Vals alarm

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.}

Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar sterrenkindje Liv. Hieronder staat de eerste delen. Voordat je dit deel leest, is het handig de vorige te lezen.

Ik ben zo in een roes dat ik niet eens in de gaten heb dat Liv niet huilt en grijs ziet

De kraamtijd met Liv*

Mijn moeder past op Liv, ze belt me op, dat doet ze eigenlijk nooit…

Ik maak me zorgen om mijn pasgeboren baby Liv

Na de observatie van pasgeboren Liv, krijg ik een doorverwijzing naar de afdeling kinderneurologie, ik snap het niet

Mijn man Arno belt: “Melis, er zijn vandaag zoveel artsen langs geweest bij kleine Liv, ook één met leerlingen erbij, die arts zei iets tegen zijn leerlingen waar ik van schrok”

Mijn man Arno heeft de blikken van de artsen serieuzer zien worden bij het bedje van Liv

“Wat Liv betreft heb ik geen goed nieuws”, zegt de arts

Het is oneerlijk: ik kan geen van mijn kinderen missen

De artsen hebben de diagnose van mijn baby Liv, ik kom eindelijk te weten wat me te wachten staat

Nadat de artsen Livs doodvonnis uitspraken, ontstond er complete chaos

Liv blijkt een beginnende longontsteking te hebben, we moeten beslissen of we antibiotica willen geven of niet

Liv zal nooit meer op de verjaardag van haar broer zijn, en dat doet pijn

Liv ziet er grauw uit

Ze ademt vreemd. Ik weet het niet en ik kan mijn vinger er niet op leggen. Erna onze thuiszorg is er ook. Zij vertrouwt het ook niet. Het gaat erg slecht met Liv. Ze vertelt Arno dat hij zijn afspraken voor de komende dagen moet gaan afronden, omdat Livs dood toch wel eens heel dichtbij kan zijn. Ook vraagt ze mij wat ik echt nog heel graag zou willen. Ik vertel dat ik op internet een bedrijf heb gevonden wat mooie beeldjes maakt van handen en voetjes en dat ik graag beeldjes van Liv zou hebben. Ze regelt dat ze vandaag nog langskomen.

Ik heb Liv de hele morgen bij me, tegen me aan

“Ach meisje, zou het nu echt al zover zijn?”, denk ik. Ik zeg haar dat als het niet meer gaat, mama het goed vindt, dat ze niet moet vechten voor ons. Ik vertel dat ik trots op haar ben, van haar hou, en altijd zal houden. Ik neem contact op met mijn vader om te vertellen dat het erg slecht gaat met Liv en of hij misschien eerder van boord af kan om naar huis te vliegen. Mijn vader schrikt hiervan. Hij had dit niet verwacht en blijkt pas een dikke week later van boord te kunnen, omdat ze nu eenmaal midden op de oceaan varen. Ik kan me  voorstellen hoe opgesloten, eenzaam en kut hij zich nu moet voelen, zo ver weg van huis. 

‘s Middags komen er mensen langs om de handjes en voetjes van Liv te maken. Ze moet met haar handje en voetjes in een emmertje met smurrie wat hard wordt. Als het klaar is, worden de emmers meegenomen naar de werkplaats en wordt er hars in gegoten en mooi afgewerkt. Ik ben benieuwd en erg blij dat ze zo snel konden komen.

Alle familie komt ‘s avonds nog langs om afscheid van Liv te nemen

Ze ziet er echt uit alsof ze gaat sterven. Als iedereen weg is, pak ik haar beet. Samen met Arno huil ik heel hard. Arno slaapt hierna een tijdje met Liv op de bank. Ze is ‘s nachts onrustig en zo is Arno altijd bij haar en kan hij haar extra medicatie geven als ze huilt van de pijn of ellende. Ik ga naar boven bij de jongens liggen. Zij slapen tegenwoordig in ons bed samen met mij. Ik spreek met Arno af dat hij me roept mocht er iets veranderen. Ik neem daarom ook geen slaappil die nacht. Ik slaap amper en ga al vroeg naar beneden waar ik Liv op de bank zie liggen. Ze ademt rustig, normaal en ze ziet er ook weer normaal uit. “Meisje, je bent er nog!”, zeg ik blij tegen haar en ik knuffel haar.

Het lijkt weer stabiel te zijn met Liv

Toch komt er de volgende dag een fotograaf van Make a Memory langs. Deze stichting fotografeert gratis terminale en overleden kinderen en hun families. Ze maken mooie detailfoto’s. Van wat ik nu al kan zien, worden de foto’s prachtig.  Wat is het fijn dat zulke stichtingen bestaan en wat moeten we er met zijn allen voor zorgen dat deze stichtingen ook blijven bestaan. Ik draag ze een warm hart toe, stuk voor stuk.

Lees HIER het vervolg

MELISSA