Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar sterrenkindje Liv. Hieronder staat de eerste delen.
Ik ben zo in een roes dat ik niet eens in de gaten heb dat Liv niet huilt en grijs ziet
Mijn moeder past op Liv, ze belt me op, dat doet ze eigenlijk nooit…
Ik maak me zorgen om mijn pasgeboren baby Liv
Mijn man Arno heeft de blikken van de artsen serieuzer zien worden bij het bedje van Liv
“Wat Liv betreft heb ik geen goed nieuws”, zegt de arts
Het is oneerlijk: ik kan geen van mijn kinderen missen
De artsen hebben de diagnose van mijn baby Liv, ik kom eindelijk te weten wat me te wachten staat
Nadat de artsen Livs doodvonnis uitspraken, ontstond er complete chaos
Liv knapt op van de antibioticakuur voor haar lontontsteking
Ze heeft heel af en toe nog wat heldere momentjes met haar oogjes open, maar slaapt 90 procent van de dag. Vanwege Corona heb ik Jack ook thuis, omdat de scholen gesloten zijn. Ik vind dit helemaal niet erg eigenlijk, want nu zijn we lekker veel met zijn vijfjes. Op een morgen besluit ik even met Jack, Bob en mijn moeder naar de kringloop te gaan. Jack vindt dit altijd leuk. Erna past op Liv. Als we de auto parkeren, vraagt Jack ineens vanaf de achterbank aan mij: “Mama, Liv wordt niet meer beter he?”. Oeff….. Ik wist dat dit eraan zat te komen en Jack kennende vond ik het nog lang duren. Ik wil niet tegen hem liegen en daarom zeg ik: “Nee lieverd, je zusje wordt niet meer beter”. Ik zit nog steeds voorin en staar voor me uit. De tranen prikken in mijn ogen en ik hoop met heel mijn hart dat hij niet doorvraagt. Maar hij doet dat wel. “Gaat ze dood mama?”. De tranen rollen nu over mijn wangen. Ik draai me om en kijk hem aan: “Ik weet het niet jongen, misschien wel”, snik ik. Ik hou het vaag, omdat ik de bom te groot vind om in één keer te droppen bij hem. “Zullen we dan nu maar bij de rommelmarktwinkel naar binnen gaan mam?”, vraagt hij. We stappen uit. Ik veeg mijn tranen weg en ga weer door. “Jeetje waar ben ik in beland”. denk ik.
De dagen daarna zegt hij vaak: “Mama ik vind het niet leuk dat we nu voor altijd een ziek kindje in huis hebben”
Of hij zegt tegen mensen: “Mijn zusje is ziek en ze wordt echt nooit meer beter, maar misschien ooit wel”. Ook kan hij ineens huilen en zeggen: “We hebben de verpleegsters die hier voor Liv zorgen niet nodig, we moeten een dokter hebben”. Ik vertel hem dan dat de dokters het echt niet weten hoe ze haar beter moeten maken, dat het echt veel te moeilijk is voor ze. Hij zegt dan standaard: “Maar dan moeten ze naar school om het te leren”. Vaak ligt hij bij Liv en pakt haar handjes of aait haar hoofdje. Hij zingt zelfverzonnen liedjes voor haar. Als ik het aanschouw, denk ik vaak aan hoe ik het verder moet gaan uitleggen aan hem, hoe ik zijn zorgeloze kleuterleventje overhoop moet gaan gooien met zaken waar hij nog lang niet mee geconfronteerd moet worden.
Samen staan we keihard te janken in de keuken
Mijn vader moet drie weken werken aan boord van een groot schip in het buitenland. Voor hij vertrekt komt hij nog even bij Liv langs. Hij heeft een grote ballon mee genomen, omdat Liv zo van ballonnen geniet. Hij staat in de keuken met de grote ballon en ik zeg: “Maar pap, ze is blind geworden de afgelopen dagen, ze volgt de ballon niet meer, en ons ook niet, ze ziet het niet meer”. Samen staan we keihard te janken in de keuken. Mijn vader met de ballon in zijn handen.
Via het WKZ komt er een rouw- en verliestherapeut bij ons langs
Ik kijk in eerste instantie uit naar haar komst, maar na het eerste gesprek van maar liefst drie uur, heb ik meer het idee dat die mevrouw bij ons in therapie komt, in plaats van wij bij haar. Het gaat alleen maar over haar, en haar overleden kindje, letterlijk alles tot in detail. Ze geeft niet echt handvatten, maar praat me alleen maar nog meer de shit in. Als ik haar moet geloven word ik na het overlijden van Liv depressief. Elke keer als ik in het gesprek moet huilen, vraagt ze aan Arno wat het met hem doet om mij zo depressief te zien. Ik wist zelf niet dat ik depressief was, ik huil veel, maar mag ik. Als ik één keer in mijn leven het recht heb om kei- en keihard te janken is het nu wel.
In mijn armen ligt mijn meisje, mijn kind, die ik zelf heb gedragen en op de wereld heb gezet, en zij gaat dood, maar voor het zover is moet ik haar helemaal zien aftakelen, gesloopt zien worden
Ja ik huil veel, maar vind je dat gek verdomme! Om me nou gelijk depressief te noemen gaat me wel weer wat ver. En dan de vraag wat het Arno doet om zijn vriendin, de moeder van zijn kind zo te zien… Wat denk je nu echt wat zijn antwoord zal zijn? Dat hij blij wordt als hij naar me kijkt? Dat hij het zo gezellig vindt? Ik irriteer me en Arno ook. Ze komt nog één keer en daarna wimpelen we het af. Ik weet alle ins en outs van haar eigen verlies, maar daar heb ik haar niet voor uitgenodigd. Dat neemt niet weg dat ik het natuurlijk afschuwelijk vind voor haar en haar gezin. Maar ik heb mijn eigen shit nu.
Gelukkig heb ik ook gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts. Met haar heb ik een goede klik. Zij zegt dingen waar ik wat mee kan, waar ik hoop uit haal. Hoop dat ik na het overlijden van Liv niet van een flat af spring, maar er nog wat van ga maken met de jongens. Ze laat me dingen anders zien en ik vind de gesprekken erg fijn. Ook heeft Arno contact gezocht met Ellen van een uitvaartorganisatie. Zij doet alleen maar kinderuitvaarten en denkt heel erg out the box. Ze komt langs om te praten. Ik vind dit serieus vreselijk.
Aan de eettafel bespreken we de mogelijkheden en onze wensen voor de uitvaart, terwijl Liv een paar meter verder op de bank ligt te slapen
Ze is er nog en ik ben haar uitvaart aan het bespreken. Ik voel me echt een lafaard dat ik hier over praat, terwijl zij er nog is. Het is een emotioneel gesprek en ik kan niet bevatten dat dit echt gaat gebeuren. De dingen die we bespreken, dat er een dag komt waarop dat echt plaats gaat vinden, is allemaal surrealistisch. Wat een hel. Ondertussen vieren we Bob zijn verjaardag. Er is een fotograaf om foto’s te maken van alle neefjes en nichtjes nu we nog compleet zijn. Liv huilt veel en spuugt een aantal keer. Het is erg druk voor haar denk ik. Het is een beladen middag, vooral wanneer Bob twee kaarsjes uitblaast en we allemaal “Lang zal hij leven” zingen. Gelukkig merkt Bob niet dat iedereen dit met een dikke strot en traanogen staat te zingen en blaast vrolijk twee kaarsjes uit. Hij heeft een leuke middag. ‘s Avonds ga ik kapot als de visite weg is. De realiteit komt binnen als ik met Liv op de bank lig. “Vandaag hebben we de verjaardag van jouw broer gevierd. De eerste met jou erbij. Volgend jaar zul je er niet meer bij zijn”, denk ik. Dit doet zeer in elke vezel van mijn lijf. Ik huil de hele avond.
Lees HIER het vervolg
MELISSA
zoek asjeblieft mensen waar je wat aan heb en niet zo ‘n mevrouw. ik wens jullie heel veel kracht en sterkte met deze verschrikkelijke pijn. xxx
echt mijn moederhart breekt gewoon…
de mijne ook
Hoe meer ik lees, hoe meer m’n strot dichtgeknepen wordt. Ze is werkelijk zo prachtig, zo mooi en om dit machteloos af te moeten wachten en aan te moeten kijken, onmenselijk. Ik stuur jullie heel veel liefde, kracht en licht toe.
geen woorden voor…..
Nou inderdaad… wat een leed… 🙁
Heel veel dank voor het delen van jullie verhaal. Het helpt me enorm om kleine problemen in perspectief te zien en om juist van de ‘gewone’ gezinsmomenten te genieten.
Wat een onwijs lieverdje, die Liv. <3
Wat een verdriet … maar ook wat een sterke moedige mensen jullie zijn. Hou elkaar vast want dit is momenteel en de moeilijke weken die nog komen , erg belangrijk. Ook goed hoe jullie de jongens er bij betrekken. Een kind kan meer aan dan we denken en ieder kind gaat er op zijn of haar manier mee om. De uitvaart regelen …. Zooo moeilijk terwijl kleine Liv er nog is … maar achteraf zal het jullie toch een goed gevoel geven , al klinkt dit nu raar , dat je alle liefde, alle zorg alle mogelijke mooie dingen aan haar hebt kunnen meegeven tot over het sterven heen. Ik wens jullie heel graag heel veel kracht en zachtheid voor de dagen die komen gaan. Een warme knuffel aan jullie allemaal . Ria
oh daar zit je toch ook niet op te wachten het leed van een ander moeten aanhoren terwijl je zelf nood heb.
wens jullie heel veel sterkte
en heb met tranen in de ogen gelezen.
liefde vergaat nooit; altijd blijft het in je hart voor je kinderen…
ik leef erg met jullie mee de tranen branden in mijn ogen maar u schrijft het zo mooi en realistisch dat ik helemaal in uw levens verhaal meega ik wens jullie allemaal veel sterkte want dit is niet te bevatten dit doet pijn en hier zijn ook geen troost worden voor te vinden
je hele verhaal tot nu gelezen, wat een hel! Ik voel verdriet en huil. dit zal niks zijn in vergelijking met jullie…
Het doet Pijn omdat je elke dag weer eraan herinnerdword dat het kleine lieve meisje dat je 9 maanden hebt gedragen met de hoop dat kleine Liv ooit naar school zou kunnen gaan en met andere kindjes een sociale vrienďschap zou kunnen opbouwen . maar je wordt je telkens weer met je neus op de feiten wordt gedrukt dat al die mooie dromen voor kleine Liv nooit zullen verwezelijkt worden . Dat het lieve kleintje als sterretje naar boven met engeleñ vleugeltjes vriendschappen zal sluiten met andere kleindjes die naarboven gaan. soms denk je dan als ouder waar heb ik dat aan verdient. Dat uw Liv niet de tijd krijgt om nog zoveel liefdevolle vriendschappen te sĺuiten leren lopen
spelen met vriendjes. spelen in de sneeuw. sneeuwballen gooien. misschien is er achter de regenboog voor sterrenkindjes dpeeltuinen met wolkjes waar je sneeuwballen kan vañ maken en dat er voor hen daarboven ook een speeltuintje staat in de tijd van de seizoen. ouders zouden de dromen van hun kindjes morten kunnen verwezelijken ik wens je zoveel sterkte toe. Een lieve Mama omi voor alle kindjes
❤️
woorden zijn onnodig. mijn gedachten zijn bij jullie allemaal. heel veel sterkte met het opslaan van het korte leventje van liv
Lieve Melissa, wat veel om te moeten dragen. Ik huil met je mee.
Roos
sterktte wat een verhaal ik heb er ook van moeten huilen. ik heb zelf mn jongste broer en mn moeder daarna laten begraven. alles zo erg ook ik heb een baby verloren en miskramen gehad en dan doet zo een verhaal wat bij je bi nnenkomt je best wel pijn omdat i k weet wat je door moet maken. geluķkig heb je foto’s maar de pijn en gedachtes zullen blijven.
wij zijn gedwongen kinderloos ( helaas)
maar mijn hart breekt voor jullie wat verschrikkelijk! Ikk wens jullie heel veel sterkte!
Ik volg je blogs. Het raakt mij enorm. 🖤
Elke keer als ik je blogs lees raakt jullie verdriet en verlies me diep. Zie ik op de foto’s zo’n prachtig meisje! En denk ik: wat ben jij een sterke vrouw en moeder! Goed dat je je niet een depressie hebt laten aanpraten. Heel veel sterkte samen!
🦋
lieve Melissa ,Arno en de jongens.
wat triest allemaal.
heel veel sterkte en probeer nog even van Liv te genieten.
blijf haar in jullie hart dragen.❤️❤️
❤️
wat een verdriet om je kindje los te moeten laten. 💔
wens jullie heel veel sterkte.
heel veel liefde en kracht toegewenst. ❤️
wat verschrikkelijk dit te moeten lezen de tranen rollen over mijn wangen , mijn moederhartje breekt bij elke zin dat ik verder lees ! ik wens jullie heel veel sterkte en hoop uit de grond van men hart dat jullie veel steun aan elkaar hebben en geniet van elk moment samen !!!! Xx lesley
M’n hart breekt bij de gedachte wat jullie moeten meemaken . Dit is zo erg . Geen woorden van troost om dat kleine ,mooie kindje te moeten missen straks .Heel heel veel sterkte ik denk aan jullie ❤️
En probeer te genieten van jullie 2 mooie mannetjes
Lieve Melissa en Arno,
Ik lees jullie verhaal en ben in tranen. Ook mijn kersverse moederhart breekt.
geen woorden om dit te beschrijven.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen deze moeilijke tijd. Zorg goed voor elkaar ❤️❤️
jeetje heb zitten snikken tijdens het lezen mijn moederhart huilt verschrikkelijk dit
heel veel sterkte
Wat een machteloosheid en verdriet. Ik zie daar een prachtig meisje. Een Engeltje van God….dat is voor mij duidelijk. Er is niets moeilijker dan loslaten. Heel veel kracht en liefde in jullie gezin voor de komende tijd….
Houden van is ook loslaten…….dat zullen jullie met kleine Liv ervaren en wat is dit oneerlijk tegelijk. Ik wens jullie heel veel kracht en liefde voor de komende tijd en hoop dat jullie er als gezin nog sterker uit gaan komen. Kleine Liv heeft een plek in jullie harten en koester dat, dan is ze nooit ver weg.
Met tranen in mijn ogen zeg ik heel veel sterkte.
Wat schrijf je mooi! Wat een intens verdrietig ‘verhaal’. Ik denk dat het fijn is ( niks is meer fijn, maar goed…) dat je je herinneringen vastlegde op papier. Mooi dat je dit doet!
Je hebt het vast over Ellen Vd Wending of niet? Wij hadden haar ook bij onze dochter.
Ik wens je heel veel kracht. Ik vind ‘fijn’ dat ik lees dat ik niet de enige ben die dit mee heeft gemaakt. Al had ik liever geen lotgenoten gehad voor beide kanten😒😔
Eigenlijk zijn er geen woorden voor
Wat ben jij Melissa ontzettend sterk om dit zo verdrietige verhaal van jullie prachtige dochter Liv zo op te schrijven. Nog nooit gehoord van de ziekte v Krabbe. Ik volg je berichten met een brok in mijn keel en denk aan jullie met lieve Liv in mijn gedachten❤️🎈veel sterkte en kracht voor jullie allen
Liefs Tanja