Rozemarijn schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Ze krijgt vreselijk nieuws en slechte echo’s. Toch wil ze graag de zwangerschap voortzetten. Lees hieronder de vorige delen.
Deel 1: Ondanks het vreselijke nieuws bij de echo, zetten we de zwangerschap door
Deel 2: De 20-wekenecho was foute boel, toch wilde ik de zwangerschap voortzetten
Deel 3: Ik was over de 30 weken zwanger van mijn baby met Trisomie 18
We wisten dat ze niet lang bij ons zou blijven
Al die tijd hadden we de hoop dat ze misschien een tijdje bij ons mocht blijven, maar dat beeld verdween heel snel na haar geboorte. Het drinken lukte niet en toen de kinderarts haar kwam controleren bleek dat ze moeite had met ademen. Haar eerste beetje morfine kreeg ze al een uur na haar geboorte. We wisten dat Loïs niet lang zou hebben. Alle tijd die we met haar hadden, beleefden we heel intens. Minuten voelden als uren, uren voelden als dagen, maar verder dan uren zou het niet komen.
Kennis maken met zijn zusje
Na een poos knuffelen en beschuit met muisjes eten, was het ook maar eens tijd om te douchen. Terwijl ik naar de douche gereden werd, hoorde ik Noah praten aan de andere kant van de gang. Op dat moment begon mijn hele lichaam te trillen. Wat wilde ik hem graag in mijn armen sluiten en hem laten kennismaken met zijn kleine zusje! Douchen hoefde van mijn ook niet lang te duren, wat wilde ik graag naar mijn kinderen. Compleet zijn, met zijn viertjes, zoals het hoort. Na het douchen werd ik op het bed geholpen en dan zegt de verpleegkundige dat ik om moet kijken.
Magische momenten
Mathijs komt al kangoeroënd met Loïs aangelopen. Het personeel op de afdeling komt kijken naar dit prachtige gezicht. Dit beeld blijft me nog altijd enorm ontroeren. Het zijn van die momenten die regelmatig nog voorbij komen, momenten die in je geheugen zijn gegrift. Waar het hopelijk altijd zal blijven.
Even geen trisomie 18
We gaan richting de kamer, ik op het bed en Mathijs lopend met Loïs bij zich, op naar Noah. Terwijl ik de kamer wordt binnengereden komt Noah er aan en ik til hem gelijk op bed bij mij. Wat een vreugde gaat er door mij heen als ik hem weer vast kan houden. Hij ziet zijn zusje en aait haar en geeft haar een kusje. Even is het goed, even is het compleet, even is er geen trisomie 18, maar zijn we een gewoon gezin.
Loïs zakte al even weg
En toen ik even naar de wc was, een tijdje later, begon het… Ik hoorde vanaf het toilet dat er iets aan de hand was. Zo snel als ik kon, als net bevallen vrouw, kwam ik in de kamer. Loïs was net even weggezakt, maar ze was ondertussen weer bijgekomen. Wat waren we geschrokken! Gelukkig, ze was er nog, maar vanaf nu werd het wel heel spannend. Het bezoek ging hierna snel weg en Noah ook. Mijn moeder die verbleef bij ons thuis om voor Noah te zorgen, dus over hem hoefden we ons niet druk te maken. Wel was het afscheid zo heel naar, voor hem en voor ons. Onze focus was nu op Loïs en op hoe het met haar verder zou gaan.
Om de zoveel tijd kreeg ze morfine
Die avond viel ze weer even weg en dit keer was ik erbij. Ze kleurde helemaal grauw, waarna ze na een poosje weer kleur kreeg en normaal begon te ademen. We waren erg bezorgd en wisten niet hoe vaak dit nog zou gebeuren en of ze op zo’n manier zou overlijden. Verder waren we bijna continu met haar aan het knuffelen. Ook kreeg ze om de zoveel uur morfine toegediend, zodat ze geen pijn of honger zou hebben. Terwijl ze dit kreeg, zorgde ik voor een paar druppels colostrum. Ik druppelde dit in een cupje en dit dronk ze dan op. Soms ging dit best goed, maar soms had ze veel moeite met het slikken. Wel ben ik nog steeds heel dankbaar dat ik haar toch heb kunnen voeden. Ze werd hierna dan ook even heel alert.
Genieten met Loïs op mij
In de nacht heb ik af en toe een klein dutje gedaan met Loïs bij me. Wat genoot ik hiervan, van hoe ze op mijn buik lag. Het voelde eigenlijk hetzelfde als toen ze nog in mijn buik zat, maar dan lag ze er bovenop. Mijn hand op haar ruggetje en billetjes, net zoals ik elke avond deed toen ik nog zwanger was. Ik legde mijn hand dan op mijn buik en dan voelde ik haar naar die plek toe bewegen. En terwijl ik nu zo met haar op bed lag, voelde ik dat ze er zo rustig van werd. Dat het zo vertrouwd was, die hand op haar lijfje. Ik denk echt dat ze dit herkende, dat haar dit heel goed deed. Alsof ze het begreep: “Het komt goed meisje, mama is hier”.
Ineens begon ze hard te huilen
Rond vijf uur in de ochtend ging het helemaal mis. Ik had Loïs net in de wieg gelegd om heel even te kunnen slapen, maar bij elk geluidje keek ik of het allemaal goed ging. Nadat het even stil was, keek ik weer even over de rand en schrok. In de wieg zag ik een grauwe waas over Loïs, dit was niet goed! Ik riep Mathijs wakker en zei dat hij op de bel moest drukken. Heel snel was de verpleegkundige bij ons en ze pakte Loïs voorzichtig uit het wiegje. Ze bleef nu zo lang weg, dat we bang waren dat ze het niet zou halen. Wonder boven wonder begon ze weer kleur te krijgen en te ademen. Gelijk ging ze naar mij, gelukkig. Alleen nu begon ze te huilen, hard te huilen. Zo hard had ze na haar geboorte niet gehuild en het ging door merg in been. Wat was er met haar aan de hand?
Wat kon het huilen nou zijn?
De kinderarts werd opgeroepen en die kwam er zo snel mogelijk aan. Hij wilde kijken of ze slijm in haar neusje had, dus ging ze naar het kamertje dat achter de verloskamer zit. De kamer waar je als ouders nooit wilt dat je kindje naar toe moet. Met een slangetje in haar neusje probeerde hij haar te helpen, maar eigenlijk kwam er bijna niks uit. Wat een verdriet had ons meisje en wat was dit heftig om aan te horen. Na drie pogingen stopte hij, want ze was zo klein en ze had zo’n klein neusje. Dit was echt heel naar voor Loïs. De verpleegkundige en de kinderarts bekeken haar goed op het aankleedkussen en de arts onderzocht haar. Hij kon niet iets vinden, maar de verpleegkundige dacht dat het randje van haar broekje misschien klemde tegen haar navelklem. Ze sloeg het randje om, gaf Loïs aan mij en ja hoor… Ze stopte met huilen. Wat een opluchting.
Toen zakte Loïs opnieuw weg
In de uren erna maakten we ons klaar voor een nieuwe dag en fristen ons op. Broers en zussen van ons kwamen langs om Loïs te zien. Ook kwam mijn moeder met Noah langs. Terwijl Loïs in mijn armen lag, praatte ik met mijn zwager. Hij zei dat hij vond dat Loïs haar kleur een beetje wegtrok. Ik keek goed naar haar, maar zag niets geks. Ze zat zachtjes op haar kleine speentje te sabbelen. Toch voel ik me ongerust. Eigenlijk al best wel een tijdje. Continu wil ik haar in de gaten houden, ik vertrouw het niet. Ik loop met haar naar het raam, om haar goed in het daglicht te kunnen zien. En toen trok ze weer weg…
Onze laatste woorden
Mathijs drukte gelijk op de bel en alle mensen gingen snel weg, ook Noah. De verpleegkundige kwam er aan en we gingen bij het raam zitten met Loïs in mijn armen. We waren even helemaal stil door alle spanning. De verpleegkundige gaf aan dat het wel fijn was om tegen haar te praten. Gelijk ging er een knop om. Als dit het was, wilden we nog tegen haar zeggen hoe trots we op haar waren en hoeveel we van haar houden. Dus dat deden we. Na een tijdje zei ik: “Je verwacht eigenlijk dat ze gewoon weer bijkomt, net als hiervoor”. En na deze woorden voelde ik het gelijk: ze komt niet meer bij.
We moesten haar laten gaan
We hielden haar vast, maar we wisten allebei dat we haar moesten laten gaan. Iets vulde de kamer waar we met Loïs zaten, iets wat enorme rust en kracht gaf. Ik wist op dat moment dat het tijd was om los te laten. Er was Iemand om haar op te halen, Iemand die we niet konden zien, maar heel goed kennen. Ik wilde zeggen: “Je wordt gehaald”, maar ik kon het niet, want ik wilde dat ik het fout had. Met alle kracht en liefde dat ik in me had kon ik het toch…
‘Het is goed meisje, ga maar…’
En ze ging.
Dit gedicht heb ik een tijdje geleden geschreven en gedeeld
Ik mis je elke dag
Met elke vezel van mijn bestaan
Negen maanden vol liefde droeg ik jou
Waarna we jou moesten laten gaan
Vasthoudend aan een prachtige belofte
Die vervult wordt als de tijd er klaar voor is
Iets waar we zo naar uitkijken
In al ons verdriet en gemis
Toen jouw leven leek te stoppen
Begon het eigenlijk pas echt
Toen Hij er was om jou te halen
Hebben we jou in Zijn armen gelegd
De diepste pijn en de grootste vreugde
Twee uitersten, hand in hand
Tot snel, lief klein meisje
Tot aan de overkant
ROZEMARIJN
❤️
Tranen over mijn wangen.
Zelf een zoontje verloren aan Trisomie 13, wel tijdens de zwangerschap. En nu een gezond zoontje van 5 weken naast me liggen.
Jullie hebben prachtig afscheid genomen en haar laten gaan. En ze blijft in jullie hoofd en hart. Heel veel licht en kracht.
dikke tranen hier. lieve kleine mooie Loïs zit nu bij God en heel geen pijn meer. geen kou en fel licht maar warmte en liefde. op een dag zijn we weer samen. Jullie met Loïs en wij met onze kleine Benjamin. Hij is geboren met trisomie 21 en heeft 71 min geleefd na de geboorte