Het is donker buiten. Ik ben op bezoek geweest bij een oude schoolvriendin en heb nog ruim een uur te rijden voordat ik thuis ben. Mijn telefoon geeft de navigatie aan en plots zie ik een klein icoontje verschijnen. Een vriendschapsverzoek via Facebook. Het icoontje flirt met mij. Ik kijk snel wie het is. Een jongeman, bruine ogen, naam mij onbekend, ken ik niet. Ik klik alles weg en als ik mijn weg wil vervolgen, zie ik weer dat icoontje. Ik kijk. Ditmaal een man, licht kalend met een zonnebril. Ook deze naam zegt mij niets. Ik peins me suf. Ja hoor, weer dat icoontje. Ik krijg een vreemd gevoel. Ik ben een redelijk sociaal ingesteld mens, maar op het gebied van social media ben ik aardig op mezelf. Dus drie verzoeken achter elkaar, dat klopt niet. Ik kijk. Ditmaal een mailverzoek. Ik open het bericht. “Hoi,” staat er, “ik zag je profiel op Lexa.”
Hoe kom ik op Lexa?
Oh my freeking Lord. Hup, nóg een mailverzoek. Een soortgelijke tekst. Ik voel meteen paniek opkomen. Nee, paniek is niet het juiste woord. Verbouwereerd ben ik. Onthutst. Verbijsterd en perplex. Er is blijkbaar iemand die zich voor mij uitgeeft op Lexa. Ik sta daar, met een hunk van een vriendin. En met een wolk van een kind. Ik stond met naam, woonplaats en slechte tekst op een datingsite. Ik! Ik! Ik was not amused.
Onmiddellijk checkte ik mijn privacy-instellingen
Ik bladerde één voor één door mijn foto’s om te kijken of ze op openbaar stonden. Alleen mijn profielfoto, een foto ergens uit 2009 waar ik samen met mijn vriendin op stond en een foto met mijn kindje, stonden helaas op openbaar. Voor de rest had ik alles afgeschermd. Enigszins verontschuldigend antwoordde ik mijn plotselinge aanbidders dat ze met een nepprofiel te maken hadden. Dat was tevens het moment dat ik mijn LinkedIn pagina verwijderde. Stel je toch eens voor dat één of andere idioot erachter komt waar ik werk. Of dat degene die zich voor mij uitgeeft, via LinkedIn weet waar ik werk en dit aan de mannen van Lexa doorgeeft. Ik moet er niet aan denken.
Eén van de gedupeerden was zo vriendelijk om screenshots te maken van het nepprofiel
Zodoende kreeg ik bevestigd dat inderdaad net die drie openbare foto’s gebruikt waren. Ik ben als een ware detective op onderzoek uitgegaan. Ik kwam op slinkse wijze achter het e-mail- en IP-adres waarmee het nepaccount was aangemaakt. Dat leidde me naar een plaats. Uiteraard heb ik aangifte gedaan. Tevens heeft Lexa het account verwijderd. Weliswaar een week te laat. Wát een ergernis is dát trouwens zeg. Die klanten ”service” was alleen telefonisch bereikbaar op dinsdag en donderdag, tussen 11:00 en 12:00u. Nemen ze natuurlijk pas om 11:50u. op, om vervolgens vragen te gaan stellen als: “Heeft u uw inschrijfnummer?”. Bizar. “Nee, want ìk heb me niet ingeschreven. Dat heeft een ander gedaan”, antwoord ik. Enfin, nu is deze “catfish” met een sisser afgelopen, maar ik kan je vertellen dat het mij een vreemd gevoel gaf dat iemand zich als mij heeft voorgedaan. Social media… Pfffff… Ik doe er voorlopig helemaal niks meer mee.
(En met Lexa ook niet)
