Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar sterrenkindje Liv. Hieronder staat de eerste delen. Voordat je dit deel leest, is het handig de vorige te lezen.
Ik ben zo in een roes dat ik niet eens in de gaten heb dat Liv niet huilt en grijs ziet
Mijn moeder past op Liv, ze belt me op, dat doet ze eigenlijk nooit…
Ik maak me zorgen om mijn pasgeboren baby Liv
Mijn man Arno heeft de blikken van de artsen serieuzer zien worden bij het bedje van Liv
“Wat Liv betreft heb ik geen goed nieuws”, zegt de arts
Het is oneerlijk: ik kan geen van mijn kinderen missen
De artsen hebben de diagnose van mijn baby Liv, ik kom eindelijk te weten wat me te wachten staat
Nadat de artsen Livs doodvonnis uitspraken, ontstond er complete chaos
Liv zal nooit meer op de verjaardag van haar broer zijn, en dat doet pijn
De opties van het stappenplan raken op
De eerste nacht aan de pompen blijft Liv keiharde geluiden maken
Oergeluiden. Alsof ze slijm probeert op te hoesten wat haar niet lukt. We hadden beiden niet verwacht dat Liv nog deze geluiden zou maken en vinden dit echt verschrikkelijk om te horen. Als Erna er ‘s morgens is, wordt de medicatie opgehoogd in de hoop dat Liv geen geluiden meer maakt. Sowieso bizar dat zo’n ziek klein poppetje nog de kracht heeft. Mijn schoonouders komen Jack en Bob al vroeg halen. Het lijkt ons geen goed idee om ze hier thuis te houden nu Liv daadwerkelijk elk moment kan overlijden. Het is vreselijk om Jack te vertellen dat zijn zusje dood kan zijn, als hij vanavond thuis komt. Ik doe het wel, omdat ik vind dat hij het moet weten. Het lijkt me ook beter voor zijn rouwproces. Jack en Bob knuffelen Liv. Arno en ik houden het niet droog. Het breekt je hart om je kinderen afscheid van hun zusje te zien nemen. Ook mijn schoonouders nemen afscheid van Liv. We weten immers niet of zij vanavond nog zal leven. Jack en Bob gaan vrolijk mee met opa en oma. We roepen ze na: “Veel plezier liefjes.” Waarop Jack roept: “Jullie ook veel plezier.” We moeten hier om lachen door onze tranen heen, hoe cru het ook is. De luchtigheid van hen houdt ons op de been.
De dag brengen Arno en ik op de bank door met Liv afwisselend in onze armen
We willen dat Liv continu bij één van ons ligt nu. Het is een vreselijke dag waarop we bijna niet naar de wc durven te gaan, want wat als het dan gebeurd? Het is een onmenselijke situatie. Als de jongens ‘s avonds thuiskomen rent Jack blij naar Liv. “Mama ze leeft nog!”. “Ja jongen, ze is er nog, fijn he lieverd.” Jack geeft haar kusjes en zegt: “Misschien ga je morgen dan wel dood Liv.” Arno legt de jongens op bed, terwijl ik beneden blijf met Liv. Liv krijgt hele erge koorts en ademt gigantisch snel. Ze zweet helemaal en voert letterlijk een doodstrijd. Zelfs in dit proces is haar geen rust gegund. We blijven lang op, omdat we denken dat het nu echt gaat gebeuren. Erna is er ook en blijft tot laat, omdat Liv zo bizar snel blijft ademen en koorts houdt. Ze houdt dit zeker een uur of vier vol. De dosis wordt wederom aangepast. Het lijkt een beetje te werken. Liv ligt tussen ons in, maar is heel onrustig. Ze gaat hoesten en maakt weer oergeluiden. Ze lijkt wakker te worden door de dormicum heen.
We weten even niet wat te doen en bellen ‘s nachts Erna wakker
Zij komt meteen en hoogt de dosis weer op. Arno blijft met Liv beneden op de bank zitten als ik rond 5 uur weer naast Jack en Bob ga liggen om te proberen toch nog wat te slapen. Ik vind het zelf ook vreemd, maar het lukt zowaar een uurtje. ‘s Morgens komen mijn schoonouders weer de jongens ophalen. We vertellen opnieuw dat hun zusje dood kan zijn als ze terug komen. Ik gebruik expres het woord dood, omdat Jack weet wat dood betekent. Mijn schoonouders nemen weer huilend afscheid van Liv en vertrekken. Nu pas besef ik me hoe afschuwelijk deze situatie ook voor hen is. Je zult je kleinkinderen maar op moeten halen, omdat je zoon en schoondochter met je andere kleinkind zitten te wachten op haar overlijden. Je pikt twee enthousiaste mannetjes op, en ziet bij het weggaan je zoon en schoondochter gebroken op de bank zitten met je kleinkindje dat ligt te sterven, en die waarschijnlijk de vreselijkste dag ooit tegemoet gaan. Mijn ouders, onze broers en schoonzussen, vrienden en vriendinnen die de hele dag op scherp staan, wachtend op dat ene afgrijselijke telefoontje.
Dit is voor iedereen de hel, niet alleen voor ons
De hele dag zitten we weer afgewisseld met Liv in onze armen. De uren duren een eeuwigheid en gaan tegelijkertijd te snel. Elk uur wat voorbij gaat is een uur dichterbij het eind. Op een gekke manier leef je ook wel naar het moment toe, het moment dat het over is voor haar, eindelijk rust, en het moment dat wij ons meisje eindelijk niet meer hoeven te zien lijden. Het lijden van je kind is het ergste voor een ouder om mee te maken. Misschien nog wel moeilijker dan het feit dat ze het leven moet laten, het leed wat ze heeft geleden en niets kunnen doen. Elke dag wens ik weer opnieuw dat ik het zelf ben en zij gewoon vrolijk kan spelen. Ik probeer alles van Liv in mij op te slaan. Elk minuscuul detail wil ik onthouden van haar.
Ik kan maar niet bevatten dat zij ligt te sterven, mijn kind!
‘s Avonds komen de jongens thuis en is Jack weer blij verrast dat zijn zusje nog leeft. De hele avond zitten we weer samen met Liv op de bank. Ze hoest en maak geluiden. Akelig om aan te horen, maar het is bijna niet onder controle te krijgen. Die nacht liggen we weer met Liv tussen ons in. Ze is weer geluiden aan het maken, dus besluit ik haar een bolus te geven. ‘s Morgens heeft ze weer koorts en ze hoest nu ook slijm op. Door alle medicatie heen krijgt ze het soms voor elkaar. Met een neuspeertje maak ik regelmatig haar neusje leeg. Wat voor hoeveelheid snot ik daar uithaal, heb ik van alle drie mijn kinderen bij elkaar in hun hele leven nog niet eruit gehaald. Het blijft komen en ze blijft het op hoesten. In combinatie met de koorts vermoeden we dat ze een flinke longontsteking heeft. Dit zou ook goed in haar ziektebeeld passen.
Ik vraag mijn moeder vanavond bij ons te slapen voor als er vannacht wat met Liv gebeurt en de jongens wakker worden
Mijn moeder komt eind van de middag en zit nog even met Liv in haar armen als Liv een wegtrekker krijgt. Ze word grauw en begint oppervlakkig te ademen. Ik zie dit en neem haar over. Mijn hart zit in mijn keel. Dit is het moment, het gaat nu gebeuren. “Kom maar bij mama lieverd, het is oke.” Ineens kleurt ze weer bij en begint normaal te ademen. ‘s Avonds op de bank heeft ze nog een keer zo’n wegtrekker en weer staan we gelijk op scherp. Ik heb haar beet en hoor haar oppervlakkig ademhalen. Mijn hart zit weer in mijn keel. Ik weet dat het niet lang meer duurt. Weer trekt ze bij en gaat weer verder, alsof er niets aan de hand was net. Het hoesten en de geluiden blijven. Het is niet te onderdrukken. We voeren nog een test uit om te kijken hoeveel ze nog meekrijgt van alles. Ze reageert op geen enkele prikkel, dus ze is heel goed gesedeerd. Het stelt ons gerust dat Liv van dit hele proces zelf niets meer mee krijgt. Heel de avond zit ze bij ons in onze armen. Erna en mijn moeder zijn er ook bij en we kletsen wat. Ondertussen kijk ik naar Liv. “Meisje wat een strijd lever je toch. En wat ben ik trots op je”, denk ik.
Lees HIER het vervolg
MELISSA
