De dag begon al hectisch
Mijn wekker ging af en die drukte ik uit. Op de één of andere manier ben ik weer in slaap gesukkeld. Zonder snooze. Ik schrok wakker om 7.55 uur. Binnen 20 minuten moesten mijn dochters Pia (4 jaar) en Bo (7 jaar) netjes op de fiets zitten. Op weg naar school. Daarbij moest mijn baby’tje Tim ook z’n flesje hebben gehad en (het liefst schoon) in de maxi cosi op mijn fiets zitten. Ik besloot voor mezelf dat mijn joggingsbroek en slaapshirt voldeed. Ontbijt hoefde ik ook niet. Dat kwam allemaal wel later. Ik sprong uit bed en riep vanuit de badkamer dat de meisjes moesten opstaan en tandenpoetsen. Tim liet ik nog even liggen.
De start van de dag
Pia stak haar hoofd om de badkamerdeur: “Ik heb buikpijn en hoofdpijn”, zuchtte ze. Ik voelde aan haar voorhoofd en gaf mijn standaard antwoord: “Wat vervelend voor je. We gaan school proberen en als het echt niet lukt, mag je juf mij bellen en kom ik je ophalen”. Ze voelde niet warm, dus het zal niets zijn. Bo slofte ook naar de badkamer. Synchroon poetsten we alle drie onze tanden. Vervolgens gaf ik Bo de opdracht om zichzelf aan te kleden, haar haren te kammen en daarna een staart te maken. Dat kon ze allemaal zelf. Ik liep naar de kamer van Pia voor haar kleren. Ik had niet veel tijd, dus ik pakte het bovenste shirt en broek. Klaar was Kees. Sokken aan. “Ga maar vast aan tafel zitten Pia, mama komt er aan.” Ik rende de trap op naar Tim. Zachtjes maakte ik hem wakker en deed zijn slaapzak uit. Ik verschoonde hem op het kleed en trok zijn kleertjes aan. Ondertussen hoorde ik Pia en Bo beneden lachen. Ik liep met Tim op mijn arm naar beneden.
We hadden enorme haast
Beneden zette ik Tim in de wipper. De meiden zaten al aan tafel. Ik pakte borden, brood, boter en hagelslag. Dit keer wilde ik geen discussie over gezond en ongezond beleg. Hagelslag gaat er altijd zonder oorlog in. Dat heb ik nu nodig. Ik smeerde gehaast dubbel: boterhammen als ontbijt èn voor in de lunchtrommel. Ik vulde de trommels aan met maiswafel. Dat was wat voor handen lag. “Mama, dat lust ik niet. Mag ik nootjes en gesneden aardbeien in de trommel?”, vroeg Bo. Zucht. “Bo, we zijn erg laat, dat gaat deze keer niet. Ik deed de trommels, fruit en pakjes sap in de tassen. Ik zocht er gauw twee appels bij. “Neeeee, mama, in stukjes”, riep Pia. Zucht. De bananen zijn op en ik ga die appel niet schillen. “We komen te laat, dat gaat dus niet.”. Ik keek goed naar de meisjes. Ze zagen er niet uit. Pia had een coltrui met gekleurde banen en een knalroze broek gekozen. Bo deed het niet veel beter met haar gele shirt en rode stippenbroek. Het moest maar. Terwijl de meisjes aten, maakte ik een klein flesje melk voor Tim. Hij dronk het met flinke teugen op mijn schoot op. Ik hield hem omhoog en klopte een boertje. Shit. Met spuug. Een beetje over hem, maar ook mij heen. Ik poetste met een billendoekje het meeste weg en zette hem in de maxi cosi. “Kom meisjes. We gaan fietsen”, ik drukte hun schooltassen in de armen.
Ik klikte de maxi cosi in de bakfiets en met de meisjes aan de binnenkant op hun eigen fiets, reden we weg. Op school aangekomen klikte ik de maxi cosi los en droeg Tim aan mijn arm. We liepen snel naar de klas van Pia en daarna naar de klas van Bo. Ik zette Tim op de grond onder de kinderkapstok en liep even mee de klas in. Bo wilde perse iets laten zien. Kort hierna ging de bel en vluchtte ik de klas uit. Ik liep door de schoolgangen naar mijn bakfiets. Het was mooi weer. Ik klikte met een een glimlacht het slot open. “We hebben het toch maar weer gehaald”. Rustig fietste ik naar huis.
Thuis aangekomen besefte ik ineens dat ik Tim miste
Mijn hart klopte in mijn keel. “Hoe kan ik hem vergeten zijn”, dacht ik. De tranen branden achter mijn ogen. Het idee dat hij al een tijdje alleen op de gang onder de kapstok zat, maakte me verdrietig. “Misschien was hij aan het huilen?”, dacht ik, “en weet niemand van wie de baby is”. Snel sprong ik op mijn fiets en sjeesde ik naar school. Ik rende de schoolgangen door. Geen mens te bekennen. Elk kindje zat in de klas. Wat een rust. Ik hoorde ook geen babyhuiltje. En toen kwam ik bij de klas van Pia aan en zag ik mijn ventje. Op dezelfde plek als ik hem had neergezet. Hij sliep in de maxicosi en had waarschijnlijk geen kik gegeven. Eén ding weet ik wel zeker: dit gebeurt mij nooit meer…
RACHELLE
