Ik maak me zorgen om mijn pasgeboren baby Liv

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken. De vorige delen vind je hieronder:

Ik ben zo in een roes dat ik niet eens in de gaten heb dat Liv niet huilt en grijs ziet

De kraamtijd met Liv*

Mijn moeder past op Liv, ze belt me op, dat doet ze eigenlijk nooit…

De geringe groei van Liv baart me zorgen

Op 6 januari moet Liv voor haar tweede inenting naar het consultatiebureau. Ze is dan bijna vier maanden, maar het consultatiebureau loopt hier een maand achter vanwege drukte en personeelstekort. Hierdoor ben ik al twee maanden niet met haar geweest. Ik kleed haar uit. Ze moet gewogen worden. Haar gewicht is 5.5 kg, eigenlijk vind ik dit erg weinig. Ze is bijna vier maanden en woog 3 kg bij haar geboorte. Slechts 2.5 kilo in vier maanden erbij. Ik had niet verwacht dat ze zeven kilo zou wegen, ze is klein en fijn, dat zie ik zelf ook wel, maar op een ruime 6 kg had ik zeker wel gerekend. We gaan het kamertje in en op het computerscherm zie ik het al: een dip in haar lijn. Ze is slechts 600 gram gegroeid in twee maanden tijd. Het baart me zorgen. Ik vertel dat Liv veel spuugt en dat ik morgen een doktersafspraak heb staan. De JGZ-arts maakt zich geen zorgen. We weten de oorzaak immers van haar slechte groei: het vele spugen. Ik uit mijn zorgen over haar ontwikkeling. Ook daar is een logische verklaring voor. “Als je veel spuugt, heb je niet echt zin om te spelen of dingen te ondernemen”. Klinkt logisch…

De huisarts schrikt wel degelijk van Liv…

De volgende dag zit ik bij de huisarts. Ik vertel dat ze veel spuugt en daardoor huilt en te weinig groeit. De huisarts schrikt wel een beetje van de 600 gram die ze slechts gegroeid is. We worden doorgestuurd naar de kinderarts waar we de volgende dag nog terecht kunnen. 

De kinderarts vindt medicatie niet nodig

Liv wordt opnieuw gewogen en we vertellen ons verhaal. Op het moment dat we tegenover de (leerling)arts zitten, is Liv rustig en gedraagt ze zich voorbeeldig. Ik vraag om refluxmedicatie, maar de arts vindt het niet nodig. Wel heeft ze een paar kleine plekjes spruw ontdekt waar ik nystatine voor meekrijg. Een beetje gefrustreerd lopen we het ziekenhuis uit. “Nog geen steek verder”, zucht ik. Zodra de auto start, begint Liv alweer te huilen en thuis weigert ze wederom al haar flessen. Ondertussen is ze helemaal hees van het huilen. Ik voel me schuldig dat ik me zo weg heb laten wegsturen. Mijn meisje spuugt, ik heb al twee kinderen, ik ken dit gedrag niet, ze moet gewoon iets voor haar reflux. De volgende dag bel ik gelijk de poli op en krijg een andere arts aan de lijn. Ik smeek haar bijna om iets voor te schrijven. “Luister, baat het niet dan schaad het niet. Als het niet blijkt te werken, stop ik er direct mee, maar geef me alsjeblieft iets. Het meisje heeft bijna geen stemmetje meer”. Toen minuten later kan ik bij de apotheek medicatie ophalen. Gelijk geef ik het aan Liv en niet lang daarna kan ik haar eindelijk zonder huilen op haar buikje leggen. Ze tilt haar hoofdje op. Ik ben zo ontzettend trots en zeg tegen Arno: “Dit is het! Dit is het! We hebben eindelijk de oplossing!”.

De euforie is snel voorbij als Liv de volgende dag weer huilt, overstrekt en niet wil drinken

Het spugen is wel over, maar nu wil ze niet veel drinken. Inmiddels zijn we ook hele nachten met haar bezig. Ik besluit de medicatie even de tijd te geven, maar na een paar dagen zitten we toch weer op de poli. Ook de spruw is sinds ik de medicatie gebruik erger geworden in plaats van minder. We treffen een andere arts en hij schrijft een ander middel voor de spruw voor. “Het zou goed kunnen dat ze niet veel wil drinken, omdat de spruw haar pijn doet”. Dat is ook wat ik mezelf voorhoud. 

Maar dan gaan we het weekend in…

Ik ben blij dat Arno thuis is. De laatste tijd komen we elkaar steeds vaker tegen in de deuropening als hij thuis komt en ik na een dag met een huilende Liv en twee drukke jongens het huis probeer te ontvluchten. Ik ga dan vaak alleen boodschappen doen, omdat ik de laatste tijd liever Liv niet meer mee neem in de wagen. De laatste weken heb ik nogal wat commentaar gehad. “Ach ze heeft honger”, zegt een mevrouw. “Nee hoor mevrouw, dan zou ze wel drinken”, antwoord ik. “Nou daar heeft er eentje slaap”, zegt een ander. “Nee hoor meneer, dan zou ze wel slapen”, antwoord ik. “Ach meisje, je bent net wakker zeker”, zegt weer iemand anders. “Nee mevrouw, ze slaapt nooit, dus ze is ook niet net wakker”, antwoord ik. “Zo zij is het er niet mee eens. Wat scheelt eraan?”, vraagt een mevrouw. “Nou, vertel jij het me?”, zucht ik. Ik word er echt moedeloos van. Om nog maar te zwijgen over de mensen die alleen naar de kinderwagen staren en nadenken…  Nee, ik ga tegenwoordig zonder Liv. Dat is voor ons beiden beter denk ik. Als Arno thuis binnenstapt, hoor ik vaak: “Pfffff, jeee, waar kom ik in terecht”. Ik kijk hem dan aan: “Ja, dit is al de hele dag zo. Hier heb je ze alle drie en oja Bob heeft net gepoept, hij moet nog verschoond worden. Ik ben weg!” Vaak zit ik al in mijn auto, voor hij kan antwoorden. Rust.

De week erna zitten we weer twee keer op de poli

Elke keer wordt er een nieuw plan bedacht dat ik thuis mag proberen. Ik mag haar ook laten opnemen. “Opnemen? Nee, dat gaan we niet doen. Kom maar op met die koemelkvrije voeding. Dat ga ik mooi thuis proberen”, denk ik. Na een paar dagen koemelkvrije voeding proberen, zit er nog steeds geen millimeter vooruitgang in. Op een vrijdagmiddag ga ik vaak op de koffie bij mijn oma. Het is ongeveer 20 minuten lopen. Ik loop met Jack, Bob en Liv in de wagen erheen. Liv huilt serieus de gehele weg. Bij mijn oma geef ik Liv op haar schoot, want ik word gebeld door het ziekenhuis. Ze vragen hoe het gaat. Ik barst in huilen uit. “Niet… Het gaat niet. Ze drinkt niet en huilt alleen maar. Ik ben hele dagen met haar bezig en inmiddels ook een paar nachten. Ik heb nog twee kleintjes rondlopen. Ik weet het niet meer”, antwoord ik wanhopig. “Mevrouw, breng haar maandag maar om 11.00 uur op de kinderafdeling. We gaan haar opnemen. De voeding had al wat verbetering moeten laten zien, en u kunt niet nog weken zo doorgaan. U heeft een gezin te runnen. Het klinkt alsof u ook op uw tandvlees loopt. Breng haar hier, dan gaan we haar observeren”. Een beetje beduusd hang ik op. Eindelijk gaan ze er serieus naar kijken, maar goed het betekent wel dat ik mijn meisje niet thuis heb. Ik vind dit moeilijk. Ik voel me falen als moeder. “Waarom krijg ik dit niet opgelost?! Ze is mijn derde kindje. Kom op, ik ben geen beginner… Waarom lukt het me niet met Liv? Ik ben haar moeder. Ik moet voor haar zorgen. Voor haar welzijn. Nu leg ik die zorg in andere handen, mensen die haar niet kennen, die ik niet ken”, denk ik. Gelukkig hebben we nog een weekend om aan het idee te wennen.

Lees HIER het vervolg

MELISSA

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.