Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar sterrenkindje Liv. Hieronder staat de eerste delen.
Ik ben zo in een roes dat ik niet eens in de gaten heb dat Liv niet huilt en grijs ziet
Mijn moeder past op Liv, ze belt me op, dat doet ze eigenlijk nooit…
Ik maak me zorgen om mijn pasgeboren baby Liv
Mijn man Arno heeft de blikken van de artsen serieuzer zien worden bij het bedje van Liv
“Wat Liv betreft heb ik geen goed nieuws”, zegt de arts
Het is oneerlijk: ik kan geen van mijn kinderen missen
De artsen hebben de diagnose van mijn baby Liv, ik kom eindelijk te weten wat me te wachten staat
Nadat de artsen Livs doodvonnis uitspraken, ontstond er complete chaos
We komen sinds tijden weer thuis
Het is vrijdag 14 februari 2020. We besluiten voor het eerst sinds anderhalve week weer eens in ons huis te slapen. Ik vind het moeilijk om Liv achter te laten, maar weet ook dat we de komende nachten echt even zo veel mogelijk nachtrust moeten pakken voor als we over drie dagen thuis komen met Liv. We blijven tot 23.00 uur bij Liv en als ze slaapt vertrekken we. Als we samen het erf oprijden, voelt het gek. De laatste keer dat ik hier was was alles nog zo anders. Als we binnenkomen stap ik in een prachtig opgeruimd en schoongemaakt huis. Een groep vriendinnen en mijn schoonzusje hebben flink hun best gedaan en van de opkamer een speelkamer gemaakt. Ik ben zo dankbaar voor alle mensen om ons heen.
Ik gooi alles op de grond en begin te huilen
Ik pak de stapel kaarten van tafel en maak ze open. De stapel verandert van beterschapskaarten naar sterkte wensen. Sommigen zelfs van dezelfde afzender. Ze zijn van voor en na 7 februari. Zoals wij nu voor altijd een leven hebben voor en na 7 februari. De dag dat alles anders werd. Ik lees alle kaarten stuk voor stuk en dan ineens gooi ik ze allemaal op de grond. Ik begin te huilen, keihard met diepe halen en sla met mijn vuisten tegen de muur en zak vervolgens in elkaar op de keukenvloer. Normaal zie je dit in films, maar het bestaat dus echt dat je in elkaar dondert van verdriet. Op de keukenvloer zit ik op mijn knieën te huilen en kan alleen maar tussen het snikken door zeggen: “Mijn meisje, niet mijn meisje!” Het doet zo’n vreselijke pijn, dat ik het echt letterlijk in mijn hart kan voelen. Dit verdriet gaat mijn pet te boven. Het gaat ver voorbij alle verdriet die ik ooit in mijn leven heb moeten voelen. Het is peanuts bij de pijn die er nu door me heen gaat. Maandag komt mijn meisje thuis. Om herinneringen te maken, met ons, haar gezin, omdat ze gaat sterven. Mijn kind, mijn kind is ziek. Ze wordt me afgenomen. Wanneer en hoe, weet ik niet, maar binnen afzienbare tijd gaat mijn meisje dood. “Dood”, zeg ik tegen Arno, “waarom ons kind?”
Arno raapt me op van de keukenvloer
Hij houdt me beet met zelf ook de tranen in zijn ogen. “Melis we moeten er nog wat van maken zo goed en kwaad als het gaat. We moeten genieten van haar, want nu is ze er nog.” “Hoe dan?”, roep ik, “hoe kan ik nu genieten van haar als ik elke keer als ik naar haar kijk kapot ga, omdat ik weet dat ik haar kwijt raak”. We staan even zo tegen elkaar aan in de keuken, en ik word alweer wat rustiger. We besluiten naar bed te gaan, want de volgende dag wil ik weer op tijd naar Liv.
Liv krijgt nog minder voeding
‘s Morgens rijden we naar Utrecht en als we aankomen is Liv met een zuster in de keuken van de afdeling. Als ik aankom lopen en haar begroet, zegt ze heel zachtjes: “Aguuh” tegen me. Mijn hart maakt een sprongetje. Het brabbelen wordt steeds minder, maar dit doet ze nog maar even lekker. Ze reageert nog op me. De zuster vertelt me dat de voeding inmiddels op continu 20cc staat. Ze spuugt nog best heel veel en verdraagt grote porties niet meer. Ik vind dit jammer, want 20cc per uur vind ik zo enorm weinig, ik ben bang dat ze erg zal vermageren. En het laatste wat ik wil is een uitgehongerd lichaampje in een kistje. Ze zit nu ook continu aan de pomp vast, waardoor je die elke keer mee moet sjouwen als je Liv beet hebt.
Een nieuwe sonde
Mijn vader komt ‘s middags op bezoek en Liv moet dan weer zo hard hoesten en spugen, dat ze haar sonde uitspuugt. Met de verpleging besluiten we deze even uit te houden een paar uurtjes, zodat ik haar even “los” heb en we even kunnen genieten van haar prachtige gezichtje zonder pleister. Wat geniet ik hiervan. Ik kus haar beide zachte wangetjes wel honderd keer en krijg tranen in mijn ogen om mijn meisje even zonder slang en pleister te zien, even zie je niets aan haar. Even een gewone baby. Mijn baby. We maken heel veel foto’s. Als de sonde er na een aantal uurtjes toch echt weer in moet vanwege de medicatie die ze nodig heeft, neemt de zuster haar even mee van de kamer. Ze vraagt of ik erbij wil zijn, maar ik kan het niet. Ik voel me hier schuldig over. Echt zo schuldig. Maar aan een moeder die mee gaat huilen heeft Liv niets. Als ze terug komt met haar nieuwe sonde in, hoor ik dat ze niet eens gehuild heeft. Ik ben zo trots! Wat een heldin!
Jack wordt ineens ook ziek
‘s Avonds gaat Arno naar huis om langs mijn moeder te gaan. Jack is namelijk nog steeds ziek. Arno belt me dat hij naar de HAP gaat met Jack. Hij eet en drinkt al een paar dagen bijna niet, en Arno was erg geschrokken van hoe hij eruit zag. Zelf ben ik nog bij Liv. Mijn zwager en schoonzus komen vanavond op visite bij Liv en ik rijd met hun mee naar huis. Bij de HAP blijkt Jack een amandelontsteking te hebben en tegen uitdroging aan te zitten. De arts twijfelde over opname. “Het is op het randje”, zegt hij. In zijn computer kan hij blijkbaar ons familiedossier inzien, want hij zegt tegen Arno: “Wat voor weken maak jij mee. Ik lees dat je dochter in Utrecht ligt, je vrouw was hier gister aan het logeren en nu zit je hier met je zoon”. Arno vertelt kort over de situatie en daarom mag Jack mee naar huis met medicijnen. Maar dan moet hij wel snel gaan opknappen en niet verder uitdrogen. Gelukkig. Arno zet Jack af bij mijn moeder en ook ik laat me daar afzetten, zodat ik hem nog even zie. Daarna gaan we naar huis om te slapen.
Ik neem een meisje mee naar huis dat heel ernstig ziek is
De volgende morgen ga ik vroeg naar Liv. Ze hebben haar vannacht extra rivotril gegeven, omdat ze erg huilde en overstrekte. Hier heeft ze weer verder op geslapen. Ik besluit alvast wat spulletjes in te pakken, want morgen is het zo ver, dan mogen we eindelijk naar huis met haar! Ik heb ontzettend veel zin om weer met zijn vijven een gezin te zijn en mijn kinderen weer alle drie bij me te hebben. Ik vermoed ook dat Jack en Bob onze grote steunpilaren gaan zijn. Tegelijkertijd zie ik er tegenop. Ik neem een meisje mee naar huis dat heel ernstig ziek is, een meisje met serieuze medicatie, véél medicatie. Een meisje dat ik geen flesjes kan geven, maar alles via een slangetje. Een meisje aan een sondepomp. Er zal thuiszorg over de vloer gaan komen en ook de huisarts zal wekelijks op bezoek komen. Ineens zijn we in een absurde wereld beland, een wereld waarvan je wel eens gehoord hebt, maar nooit écht bij stil hebt gestaan dat het bestond. Eén van die gezinnen zijn wij zelf nu.
Ook zie ik op tegen het dagelijkse leven in ons dorp
Iedereen weet het vast inmiddels. Hoe kan ik ooit normaal een boodschap doen? Als iemand al aan me vraagt of het een beetje gaat, schiet ik al vol. Ik hoop gewoon heel erg dat ons nog een beetje tijd gegeven is om mooie herinneringen te maken met ons complete gezin. Al hoewel mijn gevoel zegt dat dit snel gaat verlopen bij Liv. Ik ben niet gek, ik zie ook het verschil van hoe ik haar drie weken geleden naar Gouda bracht en hoe ik haar morgen mee terug naar huis neem. Ik zie dat ze keihard achteruit gegaan is.
Nog een nachtje laat ik mijn moppie achter bij alle lieve verpleging die inmiddels ook als “eigen” is gaan voelen. Waar we in korte tijd heel veel bij mee hebben gemaakt. Ik laat haar met een gerust hart achter, omdat ik weet dat ik morgen met haar de deur uit loop. Morgen neem ik mijn kleine lieve Liv mee terug naar huis, waar ze hoort. En dan hou ik haar bij me… tot het eind.
Lees HIER het vervolg
MELISSA
🍀💚🍀💚🍀💚🍀💚🍀
heel veel sterkte
heel veel sterkte
❤️🩹
Heel veel kracht en liefde voor jullie.
als ik dat allemaal lees, ik kan niet meer stoppen met huilen. Ben zelf net oma geworden van een meisje . Liv heeft zo een mooi gezichtje. Ik kan me ook niet voorstellen dat er ergens een god is die zou dat niet moeten laten gebeuren .ik denk aan jullie
heel veel sterkte sterke vrouw ik zou ze ook tot einde thuis houden fijn dat je in een haar gewone omgeving ,bij haar vader en haar broertjes mag houden .Samen nog fijn genieten met zijn vijven 🙏❤️🥰
💝❤️💝❤️💝❤️
wat een vreselijke moeilijke tijd voor jullie allemaal.
Liv en haar broertjes hebben een kanjer van een papa en een kanjer van een mama.
En wat kun je het allemaal goed verwoorden.
Heel veel Liefde, Kracht en sterkte toegewenst. Ik bid voor jullie.
Ach wat vreselijk! Ik leef met u mee.
heel veel sterkte en maak mooie herinneringen met Liv💕
Zelden zo’n mooi kindje gezien….
zijn hele lieve woorden maar je blijft van ze houden ook al zijn ze nog klein je houdt van ze.
Tja ,ik wens je heel veel sterkte, dit levensverhaal laat mij terug denken aan onze kleine meid van 9 die overleden is. Ik begrijp je helemaal. Ik moest echt hiervan huilen. Wie kan er tegen een moeder op,die de kind aan het verloren is? Tja en ik had nog 3 rondlopen en een man.
Het einde van mijn levensverhaal is dat wij onze kind dood in de auto naar huis mee nam. Uit het ziekenhuis vandaan.
Heel veel sterkte. Ik wouw dat ik je een grote hug kon geven. Het enige wat ik je kan zeggen is. Hou je goed! Het ga je goed!!!
Héél veel sterkte ik hoop Dat jullie de kracht mogen vinden om dit enorme verlies van jullie mooie LIV te verwerken (voor zover dit mogelijk is).
Zo mooi meisje ik begrijp echt goed dat je ze mee naar huis neemt heel veel sterkte voor jullie allemaal
heel veel sterkte jullie zijn pracht ouders geniet zeker nog van elk moment met Liv hoi jullie sterk
wij denken vaak aan jullie.
Arnold en Marja
heel veel kracht en sterkte..😇🙏🏽🌸🌸🌸
lieve Melissa en Arno trotse ouders van liv, Jack &Bob. jullie zijn een mooie en warm gezin van vijf. Deze onwerkelijke tijden en wetende dat het op een moment zal veranderen is verschrikkelijk. Ik hoop dat het nog mogelijk zal zijn om herinneringen te maken voor jullie zelf en de grote broers van Liv. Helaas uit ervaring weet ik dit het gemis altijd zal blijven en de herinneringen gekoesterd worden. probeer ajb te genieten van de momenten die er wel zijn en *make memories *om nooit te vergeten, het zal jullie de kracht geven om dit grote verlies in de toekomst te dragen. Zelf moeder en oma van een Sterre kindje en sterre kleinkindje.Helaas zijn ze bij mij en mijn dochter stil geboren en was de tijd kort met onze overleden dochters. wij hadden er alles voor over gehad om een levende blik te koesteren. Helaas was dit voor ons niet het geval..Ik ben blij voor Liv dat zij haar lieve ouders en fantastische broers heeft mogen ontmoeten. Heel veel sterkte en nogmaals ik hoop dat je ondanks dat je weet dat er een dag komt dat jullie afscheid moeten nemen, je kan genieten van ” het er zijn” onze herinnering komt tot uitdrukking in het prachtige nummer van Blöf. Wanneer ik dit liedje hoor stromen de tranen nog altijd over mijn wangen. ik denk aan jullie 💞en knap dat je dit verdrietige verhaal met ons hebt willen delen. Het zal jullie kracht geven om het verlies te dragen..❣julliecstaan er niet alleen voor.
lieve Melissa en Arno trotse ouders van liv, Jack &Bob. jullie zijn een mooie en warm gezin van vijf. Deze onwerkelijke tijden en wetende dat het op een moment zal veranderen is verschrikkelijk. Ik hoop dat het nog mogelijk zal zijn om herinneringen te maken voor jullie zelf en de grote broers van Liv. Helaas uit ervaring weet ik dit het gemis altijd zal blijven en de herinneringen gekoesterd worden. probeer ajb te genieten van de momenten die er wel zijn en *make memories *om nooit te vergeten, het zal jullie de kracht geven om dit grote verlies in de toekomst te dragen. Zelf moeder en oma van een Sterre kindje en sterre kleinkindje.Helaas zijn ze bij mij en mijn dochter stil geboren en was de tijd kort met onze overleden dochters. wij hadden er alles voor over gehad om een levende blik te koesteren. Helaas was dit voor ons niet het geval..Ik ben blij voor Liv dat zij haar lieve ouders en fantastische broers heeft mogen ontmoeten. Heel veel sterkte en nogmaals ik hoop dat je ondanks dat je weet dat er een dag komt dat jullie afscheid moeten nemen, je kan genieten van ” het er zijn” onze herinnering komt tot uitdrukking in het prachtige nummer van Blöf. Wanneer ik dit liedje hoor stromen de tranen nog altijd over mijn wangen. ik denk aan jullie 💞en knap dat je dit verdrietige verhaal met ons hebt willen delen. Het zal jullie kracht geven om het verlies te dragen..❣julliecstaan er niet alleen voor.
Lieve Ouders
Bij deze heel veel sterkte ook voor de Opa,en Oma,s en broertjes.
Hoop dat ze toch nog een poosje bij jullie mag blijven.
Groetjes Lenny
heel veel sterkte hoop dat jullie kleintje nog lang bij jullie mag blijven en respect voor jullie dat je jullie verhaal zo met ons deelt😘😘😘😘🍀🍀🍀🍀
wat een nare tijd en vooral voor Liv. zo’n strijd voor een klein meisje. Het is oneerlijk en zo gewenst. Het lot maakt rare sprongen en ook al word zij een ster aan de hemel, in je hart blijft ze voorlezen. ik denk aa jullie en wens jullie liefde en sterkte toe. xx
irma