Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar sterrenkindje Liv. Hieronder staat de eerste delen.
Ik ben zo in een roes dat ik niet eens in de gaten heb dat Liv niet huilt en grijs ziet
Mijn moeder past op Liv, ze belt me op, dat doet ze eigenlijk nooit…
Ik maak me zorgen om mijn pasgeboren baby Liv
Liv is geen moment stil geweest
Op dinsdag 4 februari 2020 sta ik ‘s morgens in de apotheek, wanneer ik word gebeld door het ziekenhuis. Er is plek in het WKZ. De ambulance is besteld. De mevrouw vraagt of we zo snel mogelijk kunnen komen. Ik haal Arno op en we rijden naar Gouda. Daar aangekomen hebben we een gesprek met Livs artsen en dan komen de ambulancebroeders ons ophalen. Ik ga met Liv mee. Arno rijdt achter ons aan. In de ambulance krijst Liv alles bij elkaar. De rit duurt ongeveer een half uur en Liv is geen moment stil geweest. Het liefst pak ik haar uit de maxicosi en houd ik haar dicht bij me, maar dat gaat niet.
Ik moet een dagje voor mezelf nemen
Aangekomen in het WKZ ben ik een beetje onwennig. Ik ken het ziekenhuis niet. De ambulance mensen brengen ons naar onze kamer. Een grote kamer helemaal in de hoek. Een verpleegkundige installeert ons. Ze stelt me allerlei vragen over Liv. Als het tijd is voor Liv haar voeding, hangt ze de melk aan een sondepomp in plaats van dat ze het geeft met een spuitje in de hand. Als Arno aankomt, berg ik Liv haar spulletjes netjes op en besluiten we dat Arno vanavond bij Liv blijft slapen en ik naar huis ga. Morgen blijf ik één dag thuis. Ik heb al ruim een week hoge koorts en voel me niet fit. Ik moet even een dagje uitzieken en dan kan ik er wel weer tegen aan. Ik rijd naar huis waar mijn broer en schoonzus koekjes hebben gebakken met de jongens en eten hebben gekookt. We eten met elkaar en daarna leg ik de jongens op ons bed en kruip er zelf bij.
Mijn man belt me geschrokken op
De volgende morgen heb ik nog steeds hoge koorts en vraag een moeder van een klasgenootje van Jack of zij Jack op kan halen om naar school te brengen. Ik bel mijn schoonmoeder of ze alsjeblieft Bob op kan halen, zodat ik even één dag kan uitzieken op de bank. ‘s Middags belt Arno: “Melis, er zijn vandaag zoveel artsen langs geweest, ook één met leerlingen erbij. De arts zei iets tegen zijn leerlingen waar ik van schrok. Liv lag te slapen, maar hield haar beentjes kaarsrecht gespannen in de lucht. De arts zei tegen zijn leerlingen dat dit een heel vreemd beeld was, en ohja, ze denken in de richting van een stofwisselingsziekte. Morgen willen ze een MRI onder narcose, met ruggenmergpunctie om hersenvocht af te nemen”. Ik ben even stil. “Oke. In eerste instantie ben ik blij dat er veel ogen naar haar kijken. Een stofwisselingsziekte, wat is dat nu ook alweer? En ze heeft toch de hielprik gehad?”, antwoord ik. Ik ga na het telefoongesprek op Google. Ik lees dat het erfelijk is en vele stofwisselingziektes een vroegtijdig overlijden veroorzaken. Ik klik het weg. “Dit heeft ze niet. Niemand die ik ken heeft een stofwisselingsziekte, dus van wie zou ze het moeten erven? En nee, mijn kind gaat niet dood. Doe niet zo raar”, besluit ik.
Mijn schoonmoeder haalt Jack op van school. ‘s Avonds komt mijn moeder langs. Ik moet huilen. Ik ben ineens bang dat Liv gehandicapt is en nooit zal kunnen lopen. Ik ben verdrietig, maar denk gelijk: “Prima, dan duw ik de rest van mijn leven jouw rolstoel en zorg ik voor mijn zorgenkindje”. Ik ga vroeg naar bed.
De huisarts onderzoekt mijn bloed en urine
De volgende dag ga ik ‘s morgens vroeg naar mijn huisarts en vertel dat ik al anderhalve week hoge koorts heb. Dat Liv in het ziekenhuis ligt en dat ze een stofwisselingsziekte vermoeden. Ze prikt bloed uit mijn vinger en ik moet urine opvangen. Ze helpt nog een patiënt tussendoor en roept me dan weer binnen. Ze kan eigenlijk niet iets vinden. Mijn ontstekingswaardes zijn misschien iets te hoog, maar niet verontrustend. Gezien de situatie geeft ze me een antibioticakuur om te kijken of dat iets gaat helpen. Ik rijd naar mijn schoonouders en ga dan met hen en Bob naar Liv.
We besluiten bij Liv te blijven vannacht
Arno en Liv liggen inmiddels op een kleiner kamertje vlakbij de zusterpost omdat Liv toch wel veel huilt en ze bang zijn dat ze haar anders niet horen. Ik ben zo blij om mijn meisje weer te zien. Vandaag krijgt ze ook de MRI. We besluiten beiden hier te blijven vannacht. De jongens slapen bij mijn schoonouders. Ik boek een kamer in het Ronald MacDonald Huis, want er mag maar één persoon bij Liv slapen.
Lees HIER het vervolg
MELISSA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
