Odette schrijft een reeks op Kids en Kurken. Dit is het eerste deel.
Zwanger worden was al een avontuur op zich. Ik wist dat dit iets zou zijn wat bij mij niet vanzelfsprekend was. Gelukkig konden we al vrij snel terecht in het ziekenhuis om medicatie te krijgen. Na een intensief jaar kwam op 23-12-2017 het heugelijke nieuws dat we in verwachting waren!
Ik had een fantastische zwangerschap
Ik had een fantastische zwangerschap (althans, dat dacht ik toen). Harde buiken, zwangerschapskwaaltjes, het was mij allemaal onbekend en ik kon doen en laten wat ik wilde. Zelfs fanatiek pumpen in de sportschool heb ik tot aan de ochtend van mijn bevalling gedaan. Tijdens de les op zondagochtend 22 juli 2018 grapte ik nog: “Zou wat zijn als we straks tijdens de squats een plof horen en ik de baby er ineens heb uitgesquat”.
Zijn dit weeën?!
Nou oke, zo “makkelijk” ging het dan ook weer niet, maar het had niet veel gescheeld. Twee uur na de pump, op de fiets, begonnen de weeën. Het was een prachtige dag en we wilden er lekker op uit. Voor het eerst gaf ik toe dat ik het zwaar had en graag even wilde liggen. Achteraf wat onnozel, maar ik had geen idee wat het verschil was tussen harde buiken en weeën. De beschrijving van harde buiken op internet sloot niet aan op wat ik voelde, dus zocht ik op hoe weeën voelden. “Om de drie á vier minuten met een lengte van ongeveer een minuut”, las ik. Ik lag op bed en dacht nog: “Hoe moet je dat nu bijhouden?”. Dus stuurde ik mezelf een uur lang een appje met “NU”, als het begon en startte de timer. En ja hoor, het waren dus toch weeën.
Dean werd zes weken te vroeg geboren
Op 23 juli om 00:12 werd onze lieve Dean zes weken te vroeg geboren. Even schrikken uiteraard, maar hij leek het verder fantastisch te doen. Na twee weken ziekenhuis, mocht hij eindelijk lekker mee naar huis. Vanaf het begin af aan was hij een ontzettend tevreden baby. Hij huilde weinig, vond alles best en had altijd een lach op zijn gezichtje. Een droombaby. Toch voel je als moeder als eerste dat er iets niet klopt. Als moeder voel je die dingen altijd aan.
Mijn moedergevoel zei me dat er iets niet klopte
In het begin overwint de hoop van de angst en zei ik tegen mezelf dat het wel goed kwam. Met zijn zes weken vroeggeboorte en die altijd dikke glimlach op z’n gezicht, kreeg hij ook bij het consultatiebureau en de omgeving het voordeel van de twijfel. Ik zei soms tegen mijn man: “Hij zal toch wel kloppen?”. Er was namelijk iets. Er was iets anders, maar dat viel niet concreet te beschrijven. Dat moest je echt ervaren.
Het dekte niet de lading
Na negen maanden overwon mijn angst het van de hoop. Dean startte niet met brabbelen, kon niet zitten en greep niet. Hij keek wel, maar ook weer niet, en had gewoon “gekke” trekjes. Het consultatiebureau verwees ons door naar Integrale Vroeghulp. Na twee weken volgde er een intakegesprek met de boodschap dat er drie maanden wachttijd stond. Ze benoemde vanuit het verslag van het consultatiebureau termen als hypertonie, lage spierspanning en geen contact maken met ouders. Dat was het moment dat mijn moederhart brak. Nog nooit had ik deze termen gehoord en “geen contact maken met ouders” dekte alles behalve de lading. Dean keek wel, maar leek tegelijkertijd in een andere wereld.
De kinderarts zag bepaalde kenmerken aan Dean
Ik besloot resoluut terug naar de kinderarts te gaan. Ondertussen was Google mijn beste vriend en vijand geworden. Mijn man en ik hadden een onderbuikgevoel dat het niet goed zat in het hoofdje van Dean. Alsof signalen wel binnenkwamen, maar daar de weg kwijt raakten. Eenmaal bij de kinderarts gaven wij aan dat we dachten aan cerebrale parese, een hersenbeschadiging. De kinderarts snapte wat we bedoelden. Echter zag zij kenmerken die de meeste van ons niet op zouden vallen: dunne bovenlip, taps lopende oogjes, hoog voorhoofd en zijn tweede teen die een beetje over het derde teentje zat. Ze begon over een voor ons totaal nieuwe wereld. De wondere wereld van de Klinische Genetica.
Lees HIER het volgende deel.
ODETTE
