Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar sterrenkindje Liv. Hieronder staat de eerste delen. Voordat je dit deel leest, is het handig de vorige te lezen.
Ik ben zo in een roes dat ik niet eens in de gaten heb dat Liv niet huilt en grijs ziet
Mijn moeder past op Liv, ze belt me op, dat doet ze eigenlijk nooit…
Ik maak me zorgen om mijn pasgeboren baby Liv
Mijn man Arno heeft de blikken van de artsen serieuzer zien worden bij het bedje van Liv
“Wat Liv betreft heb ik geen goed nieuws”, zegt de arts
Het is oneerlijk: ik kan geen van mijn kinderen missen
De artsen hebben de diagnose van mijn baby Liv, ik kom eindelijk te weten wat me te wachten staat
Nadat de artsen Livs doodvonnis uitspraken, ontstond er complete chaos
Liv zal nooit meer op de verjaardag van haar broer zijn, en dat doet pijn
De opties van het stappenplan raken op
Kleine Liv blaast haar laatste adem uit, in ons bijzijn
We moeten de jongens vertellen dat hun zusje is overleden
Ik slaap niet meer, maar wacht in bed tot de jongens wakker worden. Als ze wakker zijn, roep ik Arno van beneden en gaan we samen op bed zitten bij Jack en Bob. “Papa en mama moeten wat vertellen jongens. Er is vannacht iets gebeurd. Liv is dood gegaan”. We vertellen dit heel rustig. Bob snapt hier natuurlijk helemaal niets van, maar Jack wel. Hij kijkt ons even aan en zegt dan “Echt?”. “Ja jongen, helaas wel”, snik ik. “Is ze beneden?”, vraagt Jack vervolgens. “Ja, ze heeft haar mooie kleertjes aan en ligt in de box tussen haar knuffels”, zegt Arno. “Mag ik kijken?”. “Ja natuurlijk, kom maar mee”.
We gaan naar beneden, Jack en Bob rennen naar de box waar Liv ligt
Bob klimt op de box om bij haar te kunnen en Jack staat op zijn tenen. Ze aaien haar. “Ze is koud mama.” Ik voel zelf en inderdaad is ze ijskoud. Dit was vannacht nog niet toen ik haar weg legde, maar door de koelmatten eronder is ze echt heel erg afgekoeld. Confronterend wel, maar ik dacht dat ik dit veel enger zou vinden dan het is. Liv is nog steeds Liv en zo eigen. “Ze doet het echt niet meer he?”, Jack kijkt ons vragend aan. “Nee, ze doet het niet meer”. Bob aait haar nog steeds en zegt alleen maar “koud” en “Livve pot” (Liv kapot). Ik was op deze kinderlogica en uitspraken voorbereid door de maatschappelijk werkster van het WKZ en vannacht ook nog door Ellen. Het klinkt hard uit hun mondjes, maar het is hoe zij het zien. Zoals het is.
Het koelmatje moet ververst worden
Arno geeft Liv aan mij en haalt een nieuw matje. Liv is zo koud en zo stijf. Ik moet huilen als ik haar beet heb. Niet omdat ik het eng vind, want ze is zo van mij en zo vertrouwd. Het is meer dat ik het besef langzaam binnen komt dat het onomkeerbaar is, dat ze echt overleden is. Ik kus haar wel honderd keer en hou haar dicht tegen me aan. Mijn dappere meisje, ik ben zo trots op haar. De appjes stromen nu langzaamaan binnen. Het nieuws verspreid zich. Haar behandelend arts belt me ook en vraagt hoe het gegaan is. Ik vertel hem dat ik er toch bij was en hoe ze tussen ons in haar moment heeft gekozen om te vertrekken. Hij krijgt hoorbaar een brok in zijn keel en vindt het oprecht heel fijn dat het zo gegaan is en ik erbij was. Broers en schoonzussen komen langs en vallen ons huilend in de armen. Liv ligt er mooi bij in haar box, maar jeetje wat is het ontiegelijk hard om zo’n klein popje levenloos in de box te zien liggen. Ellen komt langs en neemt een klamboe mee. We hangen deze boven de box. Sowieso voor de vliegen, maar ook omdat het prachtig staat. We bespreken de muziek voor de uitvaart en nog wat andere dingen. Ik maak de kaartjes af op de computer en bestel ze. De hele dag door komen er mensen langs. Het is heerlijk weer en de kinderen spelen in de tuin. ‘s Middags komen onze beste vrienden langs en nemen pannenkoeken mee. Fijn, want aan eten maken moet ik helemaal niet denken.
Ik kan me niet voorstellen dat ik hier mijn meisje in ga begraven
De hele week is het eigenlijk best gezellig druk, een intiem samenzijn met de mensen die van ons en Liv houden en waar wij van houden. De leerkrachten van Jack en zijn beste vriendje met zijn moeder komen ook langs. Ik vind het erg fijn voor hem dat hij op school nu mensen heeft die Liv ook in haar box hebben zien liggen. Waarmee hij erover praat als hij dat wil. Zij hebben er nu een beeld bij. Het mandje wat ik voor Liv uitgezocht had, was er niet meer in 60 cm, maar wel een slag groter: 100 cm. Ik vind dit in eerste instantie te groot als Ellen ermee aan komt. We zetten hem op tafel en leggen Liv erin om te passen. Ze verdwijnt er gewoon in. Ik vind het echt te groot, waarop we besluiten haar met babynestje en al erin te leggen. Zo ziet het er knus uit. Maar voor nu mag ze nog even in haar box blijven. Het mandje staat in Arno zijn kantoor en elke keer als ik er langs loop valt mijn blik erop. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier mijn meisje in ga begraven.
Met mijn schoonzusje knip ik het lange lokje in Liv haar nek af
Ze had altijd een beetje een matje en ik wil dit graag bewaren. Je ziet er niets van als het eraf is. Mijn andere schoonzusje Liset verzorgt de visagie van Liv. Niet teveel, want het is een baby. Waar de sondepleister heeft gezeten zie je een rode plek en ook haar neusje is schraal van het vele afvegen toen ze nog leefde. Als Liset klaar is, zie je daar niets meer van. We zijn hier heel blij mee. Op donderdag, drie dagen voor de uitvaart, stelt Ellen voor om haar in haar mandje te leggen. Als we zaterdag haar in het mandje moeten leggen en de deksel moeten sluiten zou dat wel heel veel in één keer kunnen zijn en nu kunnen we in kleine stapjes er naar toe werken. We leggen haar in haar mandje op dezelfde plek als waar de box stond. Arno haalt ‘s avonds huilend de box uit elkaar en bergt hem op. We willen beiden de confrontatie van een lege box zaterdag na de uitvaart uit de weg gaan en daarom besluiten we het nu al op te ruimen.
Jack en Bob kijken regelmatig bij hun zusje
Ze leggen gevonden stenen, tekeningen en knuffels bij haar. Als mijn zwager met mijn nichtje en neefje komt kijken, zijn we allemaal een beetje spastisch over hoe zij zullen reageren op hun overleden nichtje. Waar wij als volwassenen moeilijkheden zien, lost Jack dit zelf op, op een manier zoals kinderen het doen. Hij staat met zijn nichtje en neefje bij de box en roept keihard: “Liv!!!” Dan draait hij zicht naar zijn nichtje en zegt: “Kijk ze doet het echt niet meer, zie je. Ze wordt niet wakker. Ze is echt dood.” Waarop mijn nichtje zegt: “Ja, ze is dood. Zullen we nu buiten gaan spelen?”. En zo verdwijnen ze naar buiten. Jack regelt dit prima zo, ik ben trots op hem.
Jack gaat ineens kapot van verdriet
De dag voor de uitvaart komt Ellen met de filmpjes en de muziek. We bekijken ze. Natuurlijk houden we het niet droog. Maar Jack.. die gaat echt helemaal stuk. Het lijkt wel of het kwartje valt bij het zien van de foto’s en het horen van de muziek. Het kwartje dat ze dood is en nooit meer bij hem in bed zal liggen, nooit meer op de bank, nooit meer haar handje om zijn vingers. Dat hij zijn zusje echt verloren is. Hij is ontroostbaar, en ik probeer hem zo goed als ik kan te troosten door hem bij me te nemen en te vertellen dat we heel vaak naar haar toe zullen gaan. Dat je zelf kapot gaat van verdriet om je kind is één ding, maar je andere kind zo kapot zien gaan van verdriet is nog erger. Hij is 4! Wij horen dit al niet mee te maken, laat staan hij! Wij weten al niet hoe met onze emoties om te gaan vaak, laat staan hij! “Oh lieve Jack, jongen, ik had je deze harde waarheid zo graag bespaard lieverd. Ik kon je niet beschermen tegen de harde kant van het leven, zoals ik Liv niet kon beschermen tegen die stomme klote ziekte”, denk ik. Hem zo te zien, breekt mijn hart in nog meer stukken dan het al was.
De avond voor de uitvaart komen mijn zwagers en schoonzusjes langs. Mijn schoonzusje heeft mooie stickers gemaakt die we op de bolderkar plakken waarmee we Liv morgen naar de begraafplaats zullen brengen. Ik merk dat ik deze avond keihard op adrenaline ga. Uit steeds meer hoeken krijg ik te horen dat mensen morgen langs de kant van de weg zullen staan met hun bellenblazen en het maakt me zo trots. Voor ik naar bed ga, pak ik Liv nog even bij me en vertel haar hoeveel ik van haar hou, dat dit haar laatste nachtje is bij ons thuis, maar dat ik haar elke dag op zal komen zoeken en dat ik er wat moois van ga maken voor haar. Ik geef haar ontelbaar kusjes en leg haar terug in haar mandje. Arno blijft ook deze nacht weer beneden op de bank slapen. Nog één nachtje zal hij over zijn meisje waken. Zelf neem ik een slaappil en kruip naast Jack en Bob. Morgen is de dag dat ik mijn meisje moet verhuizen, naar een plek waar niemand ooit zijn kind naar toe wil brengen.
Lees HIER het vervolg
MELISSA
wat een prachtig verhaal met een heel naar einde.
maar fijn voor het gezin om het zo teverwerken .
heel veel sterkte en kracht om dit verlies te dragen
mvg sjanie
wat een triest verhaal zeg
maar fijn dat we mee mochten lezen
heb echt gehuild
wat naar zeg om je mooie lieve meisje zo te zien sterven
heel veel kracht en liefde toegewenst fam en vrienden van liv
maar vooral voor het gezin wat hebben jullie het geweldig gedaan
Ik ben zo verdrietig dat ik niet weet welke woorden moet ik gebruiken. Heel veel kracht, liefde en sterkte toegewenst aan familie en vrienden van Liv.
Wij houden van jou Lieve Liv.
Wat krachtig om jullie verhaal te delen. Die kracht had Liv ook in zich.
Liv zal zeker rust vinden en waken over jullie. Heel veel sterkte en kracht voor jullie en de familie om dit leed te verwerken. Rust zacht lieve Liv
vreselijk om zo iets mee te moeten maken als ouders ik heb er geen woorden voor heel erg veel sterkte gewenst.
intens verdrietig…lieve mooie Liv. sterkte voor jullie allemaal. Hebben zelf een meisje van 4 maanden oud…onvoorstelbaar…de pijn. Het raakt me.
Och lieve ouders en familie….
Kan geen woorden vinden, weet het als geen ander hoe het is……
Mag ik jullie heel veel sterkte toe wensen.
Veel liefde Monique.
Wat een vreselijk verhaal. In meerdere etappes van begin tot het einde gelezen en niet droog kunnen houden. Afgescheept worden door artsen terwijl je kleine meisje achteraf een zeer ernstige aandoening heeft. Goed dat jullie doorgepakt hebben.
Ik hoop dat jullie de kracht hebben gevonden om met elkaar door te gaan. Liv zal nooit vergeten worden. Heel veel sterkte met alles.
Liefs Cindy
wat een mooi, krachtig en toch lief verhaal. Zoveel ellende waar jullie als gezin door heen moeten. Vertellen aan jullie 2 kleine kinderen . Het afscheid thuis is intens, aangrijpend en mooie herinnering voor later. Samen afscheid nemen bij het grafje en dichtmaken om kinderen te laten begrijjpen dat Liv er echt niet meer is. Alsnog sterkte, want de pijn blijft al zal het slijten door de jaren heen.
ineke
Lieve ouders, broertjes en familie,
Wat een ontroerend verhaal, met een verdrietig einde.
Maar Liv, was een bijzonder meisje, en dat hebben jullie iedereen door dit verhaal, laten voelen.
En weet,….het houd niet op bij de dood, Liv zal altijd bij jullie zijn, kijkt vanaf boven toe, volgt jullie ,houd van jullie en zorgt voor bescherming.✨
Ik wens jullie veel sterkte en liefde toe.💜
Anita
Als hij kon toveren….., bedankt om je verhaal te delen,mijn hart doet pijn.
Lieve familie,
Verdwaald op het net in jullie verhaal terecht gekomen. In één keer uitgelezen, ademloos en stil huilend. Geen enkele ouder hoort zijn/haar eigen kind te verliezen. Hoe dapper, krachtig, maar bovenal liefdevol hebben jullie Liv in jullie hart gesloten, vastgehouden en weer losgelaten. Ik wens jullie dat het gat in jullie ziel met de tijd gevuld zal worden met alle gouden herinneringen die jullie hebben aan en met jullie bijzondere meisje.
Bijna weer 4 April…. Omarm elkaar stevig. Liv is vast en zeker heel erg trots op haar lieve familie vanaf haar wolkje.
En bedankt voor jullie eerlijke, verdrietige, maar liefdevolle verhaal.
Scollend op Google kom ik jullie verhaal tegen. wat een triest verhaal….. De tranen bleven rollen. Met heel veel liefde ontvangen en véél te vroeg moeten loslaten.. zo ontzettend moeilijk en oneerlijk. Wat zou het mooi zijn als we echt een brug naar boven konden bouwen. Liv is heel zeker blij en trots met zulke lieve ouders, broers en familie. Vanuit daar boven houd ze alles in de gaten en beschermd jullie heel zeker. Bijna weer 4 april….
Wij willen jullie giga veel liefde, sterkte en kracht wensen in deze zo moeilijke tijd.
dikke knuffel,
Jacqueline L xxx