Baby Liv is er niet meer

_{Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.}

Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar sterrenkindje Liv. Hieronder staat de eerste delen. Voordat je dit deel leest, is het handig de vorige te lezen.

Ik ben zo in een roes dat ik niet eens in de gaten heb dat Liv niet huilt en grijs ziet

De kraamtijd met Liv*

Mijn moeder past op Liv, ze belt me op, dat doet ze eigenlijk nooit…

Ik maak me zorgen om mijn pasgeboren baby Liv

Na de observatie van pasgeboren Liv, krijg ik een doorverwijzing naar de afdeling kinderneurologie, ik snap het niet

Mijn man Arno belt: “Melis, er zijn vandaag zoveel artsen langs geweest bij kleine Liv, ook één met leerlingen erbij, die arts zei iets tegen zijn leerlingen waar ik van schrok”

Mijn man Arno heeft de blikken van de artsen serieuzer zien worden bij het bedje van Liv

“Wat Liv betreft heb ik geen goed nieuws”, zegt de arts

Het is oneerlijk: ik kan geen van mijn kinderen missen

De artsen hebben de diagnose van mijn baby Liv, ik kom eindelijk te weten wat me te wachten staat

Nadat de artsen Livs doodvonnis uitspraken, ontstond er complete chaos

Liv blijkt een beginnende longontsteking te hebben, we moeten beslissen of we antibiotica willen geven of niet

Liv zal nooit meer op de verjaardag van haar broer zijn, en dat doet pijn

Vals alarm

De opties van het stappenplan raken op

Stilte voor de storm

Ik maak de onmogelijke keuze…

Een keiharde strijd

Kleine Liv blaast haar laatste adem uit, in ons bijzijn

We moeten de jongens vertellen dat hun zusje is overleden

Ik slaap niet meer, maar wacht in bed tot de jongens wakker worden. Als ze wakker zijn, roep ik Arno van beneden en gaan we samen op bed zitten bij Jack en Bob. “Papa en mama moeten wat vertellen jongens. Er is vannacht iets gebeurd. Liv is dood gegaan”. We vertellen dit heel rustig. Bob snapt hier natuurlijk helemaal niets van, maar Jack wel. Hij kijkt ons even aan en zegt dan “Echt?”. “Ja jongen, helaas wel”, snik ik. “Is ze beneden?”, vraagt Jack vervolgens. “Ja, ze heeft haar mooie kleertjes aan en ligt in de box tussen haar knuffels”, zegt Arno. “Mag ik kijken?”. “Ja natuurlijk, kom maar mee”. 

We gaan naar beneden, Jack en Bob rennen naar de box waar Liv ligt

Bob klimt op de box om bij haar te kunnen en Jack staat op zijn tenen. Ze aaien haar. “Ze is koud mama.” Ik voel zelf en inderdaad is ze ijskoud. Dit was vannacht nog niet toen ik haar weg legde, maar door de koelmatten eronder is ze echt heel erg afgekoeld. Confronterend wel, maar ik dacht dat ik dit veel enger zou vinden dan het is. Liv is nog steeds Liv en zo eigen. “Ze doet het echt niet meer he?”, Jack kijkt ons vragend aan. “Nee, ze doet het niet meer”. Bob aait haar nog steeds en zegt alleen maar “koud” en “Livve pot” (Liv kapot). Ik was op deze kinderlogica en uitspraken voorbereid door de maatschappelijk werkster van het WKZ en vannacht ook nog door Ellen. Het klinkt hard uit hun mondjes, maar het is hoe zij het zien. Zoals het is.

Het koelmatje moet ververst worden

Arno geeft Liv aan mij en haalt een nieuw matje. Liv is zo koud en zo stijf. Ik moet huilen als ik haar beet heb. Niet omdat ik het eng vind, want ze is zo van mij en zo vertrouwd. Het is meer dat ik het besef langzaam binnen komt dat het onomkeerbaar is, dat ze echt overleden is. Ik kus haar wel honderd keer en hou haar dicht tegen me aan. Mijn dappere meisje, ik ben zo trots op haar. De appjes stromen nu langzaamaan binnen. Het nieuws verspreid zich. Haar behandelend arts belt me ook en vraagt hoe het gegaan is. Ik vertel hem dat ik er toch bij was en hoe ze tussen ons in haar moment heeft gekozen om te vertrekken. Hij krijgt hoorbaar een brok in zijn keel en vindt het oprecht heel fijn dat het zo gegaan is en ik erbij was. Broers en schoonzussen komen langs en vallen ons huilend in de armen. Liv ligt er mooi bij in haar box, maar jeetje wat is het ontiegelijk hard om zo’n klein popje levenloos in de box te zien liggen. Ellen komt langs en neemt een klamboe mee. We hangen deze boven de box. Sowieso voor de vliegen, maar ook omdat het prachtig staat. We bespreken de muziek voor de uitvaart en nog wat andere dingen. Ik maak de kaartjes af op de computer en bestel ze. De hele dag door komen er mensen langs. Het is heerlijk weer en de kinderen spelen in de tuin. ‘s Middags komen onze beste vrienden langs en nemen pannenkoeken mee. Fijn, want aan eten maken moet ik helemaal niet denken.

Ik kan me niet voorstellen dat ik hier mijn meisje in ga begraven

De hele week is het eigenlijk best gezellig druk, een intiem samenzijn met de mensen die van ons en Liv houden en waar wij van houden. De leerkrachten van Jack en zijn beste vriendje met zijn moeder komen ook langs. Ik vind het erg fijn voor hem dat hij op school nu mensen heeft die Liv ook in haar box hebben zien liggen. Waarmee hij erover praat als hij dat wil. Zij hebben er nu een beeld bij. Het mandje wat ik voor Liv uitgezocht had, was er niet meer in 60 cm, maar wel een slag groter: 100 cm. Ik vind dit in eerste instantie te groot als Ellen ermee aan komt. We zetten hem op tafel en leggen Liv erin om te passen. Ze verdwijnt er gewoon in.  Ik vind het echt te groot, waarop we besluiten haar met babynestje en al erin te leggen. Zo ziet het er knus uit. Maar voor nu mag ze nog even in haar box blijven. Het mandje staat in Arno zijn kantoor en elke keer als ik er langs loop valt mijn blik erop. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier mijn meisje in ga begraven.

Met mijn schoonzusje knip ik het lange lokje in Liv haar nek af

Ze had altijd een beetje een matje en ik wil dit graag bewaren. Je ziet er niets van als het eraf is. Mijn andere schoonzusje Liset verzorgt de visagie van Liv. Niet teveel, want het is een baby. Waar de sondepleister heeft gezeten zie je een rode plek en ook haar neusje is schraal van het vele afvegen toen ze nog leefde. Als Liset klaar is, zie je daar niets meer van. We zijn hier heel blij mee. Op donderdag, drie dagen voor de uitvaart, stelt Ellen voor om haar in haar mandje te leggen. Als we zaterdag haar in het mandje moeten leggen en de deksel moeten sluiten zou dat wel heel veel in één keer kunnen zijn en nu kunnen we in kleine stapjes er naar toe werken. We leggen haar in haar mandje op dezelfde plek als waar de box stond. Arno haalt ‘s avonds huilend de box uit elkaar en bergt hem op. We willen beiden de confrontatie van een lege box zaterdag na de uitvaart uit de weg gaan en daarom besluiten we het nu al op te ruimen.

Jack en Bob kijken regelmatig bij hun zusje

Ze leggen gevonden stenen, tekeningen en knuffels bij haar. Als mijn zwager met mijn nichtje en neefje komt kijken, zijn we allemaal een beetje spastisch over hoe zij zullen reageren op hun overleden nichtje. Waar wij als volwassenen moeilijkheden zien, lost Jack dit zelf op, op een manier zoals kinderen het doen. Hij staat met zijn nichtje en neefje bij de box en roept keihard: “Liv!!!” Dan draait hij zicht naar zijn nichtje en zegt: “Kijk ze doet het echt niet meer, zie je. Ze wordt niet wakker. Ze is echt dood.” Waarop mijn nichtje zegt: “Ja, ze is dood. Zullen we nu buiten gaan spelen?”. En zo verdwijnen ze naar buiten. Jack regelt dit prima zo, ik ben trots op hem.

Jack gaat ineens kapot van verdriet

De dag voor de uitvaart komt Ellen met de filmpjes en de muziek. We bekijken ze. Natuurlijk houden we het niet droog. Maar Jack.. die gaat echt helemaal stuk. Het lijkt wel of het kwartje valt bij het zien van de foto’s en het horen van de muziek. Het kwartje dat ze dood is en nooit meer bij hem in bed zal liggen, nooit meer op de bank, nooit meer haar handje om zijn vingers. Dat hij zijn zusje echt verloren is. Hij is ontroostbaar, en ik probeer hem zo goed als ik kan te troosten door hem bij me te nemen en te vertellen dat we heel vaak naar haar toe zullen gaan. Dat je zelf kapot gaat van verdriet om je kind is één ding, maar je andere kind zo kapot zien gaan van verdriet is nog erger. Hij is 4! Wij horen dit al niet mee te maken, laat staan hij! Wij weten al niet hoe met onze emoties om te gaan vaak, laat staan hij! “Oh lieve Jack, jongen, ik had je deze harde waarheid zo graag bespaard lieverd. Ik kon je niet beschermen tegen de harde kant van het leven, zoals ik Liv niet kon beschermen tegen die stomme klote ziekte”, denk ik. Hem zo te zien, breekt mijn hart in nog meer stukken dan het al was. 

De avond voor de uitvaart komen mijn zwagers en schoonzusjes langs. Mijn schoonzusje heeft mooie stickers gemaakt die we op de bolderkar plakken waarmee we Liv morgen naar de begraafplaats zullen brengen. Ik merk dat ik deze avond keihard op adrenaline ga. Uit steeds meer hoeken krijg ik te horen dat mensen morgen langs de kant van de weg zullen staan met hun bellenblazen en het maakt me zo trots. Voor ik naar bed ga, pak ik Liv nog even bij me en vertel haar hoeveel ik van haar hou, dat dit haar laatste nachtje is bij ons thuis, maar dat ik haar elke dag op zal komen zoeken en dat ik er wat moois van ga maken voor haar. Ik geef haar ontelbaar kusjes en leg haar terug in haar mandje. Arno blijft ook deze nacht weer beneden op de bank slapen. Nog één nachtje zal hij over zijn meisje waken. Zelf neem ik een slaappil en kruip naast Jack en Bob. Morgen is de dag dat ik mijn meisje moet verhuizen, naar een plek waar niemand ooit zijn kind naar toe wil brengen.

Lees HIER het vervolg

MELISSA