megan (toen 9 jaar) was helemaal trots dat ze een grote zus werd. Ik belde mijn moeder, zusje en beste vriendin Krista. Zij kwamen meteen. Nadat ze even bij mij waren, belden we de verloskundige. Ik had toen nog slechts twee centimeter ontsluiting, maar al om de twee minuten weeën. De verloskundige besloot toch meteen naar het ziekenhuis te gaan. In 30 minuten tijd had ik al tien centimeter ontsluiting. “Wow, dit gaat ontzettend snel”. Ik mocht persen! Samen met mijn dochter Megan, mijn moeder en zusje heb ik mijn zoontje Kyen Jake op de wereld gezet in slechts twee uur. Ik gaf Megan de eer om de navelstreng door te knippen en dat deed zij met tranen van geluk. Die twee hadden vanaf het begin een hele sterke band samen. We mochten naar huis en daar stond een lieve kraamverzorgster ons op te wachten. Mijn moeder was bij mij voor zolang dat nodig was. Eigenlijk ging alles wel prima, tot de tweede nacht.
Ik had een levenloos kind in mijn armen
Kyen moest om 01.30 uur zijn voeding. Ik wilde hem verschonen toen hij ineens stopte met ademen. De kleur verdween van zijn kleine gezichtje. Hij zat vanaf zijn geboorte al steeds te gorgelen van het slijm. “Zou er toch slijm vast zitten?”. Ik had een levenloos kind in mijn armen. Ik begon te gillen en te huilen. Ik belde 112 en riep: “Mijn kind ligt dood in mijn armen!”. Iedereen in huis was in paniek. Ik bedacht mij toen dat ik ooit op tv een agent een baby had zien redden van verstikking. Ik legde Kyen, terwijl ik met 112 aan de lijn was, op mijn onderarm en begon zo snel als ik kon op zijn rug te kloppen en te wrijven. De ambulance was gelukkig al onderweg. Terwijl ik aan de telefoon hing, hoorde ik mijn kind ineens weer ademen en ik zag hem kleur krijgen. Ik huilde zo hard van opluchting. We moesten mee naar het ziekenhuis en Kyen moest aan de hartbewaking. Ik was helemaal op, al mijn energie was weg. Kyen was pas twee dagen oud, ik was amper iets hersteld en had nu al zoveel meegemaakt.
Zijn grote broer
Aidan, zijn trotse grote broer van 16 jaar, was heel erg aangedaan door deze verschrikkelijke situatie. Hij kwam gelijk naar het ziekenhuis en viel mij in de armen. Hij had na dit voorval moeite om zich te binden aan zijn kleine broertje. Naarmate de tijd verstrijkt, groeit hij gelukkig steeds meer naar zijn broertje toe. Dat is zo geweldig om te zien.
Ik kon ineens niet meer
Langzaam ging het beter met ons gezin. Tot het moment dat Kyen zo’n 3,5 maand was. Ik kon ineens niet of nauwelijks meer eten. Ik raakte heel prikkelbaar en deed lelijk naar de mensen om me heen. Ik durfde niet meer naar buiten toe en had steeds een gevoel van leegte. Ik was continu zenuwachtig, zo erg dat ik niet kon bewegen. Ik sliep niet meer en elk geluid van mijn kinderen werd mij te veel. Van huilgeluid tot het woordje mama. Het voelde alsof ik langzaam gek werd. Ik was negen kilo afgevallen in vier weken tijd. Ik was intens ongelukkig en verdrietig.
Medicatie
Het werd tijd voor een bezoek aan de huisarts. En je raadt het misschien al: een postpartum depressie. Hij schreef medicatie voor (oxazepam) zodat ik kon slapen en citalopram, een antidepressiva. Ik besloot om voor één week naar mijn beste vriendin te gaan. Zij heeft een boerderij in een rustig deel van Nederland. Mijn dochter moest naar school, dus liet ik haar bij mijn moeder. Aidan bleef bij zijn vader. Het voelde alsof ik faalde en geen goede moeder was. Ik kon op dat moment niks meer en moest eigenlijk alles uit mijn handen laten vallen. Kyen nam ik mee. In de week dat ik bij Krista verbleef, was ik erg bijgekomen. De klachten zoals die zenuwachtigheid en een brok in mijn keel werden iets minder. Ook mijn eetlust kwam langzaam weer terug.
Blij en genieten
Toen ik terug kwam thuis, hebben ze gelijk het hormoon spiraal (Mirena) geplaatst en met de huidige medicatie ging het allemaal veel beter. Na een paar sessies met een psycholoog kwam er toch ook wel uit dat EMDR therapie een oplossing was. Dit om te verwerken dat ik Kyen levenloos in mijn armen had. Ik ben gelukkig weer blij en kan weer genieten van mijn kindjes. Ik ben de mensen om me heen erg dankbaar dat ze er voor me zijn geweest. Dat had ik zo nodig in deze situatie, en helemaal omdat ik alleen was. Ik ben zo blij als mijn zoon mij nu een schouderklopje geeft en zegt: “Mama je bent een goede moeder”. Een mooier compliment kan ik niet krijgen.
NATHALIE
