Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar sterrenkindje Liv. Hieronder staat de eerste delen. Voordat je dit deel leest, is het handig de vorige te lezen.
Ik ben zo in een roes dat ik niet eens in de gaten heb dat Liv niet huilt en grijs ziet
Mijn moeder past op Liv, ze belt me op, dat doet ze eigenlijk nooit…
Ik maak me zorgen om mijn pasgeboren baby Liv
Mijn man Arno heeft de blikken van de artsen serieuzer zien worden bij het bedje van Liv
“Wat Liv betreft heb ik geen goed nieuws”, zegt de arts
Het is oneerlijk: ik kan geen van mijn kinderen missen
De artsen hebben de diagnose van mijn baby Liv, ik kom eindelijk te weten wat me te wachten staat
Nadat de artsen Livs doodvonnis uitspraken, ontstond er complete chaos
Liv zal nooit meer op de verjaardag van haar broer zijn, en dat doet pijn
De opties van het stappenplan raken op
Liv vraagt ons met haar blik te helpen
Het is de nacht van 30 op 31 maart 2020. Liv ligt tussen ons in. Ik word wakker van haar. Ze kermt door de morfine heen, ze hoest, en blijft erin hangen. Ik doe mijn lampje aan en kijk naar haar. Ze heeft haar oogjes open voor het eerst in dagen en kijkt me aan. Haar blik, is een blik die ik nooit meer van mijn netvlies krijg. Een troebele blik, zo zielig, een blik van ‘help me mama’. Een andere blik dan die ik ooit van haar gezien heb. Ik kijk haar aan en fluister: “Ik weet het liefje, ik mag je dit niet meer aan doen.” Ik hou haar stevig bij me en ze valt terug in slaap. Ikzelf lig wakker. Ik weet wat voor onmogelijke opdracht me te doen staat. Liv vraagt dit van ons, ze kan het zelf niet, ze kan ons niet loslaten, ze vraagt ons om te kiezen. Ik krijg haar blik van net niet uit mijn hoofd. Iemand zei een tijd geleden tegen me: “Je weet en voelt als moeder wanneer de tijd daar is, wanneer het genoeg is”. Ik kon het me toen zo slecht voorstellen, maar het is zo. Ik voel het, hier en nu deze nacht. Ik maak mijn keus, liefde is ook loslaten van wat niet meer gaat.
Ik ben bang, omdat ik weet dat ik haar nu heel snel ga verliezen
‘s Morgens vertel ik Arno wat er vannacht gebeurd is en hij is blij dat ik het zie. Hij ziet het al een paar dagen, maar zag ook dat ik nog niet zover was. Erna is inmiddels binnen gekomen en komt naar boven waar ik lig, met Liv. Ze heeft met Arno gepraat en vraagt me over vannacht. Ik kijk haar aan en begin te huilen. “Ik denk dat het genoeg is geweest”, snik ik. Erna kijkt me aan en zegt heel lief en zacht tegen me: “Ik denk het ook.” Zo, ik heb het uitgesproken, ik heb zojuist de onmogelijke en afschuwelijkste keus uit mijn leven gemaakt. Ik ben bang, omdat ik weet dat ik haar nu heel snel ga verliezen. Maar opgelucht op een vreemde manier, omdat ik het heb uitgesproken, de knoop heb doorgehakt. Allemaal omdat ik zo gigantisch veel van haar hou.
Erna gaat regelen om vanavond de palliatieve sedatie te kunnen starten
De huisarts en comfortteam worden gebeld. Ondertussen zit ik in de tuin met Liv. De hele middag ligt ze op mijn borst in het zonnetje. Familie en vrienden worden ingelicht. Opa’s en oma’s komen langs om afscheid te nemen. Dit breekt mijn hart. Hoe kunnen opa’s en oma’s nu afscheid nemen van het kind van hun kind? Zij krijgen de dubbele dosis, ze gaan een kleinkind verliezen en zien hun eigen kind gebroken.
‘s Avonds leggen we de jongens op bed, voor het slapen nemen ze goed afscheid van Liv
We vertellen ze niets, maar laten ze kusjes geven en even kroelen met haar. Ik zit met haar in me armen als Arno ze meeneemt naar boven. Jack roept nog: “Slaap lekker Liv.” Ik breek, hij moest eens weten. Dit was het dan, misschien is dit de laatste keer geweest dat mijn jongens hun zusje levend hebben gezien. Wat doet dit zeer. Om 21.00 uur is de huisarts er. Ze vraagt me waarom ik het een paar dagen terug nog niet wilde en nu wel wil starten met de pompen. Ik vertel haar over het kokhalzen weer gisteravond, en haar blik vannacht. Dat ze lijdt aan het leven. Dat haar hier slapend op de bank houden egoïstisch zou zijn, alleen voor ons. Want Liv zelf is de kwaliteit al een tijdje terug verloren. Ze is het met me eens en geeft akkoord.
Haar sonde voeding word gestopt
Dit vind ik zelf erg moeilijk. Als moeder heb je de drang om je kind te voeden. Het is een soort oergevoel. Je kind moet eten. Dat mijn meisje nu geen voeding meer krijgt, druist tegen alles wat ik voel in. In haar ene beentje word een infuusje ingebracht voor de dormicum, waardoor Liv niet meer wakker zal worden. In haar andere beentje komt een infuusje voor de morfine, zodat we er zeker van zijn dat ze absoluut niets voelt. Ik huil bij het inbrengen, Arno ook. Als alles goed is ingesteld, blijft Erna nog even om te kijken hoe Liv op de dosissen reageert. De dosis wordt een keer bijgesteld. Er zit ook een bolus functie op de pompjes, zodat we als het nodig is in één keer een extra shot kunnen geven. We zitten de rest van de avond met Liv op de bank te kroelen. Als iedereen weg is, nemen we haar mee naar boven en leggen haar weer tussen ons in. We proberen wat te slapen, maar liggen beiden met een half oog naar haar te kijken. Man wat hou ik van haar! En wat ben ik bang. Ik heb nog nooit iemand zien sterven, en ik moet het nu mijn eigen kind zien doen. Ik kan alleen maar hopen voor haar en voor ons dat het niet nog dagen gaat duren. We durven nu al geen seconde van haar zijde te wijken…
Lees HIER het vervolg
MELISSA
