In september 2019 had ik een positieve zwangerschapstest in handen. We waren super blij! De zwangerschap verliep erg goed en eigenlijk had ik geen last van kwaaltjes. Zo ging er week na week voorbij. Bij een controle gaf de verloskundige aan dat de baby in stuit lag. Ik was nog maar 34 weken zwanger, dus er was nog tijd voor de baby om te draaien. Ik kreeg oefeningen mee en stond iedere avond even half op de kop. Helaas hielp dit niet, de kleine bleef in stuit liggen en draaide niet. Met 35 en 36 weken zwangerschap kreeg ik een echo en toen bleek dat de baby nog steeds in stuit lag. Ik kreeg ik de mogelijkheid tot een draaiing, een versie. Ik wilde het liefst natuurlijk bevallen en geen keizersnede, dus ik koos voor de draaiing. Deze werd voor de volgende dag ingepland. De verloskundige gaf aan dat het niet veel voorstelde en zei dat het wel goed zou komen. Op vrijdag voor de draaiing kreeg ik uitleg over de procedure en wat de eventuele consequenties waren (een spoedkeizersnede). De persoon die de draaiing uitvoerde deed dit al meer dan 20 jaar en had er alle vertrouwen in.
Zou de versie lukken?
Voor de draaiing werden er wat dingen gecheckt: ligt de baby niet vast in het bekken en is er genoeg vruchtwater? Helaas lag de baby al vast in mijn bekken. Ik had vruchtwater, maar geen overschot. Tijdens de eerste draaiing probeerde ik te ontspannen, maar wat deed dit zeer. Ik moest echt puffen en dacht alleen maar: “Als dit al zo’n zeer doet, hoe moet een bevalling dan zijn?”. Na drie keer proberen stopte de arts. De baby lag zo vast in mijn bekken, hij kreeg hem er niet uit. De poging was helaas mislukt. De week erna stond een afspraak bij de gynaecoloog voor een gesprek over een keizersnede of vaginale stuitbevalling. Met een beurse buik en een verdrietig gevoel gingen we naar huis.Â
Ik besloot voor een keizersnede te gaan
Die avond hadden we nog een zwangerschapsfotoshoot. Ik was erg verdrietig, maar ik wilde dit niet afzeggen. Achteraf maar goed ook. Na de fotoshoot lag ik in bad en zocht ik het internet af naar informatie over keizersnedes en stuitbevallingen. De volgende ochtend werd ik om 5.00 uur wakker. Ik kon niet meer slapen. Ik maalde de hele tijd: een keizersnede of vaginale stuitbevalling? Eigenlijk wilde ik allebei niet. Ik wilde gewoon normaal bevallen. Maar ik moest kiezen… Wat kies ik uit deze twee? Waar ga ik voor? Mijn man werd wakker van mij. Ik zei tegen hem dat ik voor de keizersnede wilde gaan. Dat was een langer herstel voor mij, maar minder risico voor de baby en dat was het belangrijkste. Ik was pas 36+2 weken zwanger, dus we wachtten eerst het gesprek met de gynaecoloog af. Daar werd waarschijnlijk in week 39 de keizersnede gepland. Dat kwam ook goed uit, aangezien we nog aan het verbouwen waren in ons nieuwe huis en tijdelijk even bij mijn ouders woonden.
Ineens had ik het gevoel alsof er een elastiekje in mij knapte
Ik kon niet meer slapen. Om 7.00 uur stapte mijn man uit bed om te klussen in ons nieuwe huis. Ik zei tegen hem dat ik nog even bleef liggen en daarna ook kwam om nog een kozijn te schilderen. Ik draaide mij om. Ineens had ik het gevoel alsof er een elastiekje in mij knapte en daarna volgde een plas water. Ik dacht meteen aan mijn vliezen. We hebben vruchtwater opgevangen en de verloskundige gebeld, aangezien de baby in stuit lag. De verloskundige gaf aan even te gaan overleggen met het ziekenhuis en mij daarna terug te bellen. Ik ging uit bed en begon mij klaar te maken. Ik moest nog een gedeelte van de vluchtkoffer inpakken, inclusief de babykleertjes die nog aan de waslijn hingen. De verloskundige belde terug en zei dat we naar het ziekenhuis mochten komen voor controle. Halverwege de rit van 20 minuten kreeg ik krampen. Ik timede ze en merkte dat ze al best regelmatig kwamen. In het ziekenhuis aangekomen om 8.15 uur bleven de krampen aanhouden. Ik was zelf nog heel rustig toen ik aan alle banden werd gelegd en ze vragen stelden. De bedoeling was dat ik even werd gecontroleerd en daarna op een zaal werd gelegd. De verpleegster zei dat de gynaecoloog ook even zou komen kijken maar ze was nu nog bij een andere bevalling. De krampen werden sterker en op een gegeven moment wist ik: “Dit zijn echt weeën”.
De bevalling was echt begonnen
De verpleegkundige controleerde mijn ontsluiting en deze was om 10.00 uur al 4 cm. Op een zaal zou ik niet meer komen te liggen. Ze vroegen naar mijn keuze: een keizersnede of vaginale bevalling. Ik gaf een keizersnede door. De gynaecoloog zou komen om persoonlijk meer informatie te geven over de keizersnede, omdat ik alleen informatie had gelezen van internet. In die tussentijd kreeg ik een weeënstorm. De gynaecoloog kwam binnen. Ze begon aan haar verhaal, maar moest steeds stoppen door mijn weeën. Ik voelde aan alles dat de baby er zelf uit wilde. “We moeten de keizersnede maar laten zitten”, zei ik. De verpleegkundige reed me naar een bevalkamer. Ik mocht maximaal 1 uur persen. Er werden geen onnodige risico’s genomen. Er stond al een operatieteam klaar voor als het toch een keizersnede werd door eventuele complicaties. Ik was erg rustig door de duidelijke uitleg en fijne gynaecoloog en verpleegkundige. Ik was het meest bang voor het infuus, maar uiteindelijk zat ik zo in mijn eigen bubbel dat ik het helemaal niet voelde. De weeën bleven komen. Ik kon ze goed opvangen. Op een gegeven moment voelde de weeën anders. Ik bleek om 10.55 uur al 9 cm ontsluiting te hebben. Alles werd klaar gelegd. De gynaecoloog kleedde zich nog snel achter de klapdeuren. Rond11.15 uur zat ik op 10 cm ontsluiting en mocht ik gaan persen. Er werd gesproken over een knip, maar ik heb tijdens de bevalling aangegeven dat ik dit alleen wilde als het ècht noodzakelijk was. Daarna sloot ik mijn ogen weer en zat ik in mijn bubbel. Om 12.13 uur is (zonder knip) onze prachtige zoon geboren. Hij woog 2880 gram en was 46 cm lang. Hij hoefde gelukkig niet in de couveuse. Door het persen en de druk op zijn bil, was één van zijn billen blauw. Dit trok na twee dagen helemaal weg.
Ik kijk heel erg fijn terug op mijn vaginale stuitbevalling. Mede door de begeleiding van het Deventer Ziekenhuis en de duidelijke uitleg over de stuitbevalling. Na de bevalling vertelden ze dat 50% van de stuitbevallingen uiteindelijk nog een keizersnede wordt. Ik was erg blij dat dit bij mij niet het geval was. Het ging allemaal zo snel. ‘s Ochtends lag ik nog in bed na te denken over wat ik wilde en een paar uur later had ik mijn zoon in mijn armen. Ik ben zo blij dat het op deze manier is gegaan.Â
A.
