Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik zal bij het begin proberen te beginnen. Wij kregen jong een relatie, vanaf mijn 19e. Niets mis mee op zich als het goed voelt. En dat was op dat moment ook zo. Nadat we getrouwd waren en ons eerste meisje kregen, was er nog niets aan de hand. Daarop volgden nog twee prachtige meisjes. Na de geboorte van ons tweede kind begon er echter verandering te komen in zijn gedrag.
Ineens kon het omslaan
Ik noemde het veranderen, maar onstuimig kan ik het beter noemen. Als je iets zei, wist je niet hoe hij uit de hoek kon komen. Zijn gedrag kon zo ineens vanuit het niets veranderen. Niet alleen naar mij, maar ook naar de meiden toe. Er hoefde maar iets te gebeuren en zijn blik kon 180 graden draaien. Van niets aan de hand, naar in één keer witheet. Daarvoor hoefde soms maar net één van de kinderen iets te laten vallen, per ongeluk. Na zo’n bui ging hij weer vrolijk verder alsof er niets aan de hand was. Ik en ook de kinderen begrepen er niets van.
Ik gooide het op externe oorzaken
Dat ging een tijd op en af. Op dat moment gebeurde er ook veel, dus eigenlijk gooide ik het daar een beetje op. We hadden een verbouwing in huis. Hij is geen klusser. Als er iemand zei wat er moest gebeuren, kon hij dat niet goed hebben. Toen kwam de zwangerschap van onze derde dochter. Een bewuste keuze. Ik zei tegen mijzelf dat het vast beter werd als alles achter de rug was. De zwangerschap verliep gelukkig prima en de verbouwing was zo goed als afgerond. Op onze zolder na, die moest nog wel worden afgemaakt voordat ik ging bevallen. Vlak voordat ik ging bevallen was alles klaar, daarbij heb ik zelf ook een groot aandeel gehad. Ik liep hoogzwanger met laminaat naar boven. Ja, als ik dit nu typ, vind ik het idioot, maar alles zodat die ellendige kamer klaar zou zijn.
Vier maanden op een camping
Nadat onze jongste ongeveer negen maanden was, verkochten we ons huis. Op naar een nieuw huis waar ook een verbouwing op ons stond te wachten. Een leuke uitdaging, want eerlijk: ik hou van huizen die niet af zijn. Lekker alles naar mijn eigen smaak opbouwen en inrichten. Daarvoor moesten we eerst vier maanden op de camping wonen met zijn vijven in een caravan. Gelukkig was het in de zomermaanden dus erg goed te doen. Maar daar ontstonden, voor zover ze er nog niet waren, de diepere scheuren in ons huwelijk…
Ik gaf hem tijd
“Wat wil je ook met een gezin vier maanden in een caravan”, dacht ik nog. Dus weer gaf ik het de tijd. In september zijn we verhuisd naar ons nieuwe huis. In november van datzelfde jaar heb ik gezegd dat dit zo niet meer ging, dat hij veel veranderde ondanks dat we nu in rustiger vaarwater zaten. Vervolgens draaide hij zelf weer alles volledig om, want nee nooit lag iets aan hem. Ik heb hem toen de tijd gegeven om zijn gedrag te verbeteren.
Erop of eronder
Op het moment dat wij de zomer daarna op vakantie gingen, bijna drie weken naar het buitenland, was het voor mij erop of eronder. Ik sprak dit niet uit van te voren, alleen naar een vriendin van mij, want die wist hoe ik erin stond. Als ik dit wel van te voren zou aangeven, verwachtte ik dat hij zou gaan forceren in de vakantie en overdreven zou gaan doen. En daar had ik weinig behoefte aan. Ik wilde zien of zijn gedrag uit hemzelf zou veranderen. Maar nee, hij had het gezelliger met de buren op de camping dan met zijn eigen gezin. Alles kwam daar weer zoals gewoonlijk op mij terecht, want ja hij had vakantie. Nadat wij terug waren in Nederland was het klaar voor mij en sprak ik dat uit. Hij leek hem niet zoveel te doen. Wel besloten we in therapie te gaan zodat wij er wel alles aan zouden hebben gedaan.
Op naar relatietherapie
Daar viel hij me vreselijk af. Alles lag aan mij. Mijn gevoel was er niet meer, maar dat kwam natuurlijk ook door zijn harteloze gedrag. Dat zag ik verkeerd, ik was de grote oorzaak hiervan. Die vrouw heeft me daar eigenlijk gered en heeft toen gezegd dat het tijd nodig had om mijn gevoel terug te laten komen. En dat was goed tot mijn ex doorgedrongen. Het eerste wat hij zei toen we buiten waren was: “Ik ga hier niet elke maand zoveel geld heen brengen om jouw gevoel terug te kopen. Het kost me veel te veel geld en dat heb ik er niet voor over”. Duidelijk, dat was voor mij de druppel. Ik heb gezegd dat ik de scheiding wilde gaan aanvragen.
Lees HIER het vervolg.
ILSE*
*Dit is een fictieve naam, de schrijfster wil anoniem blijven
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ja, na het 2e kind en het onderkantje niet meer zo strak is veranderen mannen hè.
Vind je dit een heel gepaste reactie? Is dat echt nodig?
Ivo spreek uit wat het probleem is doe er je voordeel mee zou ik zeggen. vrouwen zeggen dat mannen zich moeten uitspreken doen ze dat dan is het weer niet goed.
‘Onderkantje’ 😖
Ivo,wat ben jij toch een sukkel.
typisch een man die zich vervelend en gewoon niet zo stoer online moet doen
ach ja. alles moet aan de vrouw liggen. het wormpje van de man wil ook niet meer stijgeren.
Zielige reactie
Scheer alles over een kant.
mannen krijgen doorgaans ook een buik als ze ouder worden….. vinden vrouwen ook niet altijd even leuk!
of jij bent heel klein in je onderkantje!!
wauw.. wat een kinderachtige antwoorden allemaal..
aan dit verhaal te horen ging hij gewoon vreemd en heeft hij iemand anders op het oog.
mannen zijn werkelijk slapjanussen, denken met hun paal en hebben altijd wel wat te zeggen over vrouwen.
vrouwen die hun kinderen ter wereld brengen, van hun huis een thuis maakt en voor jullie allen zorgt.
mannen hebben geen besef helaas en zijn vaak egoïstisch. Echter zijn er enkele mannen die dit wel waarderen en respect hebben voor de vrouw.
De vrouw die voor de kinderen zorgt + man, het huishouden doet, daarnaast nog eens werkt..
Een man hoeft alleenmaar te werken en te liefhebben… respect geven en dan zul je ontvangen. Je hebt goed gehandeld om een scheiding aan te vragen. je verdient beter.
Waaaaaaw Ivo. 1 zin van u en we weten gelijk wat we aan jou hebben. Een overgeefgevoel. Ik wed dat je vrijgezel bent
ivo, ik vind jouw reactie echt raar.. komt heel sex gericht over alsof het daar alleen om draait.. is belangrijk zeker.. mocht dat de reden zijn, kan dat gewoon besproken worden..
In jouw verhaal herken ik een typisch emotioneel onvolwassen persoon. dit is een persoon die geen verantwoordelijkheid neemt, weinig tot geen zelfreflectie kent en de schuld buiten zichzelf plaatst.
Het is typerend voor een emotioneel onvolwassene om te veranderen wanneer de buit (lees: 1e kind) binnen is.
Natuurlijk is dit een slechts mijn indruk op basis van dit korte stuk.
Ik raad je aan om – wanneer je beter wilt begrijpen wat er speelde – onderzoek te doen naar emotioneel onvolwassen personen. Misschien zit ik er naast, en misschien heb je er wat aan.
Als vrouw, bewust geen moeder en werkend in de kinderopvang, weet ik uit ervaring dat vrouwen heel vaak in hun gedrag veranderen als ze eenmaal moeder zijn geworden. Soms onherkenbaar voor hun partner, het kind staat dan altijd op nummer één voor haar. Dat lijkt goed en mooi maar niets is minder waar als daardoor de balans in een gezin ver te zoeken is. Soms zo ver dat het kind of kinderen de baas word(en). In de opvoeding gaat de man vaak gebukt onder de regime van moeder de vrouw en de kinderen. daarvoor uit willen komen durven ze vaak ook niet en dat frustreert..
ivo, wat is jou reactie respectloos!
kinderen maak je samen daar ben je beide verantwoordelijk voor.
en als voor jou de luste belangrijker zijn dan de laste wil ik je 1 ding mee geven NEEM NOOIT KINDEREN die zijn jou als vader niet waard.
ik ben eigenlijk wel benieuwed hoe hij reageerde over de scheiding.
maar als iemand met autismn denk dat de man dat ook heeft. en dat het tweede kind de over prikkel is die de emmer doet overlopen.
ik zelf moet ook altijd letter op hoeveel ik doe en alles goed balanzeren anders ben echt niet te geneten. en kan heel snel ruzie met mij hebben. als mijn leven niet goed in balans heb.
Ik denk dat je man sinds de geboorte van je tweede al erg overbelast is. Zijn boosheid is hier een teken van. Het is ook wel veel natuurlijk! Een jong gezin, verbouwen, een huwelijk en ergens een beetje tijd voor jezelf…
Dat is een totaal ander leven dan toen jullie elkaar ontmoette.
Maar ik snap heel goed dat je na die relatietherapie bent gestopt. Zijn reactie zegt genoeg; als je huwelijk het geld niet waard is, dan is het wel klaar ja.
Overigens is het verhaal heel herkenbaar. Ik ben zelf vader van twee prachtige kinderen en zit ook wel eens aan mn tax. Mijn vrouw en ik zoeken ook nog naar de balans.
Het zou kunnen zijn dat hij een syndroom heeft. Borderline of manisch depressief. Ik zou eerst naar de huisarts gaan. Of het is een regelrechte narcist. Maar er kan wat met hemzelf wat aan de hand zijn
Dit is maar één kant van het verhaal. Het is wel evident dat beide partners niet goed communiceren. In zijn verhaal is ongetwijfeld zijn vrouw enorm veranderd. En mogelijk heeft hij daarbij een ander moment in gedachte dan zij. Jammer dat na één sessie beide partijen de handdoek in de ring werpen. Ik voorzie een lange en bittere scheidingsstrijd om de kinderen. Want beiden hebben ze het Grote Gelijk aan hun kant.
Wat een schandelijke reactie.
Dit zegt meer over jouw dan over degene waarover het gaat !
Jouw ‘gezinssituatie’ komt helaas vaker voor dan je zou denken. Vaak wordt erover gezwegen, dingen zijn niet bespreekbaar of nog erger; je wordt niet gelooft.
Je hebt veel geluk gehad dat de therapeute meteen begreep hoe de vork aan de steel zat. Zij was inderdaad jouw ‘redding’.
Jammer genoeg is het niet voor iedereen mogelijk om een dergelijke relatie te beëindigen.
ik wens je nog heel veel sterkte voor de toekomst.
welke LUL ben jij zoiets te zeggen?? hoeft niet noodzakelijk zo te zijn na elke bevalling..
ook duidelijk. NIET veel gewoon .. op dat vlak
Ivo wat ben jij een idioot blijkbaar heb jij geen verstand van het vrouwelijk lichaam want alles word gewoon weer hoe het was hoor 1 of 5 kinderen🙂
ik zie zo maar dit artikel in mijn feed voorbij komen….. Even dacht ik…. ‘zou mijn vrouw dit geschreven hebben?’ tot de allinea over de therapie. daar is bij ons nog geen sprake van.
ik herken mij in het verhaal! ik ben als man ook door de jaren veranderd. Het leven vraagt zo ontzettend veel van me…. financiële stress, autisme bij 1 van de kids… geen excuus maar het doet wel wat met me… zorgen die ik vroeger niet had en waar ik nu mee moet dealen. geen probleem, wel een uitdaging!
Gelukkig ziet mijn vrouw dat ik met al mijn onmogelijkheden er voor 100% voor ga voor het gezinnetje met periodes van mentale problemen als gevolg. Opzich nog geen probleem maar ook dat voelt als een uitdaging!
wat mij/ons verder brengt is sorry durven te zeggen als mijn koppie te vol zit nadat ik anders reageer zoals ik zou willen. Wat ons ook helpt is om temidden van alle hectiek niet met elkaar de discussie/gesprek aan te gaan over onnodige dingen maar s’avonds na de stilte zo rond 22.00 even elkaar in de ogen kijken en als het nodig is het e.e.a. uit spreken…
Vaak ligt ik ‘s avonds nog even te maken… Ben ik nog wel een toffe vader? kan ik geen betere echtgenoot zijn?
En als we dan naar de camping gaan, wat geniet ik dan enorm van het gezinnetje, juist de kleine positieve momenten zoeken en van genieten. Daar laden wij gelukkig nog wel van op.
ach ivo geeft al aan wat voor man hij is! dus geen echte vent!!maar een ziellig figuur zonder hersens zo als de meeste mannen tegenwoordig.
ik snap t heel goed hoor heb het zelfde mee gemaakt na de geboorte van mijn kind werd mijn vriend een totaal andere man.helaas is t nu mijn ex.
ik wil zijn gedrag natuurlijk niet goed praten maar het komt in mijn ogen wel heel erg over als: een samenloop van o.standigheden. Je zegt bijvoorbeeld al dat jullie vroeg een relatie hadden. daarna getrouwd zijn en jullie samen je eerste dochter kregen. nu staan daar van jullie geen leeftijden bij vermeld, maar ik mis in jullie verhaal bijvoorbeeld: de eerste jaren maakten we veel.plezier en deden we veel dingen samen. het gaat gelijk over in “we gingen trouwen en kregen ons eerste kind”.
daarna nog 2 dochters, en tussen deze zwangerschappen en bevallingen door ook nog een verbouwing. en zelfs kort na de bevalling van het 3e kind een verhuizing met daarbij wederom een verbouwing. in de overgangs fase van dit alles 4 maanden in een caravan wonen met zeer kleine kinderen.
alles wat ik gelezen heb hierboven komt in mijn ogen niet ideaal over. ik mis bijvoorbeeld het verhaal dat jullie met elkaar de tijd genomen hebben om elkaar te leren kennen. maar ook om zelf nog bepaalde dromen te verwezenlijken.
belangrijke zaken zoals samenwonen, trouwen, zwanger raken, kinderen opvoeden en verhuizen volgen elkaar in rap tempo op. Waar is de tijd om afzonderlijk van elk ding te genieten?? hoe kan je genieten met zijn 2en van een zwangerschap en geboorte als je midden in een verbouwing zit? laat staan woont in een caravan.
hoe kan je genieten van je huis als je uitgeput van de verbouwing snachts eruit moet om flesjes te geven en luiers te verschonen?? dit werkt niet voor zowel jouw als je man.
iets zegt mij dat jullie te snel veel te veel hooi op de vork genomen hebben waardoor jouw man zich geen raad weet met zijn emoties. jij ziet in mijn ogen dingen als verhuizen, verbouwen, zwanger zijn eb geboortes als het mooiste geluk. dat is ook zo, alleen niet als je daardoor geen tijd meer hebt voor elkaar en je gezin.
hopelijk gaat het nu goed met jouw en je ex.
Vindt het nogal wat zwanger, verbouwen, verhuizen, weer verbouwen, camping. Ondertussen werken en nog twee kids is een beetje veel en als het dan al niet lekker gaat om dan nog een derde op de wereld te zetten. Kortom een scheiding. De man was het beu en de vrouw ook. Soms wil een mens ook gewoon eens leven. En nu de scheiding, partneralimentatie, kinderalimentatie een ander huis zoeken huis in de verkoop? Omgangsregeling pffff. Hopelijk worden ze weer gelukkig en vinden ze hun weg.
Jeetje wat een hectisch verhaal. Vind het verdrietig voor de kinderen hoe weinig de ouders met elkaar gecommuniceerd hebben over wat er speelde. En voor beide ouders ook: hebben ze elkaar wel leren kennen? Het klinkt alsof de vrouw in het verhaal haar eigen aandeel in de relatieproblemen moeilijk onder ogen kan komen.
Dat ze haar twijfels alleen tegen een vriendin uit, maar niet met haar man zelf bespreekt, omdat ze wil ‘testen’ of hij ‘vanzelf’ verandert, vind ik zeer verbazingwekkend. Zonder je behoeftes en gevoelens naar de ander uit te spreken kun en mag je ook niet verwachten dat die aan jouw behoeftes voldoet. Andersom had zij ook naar zijn gevoelens en behoeften kunnen vragen en proberen haar eigen gedrag te veranderen. Dat hoor ik niet terug in het verhaal, terwijl je eigen gedrag en de communicatie in een relatie toch het belangrijkste is waar je aan werkt!
Ik vrees voor deze vrouw dat ze gescheiden of in een andere relatie tegen dezelfde problemen aan zal lopen. Ik hoop voor de kinderen dat ze veel warmte, liefde en aandacht voor hoe zwaar al deze hectiek voor hun is krijgen, dat de ouders elkaar niet zwart maken en dat ze speels mogen zijn.
wauw.. wat een kinderachtige antwoorden allemaal..
aan dit verhaal te horen ging hij gewoon vreemd en heeft hij iemand anders op het oog.
mannen zijn werkelijk slapjanussen, denken met hun paal en hebben altijd wel wat te zeggen over vrouwen.
vrouwen die hun kinderen ter wereld brengen, van hun huis een thuis maakt en voor jullie allen zorgt.
mannen hebben geen besef helaas en zijn vaak egoïstisch. Echter zijn er enkele mannen die dit wel waarderen en respect hebben voor de vrouw.
De vrouw die voor de kinderen zorgt + man, het huishouden doet, daarnaast nog eens werkt..
Een man hoeft alleenmaar te werken en te liefhebben… respect geven en dan zul je ontvangen. Je hebt goed gehandeld om een scheiding aan te vragen. je verdient beter.
Oke kim blijkbaar is dit jouw ervaring en echt kort door de bocht. Een relatie is luisteren naar elkaar en open staan voor elkaars mening. Wellicht is de man volledig overprikkeld geraakt en voelde geen steun. Daarentegen wilde hij ook geen energie er meer in steken. Dat is heel verdrietig maar er moeten er 2 willen.. zielig voor de kids. Ik hoop dat iedereen geluk vindt.