Het is oneerlijk: ik kan geen van mijn kinderen missen

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.}

Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar sterrenkindje Liv. Hieronder staat de eerste delen.

Ik ben zo in een roes dat ik niet eens in de gaten heb dat Liv niet huilt en grijs ziet

De kraamtijd met Liv*

Mijn moeder past op Liv, ze belt me op, dat doet ze eigenlijk nooit…

Ik maak me zorgen om mijn pasgeboren baby Liv

Na de observatie van pasgeboren Liv, krijg ik een doorverwijzing naar de afdeling kinderneurologie, ik snap het niet

Mijn man Arno belt: “Melis, er zijn vandaag zoveel artsen langs geweest bij kleine Liv, ook één met leerlingen erbij, die arts zei iets tegen zijn leerlingen waar ik van schrok”

Mijn man Arno heeft de blikken van de artsen serieuzer zien worden bij het bedje van Liv

“Wat Liv betreft heb ik geen goed nieuws”, zegt de arts

De morgen breekt aan… Ik ontwaak niet uit een nachtmerrie, want ik heb niet geslapen. Al vroeg komt Arno zijn oom onze kamer binnen. Hij heeft een zoon van twee jaar verloren. Ik val hem huilend om zijn nek en vraag hem hoe je dat moet doen, afscheid nemen van je kind. “Vertel me hoe het moet, hoe doe je dat.” We praten lang met hem, terwijl ik Liv op schoot heb. Ondertussen krijgt Liv voeding via de pomp. Ze krijgt nu zes keer per dag alles via de sonde. Om de 4 uur. In de tussentijd zit ze niet vast aan de pomp.

Er komt nog een arts binnen om zichzelf voor te stellen

Het is de dienstdoende arts voor het weekend. Prima. Van de verpleging weet ik dat de ouders van Liv haar buurjongetjes op de afdeling, de scan van hun zoontjes hebben gezien. Ik wil dat ook en vraag aan de arts of ze dat kan regelen. Ze gaat het aan de behandeld arts vragen en zegt er dan nog bij: “Ik vond de scan eigenlijk wel meevallen.” Ik kikker helemaal op, mijn hart maakt een klein sprongetje. “Zou het dan toch misschien meevallen? Zitten ze dan toch verkeerd?”, denk ik. Voor het eerst in 24 uur krijg ik een zandkorreltje hoop. Arno vindt het een slechte opmerking en zegt me dat ik het moet vergeten. “Melis, ze komen niet met zoveel man je kamer in om je zoiets te vertellen als ze niet eigenlijk al bijna zeker weten dat het is wat ze vermoeden. Ze verzieken niet je leven als het ook nog mee zou kunnen vallen.” Dat is waar en dat weet ik ook wel, maar ik wil zo graag een sprankje hoop hebben. Want hoop doet leven.

Iedereen totaal uit het veld geslagen door de mokerslag die door de familie is gegaan

Er komen de hele dag door vrienden en familie langs. Het is niet alleen ‘ons’ verdriet, het raakt iedereen om ons heen zo diep. Familie en vrienden nemen vuile was mee en brengen schone kleding. We videobellen met Jack en Bob met ons pokerface op. Zij weten nog niets en dat willen we zo houden. Natuurlijk wil ik ze gaan vertellen dat hun zusje ziek is, maar zolang ik zelf nog niet bij hen ben, we niet als compleet gezin thuis zijn, wil ik het niet vertellen.

Jack en Bob komen ‘s middags met mijn oma en broer naar het ziekenhuis. We wachten hen op bij de lift. Arno met Liv en een ballon in zijn handen. Als de liftdeuren open gaan, doe ik moeite mijn tranen te bedwingen. Ik wil zo normaal mogelijk doen. Ze vliegen ons in de armen. Wat zijn we blij dat ze er zijn, wat hebben we hen nodig. Zelf zijn ze niet bewust van de loodzware taak die hun te wachten staat: zij moeten strakjes allebei hun ouders op hun schouders nemen. We gaan naar de kamer. Ze kruipen op ons bed. Zij zien Liv voor het eerst sinds een week. Ze bekijken haar slangetje en alle apparaten in de kamer. Het is allemaal nieuw voor ze. Ze geven haar kusjes. Mijn hart smelt en breekt tegelijk. Sjonge, ook zij gaan haar kwijt raken, ook zij! “Klotezooi. Waarom!!!?”, denk ik.

Verdriet

Ik ga met Jack naar het winkeltje beneden. Zij slapen bij mijn moeder vannacht en zij is morgen jarig. In het winkeltje kiest Jack sokken en een sleutelhanger voor oma en een zusternijntje voor Liv. In de lift kijk ik naar Jack. Hij kijkt me aan en glimlacht. Hij heeft in de gaten dat er iets is, maar weet niet wat, dat zie ik aan alles. Ik zie er ook anders uit, slecht, moe, kapot, 10 jaar ouder in een dag. In de kamer laat Jack de kadootjes zien. Ik pak bij gebrek aan beter de kadootjes in in servetjes. De jongens vermaken zich nog met fietsjes over de gang, blazen ballonnen van de handschoenen en pakken alle verpleging in met hun charmes. Mijn oma van 84 heeft Liv een hele tijd op schoot. Ik vind het vreselijk dat zij dit mee moet maken, een achterkleinkind overleven. Dit raakt iedereen zo ontzettend hard. Hoe kan dit nu echt gebeuren? 

Als ze weggaan probeer ik niet te huilen maar zodra zij uit mijn zicht verdwenen zijn, breek ik. Daar gaat de helft van mijn gezin. Ik hou zoveel van alle drie, ik kan er geen één missen!

Lees HIER het vervolg

MELISSA

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.}