Ik moet iets opbiechten, maar ik wil dat anoniem doen. Waarschijnlijk snapt niemand wat van mij. Ik heb drie schatten van kinderen: Joris (11). Carlijn (9) en Mia (6). Ik ben dol op ze. Ik geef ze knuffels en kusjes bij de vleet. Maar ik heb een voorkeurskind. “Is dat raar? Ben ik hier de enige in?”, vraag ik me herhaaldelijk af. De jongste is 6 jaar oud, en ik ben gek van haar. Ik probeer mijn aandacht eerlijk te verdelen, juist omdat ik me er zo bewust van ben. Maar diep van binnen past de jongste het meeste bij me. Zij is grappiger en gehaaider dan de andere kinderen. Dat maakt haar zo leuk. Leuker. Maakt dat me een slechte moeder? Ik voel me namelijk heel schuldig terwijl ik dit typ. Vooral naar de andere kinderen toe. Maar ik weet ook dat het de waarheid is. Ik herken veel van mezelf in Mia. Het voelt ook alsof alles makkelijker met haar gaat.
Ik probeer alle kinderen hetzelfde te behandelen en volgens mij lukt dat aardig. Ik zou nooit van mij leven uitdragen of uitspreken dat ik de jongste het leukste vind. Alleen hier. Anoniem. Ik vraag me af dit gevoel zo blijft. Door de jaren heen. De andere kinderen krijgen hier niets van mee. Ik wil ze niet beschadigen. Sterker nog: Ik doe soms juist expres een extra uitje met een ander kind. Wellicht om mijn gevoel te compenseren. Op dit hele onderwerp rust een enorme taboe. Niemand zal openlijk toegeven een voorkeurkind te hebben. Ik wil graag het taboe doorbreken. Samen met andere ouders. Ik wil me niet schuldig voelen. Misschien is het juist heel normaal dat je een voorkeurskind hebt? We zijn allemaal mensen. Met eigen voorkeuren en gevoelens.
Denk heel eerlijk dat die extra uitjes met de andere kinderen uiteindelijk averechts gaan werken.. alledrie een uitje met mama of alledrie niet..
Vervelend dat je je er zo rot over voelt.
Ik herken het deels.
Ik heb niet perse een voorkeur qua kind. Maar wel qua leeftijd. Mijn oudste is nu 6, ik vind die fase net iets minder leuk dan de fase waarin mijn 2 jarige zoontje zit.
Tegelijkertijd ben ik echt super trots op hoeveel mijn zes jarige leert op school qua lezen, schrijven en rekenen, maar ook op zwemles bv.
De driftbuien en het ‘nee’ zeggen van mijn 2 jarige drijven me af en toe tot wanhoop…
Dus ja en nee. Ik heb geen voorkeur qua kind. Maar wel momenten/fases van een kind die ik leuker vind.
Ik zou zelf de persoonlijke aandacht/uitjes niet zo op een weegschaal leggen. Dat is toch helemaal niet nodig?
En je wat geef je je kinderen daarin mee?
Groetjes!
Je vindt je kind leuker? dan de andere kinderen. Dit vind ik speciaal. Wij hebben drie kinderen, en inderdaad hebben ze alledrie een ander karakter. Bij de één waardeer ik dit, bij de ander waardeer ik weer dat meer. Maar ik te zeggen dat ik meer van een kind hou dan van de ander, kan ik niet begrijpen.
misschien zou het helpen om niet persé een voorkeurskind te zeggen. Het is namelijk hartstikke logisch dat als je meerdere kinderen heb, het makkelijker gaat bij een kind dat wat meer op jezelf lijkt. Het wordt pas oneerlijk als het jongste kind mooiere kleren/cadeaus krijgt of dat zij niks ‘fout’ kan doen en dat de andere de schuld krijgen terwijl dat misschien niet zo is. Daar zou ik persoonlijk wel voor waken..
Verder zou ik er niet te zwaar aan tillen hoor. Probeer gewoon je aandacht te verdelen en geniet van de verschillende karakters.
Zo lijkt onze zoon qua karakter heel veel op mij en onze dochter op haar vader. Het kan juist handig zijn want zo kan je elkaar ook uitleggen hoe sommige dingen voelen. Hopelijk hou je een band voor het leven met alle kinderen maar het kan best zo zijn dat je later beter kan praten met een van de kinderen zolang ze maar gelijk behandeld worden is er niks aan de hand.
Niet om je schuldgevoel te voeden, maar kinderen zijn ontzettend gevoelig en krijgen alles mee. Op deze leeftijd misschien deels onbewust, maar de oudste 2 voelen sowieso aan dat dit speelt en projecteren dit wellicht op jou, wat conflicten kan versterken. Denk dat het belangrijk is je hiervan bewust te zijn en zo te weten waar eventuele (latere) reacties van je kids vandaan komen. Compenseren gaat hier averechts werken. Het is echt normaal dat je met het ene karakter meer overeenkomt dan met het andere karakter, maar probeer juist de verschillen tussen jou en je oudste 2 als iets moois te zien. Hoe fijn dat ze hun eigen persoon zijn en jou wellicht dingen kunnen leren! Groetjes van een pedagogische wetenschappen student
Sluit mij hier volledig bij aan.
Hallo, ik zou er met een coach naar gaan kijken die terug gaat kijken in waar jij vandaan komt hoe dit komt. Want je oudste gaan of hebben hier zeker al last van en je jongste ook.
Het gaat niet om wat je doet maar wat je voelt. Dat voelen anderen ook en kinderen al helemaal. ga eens na of je oudste al bezig zijn met wie leuker zijn of jouw aandacht cleamen. In hun gedrag kan je al zien dat ze er zeker wat van merken.
En heb jij dit ook meegemaakt of je ouders. of ben jij juist achter gesteld? Je jongste geeft jou wrs een veiliger gevoel. Ga eens onderzoeken waarom de oudste niet. En dat helen, dan geef je jezelf en je kids een onbezorgder leven geven. Dit krijg jij voor je neusje om er juist van te leren en er iets mee te doen. Het echt op te lossen is de enige weg. doe je dit niet zie je ecvt he kids hiermee worstelen later. je geeft dingen onbewust door daarom is luisteren naar je schuldgevoelens zo belangrijk. En misschien blijft je voorkeur wel maar kan je het plaatsen en zien waarom en hoe je er gevoelsmatig beter mee om kan gaan. dit is een kado voor je kids. niet omheen maar doorheen is de weg