Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
“Wat zou je willen doen, na het VWO?”, werd er veelal gevraagd door mijn leraren acht jaar geleden in het laatste jaar van het VWO. “Luiers verschonen”, was mijn standaard antwoord. De leraren schudden nog net niet hun hoofd. “Je hebt bijna je VWO-diploma, het wordt nu weleens tijd om serieus naar universiteiten te gaan kijken.” Ik knikte altijd braaf, maar naar een universiteit gaan? Dat is er nooit van gekomen.
Ik hou zo erg van het zorgen voor kinderen
Inmiddels ben ik 26 jaar en woonachtig in Engeland sinds 2017. Hiervoor heb ik in Amerika gewoond. En wat heb ik al die jaren gedaan in het buitenland? Luiers verschonen. Ik ben een nanny in hart en nieren. Van oppasbaantjes hier en daar in mijn tienerjaren, naar au pair in Amerika, naar nanny en maternity nurse (privé kraamzorg) in Engeland. Ik heb inmiddels vier pasgeboren baby’s onder mijn hoede gehad, maar ik heb zelf nog geen kinderen. Mijn Britse verloofde Adam grapt hier weleens over: “Wanneer wij aan kinderen beginnen, sta jij al 1-0 voor!” Mijn passie ligt bij het zorgen voor kinderen. Het was in Amerika dat ik besloot dat, ondanks mijn VWO-diploma, werken als nanny toch echt is wat ik wilde.
Mijn familie verklaarde mij voor gek
Vele mensen hebben een idee bij au pairs in Amerika. Er zijn verschillende programma’s op tv die een beeld schetsen. Mijn familie en vrienden verklaarden me nog net niet voor gek: “Je gaat wát doen? Werken voor een onbekende familie? In Amerika? Ver weg van huis?” Yep, niemand kon me overtuigen deze stap niet te wagen. Op 4 januari 2016, vloog ik als 19-jarig meisje, naar een onbekende stad, in een onbekend land, om bij een onbekende familie te gaan wonen.
Ik had alleen nog via beeldbellen contact met mijn familie
Ik verhuisde naar Seattle om voor minimaal een jaar voor een meisje van 20 maanden te gaan zorgen. Het enige contact dat ik met de familie had voordat ik naar Amerika verhuisde, was via Skype of FaceTime. Ik herinner me dat ik super zenuwachtig was tijdens de vlucht. Maar toen ik richting de familie liep om ze voor de eerste keer te ontmoeten, waren al mijn zenuwen weg. We klikten meteen. En nu zeven jaar later, klikken we nog steeds.
45 uur in de week werken
Mijn taak als au pair was 45 uur per week voor dit meisje zorgen. Ze was net nog geen twee jaar oud, en werd overgedragen aan wat voor haar een vreemde was. Doordat ik dat goed begreep hield ik afstand, maar op hetzelfde moment ook weer niet. Ik vind het belangrijk om de grenzen van kinderen te respecteren, maar tegelijkertijd moeten ze ook echt wel naar mij luisteren. De eerste weken spendeerde ik om haar en mijn host parents te leren kennen.
Ik moest wennen aan de afwijkende Amerikaanse gewoontes
Er zijn allemaal Amerikaanse gewoontes. Wist je dat je in Amerika rechts af mag slaan met de auto, als het stoplicht gewoon nog op rood staat? Ja, ik dus niet, dus de eerste keer in de auto bezorgde me een kleine hartaanval. En als je bij een fastfood restaurant een cheeseburger menu bestelt, krijg je standaard twee cheeseburgers. Wist je dat maandverband 10$ kost, maar dat je wel altijd gratis water in restaurants krijgt, ook als je geen drankje besteld?
Ik had een compleet eigen huisje
Ik kreeg altijd de vraag: “Hoe zag je kamer eruit?!” Ik had een slaapkamer, badkamer, keuken en woonkamer. Mijn host parents vonden het belangrijk dat als ik me wilde terugtrekken, daar de gelegenheid voor was. In de 1,5 jaar tijd dat ik daar woonde en werkte, heb ik mijn keuken maar één keer gebruikt. Dat was op Thanksgiving, omdat we ruimte te kort hadden in de hoofdkeuken.
Onderdeel van de familie
De weken vlogen voorbij. Ik was niet alleen maar hun werknemer, ik was deel van hun familie. Ik leerde mijn nanny kind Nederlands en al heel snel konden we gesprekken voeren. Als we aan de eettafel zaten, antwoordde ze haar ouders in het Engels, en mij in het Nederlands. Ik maakte vrienden en leerde de stad kennen zonder gebruik te moeten maken van mijn navigatie. Amerika werd mijn thuis. Seattle werd mijn thuis. De hoge gebouwen, de winkels. Heimwee? Nooit gehad. Het was alsof het zo had moeten zijn.
Naast mijn nanny werk ging ik reizen
Als au pair kreeg ik elke week betaald, naast dat ik kosten en inwoning kreeg. Ik besloot al snel dat ik niet wilde sparen. Ik ging reizen. In de weekenden was ik vrij en ben ik door heel Amerika geweest. Van Florida naar Hawaii, van Arizona naar Californië. Ik reisde in mijn eentje. Ik zou het iedereen aanraden. Het klinkt misschien super raar en gek, maar het waren de beste reizen die ik gemaakt heb. Het heeft me zoveel bijgebracht. Ik kan het allemaal zelf. Ik stond op de top van een vulkaan in Hawaii in mijn eentje. Never been more proud. Ik verloor mijn paspoort; paniek. “Rustig worden, en paspoort vinden.” Een Disney attractie ging stuk en ik zat uren vast; eng in het begin, maar nu jaren later vertel ik daar grappend over. Een beer rondom mijn tent in Yosemite park? Ja, nog steeds super in paniek als ik daar aan denk. Ik ga nooit meer kamperen. Ondertussen ging mijn werk ook nog gewoon door. Met kleine Charissa naar de bibliotheek. Er werd voorgelezen in verschillende talen. Zo bezochten we Spaans, Chinees en Japans. Gymnastiek lessen, dagjes aan een meertje en veel playdates en met andere au pairs afspreken. Wij aan de koffie, de kids rondrennen. In augustus van dat jaar werd het tweede kindje geboren. Het was een thuisbevalling.
Ik kreeg er een tweede kindje bij
Vanaf de dag dat hij geboren werd, zorgde ik voor hem met mijn host mom. In Amerika krijg je niet veel maternity leave, dus na drie maanden moest ze terug aan het werk. Ik was inmiddels 20 jaar oud en had nu een 2-jarige en een 3 maanden oude baby onder mij hoede. Doordat ik zijn au pair was vanaf de dag dat hij geboren was, heeft hij nooit anders geweten. Hij werd groter, en ik hoorde bij zijn leven.
Ik besloot te verlengen
De maanden kwamen dichterbij januari. In januari zou ik er een jaar zijn. Als au pair in Amerika kun je een jaar blijven. Na dat jaar kun je verlengen met nog een jaar met dezelfde familie of een nieuwe familie toegewezen krijgen. Mijn host familie sprak uit dat ze me heel graag wilde houden. En ik? Ik was nog niet klaar om de kinderen achter te laten. Ik besloot te verlengen met zes maanden. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen de kids achter te laten. Ik zorgde vijf dagen per week voor ze. Ik hield, en hou nog steeds, van ze.
Tijd voor afscheid
De zes maanden vlogen voorbij. Het was tijd om afscheid te nemen. Ik moest terug naar Nederland, maar ik wilde helemaal niet terug. Ik was zo gewend aan Amerika. Ik vond de Amerikanen vriendelijker dan de Nederlanders. Ik vond het eten (niet alleen maar fastfood) beter. Er was meer te doen. En ik wilde bij de kinderen blijven. Ik was zo gewend geraakt aan mijn leven in Amerika en mijn werk. Maar mijn visa hield op, dus ik vertrok. Mijn host parents huilden op het vliegveld, ik huilde ook. De kids wisten niet wat er aan de hand was. Ik heb gehuild tot ik landde in Amsterdam.
Nederland was niet meer mijn thuis
Mijn familie in Nederland was erg blij dat ik er weer was. Ik niet. Ik voelde me niet meer thuis in Nederland. Alles was nog hetzelfde, maar ik was veranderd. Nederland was niet meer mijn thuis. Ik wilde niet naar school, wat eigenlijk mijn plan was: een jaar (en een half) een tussenjaar, en dan de studie pedagogisch medewerker of zoiets, zodat ik nog steeds luiers kon verschonen. Ik kon het niet. Een paar weken later vertrok ik naar Zwitserland om daar als au pair aan de slag te gaan.
Ik woon en werk nu in Engeland en ga trouwen
We zijn nu zeven jaar verder. Ik woon en werk in Engeland. Ik zie mezelf niet meer wonen en werken in Nederland. Mijn verloofde is Brits. Onze bruiloft staat gepland in september, hier in Engeland. Op dit moment werk ik als nanny, voor drie kindjes; een 4-jarige, een 3-jarige en een 1-jarige. Van wie de 1-jarige een zeer zeldzaam syndroom heeft. Ik ben gelukkig hier in Engeland. Ik heb mijn Amerikaanse familie twee keer gezien nadat mijn avontuur als au pair in Amerika eindigde. De kindjes zijn mijn bruidskinderen.
De levenservaring is zo waardevol
Het heeft heel wat hobbels gehad om te belanden waar ik nu ben. Zwitserland: het was een vreselijke ervaring. Een au pair family in Engeland; hoe ze in Engels zo mooi zeggen; “kicked you out of the house”. En mijn verloofde ontmoeten en onlangs vechten voor een diagnose voor mijn huidige 1-jarige nanny kindje. Het heeft mij zulke diverse levenservaringen opgeleverd!
Lees HIER verder.
CHARISSA
Insta: @Charissa2196
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
