Ik moet iets opbiechten, maar ik wil dat anoniem doen. Waarschijnlijk snapt niemand wat van mij. Ik heb drie schatten van kinderen: Joris (11). Carlijn (9) en Mia (6). Ik ben dol op ze. Ik geef ze knuffels en kusjes bij de vleet. Maar ik heb een voorkeurskind. “Is dat raar? Ben ik hier de enige in?”, vraag ik me herhaaldelijk af. De jongste is 6 jaar oud, en ik ben gek van haar. Ik probeer mijn aandacht eerlijk te verdelen, juist omdat ik me er zo bewust van ben. Maar diep van binnen past de jongste het meeste bij me. Zij is grappiger en gehaaider dan de andere kinderen. Dat maakt haar zo leuk. Leuker. Maakt dat me een slechte moeder? Ik voel me namelijk heel schuldig terwijl ik dit typ. Vooral naar de andere kinderen toe. Maar ik weet ook dat het de waarheid is. Ik herken veel van mezelf in Mia. Het voelt ook alsof alles makkelijker met haar gaat.
Ik probeer alle kinderen hetzelfde te behandelen en volgens mij lukt dat aardig. Ik zou nooit van mij leven uitdragen of uitspreken dat ik de jongste het leukste vind. Alleen hier. Anoniem. Ik vraag me af dit gevoel zo blijft. Door de jaren heen. De andere kinderen krijgen hier niets van mee. Ik wil ze niet beschadigen. Sterker nog: Ik doe soms juist expres een extra uitje met een ander kind. Wellicht om mijn gevoel te compenseren. Op dit hele onderwerp rust een enorme taboe. Niemand zal openlijk toegeven een voorkeurkind te hebben. Ik wil graag het taboe doorbreken. Samen met andere ouders. Ik wil me niet schuldig voelen. Misschien is het juist heel normaal dat je een voorkeurskind hebt? We zijn allemaal mensen. Met eigen voorkeuren en gevoelens.
Denk heel eerlijk dat die extra uitjes met de andere kinderen uiteindelijk averechts gaan werken.. alledrie een uitje met mama of alledrie niet..
Vervelend dat je je er zo rot over voelt.
Ik herken het deels.
Ik heb niet perse een voorkeur qua kind. Maar wel qua leeftijd. Mijn oudste is nu 6, ik vind die fase net iets minder leuk dan de fase waarin mijn 2 jarige zoontje zit.
Tegelijkertijd ben ik echt super trots op hoeveel mijn zes jarige leert op school qua lezen, schrijven en rekenen, maar ook op zwemles bv.
De driftbuien en het ‘nee’ zeggen van mijn 2 jarige drijven me af en toe tot wanhoop…
Dus ja en nee. Ik heb geen voorkeur qua kind. Maar wel momenten/fases van een kind die ik leuker vind.
Ik zou zelf de persoonlijke aandacht/uitjes niet zo op een weegschaal leggen. Dat is toch helemaal niet nodig?
En je wat geef je je kinderen daarin mee?
Groetjes!