Mijn man Arno heeft de blikken van de artsen serieuzer zien worden bij het bedje van Liv

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar sterrenkindje Liv. Hieronder staat de eerste delen.

Ik ben zo in een roes dat ik niet eens in de gaten heb dat Liv niet huilt en grijs ziet

Mijn moeder past op Liv, ze belt me op, dat doet ze eigenlijk nooit…

Ik maak me zorgen om mijn pasgeboren baby Liv

Na de observatie van pasgeboren Liv, krijg ik een doorverwijzing naar de afdeling kinderneurologie, ik snap het niet

Mijn man Arno belt: “Melis, er zijn vandaag zoveel artsen langs geweest bij kleine Liv, ook één met leerlingen erbij, die arts zei iets tegen zijn leerlingen waar ik van schrok”

Ik pink een traantje weg

Het is 6 februari 2020, de dag van de MRI. Om een uur of 1 komt verpleegkundige Sofie ons ophalen. De MRI is in het Prinses Maxima Centrum. Het WKZ en het Maxima zijn door middel van een loopbrug met allerlei gekleurde ramen met elkaar verbonden. Liv kijkt haar oogjes uit op de loopbrug, verwonderd door alle kleurtjes. Aangekomen in het Maxima Centrum moeten we nog heel even wachten tot we opgehaald worden voor de scan. We drinken nog even een kopje koffie. Als we geroepen worden mag er één persoon mee de kamer in. Er is geen twijfel over mogelijk dat ik dat ben. Ik ontdoe me van al mijn sieraden en leg Liv op het bed van de scan. Ik hou haar beet, aai haar en geef haar kusjes als ze een kapje op haar gezicht krijgt voor de narcose. Langzaam zie ik mijn meisje dieper wegglijden. Ik moet de kamer uit en kijk nog één keer achterom. Daar ligt mijn kleintje. Zo klein, zo’n groot apparaat, zoveel mensen om haar heen en ik moet weg. Anderhalf uur moet ik haar hier laten. Ik pink een traantje weg.

De arts begint zachtjes te fluisteren met de verpleegsters in de kamer

Arno en ik lopen door het Maxima Centrum heen. Wat is het hier mooi en netjes en van alles voorzien. Veel BN’ers dragen het Maxima een warm hart toe, en dat is mooi, maar de kindjes zijn er zo ziek. Daar mag ook wel eens wat nieuwe speeltoestellen en acties voor komen. De tijd gaat langzaam en beiden worden we toch steeds zenuwachtiger. We lopen terug naar de wachtkamer waar we nog met een ander stel praten waarvan hun zoontje ook in de scan ligt. We worden geroepen. Liv is in de uitslaapkamer en we mogen naar haar toe. Mijn hart breekt als ik mijn meisje zo zie liggen. Ze ligt naakt te slapen onder een dekentje, met zalf op haar oogjes, een hand en voetje ingepakt met infuus, een grote pleister op haar rug en wat is ze bleek. Ik wil haar bij me, maar we moeten wachten tot ze wakker is. De arts die de scan heeft gemaakt, komt de kamer binnen en begint zachtjes te fluisteren met de verpleegsters in de kamer. Ik vang de woorden ‘erg afwijkend’ op, maar leg nog geen link. Tot op de dag van vandaag weet ik niet of dit daadwerkelijk over Liv ging.

Arno heeft de blikken van de artsen serieuzer zien worden

Als Liv tegen vijven wakker is, worden we opgehaald en gaan we terug via de loopbrug naar het WKZ. Daar kroel ik de hele avond met mijn schatje. Ik ben zo trots op haar. Haar aankleden met dat infuus vind ik lastig, dus ik vraag er hulp voor. ‘s Avonds huilt Liv erg veel, eigenlijk is ze weer niet stil te krijgen. Als ze om half 12 eindelijk rustig slaapt, besluiten Arno en ik beiden even een paar uurtjes in een goed bed te pakken in het Ronald Macdonald Huis. We sluipen de kamer uit en steken de weg over. We ploffen op bed en bespreken onze zorgen. Ineens begint Arno te huilen: “Melis ik kan met alles leven, als we haar maar niet kwijt raken.” Ik kijk hem aan. “Nee joh, Arno”, zeg ik, “dat gebeurt niet. Ze gaat niet dood. Ze is misschien gehandicapt, maar ze gaat niet dood”. “Oh Melis, het waren zoveel artsen de afgelopen dagen en hun blikken worden steeds serieuzer.” Ik besef me dat de afgelopen dagen heftig zijn geweest voor hem. Terwijl ik thuis ziek op de bank lag, heeft hij de ene na de andere arts voorbij zien komen en hun blikken en ondertoon zien veranderen. Toch stel ik hem gerust: “We raken haar niet kwijt.” Ik ben bang, maar ik geloof wat ik zeg.

Ik krijg een telefoontje uit het WKZ

Lang duurt ons nachtje in het Huis niet. Om 5.15 uur word ik wakker gebeld of ik naar het WKZ kan komen. Liv huilt al een aantal uur, ze krijgen haar niet stil en ze hebben nog meer kinderen. Ik steek in de kou de weg over en ga naar Liv. Ik pak haar bij me en samen liggen we te kroelen. Ze is stil. Ik probeer nog wat te slapen, maar dat lukt slecht. In de kamer naast Liv begint een jongen te schreeuwen en ik hoor alle verpleging er heen rennen. Hij heeft een epileptische aanval en zichzelf opgesloten in de badkamer. De jongen brult door. Ik houd Liv nog wat steviger beet en denk: “Als dit het maar niet is bij jou meisje”.

Om een uur of 9 komt ook Arno naar ons toe. Als het goed is krijgen we vandaag al wat te horen over de MRI. Daarna wil Arno graag even naar huis. Hij is al vier dagen niet thuis geweest. Ik zal dan vanavond bij Liv blijven slapen.

Lees HIER het vervolg

MELISSA