Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar sterrenkindje Liv. Hieronder staat de eerste delen.
Ik ben zo in een roes dat ik niet eens in de gaten heb dat Liv niet huilt en grijs ziet
Mijn moeder past op Liv, ze belt me op, dat doet ze eigenlijk nooit…
Ik maak me zorgen om mijn pasgeboren baby Liv
Ik begin zelf ook te snikken
Het is 27 januari 2020. ‘s Morgens om 11.00 uur lopen we het ziekenhuis in Gouda binnen. Arno achter de wagen en ik draag Liv haar koffertje. We lopen naar de afdeling waar we worden ontvangen door een lieve verpleegkundige en een pedagogisch medewerker. We vertellen ons verhaal als ik tegelijkertijd Liv een flesje probeer te geven waar ik thuis al om half 10 mee begonnen was. Ze huilt, weigert en overstrekt. Ik klem haar helemaal stevig in mijn armen en houd haar hoofdje met mijn handen tegen mijn borst. Helemaal geborgen, want zo troost ik haar thuis ook het beste. Ik begin zelf ook te huilen en snikkend vraag ik of er wel iemand is die naar haar toe gaat als ze huilt en ik er niet ben. Ze stellen me gerust en ik vraag hen nadrukkelijk haar dan op deze manier te troosten. Na al die weken weet ik wel wat enigzins helpt.Â
Het gaat tegen mijn gevoelens in, maar ik laat Liv achter
Liv gaat slapen en Arno en ik besluiten beneden wat te gaan eten. Zo kunnen we even kijken hoe het gaat als wij er niet zijn en zijn we toch dichtbij. Als we na het eten de afdeling weer op lopen, staat er een zuster achter de balie Liv te wiegen. Ze was na 10 minuutjes alweer huilend wakker geworden. We hebben een gesprek met twee artsen en zij besluiten haar eerst 48 uur te observeren. Ook gaan ze een huillijst bij houden. Om ons en Liv wat rust te geven is het beter dat we beiden thuis slapen. Als het een uur of 4 is besluiten we te gaan. Liv slaapt net weer en ik geef de babyfoon aan de balie aan de zuster. Op het moment dat ik me omdraai om weg te lopen, hoor ik haar starten met huilen. Mijn moederhart wil uit mijn lijf springen om naar haar toe te gaan. Als ik een stap richting Liv haar kamertje wil maken, zegt de zuster dat ik beter kan gaan en dat zij wel even gaat kijken. Ik begrijp het, toch doet het zeer. Huilend loop ik de afdeling af. Weg bij mijn meisje van vier maanden die ik hoor huilen, waar ik de afgelopen weken dag en nacht mee bezig was, die aan mij vast geplakt zat. Wat is het moeilijk om haar achter te laten. Het gaat tegen alles wat ik voel en wil in.
In al die tijd is Liv maar 30 minuten stil geweest
We gaan eten bij mijn schoonouders waar ook de jongens zijn. ‘s Avonds ga ik met mijn moeder weer naar Liv. Ze blijkt veel gehuild te hebben. In al die tijd dat ik weg was, is ze maar 30 minuten stil geweest. Ik probeer haar weer een flesje te geven, maar het is weer niet veel wat ze drinkt. Ik ga pas weg als ze slaapt. Dat voelt fijner. Ik voel me zelf ook niet fit. Thuis temperatuur ik mezelf en blijk ik bijna 40 graden koorts te hebben. Snel slapen maar. De volgende morgen vraag ik het ziekenhuis hoe de nacht is gegaan. “Veel huilen en weinig drinken”. Niets nieuws. Ik breng Jack naar school, Bob bij mijn schoonouders en ga snel naar Liv. In het ziekenhuis ligt nog een baby’tje van een oud collega van me en met haar zit ik op de gang een tijd te praten als de kids slapen. Liv slaapt die middag echt twee uur achter elkaar en ik weet niet wat ik mee maak. Die avond ga ik na het eten weer terug om haar in bad te doen en de laatste fles aan te bieden.
Het ziekenhuis vindt de huillijst enorm lang
In de voorbijgaande dagen vertoont Liv hetzelfde gedrag als thuis. Een logopedist en een fysiotherapeut komen langs en de artsen zetten nog hoger in op koemelkallergie. Liv heeft nu de meest verknipte voeding die er bestaat. Ook krijgt ze nu standaard paracetamol om de 6 uur. De verpleegkundigen zijn 90 procent van hun dienst met Liv bezig, omdat ze zoveel huilt. Ze vragen zich allemaal af hoe ik dit thuis heb gedaan met haar en de jongens. Ik vertel dat Jack en Bob veel achter de televisie zaten met een bakje chips, ik heel de dag met Liv liep en dat het eigenlijk wel gewoon ging. Als ik op een middag de huillijst onder mijn neus geschoven krijgt, reageer ik: “Oh, het viel vandaag best mee”. Waarop ik te horen krijg: “Viel best mee? Dit blok is vier uur huilen achter elkaar!”.
De volgende dag zit ik terug in de auto wanneer de arts mij belt
“We willen morgen een echo maken van haar maag, slokdarm en hersenen. Ze krijgt een EEG en een hersenfilmpje”. Ik denk na. “Waarom een hersenfilmpje en echo van de hersenen? Ze mankeert wat aan haar slokdarm hoor”, zeg ik. “We willen dingen uitsluiten, maar maak je geen zorgen”, antwoordt de arts. Ik denk: “Doe ik ook niet, mijn kind mankeert niets geks ze heeft gewoon haar slokdarm kapot gespuugd.”
De volgende dag is de echo al vroeg
Samen met de pedagogisch medewerkster lopen ik met Liv in haar wiegje naar wachtruimte. Als we opeghaald worden, moet Liv uitgekleed worden. Liv krijst alles bij elkaar waardoor sommige dingen niet goed te zien zijn. Toch heeft de echoscopist geen vreemde dingen gezien. “Nou gelukkig maar”, concludeer ik. We rijden terug naar Liv haar kamer waar ook Arno aan is gekomen om bij de EEG te zijn. We gaan eerst even wat eten.
Uit het hersenfilmpje en de echo blijken geen vreemde dingen
In het begin van het hersenfilmpje slaapt Liv lekker tegen me aan. Maar al snel wordt ze wakker en schreeuwt ze weer de hele kamer bij elkaar. Gelukkig maakt dit voor het hersenfilmpje niets uit. Uit het hersenfilmpje en de echo blijken geen vreemde dingen. De artsen willen de nieuwe voeding nog even de tijd geven. Het is vrijdag en we spreken af om maandag het verdere plan te maken. Als we zaterdag bij Liv zijn, weigert ze de hele dag haar flessen. Ze wil werkelijk geen druppel. We gaan snel even thuis bij de jongens kijken. Snel douchen en dan weer naar Liv. Als we de auto in willen stappen om naar Gouda te gaan, worden we gebeld.
Ze willen Liv per direct een sonde geven
Ze huilt al erg lang, maar wil niets drinken. “Doe maar”, zegt Arno, maar ik begin te huilen en roep: “Nee, nee, wacht ik ben onderweg. Ik wil bij haar zijn en haar beethouden als jullie dat doen.” Arno zegt toch dat de verpleegkundige het nu gelijk mag doen, omdat hij niet wil dat Liv nog langer huilt. Ik ben verdrietig. Mijn kind krijgt een slang door haar neus en ik ben er niet om haar vast te houden, wat een shitzooi! Als we aankomen in het ziekenhuis, staat Liv in haar wagen bij de zuster. Ze ziet er gelijk uit als een patientje met die slang. Ze huilt niet en daar ben ik blij om. Eindelijk een vol buikje zonder pijn.
Maandag is het gesprek met de artsen
Ze zijn uitgedokterd, maar vinden toch dat er nog geen vooruitgang in zit. Ze willen ons over laten plaatsen naar het WKZ in Utrecht, omdat ze daar meer mogelijkheden hebben om verder onderzoek te doen. “Utrecht?”, denk ik. Arno en ik kijken elkaar aan. “Dat is een uur van ons huis! Kunnen we niet naar het Sofia?”, vragen we. Dat blijkt niet te kunnen in verband met de lange wachttijden. Zodra er plek is zullen we overgeplaatst worden naar het WKZ. Naar de afdeling Panda, kinderneurologie. Terug op Liv haar kamer komen de tranen. Deze had ik niet verwacht. “Wat is dit nu allemaal? Ze heeft toch gewoon reflux? Wat moeten wij met ons kind op een neuro afdeling? Ze heeft toch niets aan haar hoofd? Er is toch niets gezien op die echo? En de EEG was ook goed. Ik snap het niet”, peins ik.
Lees HIER het vervolg
MELISSA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
